All Chapters of หวงรัก เมียชั่วคืน: Chapter 1 - Chapter 10

กรธิดารุ่งเช้าสุทธิดาและลูกสาวตัวน้อยของเธอถูกย้ายเข้ามาอยู่ที่ห้องพักฟื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โดยเป็นการเดินเรื่องจัดการของวรากรทั้งหมด ทั้งการเดินเรื่องเอกสารต่าง ๆ และห้องพักพิเศษแบบวีไอพีนี้อีกด้วย“ธิดา เป็นยังไงบ้าง” เสียงหญิงสาวเอ่ยทักขึ้น เมื่อเดินเข้ามาภายในห้องพักฟื้นของผู้ป่วยแบบวีไอพี ที่สามารเข้ามาหลายคนได้ปาณิศา หรือ ปลา หญิงสาววัย 28 ที่พึ่งเข้าประตูวิวาห์ไปเมื่อคืน และเป็นลูกสาวเจ้านายของบิดาเธอ ทั้งสองนับถือกันเหมือนเช่นพี่น้อง และตอนนี้ก็ไม่มีคำว่าเจ้าและลูกน้องอีกต่อไป เพราะทุกคนมาอยู่ที่นี่กันฉันญาติพี่น้อง อยู่แบบเท่าเทียมไม่มีแบ่งแยกชนชั้น“พี่ปลา พี่วิชญ์ ธิดาขอโทษนะคะ ที่ทำให้คืนเข้าหอของพวกพี่วุ่นวายไปหมดเลย” สุทธิดามองไปที่คนทั้งสองด้วยความรู้สึกผิด รีบเอ่ยขอโทษคนทั้งสองอย่างรู้สึกผิดที่เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น ในคืนเข้าหอของคนทั้งสอง แต่ลูกสาวของเธอดันมาเลือกเกิดได้ถูกวันอีก“อย่าโทษตัวเองเลยธิดา พี่ว่าน่ายินดีออกใครจะไปรู้ล่ะ ว่าเจ้าตัวแสบจะเลือกมาเกิดได้ถูกวัน แล้วนี่ไอ้กรมันไปไหน...” เสียงทุ้มของชายหนุ่มเอ่ยพูดกับเธอ แต่สายตากลับมองหาอีกคนที่คิดว่าจะอยู่ใ

หน้าที่ที่ต้องทำ “ธิดาเป็นยังไงบ้างครับ” เสียงนุ่มถามขึ้น พร้อมกับสายตาที่ทอดมองไปทางคนที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยความห่วงใย“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณคุณโกกับคุณจักษ์มากนะคะ ที่อุตส่าห์มาเยี่ยมธิดา” สุทธิดาตอบออกด้วยความเกรงใจ และขอบคุณจากใจจริงที่เขามาเยี่ยมเธอทั้งที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย“ขอบคงขอบคุณอะไรกันครับน้องธิดา พวกเราคนกันเองทั้งนั้น” เพื่อนท่าพร้อมกันรีบพูดขึ้นมาเสียก่อน เมื่อเห็นว่าเพื่อนมีใบหน้าถอดสีที่สุทธิดาเอ่ยขึ้นมาแบบนี้ เพราะรู้ดีว่าเพื่อนเขานั้นคิดเช่นไรกับเธอประจักษ์ชัย หรือ จักษ์ หนุ่มเจ้าเสน่ห์สุดหล่อของเพื่อนในกลุ่ม เป็นนุ่มเจ้าถิ่นในวัย 24 ปี และเป็นเพื่อนสมัยเรียนตั้งแต่มัธยมกับโกสินทร์และชนาวิชญ์อีกด้วย แต่จะสนิทกับโกสินทร์มากกว่า“ปลาว่าพวกเรากลับออกไปกันก่อนเถอะค่ะ รบกวนการพักผ่อนของธิดามามากแล้ว อีกเดี๋ยวก็จะถึงเวลาธิดาต้องให้นมลูกแล้วด้วย” ปาณิศาที่อยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกรีบเอ่ยขึ้น และเป็นจังหวะที่สามีเดินกลับมาพอดี“มีอะไรให้ช่วย ธิดาบอกพวกพี่ได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจกัน” โกสินทร์หันมาบอกกับทางเธอที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์“

ขอมีส่วนร่วมในการรับผิดชอบ“ขออนุญาตครับ”“ปลา พ่อว่าพวกเราพาน้องชินกลับบ้านของเรากันเถอะ เหมือนพ่อพ่อของวิวาห์จะอยู่กับลูกเขานะ” ปราณนต์ เมื่อเห็นว่าเป็นใครมา จึงเอ่ยบอกกับลูกสาวพาลูกชายวัยสามเดือนออกไปด้วยปาณิศาจึงอุ้มลูกชายวัยสามเดือน เดินออกไปจากบ้านหลังนี้ไป ปล่อยให้สุทธิดาอยู่ตามลำพังกับลูกสองคน เพราะคิดว่าวรากรคงจะมีเรื่องอะไรที่ต้องตกลงกัน“คุณมาที่นี่ทำไม” สุทธิดาถามขึ้นทันที เมื่ออยู่กันเพียงลำพังกับเขา“ก็มาทำหน้าที่ของพ่อต่อไง ผมจะกลับกรุงเทพฯแล้วนะธิดา” เขาเอ่ยตอบแล้วเดินเข้าไปหาลูกสาวตัวน้อยที่กำลังหลับอยู่บนฟูกนอนบนเตียงนอนของเธอ“ตอนนี้ฉันพอจะช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว ต่อไปคงไม่ต้องรบกวนคุณหรอก” เธอบอกเขาออกไปเพราะตอนนี้เธอสามารถทำอะไรได้ด้วยตัวเองได้แล้ว เพียงแต่ยังไม่ค่อยคล่องถนัดเท่านั้น“ธิดา บ้านผมไม่ได้อยู่ที่นี่น่ะ ตอนนี้ขอให้ผมได้มีเวลาอยู่กับลูกบ้างเถอะนะ ขอร้องล่ะ” วรากรพูดกับเธอด้วยสายตาเว้าวอนร้องขอ เมื่อเธอพูดแบบตัดเยื่อใยไม่รักษาน้ำใจเขาเลย“ตอนนี้วิวาห์กำลังหลับอยู่นะ” สุทธิดาได้แต่ส่งสายตาดุเขาไว้อย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก เมื่อเขาเริ่มเสียงดังใส่ เพราะต

ถึงเวลาที่ต้องทำเพื่อแม่แล้ว“เป็นจังใด๋ล่ะ กูเอิ้นนำกะบ่ทัน” (เป็นยังไงล่ะ กูเรียกไว้ก็ไม่ทัน) ชนาวิชญ์เอ่ยขึ้นมาทันที ที่เห็นโกสินทร์เดินกลับมาด้วยสีหน้าที่ดูจะผิดหวัง“บักหมอนั่น คือได้มาอยู่นี่” (ไอ้หมอนั่น ทำไมได้มาอยู่ที่นี่) โกสินทร์ถามขึ้นมาทันที“กะมันคือหมู่กู และเป็นพ่อของลูกธิดานำ” (ก็มันเป็นเพื่อนกู และเป็นพ่อของลูกธิดาด้วย)“กูกะเป็นหมู่มึง แต่กูคือบ่มีสิทธิ์ได้...” (กูก็เป็นเพื่อนมึง แต่ทำไมกูถึงไม่มีสิทธิ์ได้...) โกสินทร์ถามกลับอย่างไม่เข้าใจ เพราะตนเองก้เป็นเพื่อนกับชนาวิชญ์เช่นกัน แต่ทำไมเขาถึงไม่มีสิทธิ์พิเศษเหมือนกับวรากร“บักโก! มึงคิดว่ากูลำเอียงเห็นมันดีกว่ามึงแม่นบ่” (ไอ้โก! มึงคิดว่ากูลำเอียงเห็นมันดีกว่ามึงใช่ไหม)“...” โกสินทร์ได้แต่อ้ำอึ้งไม่ตอบ“กูสิบอกให้นะบักโก บักกรมันกะเป็นหมู่กูคือกัน แล้วมึงกะเป็นหมู่ของกู ทั้งมึงและมัน กูกะฮักและหวังดีนำทั้งสอง แต่ที่มันได้มาอยู่นี่ เพราะว่ามันบ่แมนคนแถวนี้ ส่วนมึงเฮือนอยู่แค่ปากทางมึงสิมาเฮือนกูยามใด๋กะได้” (กูจะบอกมึงให้นะไอ้โก ไอ้กรมันก็เป็นเพื่อนกูเหมือนกัน แล้วมึงก็เป็นเพื่อนของกู ทั้งมึงและมัน กูก็รักและหวังดี

เพราะผมเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ“แม่ค่ะ ดูกรเขาไม่ค่อยพอใจที่พวกเรามาคุยเรื่องนี้กันเลยนะ” พลอยไพลินเอ่ยกับผู้เป็นแม่ ขณะที่กำลังนั่งรถออกมาจากบ้านหลังนั้นได้ไม่ไกลนัก“ไม่พอใจแล้วยังไงละลูก ตากรน่ะไม่กล้าขัดใจป้าอรกับลุงเดชหรอก” เพ็ญพรรณีเชิดหน้าพูดขึ้นอย่างมั่นหน้า และมั่นใจว่าเรื่องนี้ต้องสำเร็จไปตามที่เธอคาดหวังเอาไว้แน่นอน“ทำไมละคะ” พลอยไพลินได้แต่เลิกคิ้วถามผู้เป็นแม่ออกไป เพราะอะไรกันถึงทำให้มารดาเธอมั่นใจขนาดนี้“เพราะว่า จริง ๆ แล้ว ตากรไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของป้าอรกับลุงเดชยังไงละลูก” เพ็ญพรรณีจึงยอมบอกความจริงกับลูกสาวออกไป“หมายความว่า?”“ตากรเป็นเด็กกำพร้า ที่ลุงเดชกับป้าอรเขาไปขอรับมาเลี้ยง”“...” พลอยไพลินนิ่งอึ้งเมื่อรับรู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้“พวกเขาทั้งสองคนมีบุญคุณกับตากรมากขนาดนั้น ใครจะกล้าขัดละลูกว่าจริงไหม ยังไงตากรกับลูกต้องได้หมั้นกันแน่นอน” เพ็ญพรรณีพูดกับลูกสาวอย่างมั่นใจ“แต่...”ถึงพลอยไพลินจะเชื่อว่าวรากรไม่กล้าขัดคำสั่งของผู้มีพระคุณ แต่เธอก็ยังมีความกังวลหนักใจอยู่ดี เพราะดูแล้ววรากรไม่ใช่คนที่จะควบคุมได้ง่ายเลย“เชื่อแม่เถอะ เรื่องนี้ให้แม่กับอรจัดการเอง