บทที่ 1122

“ท่านมีราชากู่ ข้าก็มีราชากู่ ข้าจะดูว่าของใครจะเหนือกว่ากัน!”

ปรมาจารย์กู่ชุดดำตะโกนเสียงแหบห้าวออกมา

ราชากู่ตะขาบสีแดงเลือดตัวนั้นยืนเด่นอยู่เหนือศีรษะของเขา จากนั้นก็ส่งเสียงร้องอันเล็กแหลมออกมาเช่นกัน

ขัดขวางเสียงของอวิ่นซิงที่ใช้ข่มขวัญฝูงกู่ตะขาบ และในขณะเดียวกันก็เหมือนมีดแหลมที่ไร้เสียงและรูปร่างพุ่งตรงเข้าเสียบศีรษะของเกาหยางกับพวก

เกาหยางและพวกรู้สึกทันใดว่าศีรษะถูกกระแทกอย่างแรง

สิบกว่าผู้คนต่างตัวโยก เดินโซเซ

ฝูงตะขาบยาวที่เพิ่งไล่ตามมาคว้าโอกาสไว้แล้วพุ่งเข้าใส่ทันที เพียงพริบตาเดียวก็เลื้อยขึ้นไปถึงน่องของเกาหยางและคนอื่น ๆ

แต่เมื่อพวกมันเพิ่งเลื้อยขึ้นไปถึงหัวเข่า แมงมุมขนาดเท่าฝ่ามือก็พากันกระโดดออกมาจากหัวไหล่ของเกาหยางกับพวกคนละตัว

แมงมุมเหล่านั้นพ่นพิษลงใส่ตะขาบยาวด้านล่างทันใด เมือกพิษสาดกระเซ็นลงมาทันที

ทั้งหมดตกลงบนลำตัวตะขาบเหล่านั้น

ตะขาบที่เลื้อยขึ้นมาไม่มีรอดสักตัว ในทันใดที่สัมผัสกับเมือกพิษเหล่านั้น แม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม ก็จะถูกพิษกัดกร่อนจนหมดสิ้น ยังไม่ทันได้ดิ้นรนด้วยซ้ำ

“เป็นไปไม่ได้!”

ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น ปรมาจารย์กู่ชุดดำที่ควบคุมตะขาบยาวนั้