บทที่ 3 ลองดูสักตั้ง

สนามกีฬา NRU

ตอนนี้ปอร์เช่ และแก๊งเพื่อนกำลังเตะบอลกันอยู่ที่สนาม โดยมีโดมิโน แบรี่ คอปเตอร์ และไทเกอร์ ซึ่งก่อนหน้านี้เขาได้ส่งข้อความไปหาหม้อแกง ไม่รู้ว่าเธอจะยอมมาตามที่สั่งหรือเปล่า

"เฮ้ย ไอ้ปอร์เช่ ยัยแว่นมาจริงด้วยว่ะ"

ไทเกอร์เอ่ยขึ้นมาจึงทำให้เขาละสายตาจากตรงหน้าหันไปมอง ก่อนจะสบตาหม้อแกงที่กำลังมองมาทางเขาเช่นกัน ชายหนุ่มโบกไม้โบกมือส่งยิ้มหวานไปให้ จึงทำให้เธอรีบหลบสายตาก่อนจะเดินไปหาที่นั่ง

"ว่าที่เมียกูก็มาว่ะ"

ปอร์เช่หันไปมองหน้าเพื่อนที่ตอนนี้กำลังมองไปยังเพนตี้ ซึ่งดูยังไงก็เหมือนหมาเห่าเครื่องบินชัด ๆ

"ปากหมาอย่างมึงเขาคงชายตามองแหละ ฮ่า ๆ"

คอปเตอร์เอ่ยล้อเลียนไทเกอร์อย่างสนุก ทำให้เขารีบหันไปมองเพื่อน ก่อนจะวิ่งไปเตะทันทีด้วยความหมั่นไส้ วิ่งไล่กันจนทำให้ปอร์เช่รู้สึกรำคาญ จึงเดินไปหายัยแว่นสุดเฉิ่มที่นั่งอยู่แทน

"มาจริงด้วย"

เขาเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนจะเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาว ซึ่งเธอก็ยื่นของบางอย่างมาให้

"หือ"

เขาจ้องมองขวดน้ำที่อยู่ในมือเธออย่างมึนงง กำลังสงสัยว่าเธอคิดที่จะทำอะไร

"น้ำไง นายไม่เหนื่อยหรือไงเล่า อันนี้ผ้าเย็นนะเช็ดหน้าด้วย"

หม้อแกงยิ้มออกมาอย่างเขิน ส่งของอะไรไม่รู้เยอะแยะมาให้เขาตรงหน้า ซึ่งชายหนุ่มก็รับไว้ เปิดฝาขวดน้ำก่อนจะยกขึ้นดื่มทันที

"หม้อแกงฉันไม่มีมือแล้ว เช็ดหน้าให้หน่อยดิ"

เขาเอ่ยออกมาก่อนจะมองสบตากับเธอที่ตอนนี้แก้มแดงเป็นลูกตำลึงแล้ว มุมปากเผยออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวตอบกลับมาสั่นเครือ

"มันจะดีเหรอ"

"เร็ว ๆ เหงื่อฉันท่วมหน้าแสบไปหมดแล้วเนี่ย"

เขาจ้องมองไปยังมือของเธอที่ดูสั่นกลัวจนอดขำในท่าทีไม่ได้ เร่งเร้าให้เธอรีบทำตามคำสั่ง หม้อแกงได้ยินแบบนั้นก็รีบแกะซองผ้าเย็นออก ค่อย ๆ แตะไปที่แก้มของเขา จากนั้นก็เช็ดไปยังหน้าผาก และสายตาของเขายังมองเธอไม่มีหยุด จึงทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

"เอ่อ เสร็จแล้ว"

เธอรีบชักมือกลับก่อนจะไปถอยหลังไปไกล ส่วนเพนตี้ก็ทำหน้าหงิกงอเพราะว่ากำลังถูกเพื่อนของเขาอีกคนก่อกวนอยู่

"หม้อแกง"

"หือ อะไรเหรอ"

"ฉันหิว ไปกินข้าวกันดีกว่า"

พูดจบเขาก็ยื่นมือไปกุมมือหญิงสาวเอาไว้ จากนั้นก็พาเธอเดินออกไปจากสนามฟุตบอลทันที ซึ่งหม้อแกงเองก็เดินตามมาเงียบ ๆ แลดูเหมือนจะนึกขึ้นได้จึงหยุดเดิน

"แล้วเพื่อนฉันล่ะ"

เขาหลุดขำออกมาทันที เดินมาไกลขนาดนี้แล้วน่าจะพึ่งนึกขึ้นได้ว่ามีเพื่อนมาด้วย

"เดี๋ยวไอ้เกอร์มันคงไปส่งเองแหละ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า"

พูดจบเขาก็พาหญิงสาวเดินไปยังล็อกเกอร์ เก็บของแล้วก็หยิบกระเป๋าออกมา จากนั้นก็กุมมือยัยแว่นสุดเนิร์ดพาไปยังรถของเขา

"นายจะไปไหนเหรอปอร์เช่"

"เขาเปิดประตูแล้วดันตัวของหญิงสาวให้เข้าไป แต่ทว่าเธอกลับเล่นตัวไม่ยอมเข้าไปสักที

"บอกว่าหิวข้าว ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย"

ชายหนุ่มทำท่าทีออดอ้อนจนหญิงสาวเริ่มรู้สึกใจอ่อน ลีลาร้อยเล่มเกวียนขนาดนี้ มีหรือที่จะทันเขา

"อื้ม ก็ได้"

เธอพูดจบก็ก้มหน้ามองลงต่ำ ขยับตัวเข้าไปนั่งอยู่ในรถ ซื้อชายหนุ่มยิ้มมุมปากออกมาอย่างพอใจ ปิดประตูรถจากนั้นก็เดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ ขับรถตรงไปยังห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่หาจากมหาวิทยาลัยมากนัก

และเมื่อมาถึงหม้อแกงก็เดินตามแผ่นหลังของเขาไปอย่างเงียบ ๆ ยังไม่รู้เลยว่าจะวางตัวแบบไหนดี ซึ่งชายหนุ่มก็เดินนำไปก่อน แต่ก็ยังหันมามองเธอบ้างซึ่งอยู่ ๆ ก็หันหน้ากลับมาก่อนจะหยุดเดินเสียอย่างนั้น

"โอ๊ยยยย"

หญิงสาวเดินเข้าไปชนกับแผงอกของชายหนุ่ม ก่อนจะลูบหน้าผากของตัวเองป้อย ๆ เงยหน้ามองสบตากับคนตัวโต

"เจ็บนะ"

"เหม่ออะไรอยู่"

"ก็ไม่นะ แฮะ! ขอโทษก็ได้"

เธอเอ่ยออกไปด้วยความรู้สึกผิด ถึงยังไงเธอก็เดินไม่ระวังจนไปชนเขา แต่ทว่าชายหนุ่มกลับทำในสิ่งที่เธอตกใจ นั่นก็คือกุมมือการก่อนจะพาเดินเคียงข้างไปพร้อมกัน ในตอนนี้หญิงสาวหัวใจเต้นรัวแทบจะทะลุออกมานอกอก ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันนะ แล้วทำไมเธอถึงไม่เป็นตัวของตัวเองเลย

"เดินช้าจัง หิวข้าวจะตายแล้วเนี่ย"

เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับลากเธอเข้าไปยังร้านอาหารไทย และเมื่อหาที่นั่งได้ปอร์เช่ก็ส่งเมนูมาให้หม้อแกงเลือก ซึ่งหญิงสาวทำได้เพียงแค่ก้มมองเมนูโดยไม่พูดอะไร อีกอย่างเขาสั่งไปตั้งเยอะ เธอคงไม่ต้องสั่งอะไรแล้วมั้ง

"ทำไมไม่สั่งล่ะ"

เขาจ้องมองใบหน้าของเธอก่อนจะเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย มาถึงก็นั่งเงียบไม่พูดจา มันน่าจับลงโทษชะมัดเลย

"กินกับนายก็ได้ ไม่ได้หิวมากขนาดนั้นหรอก"

"เอางั้นก็ได้ ตามใจแล้วกัน"

ทั้งสองคนชวนกันคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อยในระหว่างที่รออาหาร และเมื่อทุกอย่างมาเสิร์ฟครบจนหมด ทั้งสองคนก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเดียว ส่วนหม้อแกงเหลือบสายตามองเขาบ้างเป็นพัก ๆ ไม่ได้กินอะไรเยอะเพราะว่าไม่ได้รู้สึกหิวอะไร

และในที่สุดทั้งสองคนก็กินข้าวกันเสร็จ ปอร์เช่กวักมือเรียกพนักงานให้มาคิดเงิน หม้อแกงเปิดกระเป๋าหยิบเงินแบงก์ 500 บาทส่งไปให้เขาตรงหน้า เล่นเอาชายหนุ่มทำหน้ามึนงงเป็นอย่างมาก

"อะไร"

"ก็ช่วยจ่ายค่าอาหารไง"

เขามองใบหน้าของเธอไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะดันมือของหม้อแกงลงไปตามเดิม

"ไม่ต้องฉันจะจ่ายเอง"

หญิงสาวเกาหัวจ้องมองใบหน้าของเขาด้วยความมึนงง คนอุตส่าห์จะช่วยจ่ายยังไม่รับน้ำใจไว้อีก แต่ก็ช่างเถอะอยากทำอะไรก็ทำ เธอจึงตัดสินใจเก็บเงินเข้ากระเป๋าตามเดิมก่อนจะเดินออกไปจากร้านพร้อมกับเขา

"หม้อแกงอยากไปไหนต่อไหม"

เขาหันมามองเธอที่ตอนนี้กำลังมองนั่นนี่อย่างไม่รู้จะทำอะไร เอาความจริงเลยนะตัวเธอเองก็ไม่กล้าที่จะไปเดินเคียงข้างเขาหรอก มันดูไม่เหมาะสมกันยังไงก็ไม่รู้

"ตามใจนายแล้วกัน"

หญิงสาวไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนเหมือนกัน เพราะโดยปกติเธอก็ใช้ชีวิตอยู่แค่มหาวิทยาลัย ไม่อย่างนั้นก็อยู่ที่คอนโด ไม่ค่อยกินเที่ยวเหมือนคนอื่น

"งั้นไปดูหนังกัน"

พูดจบเขาก็กุมมือหญิงสาวไว้จากนั้นก็พาเดินขึ้นไปชั้นบนสุดของห้าง ซึ่งตัวหม้อแกงเองก็ไม่มีทางปฏิเสธหรอก นานทีจะมีโอกาสได้อยู่กับเขาแบบสองต่อสองสักที มีเหรอที่เธอจะยอมพลาดเวลาแห่งความสุขแบบนี้...