All Chapters of หวงรักเมียบำเรอ #ภูริตา LoveSick / NC25+: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำ 1 แรกรักภายในงานเปิดตัวโรงแรมของนักธุรกิจดังระดับประเทศ ‘ภูริต โสภณวัชร’ ในชุดสูทแพงระยับกำลังยืนจิบแชมเปญคุยกับเพื่อนซี้อย่างออกรสออกชาติด้วยไม่ได้เจอกันนานพอสมควร เพราะแต่ละคนต่างก็มีงานยุ่งกันทั้งนั้น กว่าจะหาเวลาเจอกันได้แต่ละครั้งจึงเป็นเรื่องยาก“นึกว่าจะไม่ได้เจอพี่เสียแล้ว”เสียงห้าวคล้ายกับจะหาเรื่องมากกว่าสนทนากันแบบคนปกติของ ‘ธันวา’ ดังขึ้น ในมือถือแก้วน้ำสีอำพันมากกว่าจะเป็นแชมเปญ“ได้เจอกันสักทีนะ ไหนตอนแรกบอกว่าไม่ว่างมาไง”“ผมเปลี่ยนใจน่ะ อยากเจอพี่ด้วย สบายดีนะครับ”ชายหนุ่มพยักหน้า เขากับธันวาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องมหาวิทยาลัยเดียวกัน เคยมีเรื่องให้ต้องช่วยเหลือกันไว้ก็เลยสนิทสนมกันมาตั้งแต่ตอนนั้น“จริงสิ ฉันจะแนะนำให้รู้จัก”ธันวามองเลยไปด้านหลังเขา ภูริตไม่ได้มาเพียงลำพังแต่ยังพาชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคนมาด้วย“นี่คุณ ‘เควิน’ เพื่อนของฉัน เรารู้จักกันสมัยที่ฉันไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย อายุเขามากกว่าและฉันก็นับถือเขาเป็นพี่ชายคนหนึ่ง เพราะอย่างนั้นเขาถือเป็นพี่นายด้วย”“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อธันวา”เควินยิ้มแย้มตอบกลับ เขาได้ยินเรื่องของธันวาจากภูริตมาบ้าง เพียง

บทที่ 1.1 รักแรกหกปีต่อมา“ริตา! ไม่เห็นหรือไงว่าตรงนี้มันสกปรกแค่ไหน ตอนเช็ดได้ใช้ตามองบ้างหรือเปล่า หรือมัวแต่เอาลูกตาไปมองผัวชาวบ้าน!”เสียงแปดหลอดของ ‘เจ๊ขวัญ’ เมียเจ้าของร้านข้าวมันไก่ที่หญิงสาวมารับจ๊อบเป็นพนักงานจิปาถะ หรือพูดง่าย ๆ คือเบ๊ที่ทำตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ ไม่ว่าจะเป็นปัด กวาด เช็ด ถูร้านไปจนถึงล้างจานและเสิร์ฟอาหารหล่อนจำเป็นต้องกล้ำกลืนฝืนทนทำต่อไป แม้จะต้องฟังถ้อยคำดูถูกจากเจ๊ขวัญมากมายก็ตาม คนที่เรียนไม่จบและไร้วุฒิการศึกษาสูง ๆ ไม่ได้มีงานดี ๆ รองรับมากมายนัก“จะเช็ดให้ใหม่เดี๋ยวนี้แหละจ้ะเจ๊”เธอตอบเสียงเบา ก้มหน้าก้มตาทำตามคำสั่งต่อไปด้วยจำเป็นต้องใช้เงินมาก อะไรที่มองข้ามได้ หญิงสาวก็จะมองข้ามมันไปเพื่อให้วันเวลาเลวร้ายพวกนี้ผ่านพ้นไปอีกวันเจ๊ขวัญยืนจิกตามองหล่อนอยู่ครู่เดียวก็มีสายเรียกเข้าในมือถือจึงปลีกตัวไปคุยธุระ คนตัวเล็กมองตามแล้วได้แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก การถูกจ้องแบบกดดันสร้างความกังวลให้ไม่น้อย ทำเอามือไม้แข็งจนเกือบทำงานไม่ได้หมับ!คล้อยสายตาเจ๊ขวัญไปได้ไม่ทันเท่าไหร่ ปาริตาก็ถูกจู่โจมกอดจากด้านหลังด้วยฝีมือของ ‘เฮียฮง’ เจ้าของร้านหรือพูดใ

บทที่ 2.1 แสงสว่างรำไร“ผมรู้แล้วน่า ไม่ต้องมายุ่งจะได้มั้ย ถึงคุณจะเป็นเมียพ่อผม แต่ก็ไม่ใช่แม่ของผม ช่วยอยู่ในที่ของตัวเองด้วย!”ภูริตเอ่ยกับปลายสายอย่างหัวเสียอยู่ตรงระเบียงห้อง ปาริตายืนมองจากด้านในอย่างเป็นห่วง ปกติแล้วอีกฝ่ายจะเป็นคนใจเย็นและเป็นสุภาพบุรุษราวกับพ่อพระมาโปรด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขามีท่าทีอย่างนี้เผลอแป๊บเดียวก็จะครบสองปีที่เป็นแฟนกันแล้ว เท่ากับว่าหญิงสาวย้ายมาอยู่กับแฟนหนุ่มได้เกือบปีแล้วสินะ ปกติแล้วเธอจะเช่าหอมหาวิทยาลัยอยู่ด้วยราคาค่อนข้างถูกและอยู่ใกล้ทำให้ไม่ต้องเสียค่ารถเดินทางเวลาไปเรียน บ้านของปาริตาอยู่ต่างอำเภอจึงไม่สะดวกที่จะกลับไปนอนบ้านทุกคืนการย้ายมาอยู่กับเขาจึงช่วยประหยัดรายจ่ายไปได้มากโข ไม่ว่าจะเป็นค่าเช่าห้อง ค่ากิน ค่าอยู่ ไปจนถึงค่าเดินทางเพราะภูริตออกให้ทั้งหมด อีกทั้งเขายังมีรถยนต์ของตนเองในการขับไปเรียนและรับส่งหล่อนอีกด้วยครืด…“อ้าวริตา มายืนอยู่ตรงนี้นานหรือยังคะ”เขาตรงเข้ามากอดหอมหล่อนด้วยความรัก ภูริตยังคงเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเปลี่ยน วันแรกที่คบกันเคยแสดงออกว่ารักเธอมากอย่างไร วันนี้ก็ยังแสดงออกอย่างนั้น“ริตาแค่จะมาตามพี

บทที่ 3.1 รักอย่างเดียวไม่พอหกปีก่อน[รักกันหวานชื่นมันก็ดีอยู่หรอก พี่ดีใจด้วยเพราะจากที่เคยเจอเขาดูเป็นคนใช้ได้เลยทีเดียว ท่าทางเขายังรักแกมากอีกต่างหาก]ปาริฉัตรพูดด้วยน้ำเสียงมีความสุข เมื่อน้องสาวโทรมาหาหลังจากไม่ได้คุยกันมาหลายอาทิตย์“แต่ความรักอย่างเดียวมันก็ไม่พอหรือเปล่าพี่ฉัตร เราทุกคนต้องโตขึ้นทุกวัน การคิดเรื่องอนาคตเป็นสิ่งสำคัญมากนะ”น้ำเสียงของปาริตาไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ ราวกับหล่อนมีเรื่องหนักใจให้คิด คนตัวเล็กถอนหายใจ นึกถึงสิ่งที่ภูริตเอ่ยกับตนก่อนหน้านี้ที่มหาวิทยาลัย‘คือว่าพี่…ตัดสินใจจะไม่ไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วนะ พี่จะอยู่ที่นี่กับริตา’‘มันก็ใช่ แต่ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่อยากรอให้ริตาเรียนจบก่อนแล้วค่อยบินไปพร้อมกัน ถึงตอนนั้นค่อยเรียนก็ยังไม่สาย’[แกพูดเหมือนอยู่กับเขาจะไม่มีอนาคตอย่างงั้นแหละ บ้านคุณภูรวยจะตายไปไม่ใช่เหรอ อีกหน่อยแต่งงานกันก็สบายมีเงินใช้ไปทั้งชาติแล้ว]คำพูดของพี่สาวไม่ได้ทำให้หล่อนสบายใจขึ้นแม้แต่นิดเดียว การที่เขาคิดจะขัดคำสั่งครอบครัวไม่ไปเรียนต่อเพื่อจะอยู่กับหล่อนคงไม่ใช่การตัดสินใจที่ถูกเท่าไหร่ดีไม่ดีอาจถูกตัดออกจากกองมรดกเสียด้วยซ้ำ“ช

บทที่ 4.1 แก้แค้นบริกรผู้ชายที่ทำงานด้วยกันตรงเข้ามาช่วยดึงหญิงสาวขึ้นจากสระ หัวหน้าที่มาเห็นทุกอย่างเข้าพอดีจึงรีบขอโทษขอโพยแขกทุกคนที่ทำให้ต้องตื่นตกใจ ปาริตาหันไปมองชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ หล่อนมั่นใจมากว่าเขาจงใจปล่อยมือออกเพื่อให้ตนเองตกลงไปในสระ!ภูริตมองตามหญิงสาวไปจนลับสายตา หล่อนถูกพาเข้าไปในห้องพักพนักงานเขาจึงตามไปต่อไม่ได้ คนตัวสูงกำหมัดแน่นก่อนค่อย ๆ คลายเนกไทเล็กน้อยเพราะรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก“ยัยนั่น…”ชายหนุ่มกัดฟันแน่น ความทรงจำสุดท้ายที่มีกับผู้หญิงคนนั้นไม่เคยเลือนรางไปจากใจแม้เวลาจะผ่านมานานถึงหกปีแล้วก็ตาม‘เราเลิกกันเถอะค่ะ ริตาเคยคิดว่าตัวเองโชคดีที่จะได้เป็นแฟนคนรวย ๆ ไม่ต้องทนลำบากเหมือนที่ผ่านมา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าพี่จะโง่ทิ้งมรดกมากมายแบบนั้นเพื่อบูชาความรักบ้าบอนี่ ตื่นเถอะค่ะ ความรักมันกินไม่ได้ เงินต่างหากที่สำคัญ!’ทั้งที่เคยคิดว่าเรื่องของหล่อน..เป็นแค่อดีตที่ไม่คิดจะจดจำอีกต่อไปแล้ว ทว่าพอได้กลับมาเจอปาริตาอีกครั้ง บาดแผลใหญ่ในใจที่ภูริตเพียงแค่ปิดผนึกมันเอาไว้แต่ไม่เคยหายไปไหน.....ก็พังประตูที่ปิดตายนั้นออกมา“บ้าจริง!”ภูริตสบถออกมาเบา ๆ เรื่องนี้