บทที่ 2.1 แสงสว่างรำไร

บทที่ 2.1 แสงสว่างรำไร

“ผมรู้แล้วน่า ไม่ต้องมายุ่งจะได้มั้ย ถึงคุณจะเป็นเมียพ่อผม แต่ก็ไม่ใช่แม่ของผม ช่วยอยู่ในที่ของตัวเองด้วย!”

ภูริตเอ่ยกับปลายสายอย่างหัวเสียอยู่ตรงระเบียงห้อง ปาริตายืนมองจากด้านในอย่างเป็นห่วง ปกติแล้วอีกฝ่ายจะเป็นคนใจเย็นและเป็นสุภาพบุรุษราวกับพ่อพระมาโปรด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขามีท่าทีอย่างนี้

เผลอแป๊บเดียวก็จะครบสองปีที่เป็นแฟนกันแล้ว เท่ากับว่าหญิงสาวย้ายมาอยู่กับแฟนหนุ่มได้เกือบปีแล้วสินะ ปกติแล้วเธอจะเช่าหอมหาวิทยาลัยอยู่ด้วยราคาค่อนข้างถูกและอยู่ใกล้ทำให้ไม่ต้องเสียค่ารถเดินทางเวลาไปเรียน บ้านของปาริตาอยู่ต่างอำเภอจึงไม่สะดวกที่จะกลับไปนอนบ้านทุกคืน

การย้ายมาอยู่กับเขาจึงช่วยประหยัดรายจ่ายไปได้มากโข ไม่ว่าจะเป็นค่าเช่าห้อง ค่ากิน ค่าอยู่ ไปจนถึงค่าเดินทางเพราะภูริตออกให้ทั้งหมด อีกทั้งเขายังมีรถยนต์ของตนเองในการขับไปเรียนและรับส่งหล่อนอีกด้วย

ครืด…

“อ้าวริตา มายืนอยู่ตรงนี้นานหรือยังคะ”

เขาตรงเข้ามากอดหอมหล่อนด้วยความรัก ภูริตยังคงเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเปลี่ยน วันแรกที่คบกันเคยแสดงออกว่ารักเธอมากอย่างไร วันนี้ก็ยังแสดงออกอย่างนั้น

“ริตาแค่จะมาตามพี่ไปกินข้าวค่ะ”

“ได้สิคะ ไหนดูซิ วันนี้คนเก่งของพี่ภูทำอะไรให้พี่ภูกินกันนะ”

หมับ!

“อ๊ะ พี่ภูละก็…ริตาเดินเองได้นะคะ”

เสียงหัวเราะดังไปทั่วห้อง ภูริตอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแล้วพาเดินไปยังโซนห้องครัวที่เขาตัดสินใจซื้อโต๊ะอาหารเล็ก ๆ สำหรับสองคนมาวางเพิ่มหลังจากหญิงสาวตกลงย้ายมาอยู่ด้วย

“แกงเขียวหวานเนื้อของโปรดพี่นี่นา หือ…หอมไปถึงหน้าซอยแล้วมั้งเนี่ย”

“หิวมั้ยคะ ปล่อยริตาลงก่อนสิ เดี๋ยวริตาตักข้าวให้”

คนตัวสูงยิ้มกริ่มมองหล่อนด้วยสายตามีเลศนัย ไล่ตั้งแต่ดวงตากลมสวยต่ำลงมาเรื่อย ๆ จนถึงเรือนร่างอรชรที่แม้จะมีเสื้อผ้าบดบังอยู่ หากแต่เสื้อยืดสีขาวของเขาที่หญิงสาวสวมใส่แบบไม่ใส่ชั้นในนั้นก็ทำให้จินตนาการถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่ได้ทันที

“อึก!”

ภูริตกลืนน้ำลายลงคออย่างหิวกระหาย ทว่าสิ่งที่เขาต้องการจะกินนั้นกลับไม่ใช่อาหารที่หล่อนทำ

ปาริตาถูกพาไปวางลงบนโต๊ะอาหาร หญิงสาวนั่งอยู่บนนั้น หัวใจสั่นระรัวด้วยรู้ดีว่าสายตาแบบนั้นของแฟนหนุ่มกำลังจะสื่อถึงอะไร สองมือของเขาวางนาบลงไปกับโต๊ะ ขนาบข้างเพื่อไล่ต้อนคนตัวเล็กให้ตกอยู่ใต้อาณัติ

“ยั่วพี่หรือคะ”

เขาถามเสียงหวาน นัยน์ตาฉ่ำปรือหลงปาริตาจนโงหัวไม่ขึ้น ขณะใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดถันผ่านสาบเสื้อจนมันชูชันสู้กลับ

“อย่าสิคะพี่ภู นี่มันเวลากินข้าวเย็นนะคะ”

“พี่ก็กำลังจะกินนี่ไง แต่แค่จะข้ามไปกินของหวานก่อน แล้วค่อยกลับมากินของคาวทีหลังก็เท่านั้นเอง”

จากสะกิดก็เริ่มเปลี่ยนเป็นบีบเคล้นนวดคลึงจนปาริตาอ่อนระทวยให้กับสัมผัสวาบหวาม

“อื้อ…พี่ภูคะ อ๊ะ…!”

“หวานจัง”

เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบาแต่กลับทำให้หล่อนใจเต้นและวูบโหวงในท้องน้อย เขางับเบา ๆ ตรงยอดถันนูนเด่นแม้จะยังไม่ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของปาริตาออกก็ตาม น้ำลายเปียกชื้นซึมผ่านเนื้อผ้าเข้าไปสร้างความเย็นวาบให้กับปลายยอดสีชมพู

เมื่อรู้สึกได้ว่าแฟนสาวไม่ขัดขืนใด ๆ แล้วและกำลังเอนอ่อนอย่างถึงที่สุด ภูริตก็ไม่รอช้าถอดกางเกงขาสั้นของหล่อนออกพร้อมแพนตี้ตัวน้อยที่เป็นคนเลือกซื้อมาให้กับมือ โยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดี เขาทิ้งตัวนั่งลงคุกเข่ากับพื้น มองสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าให้เต็มตา

แผล่บ…

ชายหนุ่มเลียริมฝีปาก ของหวานแสนอร่อยลอยเด่นให้เห็นขนาดนี้จะปล่อยผ่านไปก็คงไม่ง่าย สองขาเรียวถูกจับให้ตั้งชันอยู่บนโต๊ะ เพื่อที่

ภูริตจะได้ทำในสิ่งที่ต้องการได้ถนัด ลิ้นสากเตรียมพร้อมออกรบเพื่อสร้างความรัญจวนให้กับหล่อนแล้ว...