หวงรักเมียบำเรอ #ภูริตา LoveSick / NC25+

บทนำ 1 แรกรัก

ภายในงานเปิดตัวโรงแรมของนักธุรกิจดังระดับประเทศ

“นึกว่าจะไม่ได้เจอพี่เสียแล้ว”

เสียงห้าวคล้ายกับจะหาเรื่องมากกว่าสนทนากันแบบคนปกติของ ‘ธันวา’ ดังขึ้น ในมือถือแก้วน้ำสีอำพันมากกว่าจะเป็นแชมเปญ

“ได้เจอกันสักทีนะ ไหนตอนแรกบอกว่าไม่ว่างมาไง”

“ผมเปลี่ยนใจน่ะ อยากเจอพี่ด้วย สบายดีนะครับ”

ชายหนุ่มพยักหน้า เขากับธันวาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องมหาวิทยาลัยเดียวกัน เคยมีเรื่องให้ต้องช่วยเหลือกันไว้ก็เลยสนิทสนมกันมาตั้งแต่ตอนนั้น

“จริงสิ ฉันจะแนะนำให้รู้จัก”

ธันวามองเลยไปด้านหลังเขา ภูริตไม่ได้มาเพียงลำพังแต่ยังพาชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคนมาด้วย

“นี่คุณ ‘เควิน’ เพื่อนของฉัน เรารู้จักกันสมัยที่ฉันไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย อายุเขามากกว่าและฉันก็นับถือเขาเป็นพี่ชายคนหนึ่ง เพราะอย่างนั้นเขาถือเป็นพี่นายด้วย”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อธันวา”

เควินยิ้มแย้มตอบกลับ เขาได้ยินเรื่องของธันวาจากภูริตมาบ้าง เพียงแต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอตัวจริง เพราะไม่ใช่แค่อีกฝ่ายต่างยุ่งตัวของเขาเองก็แทบไม่มีเวลาปลีกไปทำอย่างอื่น ทุกวันนี้ก็อาศัยจังหวะงานเลี้ยงของแวดวงธุรกิจนี่แหละถึงได้สบโอกาสพบปะเพื่อนฝูงบ้าง

“เรียกผมว่าเควินก็ได้”

“ครับ คุณเควิน”

แนะนำตัวกันพอเป็นพิธี พิธีกรก็เริ่มเปิดงาน และเมื่อประธานโรงแรมเดินขึ้นเวทีเพื่อกล่าวเปิดงาน ไฟในงานก็มืดลงเพื่อฉายสปอตไลต์ไปยังเจ้าของงานเท่านั้น

ทว่า..ดวงตาคมกลับเหลือบเห็นใครบางคนที่แสนคุ้นเคย เขากะพริบตาถี่ ๆ ด้วยคิดว่าตนเองคงตาฝาดไป เมื่อภูริตหันมองอีกสองหนุ่มก็พบว่าทั้งคู่กำลังเริ่มพูดคุยกันอย่างถูกคอ ในใจที่ยังนึกสงสัยกับสิ่งที่เห็นเมื่อครู่ จึงออกห่างจากเวทีไปยังจุดที่ใครคนนั้นเดินออกไป

ร่างสูงพาตนเองมาหยุดยืนอยู่ที่ริมสระน้ำของงานเลี้ยง ตรงนี้ยังมีแขกเหรื่ออีกจำนวนมากที่มาร่วมงาน เขาเดินเบียดเสียดผู้คนไปข้างหน้าโดยมีจุดมุ่งหมายเป็นบริกรสาวคนหนึ่งที่กำลังง่วนกับการเสิร์ฟน้ำให้กับแขก

ต้องตาฝาด…

เขาจะต้องตาฝาดแน่ ๆ

แต่เพื่อให้แน่ใจว่าเป็นแค่การตาฝาดหรือคนหน้าเหมือน ภูริตจึงต้องพิสูจน์ให้รู้ชัด ทว่าเมื่อยิ่งเข้าใกล้..แผ่นหลังบอบบางของบริกรสาวคนนั้นก็ยิ่งคุ้นเคยจนหัวใจของเขาเต้นระทึก

ตึกตัก!  

ตึกตัก!

ตึกตัก!

“รับน้ำเพิ่มมั้ยคะ”

‘พี่ภู ทางนี้ค่ะ!’

เสียงในความทรงจำดังทับซ้อนขึ้นมาเมื่อตอนนี้เขามาหยุดยืนอยู่ด้านหลังของหญิงสาวที่สงสัย มือใหญ่เอื้อมไปข้างหน้าหมายจะแตะไหล่อีกฝ่ายเพื่อเรียกให้หล่อนหันกลับมา

“รับเป็นแชมเปญนะคะ เดี๋ยวดิฉันไปเอามาให้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”

เธอเอ่ยเสียงหวานอย่างนอบน้อมต่อแขก และหมุนตัวหันกลับมาเพื่อจะไปนำเครื่องดื่มที่แขกต้องการมาให้ ทว่าเพราะมีภูริตยืนอยู่ในระยะประชิดโดยที่หล่อนไม่ทันรู้ตัวจึงชนเข้ากับเขาจนเกือบหงายหลัง

แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือถาดที่เต็มไปด้วยแก้วเปล่ามากมายในมือของหญิงสาวกำลังจะร่วงลงไปด้วย!

หมับ!

เพล้ง!

คนตัวเล็กถูกวงแขนของภูริตคว้าเอวเอาไว้ได้ทันก่อนจะหงายหลังก็จริง หากแต่แก้วทั้งถาดร่วงแตกกระจัดกระจายอยู่บนพื้นจนเกิดเสียงดังลั่นดึงดูดสายตาของคนในงาน ‘ปาริตา เจริญเกียรติ’ เบิกตากว้างเมื่อได้เห็นคนที่ทำหล่อนเกือบล้มเต็มสองตา

“ริตา…”

“พี่ภู…”

ทั้งสองต่างเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เพราะต่างคนต่างไม่คิดว่าชาตินี้จะได้โคจรกลับมาพบกันอีก

ในเมื่อที่ผ่านมาก็เหมือนคนที่ตายจากกันไปแล้ว!