Crazy Rain ฝนคลั่ง

 พิรุณ ปรมะเมคินทร์ตัดสินใจกลับมารับตำแหน่งเลขาของบริษัท อธิกะ คอนสตรัคชั่นที่เมืองไทยหลังจากที่ตนนั้นได้ให้คำมั่นสัญญากับพี่ธิ รุ่นพี่ชาวไทยที่ช่วยเหลือเขาไว้ที่ริมแม่น้ำฮัดซันในอเมริกา ตอนนั้นเขาถูกกลุ่มอันธพาลซ้อมปางตาย

โชคดีที่ได้รุ่นพี่คนนี้ช่วยไว้และติดต่อหาลุงที่เมืองไทยเพื่อแจ้งว่าเขารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล จากนั้นชายหนุ่มจึงรับปากกว่าถ้าเคลียร์งานของพ่อที่ลาสเวกัสเสร็จเรียบร้อย ตนจะกลับมาช่วยแบ่งเบาภาระหน้าที่ของพี่ธิเพื่อตอบแทนที่ไม่ทอดทิ้งเขาในช่วงเวลานั้น

ทายาทรุ่นสองของ PMK Group กลับมาบริหารงานของตระกูลได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องรวมทั้งเปิดบริษัทที่นั่งแท่นเป็นประธานบริษัทที่ชื่อว่าเครซี่เรนด้วยน้ำพักน้ำแรงตนเอง และยังปลุกปั้นผับเรดเรนกับเลานจ์หรูใจกลางมหานครกรุงเทพอันพลุกพล่านจนโด่งดั่งภายในระยะเวลาห้าปีเท่านั้น

ถึงช่วงเวลากลางวันเขาจะเป็นเลขาทั่วไปที่ทำงานอยู่ในบริษัทรับเหมาก่อสร้างราวกับพนักงานออฟฟิศคนหนึ่ง แต่ตกเย็นเมื่อตะวันลาลับขอบฟ้า เลขามาดนิ่งก็กลายเป็น ‘ฝนคลั่ง’ ที่พร้อมเอาชนะศัตรูทุกคนที่เข้ามายุ่งวุ่นวาย และดูเหมือนว่าศัตรูคนล่าสุดจะเป็น ‘ปาลิน หาญหิรัญ’ เด็กสาวมหาลัยคณะบริหารที่เข้ามาฝึกงานที่บริษัทก่อสร้างชื่อดังแห่งนี้แถมยังสร้างวีรกรรมร้อยแปดให้เขาต้องปวดหัวปวดขมับอยู่เรื่อย

แต่ช่วงเวลาแสนสั้นที่ได้เจอหน้าเธอและมีปากเสียงกันอยู่บ่อยครั้งทำให้เขารู้สึกว่าเธอเป็นสีสันของชีวิต จนรู้สึกโหยหาอย่างบอกไม่ถูก กระทั่งจบโครงการฝึกงานเธอก็หายหน้าหายตาไปมุมานะเรียนจนจบมหาวิทยาลัย 

********************************************

บ้านหลังใหญ่สไตล์นอร์ดิกตั้งตระหง่านอยู่หลังซอยที่เงียบเชียบไร้ผู้คน ซึ่งก่อนถึงบ้านหลังดำลึกลับด้านหน้ามีตลาดสดขนาดใหญ่เรืองทรัพย์999 ของเจ๊กัลยา ทุกเช้าพิรุณจะปั่นจักรยานมาเพื่อซื้อปาท่องโก๋น้ำเต้าหู้กลับไปฝากลูกน้องที่ยืนตัวนิ่งเฝ้าบ้าน แต่เช้านี้เป็นวันแรกที่เขาได้พบกับลูกสาวคนเล็กของเจ๊กัลยา หาญหิรัญที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยมาหมาด ๆ และยังเคยมีประเด็นกับเขาสมัยตอนที่เคยฝึกงานในบริษัทอธิกะ คอนสตรัคชั่น

ปาลินที่อยู่ใสชุดเสื้อยืดตัวใหญ่โคร่งกางเกงยีนส์ขาสั้นเดินตามแม่ต้อย ๆ ไปตามแผงขายของ เมื่อเจ๊กัลเห็นลูกค้าน้ำเต้าหู้หนุ่มสุดหล่อก็จำได้แม่นยำว่า เด็กหนุ่มคนนี้เป็นลูกเพียงคนเดียวของเจ้าสัวเทิดวิช

"พ่อหนุ่มเธอใช่ พิรุณ ลูกคุณเทิดหรือเปล่า" ใบหน้าชุ่มเหงื่อที่เพิ่งวิ่งจ๊อกกิ้งมาเหลือบมองหน้าเจ๊กัลยาแล้วจึงเหล่มองเด็กสาวด้านหลังที่กำลังกลอกตามองบนใส่เขาอยู่

"ใช่ครับ" เจ๊กัลยาฉีกยิ้มอย่างมีนัยนะแอบแฝง

"โสดหรือเปล่า แต่งงานหรือยัง"

เอาแล้วไงปาลินคิดในใจงานหลักของแม่คือเก็บค่าเช่าแผง ส่วนงานอดิเรกคือหาผัวให้พวกพี่สาวของเธอ

"แม่ไม่คิดจะถามหนูบ้างเหรอว่าหนูโสดไหม อยากแต่งงานหรือเปล่า" ปาลินพูดขึ้นแกมประชดประชัน

"หืม..พี่แกมันยังโหนคานกันอยู่เลย ให้พี่แกได้แต่งงานก่อน แล้วแกค่อยแต่ง"

"เหอะ...ลำเอียงชัด ๆ " เจ๊กัลยาหมั่นไส้กับคำพูดลูกสาว จึงได้หันไปดึงหูลูกสาวจนกาง "โอ๊ย..แม่แม๊หนูเจ็บนะ"

"หึหึ" พิรุณหลุดขำ แล้วรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติตามเดิม "ผมโสดครับ" เมื่อเจ๊กัลยาได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ส่งให้ชายหนุ่มอายุ 29 ปีแล้วรีบปล่อยใบหูของปาลินอย่างเร็ว

"น้าดีใจที่เธอยังโสด อีกไม่นานคงได้ดองกันนะพ่อหนุ่มหล่อ" เจ๊กัลยาตบบ่าของพิรุณแล้วปล่อยทิ้งให้ปาลินยืนทำหน้าเจื่อนเบื่อโลกอยู่ตรงนั้นคนเดียว

"กินข้าวหรือยัง" ปาลินมองซ้ายมองขวานี่เขาถามเธอหรือถามใครอยู่

"ถามฉันเหรอ"

"แล้วตรงนี้มีคนอื่นหรือไง"

"ยังไม่ได้กิน" พิรุณเลิกคิ้วสูงส่งถุงปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้ให้ปาลิน เธอก้มมองของในมือเขา แล้วเหลือบมองหน้าเขาอย่างง ๆ

"เธอมันงี่เง่า!" เขาสบถใส่หย่อนถุงของกินลงไปในตะกร้ากับข้าวของเธอ เดินจากไปไม่พูดอะไรต่อ การกระทำที่ผีเข้าผีออกของเขามันทำให้เธอร้อน ๆ หนาว ๆ อยู่ตลอด ทีเมื่อก่อนเธอฝึกงานอยู่ที่บริษัทอธิกะ เขาทำอย่างกับว่าเธอเป็นต้วร้าย แต่เธอก็ยอมรับว่าเธอเป็นแบบนั้นจริง ๆ แต่นั่นเป็นเพราะเธอหาอะไรสนุกทำเพื่อข้ามเวลาเหงา ๆ ของตัวเอง และการที่ได้รุกจีบผู้ชายสักคนที่ดูมีภูมิฐานแบบเจ้านายของอิตาพิรุณนี่ก็ดูจะเป็นสิ่งที่มีประโยชน์มากที่สุด และเขาก็ดูเป็นผู้ใหญ่ที่เธอคิดว่าน่าจะฝากผีฝากไข้ได้ และเพื่อทำให้แม่กับพี่สาวต่างพ่อคิดว่าคนแบบเธอก็มีคนอยากคบหาด้วย

ที่ผ่านมาไม่ว่าเธอจะรักจะชอบใครก็ไม่มีใครคบเธอได้นานเกินสามเดือน นั่นเพราะว่าแม่กับพี่สาวจอมจุ้นนั่นเอง

เพราะพวกเขากลัวว่าเธอจะพลาดท่าเหมือนตอนที่ยังเรียนอยู่ปีหนึ่ง ตอนนั้นเธอเคยคบเพื่อนผิด การคบเพื่อนโดยไม่ดูคุณภาพของเพื่อนให้ดีเสียก่อน มันมักจะนำพาหายนะมาให้เรา

หายนะที่ว่านั้นก็สร้างปมในใจของเธอและครอบครัวอย่างมาก เพราะเพื่อนกลุ่มนั้นหลอกพาเธอไปขายตัวให้รุ่นพี่ปีสี่คนหนึ่ง นั่นจึงเป็นจุดเริ่มต้นที่ว่าทำไมแม่ถึงยังไม่ยอมให้เธอคบหาใครก็ตาม แม้กระทั่งคบเพื่อนสักคนยังแทบจะแสกนกรรมทุกตารางนิ้ว ถามหมอดูไม่ต่ำกว่าสองสำนัก

ปาลินทรุดตัวนั่งลงเช็คอีเมล์ในคอมแล้วเสมองถุงน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ ว่าไปเธอก็หิวอยู่เหมือนกันแต่กำลังรอจดหมายตอบรับจากบริษัทอธิกะเรื่องการสัมภาษณ์งาน เพราะเธอรออีเมล์มาตั้งแต่เมื่อวานแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าพวกเขาจะตอบกลับมา หรือว่าบางทีอาจจะไม่ได้ทำงานที่นี่แล้ว เพราะเธอเคยสร้างวีกรรมกับครอบครัวพี่ครีมและคุณธิไว้จนเกือบทำเขาแตกคอกัน

บนโต๊ะทำงานเนื้อไม้สีดำที่อยู่ใจกลางบ้านทรงสูงนัยน์ตาเรียวเย็นชากำลังนั่งมองอีเมล์ฉบับหนึ่งที่มาลี ผู้จัดการทั่วไปที่อาสาจัดการไปทั่วได้ส่งอีเมล์ของปาลิน หาญหิรัญมาให้เขาช่วยพิจารณาดู ไม่ว่าอะไรหรือใครที่จะมาข้องเกี่ยวกับผู้มีพระคุณอย่าง พี่ธิ หรือบอสธิ เขาจะต้องระมัดระวังและตรวจทุกคนทุกสิ่งอย่างละเอียด

ฟากเดียวกันหญิงสาวที่เริ่มรออีเมล์ไม่ไหวได้ตัดสินใจกินน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ของพิรุณจนหมดเกลี้ยง แล้วพลันใดนั้นบางอย่างก็เด้งเข้ามาในกล่องข้อความ ปาลินมือไม้สั่นรีบเปิดดูด้วยความตื่นเต้น

"ยินดีต้อนรับนะปาลิน รอบหน้าเธอต้องเลี้ยงข้าวฉัน ขอให้มีความสุขกับการทำงานที่บริษัท จาก พิรุณ"

"หา...ไหงนายนั่นมาตอบจดหมายการสัมภาษณ์งานของฉันได้เนี่ย ละลาบละล้วงใหญ่แล้ว แล้วใครจะไปเลี้ยงข้าวนายกันฝันไปเหอะ"

ปาลินเคี้ยวปาท่องโก๋แหง่บ ๆ ด้วยสีหน้าหงุดหงิด ถึงเธอจะกินของที่เขาซื้อมาให้ แต่เธอไม่ได้บอกให้เขาซื้อให้สักหน่อยเรื่องอะไรต้องเลี้ยงข้าวด้วย

ขณะที่ปาลินกำลังจะเตรียมตัวอาบน้ำนอนเพราะพรุ่งนี้จะได้ไปทำงานกับบริษัทที่เคยฝึกงาน หญิงสาวจึงรีบเตรียมร่างกายให้พร้อมรับมือกับการเป็นพนักงานออฟฟิศวันแรกอย่างเต็มที่ ทว่าจู่ ๆ ใครบางคนก็กระชากประตูห้องของเธอเข้ามา อาการที่สะลืมสะลืออยู่นั้นก็สว่างจ้าจนลืมไปเลยว่าเคยง่วง

"ไอ้ลิน..แม่จะให้พี่ไปดูตัวว่ะ แกไปแทนได้ไหมวะ" พี่พุดพี่สาวอายุย่าง 27 ปีของเธอที่ติดสตรีมเกมส์อย่างหนักจนตาดำเป็นเบ้าเหมือนไปเช่าชุดแพนด้ามาใส่ตลอดเวลาบอกด้วยสีหน้าเว้าวอนปานขาดใจ

"เรื่องอะไรต้องเป็นลิน แม่ให้ใครไปก็คนนั้น ไปดูตัวนะคะ ไม่ใช่ไปส่องสัตว์โลกถึงจะแทนกันได้อ่ะ" ปาลินบอกแล้วเลิกผ้าคลุมโป่งนอนต่อโดยไม่สนใจพี่สาว

"โถแกช่วยพี่คนนี้หน่อยนะ ไม่มีใครช่วยฉันได้แล้ว เพราะบ้านเราก็เหลือแค่แกกับฉันที่ยังนั่งแกว่งขาอยู่บนคานอยู่เท่านั้น"

"ไม่เอาอ่ะลินเพิ่งจะเริ่มใช้ชีวิตเองนะ ยังไม่ทันได้ไปทำงานเป็นเรื่องเป็นราวเลย จะให้ไปดูตัวแล้วมีผัวเลยลินไม่เอาเด็ดขาด"

"แกก็รู้นี่ว่าฉันเป็นอะไรอ่ะ" ปาลินฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าพี่สาวเป็นสายหญิงรักหญิงที่คบหญิงมากกว่าสองคน ต้องเรียกว่าคาสโนวี่ตัวแม่เลยมั้งถ้าเป็นผู้ชายล่ะก็เธอจะจับตัดไอ้จ้อนแล้วโยนให้แพะกินให้หมดเกลี้ยงเลย

"พี่ก็บอกกับแม่ไปตามตรงสิว่าพี่ชอบผู้หญิงไม่ชอบผู้ชายอ่ะ"

"แล้วแกคิดว่าแม่จะยอมรับได้เหรอวะ"

พี่พุดพูดทั้งน้ำตาแล้วทรุดตัวนั่งถ่างขากว้างขวางประตูห้องนอนของเธอ เพราะในบ้านนี้มีแค่เธอคนเดียวที่สนิทกับพี่พุดมากที่สุด และเป็นเธอคนเดียวที่คอยรับฟังปัญหาของพี่สาว

"เออๆ หนูไปให้ก็ได้ค่ะ ก็แค่ดูตัวเอง บางทีถ้าลินทำไรเปิ่น ๆ โก๊ะ ๆ เดี๋ยวฝั่งผู้ชายก็วิ่งจุกตูดกลับเองล่ะเนอะ" ปาลินพูดให้กำลังใจตัวเองโดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเธอจะไม่มีวันได้ใช้ชีวิตแบบปกติอีกต่อไป

"แม่หนูมาเสนอให้น้องไปดูตัวแทน" พุดจับน้องสาวแต่งหน้าทำผมจนสวยแปลกตาทำให้เจ๊กัลยาที่กำลังนั่งกดเครื่องคิดเลขอยู่นั้นถึงกับต้องถอดแว่นออกมากวาดมองดูลูกสาวคนเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า

"แกจะให้น้องตัดหน้าได้ไงยัยพุด มันยังเด็กอยู่เลย" เจ๊กัลยาทักท้วง

"มัน 22 แล้วนะแม่ ไม่เด็กแล้วนะ นี่ดู! อกเอวตูดมีครบหมด มันเด็กตรงไหนอ่ะแม่ แล้วแม่ดูหนูกับน้องนะ แม่ว่าใครมันประดับหน้าตาของแม่ได้มากกว่ากันคะ " พี่พุดพยายามบอกใบ้แม่ว่าน้องสาวอย่างเธอนั้นสวยพอที่จะเป็นหน้าเป็นตาให้ครอบครัวได้เหมือนกัน ยังไงก็ต้องขอบคุณพี่สาวที่คอยชมน้องคนนี้เสมอ