บทที่ 1.2 รักแรก

บทที่ 1.2 รักแรก

เจ็ดปีก่อน

“เชิญค่ะ”

ภูริตผายมือเชิญให้แฟนสาวเข้ามาในห้อง หลังจากตกลงกันแล้วว่าคืนนี้หล่อนจะมาค้างกับเขา คบกันมานานก็จริงหากแต่ไม่เคยมีความสัมพันธ์เกินเลยสักครั้งเดียว เต็มที่ก็ได้แค่จูบกันเหมือนแฟนทั่วไป

ทว่าวันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีที่ได้คบกัน หลังไปฉลองด้วย

ดินเนอร์ในร้านสุดหรูที่ชายหนุ่มเป็นคนออกเงินเองทั้งหมด ปาริตาก็ตั้งใจจะก้าวหน้ากับเขาไปอีกขั้นจึงตัดสินใจมานอนค้างด้วย

คนตัวเล็กก้าวเข้ามาในห้องคอนโดฯ หรูใจกลางเมืองเชียงใหม่ที่เพิ่งสร้างเสร็จได้ไม่นาน และที่นี่คือที่พักของเขา ซึ่งบ่งบอกถึงฐานะร่ำรวยของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี แน่นอนว่าต่างกับหญิงสาวราวฟ้ากับเหว

“ห้องสวยมากเลยนะคะ”

“แต่พี่ว่าริตาสวยกว่าอีกนะคะ”

เขาเอ่ยชม ในสายตาของภูริตไม่มีอะไรสวยถูกใจไปกว่าหญิงสาวตรงหน้าอีกแล้ว คนถูกชมยิ้มเขิน แก้มขาวแดงปลั่ง หัวใจยังเต้นแรงเสมอเวลาถูกแฟนหนุ่มรุกใส่

มองจากห้องนี้เห็นวิวเชียงใหม่ยามค่ำคืนแจ่มชัดโดยเฉพาะช่วงหน้าร้อน รถบนถนนไม่ได้แน่นขนัดอย่างในเมืองหลวงแต่ก็มีพอให้มองเห็น ภูริตเดินตามมายืนซ้อนที่ด้านหลังก่อนโอบกอดหล่อนไว้ในอ้อมแขน

“ชอบมั้ยคะ”

“ชอบค่ะ พี่ภูนี่น่าอิจฉาจริง ๆ เลย ได้เห็นวิวสวย ๆ แบบนี้ทั้งก่อนนอนและตอนตื่น”

เธอเอนหลังพิงซบไปกับอกกว้างของชายหนุ่ม รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยทุกครั้งเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของภูริต

“ริตาก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันสิ พี่อยากให้ริตามาอยู่ด้วยนะ”

“อย่าล้อเล่นสิคะ ริตาเพิ่งอายุสิบเก้า เพิ่งจะอยู่ปีหนึ่ง ส่วนพี่ก็อยู่ปีสามเองนะคะ การมาอยู่ด้วยกันมันคงเร็วเกินไป”

เจ้าของเสียงหวานปฏิเสธ แม้ในใจจะอยากตอบรับแต่ก็กลัวว่าตนเองจะดูเป็นผู้หญิงใจง่ายเกินไป

“ทำไมล่ะคะ พี่ว่าไม่เห็นจะเกี่ยวกับอายุเลย เรารักกันแค่นั้นก็น่าจะพอไม่ใช่เหรอ พี่อยากตื่นขึ้นมาเห็นริตาเป็นคนแรก และอยากเห็นเป็นคนสุดท้ายก่อนนอนด้วย ริตาไม่คิดเหมือนกันเหรอคะ หืม?”

เขาหมุนตัวหญิงสาวให้หันกลับมาหาเพื่อสบตากัน มือใหญ่จับเอาปอยผมที่ปรกหน้าหล่อนอยู่ไปทัดหูให้ ดวงตาจ้องมองหวานซึ้งด้วยความรักที่มีเต็มเปี่ยม

“คิดสิคะ ริตาก็อยากอยู่กับพี่ภูทุกวันเหมือนกัน”

“พี่อยากจะแต่งงานกับริตาทันทีที่ริตาเรียนจบ การมาอยู่ด้วยกันครั้งนี้ก็เป็นแค่การเลื่อนเวลาให้เร็วขึ้น เพราะไม่ว่าอย่างไร…พี่ก็มั่นใจว่าพี่จะแต่งงานกับริตา และจะรักริตาเพียงคนเดียว”

คำพูดหวาน ๆ ฝังลึกลงในหัวใจคนฟัง ยิ่งได้เห็นเงาสะท้อนของตนเองอยู่ในแววตาเขาก็ยิ่งใจเต้นระรัว

แม้ชีวิตของหล่อนจะไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบและต้องปากกัดตีนถีบในหลาย ๆ เรื่อง ทว่าอย่างน้อยก็มีเรื่องความรัก ที่ฟ้ายังคงเมตตาส่งเทพบุตรอย่างภูริตมาให้ ตั้งแต่คบกันมาไม่เคยเลยสักครั้งที่ทั้งสองคนจะทะเลาะกัน มีแต่ความเข้าอกเข้าใจและเชื่อใจกันอยู่เสมอ

“ขอบคุณมากนะคะพี่ภู ริตาโชคดีจริง ๆ ที่มีพี่”

“พี่ต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น พี่โชคดีที่มีริตาอยู่เคียงข้างทุกช่วงเวลาที่รู้สึกโดดเดี่ยว พี่รักริตานะคะ”

ภูริตจ้องหล่อนปานจะกลืนกิน ใบหน้าหล่อโน้มลงมาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ จนหญิงสาวสัมผัสได้ถึงความต้องการลึก ๆ ในใจของอีกฝ่าย เธอค่อย ๆ หลับตาทั้งสองข้างลง

คนตัวสูงอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะระบายยิ้มออกมาอย่างดีใจ เมื่อรู้ว่าปาริตาต้องการทำเพื่อเขาและยินยอมพร้อมใจเป็นอย่างดี มือใหญ่เลื่อนลงไปจับที่เอวเล็กขณะหล่อนยกแขนขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง

เรียวปากนุ่มประกบลงมาอย่างแนบแน่น…