10 - เพราะผมเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ

เพราะผมเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ

“แม่ค่ะ ดูกรเขาไม่ค่อยพอใจที่พวกเรามาคุยเรื่องนี้กันเลยนะ” พลอยไพลินเอ่ยกับผู้เป็นแม่ ขณะที่กำลังนั่งรถออกมาจากบ้านหลังนั้นได้ไม่ไกลนัก

“ไม่พอใจแล้วยังไงละลูก ตากรน่ะไม่กล้าขัดใจป้าอรกับลุงเดชหรอก” เพ็ญพรรณีเชิดหน้าพูดขึ้นอย่างมั่นหน้า และมั่นใจว่าเรื่องนี้ต้องสำเร็จไปตามที่เธอคาดหวังเอาไว้แน่นอน

“ทำไมละคะ” พลอยไพลินได้แต่เลิกคิ้วถามผู้เป็นแม่ออกไป เพราะอะไรกันถึงทำให้มารดาเธอมั่นใจขนาดนี้

“เพราะว่า จริง ๆ แล้ว ตากรไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของป้าอรกับลุงเดชยังไงละลูก” เพ็ญพรรณีจึงยอมบอกความจริงกับลูกสาวออกไป

“หมายความว่า?”

“ตากรเป็นเด็กกำพร้า ที่ลุงเดชกับป้าอรเขาไปขอรับมาเลี้ยง”

“...” พลอยไพลินนิ่งอึ้งเมื่อรับรู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้

“พวกเขาทั้งสองคนมีบุญคุณกับตากรมากขนาดนั้น ใครจะกล้าขัดละลูกว่าจริงไหม ยังไงตากรกับลูกต้องได้หมั้นกันแน่นอน” เพ็ญพรรณีพูดกับลูกสาวอย่างมั่นใจ

“แต่...”

ถึงพลอยไพลินจะเชื่อว่าวรากรไม่กล้าขัดคำสั่งของผู้มีพระคุณ แต่เธอก็ยังมีความกังวลหนักใจอยู่ดี เพราะดูแล้ววรากรไม่ใช่คนที่จะควบคุมได้ง่ายเลย

“เชื่อแม่เถอะ เรื่องนี้ให้แม่กับอรจัดการเอง ลูกสาวแม่แค่อยู่เฉย ๆ เตรียมตัวเป็นเจ้าสาวรอเข้าพิธีหมั้นก็พอจ้ะ” เพ็ญพรรณีเอ่ยย้ำกับลูกสาวอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าพลอยไพลินมีความกังวล

“เผื่อใจไว้บ้างก็ดีนะคุณเพ็ญ เรายังไม่ได้รับคำยืนยันจากฝั่งนั้นเลย แล้วอีกอย่างคุณถามความเห็นลูกสาวเราบ้างหรือยัง ว่าเต็มใจที่จะหมั้นจริง ๆ หรือเปล่า” นพศิลป์ผู้เป็นสามีที่นั่งฟังสองแม่ลูกคุยกันมาสักพัก พูดแทรกขึ้นมาบ้าง เมื่อเห็นว่าผู้เป็นภรรยาพูดอย่างมั่นใจทั้งที่ยังไม่ได้รับคำตอบที่ชัดเจนจากทั้งสองฝ่ายเลย

“พลอยเต็มใจค่ะพ่อ”

“นี้ลูกสาวพ่อ ไม่คิดไตร่ตรองอะไรก่อนตอบหน่อยหรือไง”

นพศิลป์ได้แต่ตำหนิลูกสาวกลับไป เพราะพลอยไพลินพูดออกมาโต้ง ๆ แบบนี้ โดยที่ยังไม่ได้ไตร่ตรองอะไรดูก่อนเลย

“พลอยชอบเขาค่ะพ่อ พลอยตกหลุมรักว่าที่คู่หมั้นของตัวเองเข้าแล้ว” พลอยไพลินตอบผู้เป็นพ่อออกไปอีกครั้งอย่างชัดเจน ด้วยท่าทีที่ดูเอียงอายยิ้มรับ

“ทั้ง ๆ ที่พึ่งจะเคยเจอหน้ากันนี้นะ”

“พลอยเคยเจอเขาแล้วค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเขาจะจำพลอยได้ไหม”

“พลอย!” นพศิลป์ได้แต่ดุลูกสาวออกไป เมื่อเห็นท่าทีที่ดูระรื่นออกนอกหน้าของลูกสาว

“แม่ค่ะพลอยอยากได้ช่องทางการติดต่อของเขาค่ะ”

พลอยไพลินไม่ได้ใส่ใจคำดุด่าของผู้เป็นพ่อ เธอจึงหันมาเอ่ยกับมารดาอย่างมีความหวัง นัยน์ตาเปร่งประกาย

“เดี๋ยวแม่ถามป้าอรให้จ้ะ”

“คราวนี้ คุณหนีพลอยไม่พ้นหรอกค่ะกร”

พลอยไพลินได้แต่ครุ่นคิดมีแผนการอยู่ในใจ เมื่อมารดารับปากเธอออกมาแบบนี้ เพราะเริ่มมีความหวังและมั่นใจว่าต้องสำเร็จตามที่คาดหวังไว้แน่

*

*

บ้านพายุภัทร

“เพราะผมเป็นผู้ชายคนแรกของเธอยังไงครับแม่” วรากรพูดออกมาตรง ๆ แบบไม่คิดที่จะอ้อมค้อมอีกแล้ว บอกให้มารดาได้รับรู้

“กร! แต่ถึงยังไงก็เถอะ ทำไมลูกถึงไม่ป้องกัน” อรอนงค์ได้แต่ตำหนิลูกชายออกไป ที่ทำอะไรประมาทแบบนี้

“...” วรากรก้มหน้าสลดลงอย่างรู้สึกผิด เพราะเขาเองก็ประมาทจริงตามที่มารดาต่อว่า แต่ในเมื่อมันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ก็ได้แต่ยอมรับความจริงและรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ฮึ คงจะเจอของสดใหม่เข้า เลยลืมเรื่องพวกนี้ไปสินะ” อภิเดชแค่นหัวเราะขำก่อนจะเอ่ยแซวลูกชายออกไป เพราะตัวเองก็เป็นแบบนี้มาก่อนเช่นกัน จึงเข้าใจความรู้สึกของวรากรดี

“คุณพี่!” อรอนงค์ได้แต่ตวาดเสียงใส่ผู้เป็นสามี

“แล้วตอนนี้แม่กับเด็ก เอ่อ...หมายถึงลูกของแกนั่นนะ อยู่ที่ไหน?” อรอนงค์ถามออกไป เพราะอยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้อยู่ที่ไหนตอนนี้

“ต่างจังหวัดครับ”

“ติดต่อกันอยู่หรือเปล่า”

“ผมก็พึ่งกลับมาจากที่นั่นแหละครับ”

“แล้วไหนแกบอกว่าไปงานแต่งเพื่อนไง” อรอนงค์เลิกคิ้วถามอย่างงุนงง เพราะก่อนหน้าเมื่อไม่กี่วันมานี้ลูกชายบอกเพียงว่าจะไปงานแต่งเพื่อนที่ต่างจังหวัด และเพื่อนให้ไปถ่ายภาพให้ด้วย

“ครับ เลยบังเอิญได้เจอกันอีกครั้ง” วรากรยอมรับกับผู้เป็นโดยไม่คิดที่จะปิดบังอีกแล้ว เมื่อเรื่องราวมันมาถึงขนาดนี้แล้ว

“ติดต่อกลับไปหาแม่นั่น แล้วยื่นข้อเสนอให้เธอไป ทางเราจะขอรับผิดชอบเอาลูกมาเลี้ยงเอง ส่วนแม่ของลูกที่กรบอกว่าไม่ได้เป็นแฟนกัน ก็ให้เงินไปสักก้อน ให้เธอไปเริ่มต้นชีวิตใหม่...”

“แม่!”

“อร!”

สองพ่อลูกต่างเอ่ยเรียกอรอนงค์ออกมาเสียงหลง เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้ออกมาจากปากของอรอนงค์ ที่เธอเองก็เป็นเพศเดียวกัน ก็น่าจะเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงด้วยกัน

แต่เปล่าเลย นอกจากจะไม่ได้รับความเห็นใจจากอรอนงค์แล้ว ยังได้รับคำตำหนิแถมยังดูหมิ่นเหยียดหยามศักดิ์ศรีเพศเดียวกันอีก

วรากรได้แต่มองหน้าผู้เป็นแม่ด้วยความรู้สึกที่ผิดหวังและน้อยใจ เพราะไม่คิดว่ามารดาที่เลี้ยงเขามาจะมีความคิดแบบนี้

“แม่จะให้เขาสองแม่ลูกแยกกันได้ยังไงครับ ยังไงเธอก็เป็นคนอุ้มท้องมาคนเดียวนะครับ”

“ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้ เกิดวันหนึ่งแกมีครอบไปแล้วผู้หญิงคนนี้หอบลูกมาหาแกละ มันจะยุ่งยากเอานะตากรถ้าเราไม่ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม”

“เธอไม่ทำแบบนั้นแน่นอนครับ ผมมั่นใจ” วรากรเอ่ยบอกกับมารดาอย่างมั่นใจ ว่าหญิงสาวที่เป็นแม่ของลูกเขาไม่เป็นแบบที่มารดากล่าวหาเด็ดขาด

ไม่เช่นนั้นเธอคงจะมาเรียกร้องขอให้เขารับผิดชอบเธอตั้งนานแล้ว แต่เธอกลับเลือกที่จะเงียบเรื่องเงียบไว้แต่เพียงผู้เดียว โดยไม่คิดเรียกร้องอะไรจากเขาแม้แต่น้อย

“อะไรทำให้แกมั่นใจในตัวผู้หญิงคนนี้นักน่ะตากร” อรอนงค์ถามอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ที่ลูกชายเอาแต่เข้าข้าง และมั่นใจในตัวของผู้หญิงคนนั้น ทั้งที่สถานะก็เป็นเพียงแม่ของลูก

“เพราะตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าตัวเองท้อง เธอก็ไม่เคยติดต่อผมมาเลยแถมยังไม่บอกให้ผมรู้ด้วย ทั้ง ๆ ที่เธอเองก็รู้ดีว่าผมเป็นใคร เธอยอมทิ้งอนาคตของตัวเอง เพื่ออุ้มท้องลูกของผมมาคนเดียวตั้งเก้าเดือน ถ้าผมไม่เห็นด้วยตาตัวเอง ผมก็คงไม่รู้หรอกครับ ว่าผมมีเลือดเนื้อของตัวเองอยู่”

“อยากเรียกร้องค่าตอบแทนละสิไม่ว่า” อรอนงค์ยิ้มเยาะออกมาทันทีที่ลูกชายเล่าบอก

“เธอจะเรียกร้องอะไรก็ช่างครับ แค่ผมได้มีส่วนร่วมในการรับผิดชอบที่ทำให้เด็กตัวเล็ก ๆ เกิดมาแล้ว เงินทองมากมายเท่าไหร่ผมก็ไม่เสียดายกรอกครับแม่ เพราะตอนนี้ผมเป็นพ่อคนแล้ว มีลูกให้ได้ใช้นามสกุลของตัวเอง แค่นี้ผมว่ามันยังน้อยไปด้วยซ้ำ สู้อะไรกับที่เธอยอมลำบากมาคนเดียวไม่ได้เลย”

“นี่แกถึงขั้นให้ใช้นามสกุลเลยเหรอตากร” อรอนงค์ตาลุกวาวอย่างไม่พอใจอีกทันที เมื่อได้รับรู้ในสิ่งที่ลูกชายเล่าบอก

“ครับ เธอไม่ได้เรียกร้องอะไรแต่เป็นผมเองที่เป็นคนขอกับเธอเอง แล้วชื่อของลูกผมก็เป็นคนตั้งให้ด้วยน่ะ พ่อครับลูกสาวผมน่ารักมากเลย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุนและรอยยิ้มบนใบหน้าปรากฏอย่างไม่รู้ตัว เมื่อนึกถึงลูกสาวตัวน้อยใบหน้าจิ้มลิ้มเหมือนเขาไม่มีผิด