11 - แค่หวังดีต่อกัน

แค่หวังดีต่อกัน

“อย่ามาพูดปากเปล่าโดยที่ไม่มีอะไรมายืนยัน แกกุเรื่องขึ้นมาเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องหมั้นกับหนูหรือเปล่าใครจะไปรู้” อภิเดชสวนขึ้นมาบ้าง

วรากรจึงลวงโทรศัพท์มือถือของเขาในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วเปิดข้อมูลอะไรในหลาย ๆ อย่างที่เขาถ่ายเก็บไว้ ส่งให้พวกท่านดู

“พ่อกับแม่ดูเอาเองดีแล้วกันครับ ว่าผมกุเรื่องขึ้นมาหรือเปล่า”

“นี่มัน...”

อรอนงค์ เมื่อได้เห็นกับตาตัวเอง ในสิ่งที่ลูกชายบอกมานั้น กลับต้องเบิกตาโพลง เพราะไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง

“ครับ ถ้ายังไม่ชัดเจนพอ พ่อก็เลื่อนไปอีกจะมีใบสูติบัตรที่ผมแอบถ่ายเก็บไว้อยู่ด้วย เพื่อยืนยันว่าเป็นลูกของผม” วรากรพยักหน้ารับ แล้วเอ่ยบอกอีกครั้ง

“กรธิดา พายุภัทร บิดาผู้ให้กำเนิด วรากร พายุภัทร มารดาผู้ให้กำเนิด สุทธิดา นพวงศ์” เป็นอภิเดชเองที่เป็นคนอ่านข้อมูลในนั้นออกมาเสียงดัง

“วันเกิดนี้มัน...” อรอนงค์ตาลุกวาวขึ้นมาอีกครั้ง เพราะตกใจในสิ่งที่ได้เห็น

“ครับ ลูกสาวผมเกิดในวันที่ไอ้วิชญ์แต่งงาน แม่เขาเลยให้ชื่อ น้องวิวาห์” วรากรจึงเล่าบอกกับพวกท่านทั้งสองอีกครั้ง

ใจแกร่งของผู้เป็นเต้นกระส่ำแทบจะทะลุออกมาจากอก เมื่อรับรู้ว่าตัวเองมีหลานสาว คนที่ไม่เคยมีลูกมาก่อนกลับมีความรู้สึกเปลี่ยนไปในทันที ตอนได้รับวรากรมาเลี้ยงว่ามีความสุขมากที่สุดแล้ว แต่พอได้เห็นหน้าหลานสาวตัวน้อยกลับตื้นตันในอกจนน้ำตาแทบไหล

“พาพ่อไปหาหลานสาวพ่อบ้างสิกร”

“ผมจะรีบเคลียร์งาน แล้วพาไปนะครับ” วรากรพูดอย่างมั่นใจ เพราะเขาตั้งใจจะทำแบบนั้นจริง ๆ

“แต่ถึงอย่างไร ลูกก็ต้องหมั้นกับหนูพลอยอยู่ดี ข้อนี้กรปฏิเสธคำขอของแม่ไม่ได้” อรอนงค์พูดขึ้นมาอีกครั้ง

“แม่!”

“อร!”

สองพ่อลูกได้แต่มองหน้าของอรอนงค์อย่างผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขนาดเอาหลานสาวมาอวดโอ้เพื่อที่ท่านจะเห็นแก่เด็กตัวเล็ก ๆ ที่เกิดจากเลือดเนื้อของเขา มารดาเขายังไม่ล้มเลิกความตั้งใจของตัวเองเลย

“แล้วคุณพี่จะให้อรทำยังไงค่ะ”

*

*

ตกเย็น

Night Club

“ไอ้เวย์!”

เสียงเข้มเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนขึ้นมาทันทีด้วยท่าทีที่ร้อนใจนั่งแทบไม่ติด เมื่อเห็นเพื่อนเปิดประตูเข้าภายในห้องวีไอพีห้องประจำของสถานบันเทิงแห่งนี้

“มีเรื่องร้อนใจอะไรขนาดนั้นวะ เรียกกูออกมาตั้งแต่หัวค่ำแถมยังทำหน้าตึงเครียดอีก” ศุภวัฒน์นั่งลงข้าง ๆ แล้วถามขึ้นมาทันที เขาอุตส่าห์รีบเคลียร์งานให้เสร็จเพื่อที่จะได้มาตามนัดของวรากรที่โทรฯไปจิกเขาตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลย

“กูมีเรื่องอยากปรึกษามึงไอ้เวย์ เรื่องใหญ่มากด้วย”

“เรื่องที่มึงทำธิดาท้องยังใหญ่ไม่พออีกเหรอวะ” ศุภวัฒน์เลิกคิ้วถามเชิงเป็นการล้อเลียนแซวออกไปเพราะอยากจะแกล้งให้พ่อลูกอ่อนแบบวรากรนึกโมโหขึ้นมาบ้าง

“มันใหญ่กว่านั่นนะสิ กูเลยมานั่งเครียดอยู่นี้ไง”

“มึงไปฆ่าใครตายหรือไงว่ะไอ้กร”

“ไปใหญ่แล้ว ถึงกูจะเครียดจนหาทางออกไม่เจอ ก็ไม่คิดสั้นเอาอนาคตตัวเองไปเสี่ยงขนาดนั้นหรอก” วรากรรีบปรามเพื่อน เมื่อศุภวัฒน์เริ่มคิดเตลิดไปไกลกว่าที่เขาคิด

“แล้วมันเรื่องอะไร พูดมาเดี๋ยวนี้ เอาเน้น ๆ สำคัญ ๆ นะแบบไม่ต้องอ้อมค้อม” ศุภวัฒน์จี้ถามเข้าประเด็นทันที

“แม่กูต้องการให้กูหมั้นกับลูกสาวเพื่อนแม่ตามที่เคยพวกเขาเคยสัญญากันไว้ตั้งแต่ที่พวกเขายังไม่มีครอบครัว” วรากรเล่าบอกเรื่องราวที่เขาถูกมารดากำลังจะจับเขาคลุมถุงชนให้เพื่อนฟัง

“ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรนี่หว่า หมั้น ๆ ไปตามที่แม่มึงต้องการก็จบแล้ว ตอบแทนบุญคุณท่าน”

ศุภวัฒน์ที่ได้ฟังในสิ่งที่เพื่อนเล่า ก็ไม่ได้มีทีท่าอะไร จึงอยู่ที่เขาไม่รู้ร้อนรู้หนาวเสียด้วยซ้ำเพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง แต่เรื่องนี้มันก็ไม่ได้คอขาดบาดตายขนาดนั้น แต่ทำไมวรากรกลับทุกข์ใจราวกับว่าเป็นปัญหาใหญ่โต

ก็ทำตามที่มารดาผู้มีพระคุณขอ แล้วคนสองคนก็ค่อยไปคุยกันเอง ถอนหมั้นกันทีหลังก็ได้ เพราะคนที่ไม่ได้มีความรัก ความรู้สึกให้กันมาก่อนยังไงก็ไปไม่รอดอยู่ แล้วอีกอย่างตัวเองก็เป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหายเลย

“จบได้ไงวะ กูมีลูกแล้วนะเว้ย มึงลืมไปแล้วหรือไง”

“กูไม่ลืม เพราะเรื่องลูกมึงก็ยังมีส่วนรับผิดชอบอยู่ไงไม่ใช่เหรอ”

“แต่กูไม่อยากหมั้นกับใคร ลูกกูพึ่งคลอดเองนะ แล้วอีกอย่างกูไม่อยากรับผิดชอบใคร กูยังไม่ต้องการใครมาใช้ชีวิตร่วมกับกูในตอนนี้ กูไม่พร้อมจริง ๆ” วรากรอ้างถึงเหตุผลของตัวเองที่มีหน้าที่เพิ่มขึ้นมาในตอนนี้ และเขาเองก็พึ่งได้มีสถานะใหม่ ก็อยากทำตรงนี้ให้ดีเสียก่อน

“แค่หมั้นเองนะ เราก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันก็ได้นี่หว่า”

“มึงคิดว่าแม่กูจะยอมอย่างนั้นเหรอ ดู ๆ แล้ว เหมือนอยากได้ลูกสาวบ้านนั่นเสียด้วย” เพราะเขารู้ดีว่ามารดาผู้มีพระคุณของเขาไม่ทางยอมเป็นแน่ ขนาดเขาบอกว่ามีลูกแล้วท่านยังไม่เดือดร้อนอะไร แถมยังไม่ยอมล้มเลิกความคิดของตัวเอง ยังอยากให้เขาหมั้นหมายกับลูกสาวเพื่อนท่านอยู่ดี

“เขาไม่สวยหรือไง มึงถึงไม่อยากหมั้น” ศุภวัฒน์ตัดสินใจถามขึ้นมา

“สวยกับถูกใจมันคนละส่วนกันไหมว่ะไอ้เวย์” เขาตอบออกไปตามตรง เพราะว่าที่คู่หมั้นเขานั้นสวยมากเลยละ ยอมรับว่าเธอสวยกว่าแม่ของลูกเขาจริง แต่เธอไม่สามารถทำให้เขาตื่นเต้นที่อยากจะเข้าไปครอบครองเลย

“พูดอย่างกับมึงมีคนในใจอยู่อย่างนั้นแหละ หรือว่าที่ไม่อยากหมั้นเพราะมึงมีอยู่จริง ๆ มึงมีแฟนอยู่แล้วเหรอวะไอ้กร แล้วไหนบอกว่าลูกพึ่งจะคลอดไง...”

ศุภวัฒน์เมื่อได้ฟังในสิ่งที่เพื่อนบอก เขาก็ไม่สามารถคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้ นอกเสียจากว่าวรากรนั้นอาจจะมีคนในใจอยู่แล้ว

“กูยังไม่มีใคร! แต่กูอยากทำหน้าที่พ่อของกูตอนนี้ให้ดีก่อน กูไม่อยากมีใครมาแทรกกลางความรักของกูกับลูก” วรากรได้แต่ปรามเอาไว้ เพราะศุภวัฒน์นั้นคิดไปไกลเกินกว่าที่เขาจะคิดถึงเรื่องนี้อีก

“...แล้วกับแม่ของลูกละ มึงรู้สึกยังไง” ศุภวัฒน์จึงถามเรื่องแม่ของลูกเขาบ้าง ว่าวรากรนั้นรู้สึกเช่นไรต่อเธอ

“อะไร?”

“กับธิดา แม่ของลูกมึงละ มึงรู้สึกกับเขายังไง?” ศุภวัฒน์ถามย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าวรากรนั้นมีทีท่าเปลี่ยนไปเมื่อเขาเอ่ยถึงหญิงสาวที่มีสถานะเป็นแม่ของลูก

“ก็...ไม่มีอะไร แค่มีความหวังดีต่อกัน ตอนนี้ก็ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองสามารถปรึกษาและคุยกันได้ทุกเรื่อง” ตอบเพื่อนออกไปด้วยน้ำเสียงติด ๆ ขัด ๆ แบบไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย

“พอพูดถึงแม่ของลูก ทำไมมึงต้องพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ด้วยว่ะ” ศุภวัฒน์นั้นเมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนเปลี่ยนไป ก็จับผิดทันที

“ก็ปกติดี มึงคิดมากไปหรือเปล่าวะ ดื่มเข้าไปเลยกูเลี้ยงเอง” วรากรมีอาการเลิ่กลั่กตอบกลับเพื่อนด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักแบบไม่เต็มเสียง ก่อนที่จะแล้วยื่นแก้วเครื่องดื่มตรงหน้าที่เขารินไว้ให้เพื่อนดื่มทันที เพื่อกลบอาการประหม่าของตนเอง