บทที่ 764

ยายแก่ตายยาก “เพี้ยะ! ”

หลังเวินเยวี่ยลุกขึ้นจากพื้น นางเหลือบมองชุยเส้าเจ๋อที่หมดสติไปจากที่สูง จากนั้นยกขาถีบไปตรงหัวชุยเส้าเจ๋ออย่างรุนแรง

“เจ้าโง่! เจ้าหมูโง่! จงไปตายเสีย ตายเสีย ตายเสีย ตายเสีย!”

“ยายแก่ตายอยากอย่างแม่เจ้าเป็นคนสารเลว เจ้าเองก็สารเลว!”

“อย่างพวกเจ้ายังคิดจะหย่าข้าหรือ? เพ้อเจ้อ! นับจากนี้ไป จวนจงหย่งโหวจะต้องฟังคำสั่งของข้า!”

เวินเยวี่ยระบายความแค้นกับชุยเส้าเจ๋อยกใหญ่ รอให้นางหยุดลงมือ ชุยเส้าเจ๋อที่อยู่บนพื้นถูกทำร้ายจนหัวร้างข้างแตก สภาพไม่เหมือนผู้เหมือนคน

แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมาสักนิด

ราวกับไม่สามารถสัมผัสโลกภายนอกได้แม้แต่น้อย

ความจริงก็เป็นเช่นนั้น เพราะหนอนกู่ที่เวินเยวี่ยป้อนให้ชุยเส้าเจ๋อกินเข้าไป สามารถควบคุมและดูดกินสตินึกคิดของเจ้าของร่างได้

เขาหมดสติมากเท่าไหร่ หนอนกู่ก็ยิ่งกินได้รวดเร็วมากขึ้น

เพียงแต่ร่างกายของชุยเส้าเจ๋อค่อนข้างแข็งแรง เดิมทีตามแผนของเวินเยวี่ย หนอนกู่ของนางเอาไว้ใช้กับร่างกายของเวินหย่าลี่

หากไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง ภายในเวลาหนึ่งเดือน หนอนกู่จะกัดกินสติการนึกคิดของเวินหย่าลี่จนหมด จากนั้นเ