12 - กัลยาณมิตรที่ดี

กัลยาณมิตรที่ดี

บ้านสวนปานวิชญ์

“กลับเฮือนมึงไปได้แล้วบักโก ให้เวลาสองแม่ลูกเขาได้พักผ่อนแหน่” (กลับบ้านมึงไปได้แล้วไอ้โก ให้สองแม่ลูกเขาได้พักผ่อนหน่อย) ชนาวิชญ์เอ่ยขึ้นมาทันที เมื่อยังเห็นเพื่อนของเขาอยู่ที่บ้านของสุทธิดาตั้งแต่เช้ายังไม่ยอมกลับไป

“กูสิกลับอยู่ดอก มึงกะอย่าฟ้าวไล่กูหลาย” (กูจะกลับอยู่หรอก มึงก็อย่าพึ่งไล่กูสิ) โกสินทร์ทำเป็นไขสือและเอ่ยตอบด้วยวาจาที่ดูเหน็บแนมคนพูด

“มึงจำคำที่กูเว้าได้บ่” (มึงจำคำที่กูพูดได้ไหม)

“ฮืม...”

โกสินทร์จำได้ดีว่าชนาวิชญ์เคยพูดอะไรกับเขาไว้บ้าง แต่เพราะตัวเขาเองยังปรับปรุงตัวเองไม่ได้ และเป็นความเคยชินที่เขานั้นมักจะมุกขลุกอยู่ที่นี่เป็นประจำ เรื่องทำงานเขาได้งานทำแล้ว แค่รอวันที่ถูกเรียกตัวเท่านั้น

“จำได้กะเฮ็ดให้มันได้นำแหน่” (จำได้ก็ทำให้มันได้ด้วย) ชนาวิชญ์ตอกย้ำอีกที

“กลับก่อนนะธิดา” โกสินทร์จึงหันมาบอกกลับเจ้าของบ้านหลังนี้ ที่เขาใช้เวลามานั่งเล่นอยู่เกือบทั้งวันแล้ว

“...” สุทธิดาได้แต่พยักหน้ารับ แล้วก็หันมาสนใจลูกสาวตัวน้อยขของเธอต่อ

โกสินทร์มองหน้าคุณแม่ลูกอ่อนด้วยสายตาที่อาลัยอาวรณ์ก่อนจะยอมลุกขึ้น แล้วเดินออกไปจากบ้านหลังนี้

“วันนี้หลานพี่งอแงไหมธิดา” ปาณิศาจึงเอ่ยถามสุทธิดาขึ้นมาบ้าง เมื่อโกสินทร์กลับออกไปแล้ว ทุกเย็นเธอและสามีจะคอยแวะมาดูสุทธิดา เพราะเป็นห่วงเธอที่ต้องอยู่กันตามลำพังเพียงสองแม่ลูก

“ไม่เลยค่ะพี่ปลา วิวาห์เลี้ยงง่ายมาก” เธอตอบปาณิศา แต่สายตากลับมองดูลูกสาวในอ้อมแขนด้วยสายตาที่อ่อนโยนอบอุ่นเปี่ยมไปด้วยความรัก

ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชีวิตของเธอจะได้มารับบทแม่ในวัยนี้ ตอนแรกที่รู้ว่าตัวเองตั้งท้อง ความกังวลต่าง ๆ นานา เกิดเป็นความที่เห็นแกตัวบ้างว่าจะเก็บหนึ่งชีวิตนี้ไว้ดีหรือไม่ เธอคิดไม่ตกมาตลอดว่าจะเลี้ยงเขาได้รอดหรือเปล่า เพราะความพร้อมอะไรก็ยังไม่มีเลย ทั้งหน้าที่การงานเพราะตัวเองก็ยังเรียนไม่จบ และการเงินก็เป็นสิ่งสำคัญในการดำรงชีวิตอีกด้วย

แต่ถือว่าเธอเป็นคนที่โชคดีมากคนหนึ่ง ที่มีคนรอบข้างที่ดีคอยให้การช่วยเหลือ และเป็นกำลังใจเป็นกัลยาณมิตรที่ดีให้เธอเสมอมา ที่ยอมอุ้มท้องมาคนเดียวโดยไม่ยอมบอกให้พ่อของลูกรับรู้ เพราะกลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับและอาจจะให้เธอไปเอาเด็กออกก็ได้ แต่กลับเปล่าเลยเมื่อเขารู้ว่าตัวเองนั้นมีลูก เขากลับอยากเข้ามาทำหน้าที่ตรงนั้นแถมยังช่วยเหลือเธอทุกอย่าง ถึงแม้ว่าสถานะจะเป็นเพียงแค่พ่อและแม่ของลูกก็ตาม

“ดีแล้วล่ะ น้องวิวาห์คงจะเห็นใจแม่แกด้วยมั้ง ที่รู้ว่าแม่ต้องเลี้ยงแกคนเดียวเลยไม่ค่อยงอแงเหมือนเจ้าตัวแสบของพี่ รายนั่นมีแต่คนโอ๋...”

“...” สุทธิดานิ่งเงียบไปทันที

“พี่กลับล่ะ ธิดามีอะไรโทรฯเรียกพี่กับวิชญ์ได้ตลอดทุกยี่สิบสี่ชั่วโมงได้เลยน่ะ ไม่ต้องเกรงใจ” ก่อนที่จะกลับ ปาณิศาไม่ลืมที่จะเอ่ยย้ำบอกกับเธอ

“จ้า”

“พี่จะให้คนมาอยู่ด้วยก็ไม่ยอม”

ตั้งแต่วันแรกที่กลับมาอยู่บ้าน ปาณิศาจะให้คนมาอยู่กับเธอที่นี่ แต่เธอก็ปฏิเสธยืนกรานว่าเธออยู่กันตามลำพังสองแม่ลูกได้ เพราะบ้านแต่ละหลังก็ไม่ได้ห่างกันมาก

“ธิดาดูแลตัวเองได้ค่ะ ทุกคนต่างก็มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบกันทั้งนั้น พี่ปลากับพี่วิชญ์ไม่ต้องเป็นห่วงนะแค่นี้ธิดาสบายมาก”

เพราะความเคยชินของตัวเอง ปกติก็เพื่อนน้อยอยู่แล้ว แถมมาอยู่ต่างถิ่นเธอก็ไม่รู้จักใครด้วย แถมตัวเองก็ยังท้องไม่มีพ่ออีกด้วย แน่นอนว่าคนภายนอกก็ต้องติฉินนินทาเป็นธรรมดา เธอจึงเลือกที่จะอยู่ตามลำพังไม่สุงสิงกับใคร นอกเสียจากตอนกลางวันเท่านั่น ที่เธอต้องออกไปเจอหน้าผู้คนเพราะมีหน้าที่ที่ตัวเองต้องทำ

“อย่าทำอะไรที่ทำให้ตัวเองเสี่ยงเด็ดขาด ถ้ามีของหนักจริง ๆ ก็เรียกให้คนมาช่วยพวกเราเป็นคนกันเองทั้งนั้นไม่ต้องเกรงใจ” ชนาวิชญ์ย้ำกับเธอบ้าง และพยายามชวนเธอคุยให้เป็นกันเองที่สุดกับเธอ

“ค่ะพี่วิชญ์”

“ไปปลาเรากลับไปหาเจ้าตัวแสบของเรากัน ป่านนี้แม่บ่นให้แล้วมั้ง” ชนาวิชญ์จึงหันมาชวนภรรยากลับ เมื่อสุทธิดารับปาก

สองสามีภรรยากลับออกไป ทิ้งให้สองแม่ลูกได้อยู่กันตามลำพัง พวกเขาเป็นห่วงแต่ก็เคารพการตัดสินใจของเธอ

*

*

หลายวันต่อมา

วันนี้เป็นอีกวันที่วรากรมาทำงานเหมือนเช่นทุกวันตั้งแต่ที่กลับมาจากต่างจังหวัดในวันนั้น แต่วันนี้เขากลับทำให้เจ้านายแปลกใจและตั้งคำถามมากมายในตัวเขา

“นายว่ายังไงน่ะ” เสียงของ คิณณ์ณภัทร เจ้านายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความแน่ใจอีกครั้ง ที่วันนี้วรากรเข้ามายื่นใบขอลาออก

“ตามนั่นแหละครับพี่คิน”

“ทำไมถึงอยากลาออก” คิณณ์ณภัทรถามถึงเหตุผลที่วรากรมาขอลาออกวันนี้

“ผมต้องเขาไปช่วยงานพ่อที่บริษัทของท่านแล้ว” น้ำเสียงราบเรียบตอบผู้เป็นเจ้านายและทั้งยังเป็นพี่ชายที่เขานับถืออีก

“ไหนนายบอกว่าพ่อให้เวลานายตั้งสองปีไง แต่นี้ยังไม่ถึงปีด้วยซ้ำที่นายมาทำงานช่วยพี่” คิณณ์ณภัทรเลิกคิ้วถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ

“ผมมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้นด้วยครับพี่คิน”

“มีภาระอะไรที่ต้องรับผิดชอบขนาดนั้น พ่อแม่นายก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินนี้ แถมยังให้อิสระกับนายมาตลอด” คิณณ์ณภัทรถามกลับไปอีกครั้ง เพราะรู้ดีว่าวรากรและครอบครัวเป็นคนแบบไหน

“คือ...ผมต้องไปเตรียมตัว รอเข้าพิธีหมั้นครับพี่คิน” วรากรจจึงยอมบอกออกไปตามตรง ถึงเหตุผลที่ต้องลาออก

“เฮ้ย...จริงดิ” คิณณ์ณภัทรเบิกตากว้างอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าวรากรผู้ชายที่รักอิสระ จะยอมสละโสดเร็วขนาดนี้

“...” วรากรไม่ได้ตอบอะไร แต่เขากลับก้มหน้างุดยอมรับกับสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้ และความจริงกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้ เขาก็ต้องทำตามความต้องการของผู้มีพระคุณอยู่แล้ว

“นายไม่เต็มใจหรือไง ทำไมดูนาย...” คิณณ์ณภัทรถามออกไปปอย่างสงสัย เมื่อเห็นสายตาของวรากรที่ดูจะหนักใจมีกังวลเผยแสดงออกมาจนเขารับรู้ได้

“ผมอยากเป็นคนเลือกเองมากกว่า”

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกสาวบ้านไหนกัน ไม่ถูกใจนายเหรอ”

“ลูกสาวเพื่อนแม่ครับ พลอยไพลิน”

“เธอก็สวยมากเลยนะ แต่ทำไมนาย...” คิณณ์ณภัทรเองก็พอจะรู้จักกับหญิงสาวที่วรากรบอก เพราะครอบครัวของเขาเองก็เคยร่วมธุรกิจกับครอบครัวนี้อยู่เหมือนกัน

“ผมมีคนในใจอยู่แล้วครับ” วรากรตอบเจ้านายหนุ่มออกไปตามตรง เพราะเขามีคนในใจจริง ๆ และคน ๆ นั้นก็คือลูกสาวของเขาที่พึ่งจะเกิดมาเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง เขาเห็นหหน้าลูกสาวครั้งแรกก็ตกหลุมรักในทันที โดยที่ไม่คิดจะเอาใครเข้ามาแทรกได้อีกแล้ว

คิณณ์ณภัทรได้ยินแบบนั้น ก็คิดว่าวรากรคงจะมีคนรักที่กำลังคบหาดูใจกันอยู่แน่ ๆ และก็เห็นใจเหมือนกันที่กำลังจะถูกครอบครัวจับคลุมถุงชน

“แล้วพ่อนายว่ายังไง”

“พ่อก็ต้องเออออไปตามแม่เหมือนเดิม”

“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวพี่เซ็นอนุมัติให้ มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกพี่ได้เสมอนะ ถือว่าพี่คือพี่ชายนาย” คิณณ์ณภัทรได้แต่พยักหน้าให้อย่างรับรู้ และยอมรับในการตัดสินใจของวรากร

“ขอบคุณครับพี่คิน ผมกลับล่ะ”