ВойтиShare
บทที่ 395
Related chapter
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 396
หลังจากเก็บกวาดความระเนระนาดมามากเกินไป บัดนี้หากเวินเฉวียนเซิ่งต้องการทำให้สถานการณ์สงบขึ้น ก็ต้องจัดการกับลูก ๆ ของเขาให้ดียังต้องคอยจับตาดูอยู่ตลอดเวลาอีกด้วย มิฉะนั้นหากพลั้งเผลอเมื่อใดอาจจะมีคนไหนวิ่งออกไปหาเรื่องให้เขาอีกก็เหมือนกับเวินจื่อเยวี่ยเวินเฉวียนเซิ่งเองก็คาดไม่ถึง เขาเพิ่งโมโหจนเป็นลมไป เวินจื่อเยวี่ยก็วิ่งออกไปอีกแล้ว!”ตอนที่ได้รู้ข่าว เวินเฉวียนเซิ่งแทบจะลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจจากอาการป่วยใกล้ตาย เดือดดาลเป็นอย่างมาก “ยังไม่รีบไปค้นหาอีก จับไอ้คนไม่เป็นโล้เป็นพายนั้นกลับมา! ถ้าเขาไม่กล้ากลับมา ก็หักขาทั้งสองของเขาแล้วลากกลับมา!”พ่อบ้านยิ้มเจื่อน ๆ ทันทีแม้ว่าท่านกั๋วกงจะพูดเช่นนี้ แต่พวกเขามีหรือจะกล้าทุบตีขาของคุณชายสามจนหักโชคดีที่เวินเฉวียนเซิ่งนึกอะไรขึ้นได้อย่างฉับพลัน จึงรีบเปลี่ยนคำพูดทันที “ไม่ ช้าก่อน ไปหาฉางอวิ้น ให้เขาไปพาตัวน้องชายไม่เอาถ่านของเขากลับมา!”นับตั้งแต่องครักษ์ลับของจวนเจิ้นกั๋วกงถูกกวาดล้างในครั้งนั้น พวกที่ได้รับการฝึกฝนในจวนเหล่านี้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเวินจื่อเยวี่ยเลยเขาต้องการออกไปข้างนอก ไม่มีใครห้ามเขาได้โดยเฉพาะอย่า
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 397
“พลั่ก!”เวินจื่อเฉินทนฟังต่อไปไม่ไหว ชกเข้าไปที่ใบหน้าเวินจื่อเยวี่ย“ท่าน...!”เวินจื่อเยวี่ยที่ถูกต่อยก็โกรธมากเช่นกัน หันกลับมาตอบโต้กลับเวินจื่อเฉินทันทีทั้งสองคนอยู่ในกรงเหล็กนั้น สถานที่แคบ ๆ แม้แต่จะซ่อนตัวยังไม่ได้ หมัดแล้วหมัดเล่า แต่ละหมัดประเคนใส่ร่างกายของอีกฝ่ายอย่างไร้ความปรานีไม่นานก็ตีกันจนใบหน้าฟกช้ำดำเขียวสถานการณ์ทางนี้รุนแรง แต่ทางด้านนั้นเวินซื่อกลับไม่แม้แต่จะชายตามองพวกเขา ก้มหน้าก้มตาปรุงยาสมุนไพรในมืออยู่ตลอดเวลาจนกระทั่งพวกเขาสู้กันจนเหนื่อย เวินซื่อก็ปรุงยาในมือเสร็จแล้วไม่ใช่ยาเม็ด แต่เป็นยาน้ำที่มีกลิ่นแปลกประหลาดมากขวดหนึ่งหลังจากบรรจุเรียบร้อยแล้ว นางก็ลุกขึ้นยืนเดินออกไปถึงด้านนอกกรงเหล็ก กวาดสายตาผ่านเวินจื่อเฉินและเวินจื่อเยวี่ยทีละคน“ซี้ด”เวินจื่อเยวี่ยแสยะมุมปาก เจ็บปวดจนเขาต้องอ้าปากหอบ จากนั้นเขาก็จับกรงเหล็กมองไปยังเวินซื่อที่อยู่ข้างนอกพลางเอ่ยขึ้น“เวินซื่อ ข้ารู้ว่าเจ้าคิดจะทำอะไร เจ้าแค่ต้องการแก้แค้นข้าที่ทำลายแปลงสมุนไพรของเจ้า ใครใช้ให้ข้าตกอยู่ในมือของเจ้าในตอนนี้เล่า ข้ายอมแล้ว พูดมาเถอะ เจ้าต้องการเงินเท่าไหร่ถึงจะยอ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 398
ทุกครั้งที่มีหลานชายหรือหลานสาวถือกำเนิด สกุลหลานจะส่งของขวัญมาให้เช่นเดียวกับการมอบที่ดินที่กุยอวิ๋นให้กับเวินซื่อ พี่ชายทั้งสี่ของนางก็ได้รับที่ดินของพวกเขากันหมดเพียงแต่เวินซื่อเป็นหลานสาวคนเล็กเพียงคนเดียว ดังนั้นจึงมอบภัตตาคารเฟิ่งอวิ๋นเพิ่มให้อีกแห่งหนึ่งในมือของเวินซื่อเยวี่ยก็คือที่ดินผืนใหญ่ในเขตชานเมืองที่มีชื่อว่าที่ดินสือไห่ชาติก่อนเวินเยวี่ยอยากได้ที่ดินเหล่านั้นในมือของพวกเขามาตั้งนานแล้วท้ายที่สุดแล้วที่ดินเหล่านั้นก็ได้รับการคัดเลือกเป็นพิเศษจากสกุลหลาน เป็นที่ดินที่มีมูลค่ามากที่สุด ตราบใดที่ไม่ถูกทำลายหรือละทิ้งโดยตั้งใจ ต่อให้ปล่อยไว้เฉย ๆ ก็ยังคงเป็นภูเขาทองภูเขาเงินที่สามารถทำเงินได้อย่างต่อเนื่องไม่ขาดสายชีวิตแบบพวกเขาที่ครอบครองทุกอย่างมาตั้งแต่เกิดทำให้เวินเยวี่ยอิจฉาจนกลัดหนองอยู่ภายในใจการไม่แย่งชิงมาไว้ในมือมันเป็นไปไม่ได้เลยดังนั้นนางจึงเป็นคนแรกที่ขอให้เวินจื่อเยวี่ยและคนอื่น ๆ ช่วยนางแย่งชิงที่ดินที่กุยอวิ๋นและภัตตาคารเฟิ่งอวิ๋นไปจากมือของเวินซื่อ ต่อมาก็เกลี้ยกล่อมจนเวินจื่อเยวี่ยและคนอื่น ๆ ต่างมอบที่ดินในมือของแต่ละคนให้หลังจากได้รับมา
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 399
เวินจื่อเฉินอดทนกับกลิ่นที่ไม่ชวนดมนั้น ช่วยประคองเวินจื่อเยวี่ยที่หมดสติขึ้นมา ถ่างดวงตาของเขาออกดู พบว่าเขาเหมือนจะไม่ได้เป็นอะไรมากนัก เพียงแค่สลบไปเท่านั้นแต่ที่น่าแปลกก็คือ ทำไมตัวเขาถึงไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลย?หรือว่าน้องห้าจงใจเลี่ยงเขา?ภายในใจของเวินจื่อเฉินเกิดความดีใจขึ้นมาทันทีเมื่อครู่ตอนที่น้องห้าสาดยาน้ำใส่ ได้สาดไปที่ร่างกายของน้องสามเท่านั้นจริง ๆดังนั้นก็หมายความว่า ในใจของน้องห้าคิดกับเขาแตกต่างออกไปบ้างใช่หรือไม่?เวินจื่อเฉินเพิกเฉยต่อชายเสื้อเปียกชุ่มที่อยู่ข้างลำตัวโดยสิ้นเชิง เพียงนึกถึงการคาดเดาอย่างคลุมเครือนั้นและแอบดีใจอยู่เงียบ ๆ……ในอีกด้านหนึ่ง เวินซื่อก็ไม่รู้ว่าเวินจื่อเฉินที่อยู่ในมิตินั้นยังคิดถึงเรื่องเหล่านี้อยู่หลังจากนางออกมาจากมิติแล้ว ก็บำเพ็ญเพียรอธิษฐานสวดมนต์ขอพร ทั้งยังปลูกสมุนไพรตามปกติสิ่งที่ไม่อยู่นอกเหนือจากความคาดหมายก็คือ มีคนมาจากจวนเจิ้นกั๋วกงแต่เพียงสอบถามเหล่าซือไท่ที่อารามสุ่ยเสว่เท่านั้น ว่าเห็นคุณชายสามของพวกเขาหรือไม่ หลังจากได้คำตอบว่า “ไม่เห็น” ก็กลับไปแต่โดยดีเหล่าซือไท่ของอารามสุ่ยเยว่ก็ไม่ได้พูดโกหกจริง
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 400
บรรยากาศทั่วห้องใต้หลังคาสงบลงในชั่วพริบตาเวินจื่อเฉินไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่จ้องมองเวินซื่ออย่างสงบ น้ำตาไหลออกมาจากหางตาอย่างเงียบ ๆครึ่งชั่วยามต่อมา เวินซื่อได้หยิบยาถอนพิษที่ปรุงเสร็จเกือบหมดแล้วออกมา เดินไปที่ริมกรงเหล็ก เปิดฝาขวดแล้วสาดไปที่ใบหน้าของเวินจื่อเยวี่ยหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เวินจื่อเยวี่ยก็ค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมาในที่สุดสถานที่ยังคงเป็นที่เดิม บิดายังหาพวกเขาไม่เจออีกหรือ?เวินจื่อเยวี่ยนิ่งเงียบไม่พูดจา หลังจากพลิกตัวลุกขึ้นนั่งแล้ว ก็เห็นเวินจื่อเฉินนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของกรงเหล็ก กำลังเหม่อลอยอยู่เงียบ ๆถ้าเป็นแค่นี้ก็ไม่เป็นไรแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาประสาทหลอนจากยานั้นของเวินซื่อหรือเปล่า ดูเหมือนเขาจะมองเห็นคราบน้ำตาเล็กน้อยบนใบหน้าของพี่รอง?เวินจื่อเยวี่ยยกมือขึ้นขยี้ตาทันที จากนั้นก็ลืมตามองออกไปอีกครั้ง พบว่าตัวเองไม่ได้มองผิดไปเขาเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “พี่รอง ท่านร้องไห้ทำไม?”หรือว่าหลังจากเวินซื่อใช้ยาจนเขาสลบไปแล้ว ก็ทำอะไรกับพี่รองอีก?เวินจื่อเยวี่ยที่คิดได้ดังนี้ก็ยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้สูง จึงรีบหันหน้าไปซักถามเวินซื่อทันทีแต่เขาเพิ่งจะอ้าปา
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 401
วันแรกผ่านไปวันที่สองผ่านไปวันที่สามผ่านไปเมื่อถึงวันที่สี่ คนของจวนเจิ้นกั๋วกงเดินทางมาอารามสุ่ยเยว่อีกครั้งแต่น่าเสียดายที่คำตอบของพวกนางยังเป็นไม่เคยเห็นคนของจวนเจิ้นกั๋วกงไม่ได้ตามหาไปทั่ว เพราะเวินเฉวียนเซิ่งรู้ดีว่าลูกชายอยู่ที่ใด เพียงแต่เขาไม่มีหลักฐาน ดังนั้นจึงไม่กล้าบุกเข้าไปตามหาแต่คนที่วนเวียนไปมาเชิงภูเขาหนานมีไม่น้อยพวกเขาล้วนแต่จับตามองบนภูเขาแต่น่าเสียดายที่เวินซื่อไม่ลงจากเขา พวกเขาจึงไม่พบเบาะแสใดเลยภายในมิติของหยก เวินซื่อยื่นอาหารของวันนี้ให้เวินจื่อเฉินในกรงเหล็กตามปกติ จากนั้นหันหลังนั่งลง แล้วจ้องมองสองคนที่อยู่ในกรงเหล็กเหมือนเช่นเคย“หิว...หิวเหลือเกิน...”เวินจื่อเยวี่ยทนไม่ไหวอีกต่อไปภายในเวลาสามสี่วันมานี้ ไม่มีน้ำตกถึงท้องเขาสักหยด ไม่มีข้าวตกถึงท้องเขาสักเม็ดหากเป็นเช่นนี้ต่อไปเขาต้องอดตายแน่ๆ“พี่รอง ให้ข้า...ให้ข้ากินหน่อย ขอร้องท่านละ ให้น้องชายอย่างข้ากินสักนิดเถอะ!”เวินจื่อเยวี่ยจ้องมองข้าวถ้วยนั้นในมือเวินจื่อเฉินด้วยดวงตาแดงก่ำ ท่าทางวิงวอนนั้น ไม่ได้เย่อหยิ่งเหมือนสองสามวันที่ผ่านมาเวินจื่อเฉินได้ยินเสียงแหบแห้งของเขา
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 402
“เป็นไปไม่ได้ ขอเพียงอยู่ในเมืองหลวง ต่อให้อยู่ในพื้นที่รัศมีร้อยลี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหาไม่พบ!”“พี่รอง ท่านอย่าหลอกข้าเลย ข้ารู้ว่าท่านอยากพูดแทนเวินซื่อ อยากแย่งชิงที่ดินสือไห่ที่ข้าครอบครองไปมอบให้เวินซื่อใช่หรือไม่? แต่นั่นเป็นที่ดินของข้านะ เป็นสิ่งที่พวกท่านตามอบให้ข้า มีสิทธิ์อะไรที่เวินซื่อบอกว่าอยากได้แล้วข้าต้องให้?!”“สิทธิ์ที่พวกเราเคยแย่งชิงที่ดินของนาง!”เสียงของเวินจื่อเฉินกลบเสียงของเขากะทันหันเขาจับหัวตัวเอง เอ่ยอย่างเจ็บปวด “เจ้าลืมไปแล้วหรือ? ตอนนั้นพวกเราแย่งที่ดินกุยอวิ๋นและภัตตาคารเฟิ่งอวิ๋นมาจากน้องห้า เพราะน้องหกบอกว่านางอยากได้”เวินจื่อเยวี่ยทำหน้าตึงแต่ไม่พูดสิ่งใดสุดท้ายเวินจื่อเฉินเอ่ยอย่างอ่อนแรง “ในฐานะพี่รองของเจ้า ข้าไม่ถือสาเรื่องที่เจ้ากับเจ้าสี่เคยทำก็ถือว่าดีมากพอแล้ว ตอนนี้ข้าขอเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ว่าเจ้าคิดอย่างไร สุดท้ายนี้ข้าได้ตัดสินใจดีแล้ว” ไม่เพียงแค่เวินจื่อเยวี่ยที่มีที่ดิน เขาเองก็มีอีกอย่างเขาพอเดาได้ว่าเวินซื่อต้องการที่ดินพวกนั้นไปทำไมดังนั้นในเมื่อน้องสาวอยากได้ ถ้าอย่างนั้นก็ให้นางให้นางทีละนิด ชดเชยได้เท่า
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 403
เวินซื่อยิ้มจางๆ “คำพูดของใต้เท้าจงหย่งโหวข้าเหมือนฟังไม่ค่อยเข้าใจ”จงหย่งโหวชะงัก เข้าใจทันที “ข้าน้อยพูดผิดเอง คำพูดของเจิ้นกั๋วกงคือ ขอถามธิดาศักดิ์สิทธิ์ต้องทำอย่างไรจึงจะยอมให้อภัยพวกเขา?”เวินซื่อรู้ว่าเขามาด้วยเหตุใด ดังนั้นคนต้องอยู่กับนางแน่นอนแต่คำพูดบางอย่างเมื่อไม่มีหลักฐานจึงพูดตรงเกินไปไม่ได้“ที่ดินของสกุลหลานดีมาก ก็เหมือนที่ดินกุยอวิ๋นของข้า”เวินซื่อมองจงหย่งโหว “ได้ยินว่าเมื่อก่อนท่านโหวเองก็เคยไป คิดว่าท่านก็คงคิดเช่นนั้นสินะ?”จงหย่งโหวเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้า พร้อมยิ้ม “ดีมากจริงๆ”เมื่อนำข่าวมาแจ้งเวินเฉวียนเซิ่งเวินเฉวียนเซิ่งย่อมฟังเข้าใจเขาแค่นหัวเราะ “เมื่อก่อนดูไม่เคยออกเลย ว่าลูกสาวอกตัญญูคนนี้ของข้าจะโลภมากเช่นนี้”จงหย่งโหวจิบน้ำชาหนึ่งคำ เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ พวกท่านเคยแย่งที่ดินกุยอวิ๋นกับภัตตาคารเฟิ่งอวิ๋นของนางให้เวินเยวี่ย?” “นางเอากลับไปหมดแล้วไม่ใช่หรือ?”เวินเฉวียนเซิ่งรู้สึกรำคาญเล็กน้อยจงหย่งโหวยิ่งไม่สบอารมณ์เขาถูกต้องว่าเอากลับไปแล้ว แต่นั่นก็เป็นของนังหนูแต่เดิมอยู่แล้ว อีกทั้งยังเป็นสิ่งที
Latest chapter
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 574
“ฉางอวิ้น เจ้าต้องเข้าใจถึงความขมขื่นใจของพ่อ”เวินเฉวียนเซิ่งนั่งลงข้างกายเวินฉางอวิ้น พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่“ตอนแรกพ่อแค่อยากให้เด็กคนนั้นมีบ้าน อยากจะชดใช้หนี้ทั้งหมดที่มีต่อสองแม่ลูกเท่านั้นเอง”“แต่ไม่เคยคิดเลยว่า เยวี่ยเอ๋อร์จะบาดหมางกับเจ้าห้ามาจนถึงขั้นนี้ ตอนนี้สุขภาพของพ่อก็ไม่ค่อยดีแล้ว บอกไม่ได้ว่าวันไหนจะลงไปพบกับแม่ของพวกเจ้า ถ้าไม่มีใครมาค้ำจุนครอบครัวนี้ จวนเจิ้นกั๋วกงของเราทั้งหมดช้าเร็วก็ต้องแยกทาง ถึงตอนนั้น เจ้าคิดว่าน้อง ๆ ของเจ้าจะยังมีโอกาสกลับมาหรือไม่?”เดิมทีเวินฉางอวิ้นไม่ต้องการโต้ตอบคำพูดของเวินเฉวียนเซิ่งรู้สึกว่าคำพูดก่อนหน้านี้ของเขาค่อนข้างน่าขบขันแต่เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย หัวใจของเวินฉางอวิ้นก็เต้นแรงขึ้นมาทันทีหากวันหนึ่งจวนเจิ้นกั๋วกงสลายไป น้องรอง น้องห้า...จะกลับมาได้อีกหรือไม่?ร่างกายของเวินฉางอวิ้นสั่นสะท้านครู่หนึ่งคำตอบที่ชัดเจนผุดขึ้นในหัวใจไม่ได้พวกเขาจะกลับมาไม่ได้อีกแล้วไม่ใช่เพราะชื่อเสียงของจวนเจิ้นกั๋วกง แต่เป็นเพราะไม่มีจวนเจิ้นกั๋วกงแล้ว ดังนั้นสายสัมพันธ์สุดท้ายที่เหลืออยู่ระหว่างพี่น้องของพวกเขาก็จะไม่มีอะไรเลยน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 573
เวินฉางอวิ้นที่รู้แล้วว่าเวินเยวี่ยเป็นใคร ความจริงก็ไม่รู้สึกแปลกใจกับเวินเยวี่ยในมุมนี้เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้นางเผยให้เห็นด้านที่ดูน่าสงสารและอ่อนแอต่อหน้าคนอื่น ด่าทอคนอื่นโดยไม่ยั้งคิดแบบนี้ไม่ได้เห็นบ่อยนักสายตาของเวินฉางอวิ้นเผยความเยาะหยันออกมาดูเหมือนว่านางจะไม่ได้มีความจริงใจต่อเจ้าสามเช่นกันเสียแรงที่เจ้าสามถอนหมั้นกับนังหนูเนี่ยนฉือเพื่อนาง จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตกลับกลอกปลิ้นปล้อนจริง ๆคิด ๆ ดูแล้วก็น่าจะไม่ใช่แค่เจ้าสามเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเจ้าสี่ด้วยเพราะถึงอย่างไรพวกเขาเหล่านี้ก็ขวางทางนางอยู่เวินฉางอวิ้นไตร่ตรองสักครู่ ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกห้องในเวลานี้เวินฉางอวิ้นยังนึกว่าเป็นเวินเยวี่ยที่กลับมาเล่นละครอีกครั้ง แต่ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเวินเฉวียนเซิ่งผู้เป็นพ่อของเขา“ฉางอวิ้น พ่อมาเยี่ยมเจ้า”หลายวันมานี้ ที่แวะเวียนมาที่นี่อยู่เป็นครั้งคราวเช่นกันก็มีเวินเฉวียนเซิ่งด้วยเขาแวะมาเยี่ยมลูกชายคนโต และเพื่อเป็นการชดเชยเวินฉางอวิ้นรู้ว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไร และไม่ค่อยอยากพบเขาเช่นกันดังนั้นทันทีที่ได้ยินเสียงของเวินเฉวียนเซิ่ง เขาก็หลับตาลงแกล้งทำเป็น
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 572
“หออายุวัฒนะ? นั่นคือที่ใดกัน?”เวินเยวี่ยถามด้วยความงุนงงเวินจื่อเยวี่ยส่ายศีรษะ “ข้าก็ไม่รู้แน่ชัด แต่เพื่อนร่วมสำนักบอกข้าว่า ที่นั่นมียาชนิดหนึ่งที่เรียกว่ายาอายุวัฒนะ สามารถชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นคืน เปลี่ยนเถ้ากระดูกให้กลายเป็นเลือดเนื้อ วิเศษมาก แต่ก็แพงมากเช่นกัน อยากซื้อก็ไม่ใช่ซื้อได้ง่าย ๆ”“พวกเราไปซื้อก็อาจจะซื้อไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”เวินเยวี่ยไม่เห็นด้วยกับคำพูดที่ว่า “ไม่ใช่ซื้อได้ง่าย ๆ”เพราะถึงอย่างไรนางก็คือคุณหนูหกแห่งจวนเจิ้นกั๋วกง และเวินจื่อเยวี่ยก็เป็นคุณชายสามแห่งจวนเจิ้นกั๋วกงด้วยตัวตนของพวกเขา ในเมืองหลวงแห่งนี้ยังมีอะไรที่พวกเขาหาซื้อไม่ได้อีก?“เห็นว่าเป็นเพราะมียาน้อยมาก และไม่สามารถปล่อยออกมาได้ ดังนั้นไม่ว่าใครที่ไปซื้อก็ต้องรอ ข้าคิดว่าถ้าวิเศษขนาดนั้นจริง ๆ ก็ซื้อสักเม็ดหนึ่งกลับมาให้พี่ใหญ่ลองกิน หากได้ผลจริง ๆ ล้างพิษในร่างกายของพี่ใหญ่ได้ ท่านพ่อก็จะไม่โกรธอีกต่อไปแน่นอน”อันที่จริงพวกเขาสองคนก็ไม่มีทางอื่นแล้วในตอนนี้หายาถอนพิษไม่ได้ดอกไม้พิษก็หาไม่ได้เช่นกันทำได้เพียงรักษาตามมีตามเกิด ซื้อยาอายุวัฒนะนั่นมาให้พี่ใหญ่ลองกินดูเมื่อเวิน
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 571
แต่ความตื่นเต้นดีใจนี้ดำเนินไปได้ไม่นานครึ่งชั่วยามต่อมา ฤทธิ์ของยาอายุวัฒนะก็สิ้นสุดลงความบ้าคลั่งในดวงตาของอันปี่เค่อหายไปอย่างรวดเร็วเขาเงยหน้าสูดหายใจเข้าลึก ๆ แต่วินาทีต่อมาปิดปากและจมูกด้วยความรังเกียจ“เก็บกวาดทำความสะอาดให้ข้าด้วย!”อันปี่เค่อออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อออกไปทันทีเมื่อเขาออกจากหออายุวัฒนะที่อยู่ชั้นใต้ดิน กลับไปที่ห้องหนังสือสกุลอันอีกครั้งหนึ่ง เขาก็กลับไปนั่งที่ด้านหลังโต๊ะหนังสือทันทีก่อนจะคว้ากระดาษที่เขียนชื่อไว้หลายชื่อแผ่นหนึ่งบนโต๊ะขึ้นมาเขากวาดสายตาผ่านรายชื่อเหล่านั้นอย่างไม่วางตา สุดท้ายก็จับจ้องไปที่ชื่อนั้นที่อยู่ด้านล่างสุด…“เวินซื่อ”“ธิดาศักดิ์สิทธิ์...จะเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ตัวจริง หรือว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ตัวปลอม ก็ให้ข้าได้เห็นชัด ๆ สักหน่อยแล้วกัน……จวนเจิ้นกั๋วกงภายในเรือนของเวินฉางอวิ้นหลังจากกินยาต้มบัวหิมะที่เวินซื่อให้มาแล้ว เวินฉางอวิ้นก็ฟื้นขึ้นมาภายในไม่กี่วันจริง ๆเพียงแต่ร่างกายยังอ่อนแอมาก นอกจากลืมตามองไปรอบ ๆ ได้แล้ว เรื่องอื่นเขาก็ยังทำไม่ได้แม้แต่พูดยังพูดไม่ได้เลยทำได้เพียงนอนอย
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 570
หลังจากคนรับใช้ผู้นั้นจากไป อันปี่เค่อก็นั่งลงบนเก้าอี้ไม้โบราณของเขาทันที หลับตาลง มือข้างหนึ่งงอนิ้วชี้แล้วคาะปลายนิ้วลงบนโต๊ะเป็นจังหวะซ้ำๆ ดัง “ต๊อกๆ ”ท่าทางเช่นนั้นดูเหมือนกำลังรอคอยบางสิ่งบางอย่างอยู่ไม่นานนัก หญิงงามนางหนึ่งที่สวมใส่อาภรณ์น้อยชิ้นก็ถือขวดหยกเขียวเดินเข้ามา ร่างกายอ่อนระทวย นั่งลงบนตักของอันปี่เค่อ แล้วเปิดขวดหยกเขียวนั้นให้เขาและเทยาเม็ดสีดำสนิทสามเม็ดออกมาจากข้างในพอยาเม็ดนั้นออกมา กลิ่นหอมประหลาดก็ฟุ้งกระจายไปทั่วห้องหินนี้ คล้ายคลึงกับกลิ่นหอมรัญจวนใจที่อบอวลอยู่ทั่วทั้งหอใต้ดินที่อยู่ด้านนอกอย่างยิ่งแต่หากนำยาเม็ดนั้นมาใกล้จมูกและปาก ก็ยังสามารถค้นพบได้อีกว่า บนยาเม็ดเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่ายังมีกลิ่นคาวเลือดจางๆ ติดอยู่ด้วยหากเป็นคนปกติท เมื่อได้กลิ่นคาวเลือดบนยาเม็ดเหล่านี้ เกรงว่าจะรีบถอยห่างทันทีแต่เวลานี้ ภายในหออายุวัฒนะใต้ดินของสกุลอัน มีคนอยู่ทุกประเภท เว้นแต่เพียงคนปกติธรรมดาเท่านั้นอย่างเช่นอันปี่เค่อในยามนี้เขาปรือตาขึ้นเล็กน้อย เหลือบมองหญิงงามที่นั่งอยู่บนตัก แววตานั้นราวกับกำลังพิจารณาว่าอาหารที่จะกินในวันนี้คืออะไรหลังจากมองจ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 569
ทางด้านอารามสุ่ยเยว่เงียบสงบสุขยิ่งนักแต่ทางด้านเมืองหลวงกลับมีคลื่นใต้น้ำก่อตัวอย่างรุนแรงห้องหนังสือสกุลอันอันปี่เค่อหยิบพู่กันขึ้น ตวัดพู่กันขีดเส้นหนักๆ ลงบนรายงานข่าวกรองฉบับหนึ่งที่ลูกน้องนำมาส่งให้ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์จากนั้นก็พลันลุกขึ้นเดินไปยังเชิงเทียนไปพลาง ฉีกรายงานข่าวกรองฉบับนั้นเป็นชิ้นๆ ไปพลางสุดท้ายก็อาศัยเปลวไฟจากเชิงเทียนจุดมัน เปลวไฟก็ลุกลามเผากระดาษแผ่นนั้นอย่างรวดเร็ว และลามขึ้นไปด้านบน ลวกนิ้วมือของอันปี่เค่อที่จับมุมกระดาษอยู่เข้าอย่างจังแต่อันปี่เค่อราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย ผ่านไปสองวินาที ถึงค่อยโยนกระดาษที่กำลังลุกไหม้ในมือทิ้งลงไปในอ่างถ่านที่มอดดับไปแล้ว“ใครก็ได้”เงาดำร่างหนึ่งพลันปรากฏขึ้นด้านหลังของอันปี่เค่อ คุกเข่าลงอย่างนอบน้อม“ลูกสาวผู้แสนดีคนนั้นของข้าตายแล้วหรือยัง?”เงาดำกล่าวอย่างระมัดระวัง “เรียนใต้เท้า คุณหนูรอง...ยังไม่ตายขอรับ”คำว่า “ยังไม่ตาย” ก็หมายความว่าการลงมือของคนเหล่านั้นล้มเหลวแล้วบนใบหน้าที่แก่ชราของอันปี่เค่อ พลันปรากฏรอยยิ้มเสแสร้งออกมา “ไอ้พวกไร้ประโยชน์ และหมากตัวหนึ่งที่ยังพอจะใช้งานได้อยู
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 568
เป่ยเฉินหยวนเห็นสีหน้าของนาง ก็รู้ว่านางเพิ่งจะรู้ตัว ชั่วขณะหนึ่งก็อดขำไม่ได้“หลังจากนี้ไม่ต้องมาที่ภูเขาด้านหลังแล้วก็ได้ อากาศหนาวลมแรง เดี๋ยวจะป่วยเอาได้ง่ายๆ ”เวินซื่อพยักหน้าอย่างกระอักกระอ่วน “ได้”นางก็ลืมเรื่องนี้ไปเหมือนกันนางเงยหน้ามองเป่ยเฉินหยวนด้วยความอึดอัดใจ เอ่ยถามอย่างหยั่งเชิง “หรือว่า ตอนนี้พวกเรากลับไปอีกดี?”เป่ยเฉินหยวนยิ้มพลางเอ่ยขึ้นทันที “ไหนๆ ก็มาแล้ว อีกอย่างวันนี้ข้าก็อยากจะฟังที่นี่จริงๆ ”เหตุผลหลักคือในเรือนยังมีคนอื่นอยู่ เวลานี้ เขาไม่อยากให้คนอื่นมารบกวนเขาและอู๋โยวเป่ยเฉินหยวนหยิบของที่ตนนำมาด้วยออกมา ค้นเอาห่อขนมพุทราอุ่นๆ ออกมาจากข้างในห่อหนึ่ง และเสื้อคลุมลายดอกเหมยตัวใหม่อีกหนึ่งตัวเป่ยเฉินหยวนระงับความคิดที่อยากจะลงมือสวมให้ด้วยตนเอง แล้วยื่นเสื้อคลุมให้เวินซื่อก่อน“สวมเสื้อคลุมเสียเถอะ ตอนนี้ยังพอไหว ไม่ค่อยมีลม แต่ก็ต้องระวังไว้บ้าง”เวินซื่อเหลือบมองเสื้อคลุมตัวหนาที่ยังคงความอบอุ่นนั้น แล้วมองไปที่เป่ยเฉินหยวน สุดท้ายก็รับของขวัญอันใส่ใจชิ้นนี้มาอย่างเงียบๆ“นี่ ขนมพุทราที่ท่านชอบ”เป่ยเฉินหยวนรอจนนางสวมเสื้อคลุมเสร็จ ก็เปิ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 567
“แล้วแมงมุมพิษนั้นจะส่งผลกระทบต่อท่านหรือไม่?”เป่ยเฉินหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งแรกที่เขาเป็นห่วงคือความปลอดภัยของเวินซื่อเวินซื่อพลันยิ้มออกมา “ไม่เป็นไร ไม่ส่งผลกระทบต่อข้า”“แล้วอาซื่อเจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าแมงมุมพิษของเจ้าอยู่บนตัวของหัวหน้าต่างเผ่าผู้นั้น? หากไม่ใช่หัวหน้าต่างเผ่าผู้นั้น แต่เป็นคนต่างเผ่าคนอื่นเล่า?”หลินเนี่ยนฉือถามเช่นนี้ ไม่ใช่การขัดคำพูดของเวินซื่อเพียงแต่นางกำลังกังวลเกี่ยวกับความเชื่อมโยงระหว่างเวินซื่อกับแมงมุมพิษ ตัวอย่างเช่น หากแมงมุมพิษตัวนั้นบาดเจ็บ มันจะส่งผลกระทบต่ออาซื่อหรือไม่ หรือแม้กระทั่งถ้าแมงมุมพิษตัวนั้นตายไป มันจะส่งผลสะท้อนกลับมายังอาซื่อหรือไม่?ถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าแมงมุมพิษของอาซื่อเป็นมาอย่างไรกันแน่ แต่พอฟังดูแล้วกลับคล้ายคลึงกับวิชาแมลงกู่ของคนต่างเผ่าเหล่านั้นมากดังนั้น หลังจากที่เป่ยเฉินหยวนและหลินเนี่ยนฉือฟังคำพูดของเวินซื่อจบแล้ว สิ่งแรกที่ทั้งสองกังวลก็คือตัวเวินซื่อเวินซื่อเห็นสีหน้าของทั้งสองคนก็ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็เข้าใจบางอย่างขึ้นมาในใจของนางรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ยิ้มพลางเอ่ยขึ้น “พวกท่านวางใจเถิด ข้าไม่เป็นอ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 566
หลินเนี่ยนฉือที่นั่งมองทั้งสองคนอยู่ในเรือนเล็กๆ ตั้งแต่เมื่อครู่ มุมปากกระตุกเล็กน้อย“พอแล้วอาซื่อ อย่างไรเสียเขาก็เป็นท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน เจ้าช่างใจกล้าเกินไปแล้ว”ถึงกับกล้าตำหนิท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนผู้มีอำนาจสูงสุดในราชสำนักรองจากฮ่องเต้ แถมยังขึ้นชื่อว่าเป็นเทพสงครามต่อหน้าเช่นนี้ จนเขาแทบเงยหน้าไม่ขึ้นหลินเนี่ยนฉือกลัวว่าเวินซื่อจะยั่วโมโหอีกฝ่ายเข้าจริงๆ นางจึงรีบยื่นมือออกไป ดึงตัวคนกลับมาแต่ไม่รู้ว่าเป็นความเข้าใจผิดของนางหรือไม่ ในขณะที่นางจับมือเล็กๆ ของอาซื่อไว้ สายตาของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนที่อยู่ตรงข้ามกลับดูน่ากลัวขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งยังทิ่มแทงอีกทำเอาหลินเนี่ยนฉือไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก“ไม่เป็นไรๆ ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนไม่ใช่คนใจแคบเช่นนั้น”เวินซื่อยังไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของหลินเนี่ยนฉือ ก็ยกมือขึ้นตบไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆเป่ยเฉินหยวนเอ่ยขึ้นในตอนนี้ “อู๋โยวพูดถูก ข้าไม่ใช่คนใจแคบจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น อู๋โยวก็ยังเป็นสหายของข้า สหายของนาง ย่อมเป็นสหายของข้าเช่นกัน”มุมปากของหลินเนี่ยนฉือกระตุกอีกครั้งหากไม่ใช่เพราะได้ยินสรรพนาม
