สุริยะทมิฬ Bad Apollo

เกือบห้าปีแล้วที่สุริยะ อัครภูรินทร์ยืนไว้อาลัยอยู่หน้าหลุมศพของของพริมพลอยคนรักหนึ่งเดียวที่เขาคิดจะแต่งงานด้วย

แม้การจากไปของเธอจะผ่านมาแล้วหลายปี แต่เขาก็ไม่เคยจดจำเสียทีว่าตนเองมาเยือนหลุมศพแห่งนี้กี่ครั้ง รู้เพียงแต่ว่าไม่มีครั้งไหนที่จะไม่คิดถึงคนรัก เขารักเธอสุดหัวใจ และคิดว่าคงไม่มีใครมาแทนที่พริมพลอยได้อีก หรือจนกว่าเขาจะล้างแค้นคนที่ทำให้แฟนสาวของเขาหมดลมหายใจได้สำเร็จ

พี่ชายของเธอ คือ ศัตรูคู่แค้นที่ร้ายกาจที่สุดในชีวิตเขา และเขาจะไม่มีวันนอนตายตาหลับหากไม่ได้ปลิดชีพ เขมทัต    วัชรกาณจน์ พี่ชายไม่แท้ของแฟนสาว

"มึงจะไปบวชนานไหม" สุริยะถามเพื่อนสนิทหนึ่งในบก.มาเฟีย พนาธีร์ ลูกชายของอาจารย์เธียร ฉายานัยน์ตาเทพ ผู้หยั่งรู้อดีต ปัจจุบัน และอนาคต และเป็นเจ้าของสำนักหมอดูอัตรยามีที่มีศิษยานุศิษย์จำนวนมาก

"สองปีว่ะ พ่อกูบอกว่าถ้ากูไม่บวช ชีวิตกูจะบัดซบอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่หลังจากที่กูบวชและไปอยู่พุทธคยา ชีวิตก็จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า มึงก็รู้นี่ว่าเมียกูทิ้ง แต่งงานกันไม่กี่วันก็เชิดเงินหนีไปกับผัวเก่า กูรู้สึกโง่ฉิบหาย..."

"แล้วมึงเชื่อที่พ่อมึงบอกเหรอไอ้ป่า"

"กูจะไม่เชื่อเลยถ้าพ่อไม่ทักเรื่องมึง....." พนาธีร์เอนตัวลงพิงกับต้นไม้ใหญ่ใจกลางสุสาน

"เรื่องอะไรวะ" สุริยะยังคงพูดสีหน้าเรียบเฉยเอนแผ่นหลังอยู่ด้านข้างพนาธีร์ เพื่อนรักจึงยืดตัวขึ้นนั่งกวาดมองเพื่อนซี้ที่หน้าตึงอยู่ตลอดเวลา

"ก็เรื่องที่ว่าน้องสาวไอ้เรนจะมาสมัครงานกับมึง แล้วไงล่ะเมื่อสองวันก่อนดันมาจริง กูยังขนลุกไม่หายเลย"

"ทักแค่นั้นมึงก็เชื่อแล้วหรือไง" ชายหนุ่มยังคงไม่เชื่อตวัดดวงตาคมกริบไร้สีสันส่งให้พนาธีร์ 

"ไม่ใช่แค่นั้น มันยังมีอีก หลังจากที่ดาเนียมาสมัครงานกับมึง นับจากนี้ถ้ามึงทำร้ายความรู้สึกดาเนีย มึงจะเจ็บมากกว่าตอนที่มึงเสียพริมไป"

"กูจะเจ็บกว่าได้ยังไง เพราะคนที่กูรักมีแค่พริมเท่านั้น" สุริยะยังคงยืนยันว่าคนที่เขารักนั้นมีเพียงพริมพลอย

"ไอ้แซ็ค มึงไม่คิดจะเปิดใจกับดาเนียหน่อยเหรอวะ กูเห็นน้องมันชอบมึงจริง ๆ นะเว้ย และดาเนียก็สวยขนาดนั้นมึงไม่เสียดายหรือไง"

"พริมก็สวย" เขาเถียงพนาธีร์กลับอย่างไม่ยอมและยังคงดึงดัน

"เออ พูดดีไปเหอะ ถ้าหมาตัวไหนมันคาบดาเนียไปแดกกูจะขำให้ฟันร่วงเลย"

"มึงจะไม่มีวันได้ขำแน่นอน" พนาธีร์กลอกตามองบนเขาแม่งสุดจะทนกับไอ้ความยึดติดของเพื่อนตัวดี

หลังจากที่แยกย้ายกับพนาธีร์ไม่นาน ศิวดล พ่อบ้านส่วนตัวผู้เป็นทุกอย่างให้กับคนในตระกูลอัครภูรินทร์ เดินเข้ามาหาเจ้านายของตนที่โต๊ะหนังสือตัวเดิมที่สุริยะมักจะนั่งเซ็นเอกสารเงียบเชียบคนเดียว ซองเอกสารสีน้ำตาลถูกหย่อนลงตรงหน้า เขาเหล่มองครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วจึงเงยหน้าขึ้นสบตากับพ่อบ้านมือฉมัง

"อะไร"

"ก็เอกสารลับที่คุณแซ็คให้ผมไปจัดการสืบมาไงครับ ผมได้มาทั้งหมดที่คุณแซ็คต้องการ"

"ดี งั้นฉันจะได้ไปหาไอ้เรน....ตอนนี้มันอยู่ที่งานของลุงโทนใช่ไหม" แซ็คยืดตัวตรงขึ้นกระชับสูทแล้วกลัดกระดุมเสื้อให้ครบทุกเม็ดเพื่อเตรียมตัวออกไปพบกับเพื่อนซี้ที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาตลอดห้าปี

"ใช่ครับ"

ชายหนุ่มที่แต่งชุดสูทดำอยู่ตลอดแทบจะไม่เคยเปลี่ยนไปใส่เสื้อผ้าที่มีสีสันเดินทางถึงห้องโถงจัดงานโรงแรมขนาดใหญ่ ยามที่ร่างสูงเดินผ่าเข้าไปพบเพื่อนสนิท ทุกคนรอบตัวก็กวาดตามองเขาด้วยความหวั่นเกรง

เขาใช้เวลาคุยกับพิรุณไม่นานนักเพราะอยากรีบรวบรัดให้เร็วที่สุด เนื่องจากมีนัดกับเลขาสาวสองคนที่กำลังรอคอยเขาอยู่ที่โรงแรมอีกแห่ง ในเมื่อจ้างมาให้ปรนนิบัติแล้วเขาก็ต้องใช้ให้พวกหล่อนทำให้เขาผ่อนคลายถึงที่สุด

แต่หลังจากที่เขาออกมาจากโรงแรมได้ไม่นานก็เห็นสาวในชุดเดรสสีน้ำเงินสับขาเข้าไปในโรงแรมด้วยท่าทางเร่งรีบ เป็นยัยเด็กนั่นเอง ดาเนีย ปรมะเมคินทร์ เด็กไร้เดียงสาที่กล้ามาสมัครงานเลขากับเขา โดยหารู้ไม่ว่า เลขาในความหมายของเขามันเป็นคนละแบบอย่างที่เธอเข้าใจ แต่ถ้าในเมื่อเด็กน้อยยังไม่เข้าใจ เขาก็จะทำให้เธอกระจ่างแจ้งเอง

เพราะเขาจะต้องรีบตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เขาจะไม่มีวันเก็บเกี่ยวความสัมพันธ์ใด ๆ กับดาเนียเด็ดขาด ถึงแม้ไอ้ป่าจะบอกว่าเขาจะต้องเจ็บปวดเรื่องดาเนียมากกว่าเรื่องพริมพลอย แต่ยังไงซะในเมื่อเขาไม่เริ่มต้นความสัมพันธ์ ดาเนียก็ไม่มีวันเป็นจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดที่ไอ้ป่าว่ามาอย่างแน่นอน

"คุณแซ็คให้คุณดาเนียออกมาก่อนทำไมครับ"

"ก็ฉันจะพาเด็กนั่นไปดูกิจกรรมที่ผู้ใหญ่เขาทำกันน่ะสิ"

เขาหลับตาลงขบคิดเรื่องเดิม ๆ ภาพความทรงจำเก่าของเขากับพริมพลอย ทว่าเสียงของกลุ่มคนที่เดินออกมาด้านหน้าโรงแรมก็ดังขึ้นขัดจังหวะความนึกคิด เขาลดกระจกหลังรถลงลอบมองดู พิรุณ ปาลิน และดาเนียอยู่ในความมืด

ครั้นรถพิรุณแล่นออกไป ดาเนียที่เปล่งรอยยิ้มสดใสในตอนแรกกลับหุบยิ้มลง แถมยังเป็นใบหน้าที่หมดอาลัยตายอยากขั้นสุด ยัยเด็กนี่มีอะไรให้เศร้าเสียใจกับเขาด้วยงั้นเหรอ

ดาเนียเดินกลับเข้าไปในงานราวสิบนาทีก็กลับออกมาอีกครั้ง เธอเดินไปเดินมาเหมือนกับคนคิดไม่ออกว่าจะไปที่ไหน แต่แล้วผู้หญิงหน้าตาคุ้น ๆ และเขาก็รู้จักเป็นอย่างดีว่าหล่อนขึ้นชื่อเรื่องอะไรมากที่สุด โชติกา ภพนคร เป็นแม่เล้าเบอร์ต้นของวงการที่จัดหาสาวสวยและบุคคลมีชื่อเสียงไม่ว่าจะดารา นางแบบ เพื่อมอบเป็นของบรรณาการให้กับเศรษฐีต่างชาติ แล้วทำไมเด็กนั่นถึงไปคบหากันคนพรรค์นี้ได้ คิดแล้วก็หงุดหงิดชะมัดที่ผู้หญิงกะโหลกกะลาอย่างน้องสาวไอ้เรน กำลังตกเป็นเป้าหมายใหม่ของโชติกา

ถึงเขาจะไม่อยากยื่นมือเข้าไปยุ่ง แต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงคนนึงที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แถมยังเป็นน้องสาวเพื่อนรักอีก ถ้าไม่เข้าไปยุ่งมีหวังไอ้เรนเอาตาย

และกว่าที่เขาจะรู้ตัว ตนเองนั้นก็พาผู้หญิงที่อ่อนกว่าถึงเก้าปีขึ้นมานั่งอยู่ข้าง ๆ เสียแล้ว แถมยังซักนั่นนี่ไม่หยุด แล้วยังจะมาถามว่าให้พาไปทำงานเอกสารในเวลานี้ได้เลย ช่างอ่อนต่อโลกซะเหลือเกิน ถึงว่าไอ้พวกชั่วมันถึงได้หูตาสับปะรดเพราะปราดเดียวคงมองออกว่าดาเนีย ปรมะเมคินทร์คนนี้คงไม่ทันเกมใคร และเอาตัวรอดจากสังคมอันเลวร้ายแห่งนี้ไม่ได้

"จะไปส่งบ้าน" ตอบห้วน ๆ แต่ก็เหลือบมองดูใบหน้าที่แต่งแต้มเครื่องสำอางที่กำลังทำหน้าเหมือนไม่อยากกลับบ้านเท่าไหร่นัก

"เนียไม่อยากกลับบ้านค่ะ ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้านได้ไหมคะ บ้านของ..เฮียแซ็คก็ได้" ช่างกล้าพูดออกมาได้ยังไง เป็นผู้หญิงที่ไร้ยางอายเสียจริง

"ภายนอกดูดี แต่กิริยาคำพูดน่ารังเกียจ" เขากร่นด่าออกไปให้สำนึกแต่ไม่รู้ยัยเด็กนี่จะเข้าใจบริบทไหม และเขาก็ไม่ใช่คนประเภทปากหวานก้นเปรี้ยว คิดแรงเท่าไหร่ก็ยิ่งพูดแรงเท่านั้น

"ใช่....เนียมันน่ารังเกียจ ทุกคนรังเกียจเนียมานานแล้ว เนียไม่แปลกใจเลยที่เฮียแซ็คก็รังเกียจเนีย" ถึงจะแค่นพูดออกมาแต่เสียงเล็กนั่นก็สั่นเครืออยู่ดี

"เข้าใจถูกแล้วที่ฉันรังเกียจเธอ และต่อไปเธอเองก็จะรังเกียจฉันเหมือนกัน ดล!...ไปที่ห้อง 6901" ศิวดลย่นคิ้วชิดกัน ไม่คิดว่าเจ้านายจะกล้าพาผู้หญิงที่แสนดีแบบคุณดาเนียไปดูอะไรแบบนั้น แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งเจ้านายเขาก็ต้องทำ

รถติดฟิล์มสีดำทะยานมาจอดที่โรงแรมอีกที่ซึ่งอยู่ห่างจากโรงแรมที่เป็นสถานที่จัดงานของพ่อเธอไม่มากนัก สุริยะก้าวขาลงไปก่อน พลางตวัดนัยน์ตาขุ่นเขียวมาให้ดาเนียอย่างไม่พอใจ จนทำให้เธอต้องรีบกระเถิบตัวลงมาจากรถโดยเร็ว

"ตามมา!" เขาว่าแล้วรีบสับขาเข้าไปภายในโรงแรมด้วยความใจร้อน ศิวดลยิ้มเจื่อนให้ดาเนียและก้มหัวให้เธอเล็กน้อย ดาเนียพยักหน้ารับแล้วรีบตามสุริยะไป ตอนนี้เธออยู่ภายในลิฟต์กับเขาสองต่อสองระหว่างที่รอลิฟต์ให้ขึ้นไปยังชั้นหก

หญิงสาวมองมือซ้ายของเขาที่สวมแหวนสลักชื่อของใครบางคนเอาไว้ หรือว่าจะเป็นชื่อคนรักของเขากัน คิดได้ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก เขาก็รีบเดินนำไปก่อนและเคาะประตูที่ห้องเลข 6901

ทันใดนั้นหญิงสาวสองคนก็เปิดประตูออกมา พวกเธออยู่ในชุดที่ทำให้หัวใจของดาเนียแทบจะสลายในเสี้ยววินาที ผู้หญิงสองคนนี้คือคนที่มาสมัครงานเลขาพร้อมกับเธอ และตอนนี้กำลังสวมใส่ชุดนอนซีทรูตัวบางจนเห็นสัดส่วนทุกอย่างได้อย่างชัดเจน

ตอนนี้เธอเข้าใจดีแล้วว่าเขาพาเธอมาดูอะไร ถ้าในเมื่อเขาพาเธอมาดูได้เธอก็จะทนดูให้จบ ๆ ไป อย่าคิดว่าคนอย่างดาเนียจะขี้ขลาด เพราะเธอเจออะไรมามากกว่าที่เขารู้ ทั้งการถูกบูลลี่ทางกายและทางใจ แต่เธอสั่งให้พี่เรนปิดเรื่องนี้จากทุกคน แม้กระทั่งปิดเรื่องนี้จากเฮียแซ็คด้วย แต่ถึงเขารู้ก็คงจะไม่ได้รู้สึกสงสารอะไรเธอเท่าไหร่อยู่ดี