บทที่ 8

หลังจากที่เขาลงจากรถ เขามองตามหลังขบวนรถตรงหน้าที่กำลังจากไปอย่างนอบน้อม

"ปรมาจารย์มังกรเหรอ"เย่เข่อชิงขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด

เมืองเจียงไหวมีคนใหญ่คนโตแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผู้นำตระกูลหลี่ถึงต้องไปต้อนรับด้วยตัวเอง

......

"แม่ พี่ว่ายังไงบ้างครับ"เย่จ้าวเฟิงถามขึ้น ในขณะที่พูดก็ได้ปิดปากไปด้วย

"ลูกรัก ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ"

"พี่เขาให้ลูกไปรอที่โรงพยาบาลก่อน รอให้เธอทำธุระเสร็จก่อนก็จะมาดูลูก"

"และเธอบอกเองว่าจะทวงความยุติธรรมแทนลูก!"

หลิวอวี้ฉินปลอบใจเขา

"ดี! คราวนี้แหละ ผมจะต้องให้หลินเยว่มันชดใช้คืนเป็นร้อยเท่า"

"ผมต้องการให้ไอ้ลูกหมานี่ ตายทั้งเป็น!"

"ผมต้องการให้มันไม่สามารถอยู่ที่เมืองเจียงไหวได้อีกต่อไป!"

ดวงตาทั้งสองข้างของเย่จ้าวเฟิงเต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธ

"โอ๊ะ..."

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่ามันเกี่ยวข้องกับบาดแผล เขาจึงได้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง

"ลูกแม่ แม่จะไปส่งลูกที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้"หลิวอวี้ฉินเอ่ยขึ้นอย่างเร่งรีบ

เฝิงซานซานที่อยู่ด้านข้างกลับดึงหลิวอวี้ฉินไว้และเอ่ย "คุณน้าคะ หนูว่าพวกเราอย่าเพิ่งไปรีบไปโรงพยาบาลกันดีกว่านะคะ"

"ทำไมเหรอ"หลิวอวี้ฉินถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ

"คุณน้าว่า...ถ้าพวกเราเอาของมีค่าสักสองสามอย่างไป งั้นเรื่องที่หลินเยว่ขโมยของไปก็เท่ากับว่าเป็นจริงไม่ใช่เหรอคะ"

"แบบนี้ เขาก็ไม่มีทางที่ปฏิเสธได้อย่างแน่นอนค่ะ"

"หน้าตาของเขาที่ประธานเย่รู้จักเป็นอย่างดี คงเป็นความทรงจำสุดท้ายที่สามารถจะตัดทิ้งจากเธอได้"

เฝิงซานซานคิดแผนการขึ้น

หลิวอวี้ฉินตกตะลึงไปชั่วขณะ หลังจากนั้นเธอก็ยิ้มไม่หุบ

"โอเค งั้นก็ทำตามอย่างที่เธอบอกเลยละกัน!"

"งั้นพวกเราก็หยิบของมีค่าบางส่วนไป แล้วปัดความรับผิดชอบไปให้ไอ้สวะนั่นทั้งหมด"

"ซานซาน เธอฉลาดมาก! เรื่องนี้ นับว่าเป็นผลงานที่ดีที่สุดของเธอเลย!"

"พี่นี่สุดยอดจริงๆ เลย!"

แม้แต่เย่จ้าวเฟิงก็ยังต้องยกนิ้วให้กับเฝิงซานซาน

วิธีการชั่วร้ายโดยการโยนความผิด สามารถทำให้หลินเยว่ตกลงไปถึงจุดต่ำสุดได้

......

ด้านนอกประตูคฤหาสน์อวิ๋นหู หลินเยว่ยืนอยู่หน้าประตูถือกล่องไว้ด้วยสองมือ

เขามองดูสถานที่ที่เขาเคยใช้ชีวิตอยู่มานานถึงสามปี รู้สึกราวกับทุกอย่างเป็นเหมือนกับความฝัน

แต่เขาไม่มีความอาลัยอาวรณ์ต่อสถานที่แห่งนี้แล้ว

เพราะยังไงเขาก็ได้ทำในสิ่งที่เขาควรจะทำแล้ว

แต่ก็ได้ถามใจตัวเองดู แล้วรู้ได้ว่าไม่มีอะไรมาทำให้ละอายแค่นั้นก็พอแล้ว!

"จึก!"

ขบวนรถหรูหราขบวนหนึ่ง ทยอยหยุดลงที่ทางเข้าคฤหาสน์อวิ๋นหู

หลังจากที่ประตูรถได้เปิดออก ผู้คนเหล่านั้นในชุดสูทรองเท้าหนังทั้งหมดได้ลงจากรถ และยืนเรียงแถวกันโดยอัตโนมัติ

ร่างกายที่ยืนตัวตรงดิ่งของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี

เห็นเพียงพวกเขาหันหน้าไปทางหลินเยว่อย่างพร้อมเพรียง และโค้งตัวลงเก้าสิบองศาเพื่อทำความเคารพ

"เชิญท่านปรมาจารย์มังกรเสด็จ!"

เสียงที่พร้อมเพรียงดังกึกก้อง

เจ้าของกิจการและอสังหาริมทรัพย์ของคฤหาสน์อวิ๋นหูเหล่านั้นเดินมายังประตูทางเข้า ได้ตกใจเพราะเสียงที่ดังขึ้น ต่างคาดเดาถึงการมาของคนกลุ่มนี้ไปต่างๆ นานา

ใบหน้าหลินเยว่ไร้ความรู้สึก เพียงแค่มองไปยังคนกลุ่มนี้อย่างเฉยเมย

ประตูรถลิมูซีน ลินคอล์น สเตรทช์ได้เปิดออก หลี่เฉิงเฟิงก็ได้ออกมาจากด้านในรถ

"คนนี้คือใครอ่ะ มาดดีมากๆ เลยอ่ะ!"

"เขา...หรือว่าจะเป็นผู้นำตระกูลหลี่"

"ผู้นำตระกูลหลี่เหรอ ใครอ่ะ"

"หลี่เฉิงเฟิง คนที่รวยที่สุดในเจียงไหว!"

"เอ๊ะ คนฐานะสูงศักดิ์อย่างเขา ทำไมถึงได้มาถึงพวกเราที่นี่ได้ล่ะ"

“......”

ผู้คนมากมายต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ ในสายตากลับมีความงุนงงไม่เข้าใจอยู่

แม้ว่าที่ดินส่วนตัวอวิ๋นหูจะเป็นเขตชุมชนคฤหาสน์ แต่ว่าคนที่อาศัยอยู่ในนั้นก็เป็นเพียงแค่คนรวยธรรมดาทั่วไปเท่านั้น

การที่คนระดับอย่างหลี่เฉิงเฟิงมาปรากฏตัวที่นี่ พูดได้ว่าเป็นการลดตัวลงมาได้เลย

ภายใต้สายตาที่จับจ้องของทุกคน หลี่เฉิงเฟิงไม่ได้คำนึกถึงภาพลักษณ์เลยแม้แต่น้อย เขาวิ่งเหยาะๆ มาอยู่ข้างๆ หลินเยว่

เขาโค้งตัวลงเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคารพเอ่ยขึ้น "ข้าน้อยหลี่เฉิงเฟง เยี่ยมคารวะท่านปรมาจารย์มังกร!"