ตอนที่ 41.“อย่าบอกนะว่าเลี้ยงน้องสาวตัวเองไว้ขายให้ไอ้พวกเสี่ยตัณหากลับ”“ม่ายๆๆ คุณหนูดี ฤดีชล อัครไพฑูรย์ มีค่ามากกว่าพวกโสเภณีปลายแถวอย่างนั้น หนูดีมีค่ามากกว่านั้นมีค่ามาก และเผลอๆมันเป็นบ่อเงินบ่อทองให้ฉันได้เลยล่ะ”“นี่คุณคิดจะทำอะไรกันแน่ ชลเขต”“อย่ารู้เลย ไปสนุกกันข้างนอกดีกว่า เรามารื้อฟื้นความหลังกันหน่อยเป็นไง” ชายหนุ่มตัดบทสาวสวยและเดินนำออกไปทำให้ร่างโปร่งระหงของแอนนิต้าต้องตามไปอย่างไม่มีทางเลี่ยงฤดีชล อัครไพฑูรย์ หรือ หนูดี มองตามร่างของคนทั้งสองไปด้วยดวงตาที่เจ็บปวด เธอรู้ตัวดีว่าอยู่ในบ้านอัครไพฑูรย์ด้วยเหตุใด ในฐานะอะไร เพราะอะไร และเพื่อใคร ใจดวงน้อยๆ ของเธออยากจะโบยบินไปให้ไกลจากที่แห่งนี้ ไปให้ไกลจากคนใจร้ายพวกนี้ที่ดิบเถื่อนและไร้เมตตาอย่างนายหัวชลเขต พี่ชายต่างมารดาของเธอ เขาไม่เคยเลยสักครั้งจะคิดว่าเธอเป็นน้องสาว หรือจริงๆ แล้วผู้ชายคนนี้ไม่นับญาติกับใครเลยอย่างที่เขาชอบบอกใครๆสาเหตุสำคัญที่ทำให้เธออยู่ที่นี่ก็เพราะมารดาของเธอที่ขอร้องให้เธออยู่ เหตุผลก็เพื่ออย่างน้อยๆ นางก็ยังได้ใกล้ชิดและคอยมองดูนายใหญ่ชัชชล ผู้เป็นสามีของนางห่างๆด้วยความรัก มันเป็นความร
ตอนที่ 42.“ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ฉันเป็นพ่อแก ยังไงแกก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนที่ฉันต้องยอมรับว่าแกเป็นลูกนั่นล่ะ เอ้านี่เงินเอาไปซื้อเสื้อผ้าที่มันดูเป็นดีกว่านี้หน่อย และถ้าไม่จำเป็นอย่าขึ้นมาที่นี่อีกเข้าใจใช่มั้ย” นายหัวใหญ่ชัชชลเอ่ยเสียงเย็นชาและยื่นเงินจำนวนมากโขอยู่นั้นให้สาวน้อยที่ยืนตัวสั่นก้มหน้านิ่งตรงหน้า“ค่ะ” สาวน้อยรับคำสั้นๆ ก่อนจะเอื้อมมือสั่นเทาไปรับเงินปึกนั้น และถอยหลีกทางให้ร่างสูงใหญ่ที่ยังคงความหล่อเหลาภูมิฐานไว้ได้เป็นอย่างดีจนน่าทึ่งว่าชายผู้นี้มีวัยล่วงเลยมากว่าหกสิบปีแล้วดวงตาที่มองตามร่างผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาไปอย่างเจ็บช้ำและรวดร้าว นี่ก็เหมือนกัน ผู้ชายคนนี้ คนที่เธอไม่เคยรู้เลยว่าเขามองเธอว่าเป็นลูกสาวอย่างที่บอกหรือไม่ เพราะทุกครั้งที่เจอกันมักจะเจอและจบด้วยคำพูดร้ายๆ และเธอก็ได้รับแต่ความเย็นชาหมางเมินจากผู้เป็นบิดาและทุกๆ ครั้งก่อนจากกันเขาก็จะให้เงินเธอทุกครั้งและแต่ละครั้งมันก็มากโขอยู่แต่เธอเองก็ไม่ค่อยได้ใช้มันนักส่วนมากเธอจะเก็บฝากธนาคารไว้เสมอ แม้อยากหยิ่งผยองว่าไม่รับเธอจะถูกตอกกลับมาให้เจ็บช้ำมากกว่าเดิมนั่นคือเหตุผลที่เธอจำต้องเหยีย
ตอนที่ 43.“เปิดใจบ้างก็ได้นะมาร์ค นายจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดกับอดีตจนมองผู้หญิงทุกคนเหมือนศัตรู” พูดจบร่างสูงของริคก็เดินไปยังสองสาวที่ช่วยกันตัดแต่งกิ่งต้นไม้ที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง สวนสวยค่อยๆ ปรากฏให้เห็น ดอกไม้เล็กๆ สีขาวสะอาดตาแซมด้วยดอกเล็กๆ สีม่วงอมชมพูที่ปลูกสลับกันบริเวณโคนต้นไม้หน้าบ้านพักส่งกลิ่นหอมระรินเคล้ากับกลิ่นลมทะเลช่างอ่อนหวานนัก“ตามมาอีกแล้ว น้ำผึ้งล่ะเบื่ออีตาฝรั่งบ้านี่จังพี่แมงปอ หน้ามึนหน้าด้านหน้าทนจริงๆ” ดรุณบ่นกับอรุณนารีเบาๆด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง แต่กลับแดงปลั่งจนน่าแปลกใจ“พี่ก็เห็นน้ำผึ้งกับพี่ริคไปด้วยกันดีนี่ทำไมว่าพี่ริคเขาอย่างนั้นล่ะ” อรุณนารีแย้งอย่าง แกล้งสงสัยใบหน้าน่ารักนั้นซ่อนยิ้มในหน้า“ถูกบังคับล่ะสิไม่ว่า” แล้วสาวน้อยก็เล่าเรื่องที่เขาเอามาบีบให้เธอคอยดูแลเขาให้อรุณนารีฟัง แต่ไม่ทั้งหมดหรอกนะ เพราะเรื่องที่เขาปล้นจูบเธอเมื่อหกปีก่อนนั่น และเมื่อสามวันก่อนนั้นต้องเก็บไว้เป็นความลับ สาวน้อยนั่งหน้าแดงเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ระทึกสุดวาบหวามที่น้ำตกหลังเกาะเมื่อสามวันก่อน‘นี่คุณริคฉันไม่ไปน้ำตกหลังเกาะกับคุณนะ อย่ามาบังคับฉันนะคนบ้า”‘ทำไมเธอกลัวฉันรึ
ตอนที่ 44.‘อย่ามากล่าวหาฉันนะ แล้วก็ปล่อยฉันด้วย เพราะฉันหนาวแล้ว’ สาวน้อยบอกเสี่ยงสั่นริมฝีปากบางสั่นระริกอย่างควบคุมตนเอง เพราะเริ่มหนาวและเริ่มหวั่นไหวกับความชิดใกล้‘ทำไม...กลัวหรือ’ ชายหนุ่มก็เสียงพร่าด้วยความร้อนรุ่มและความอดกลั้นที่จะไม่ทำอะไรเธอมากกว่าการกอดร่างสาวน้อยไว้อย่างนี้แต่ดูเหมือนมันยากเต็มทีเพราะเธอไม่ให้ความร่วมมือและเริ่มจะดิ้นรนขัดขืนทำให้สองร่างยิ่งเสียดสีกันจนเขาเริ่มจะทนไม่ได้กับความปรารถนาที่พยายามเก็บซ่อนไว้‘พระเจ้า...หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้นะน้ำผึ้งก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว’‘ไม่ ไม่หยุด ทำไม คุณจะตีก้นฉันรึไง ปล่อยเดี๋ยวนี้นะอย่ามาวางอำนาจกับฉันนะฉันไม่น่าหลงกลคุณอีกเลย’ นอกจากจะไม่หยุดเธอยังดิ้นสุดแรงเกิดเพื่อให้พ้นจากอ้อมแขนที่ทำให้เธอใจหวิวๆ แต่เธอลืมไปว่าการกระทำของเธอมันเหมือนเอาน้ำมันราดบนกองไฟซึ่งไฟอย่างริคก็เร่าร้อนรอวันให้น้ำมันราดลงมาอยู่แล้ว ‘พระเจ้า...น้ำผึ้งเธอโทษฉันไม่ได้นะ’ สาวน้อยไม่ทันได้คิดอะไรเพราะมัวแต่ดีดดิ้น จึงไม่รู้ถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างหนุ่มที่ร้อนจนแทบไหม้เกรียม และจนเมื่อริมฝีปากร้อนๆ ของเขาทาบทับลงมาบนกลีบปากสาวที่ซีดสั่นเพราะความหนาว
ตอนที่45.‘เอาเป็นว่าแกกับฉันเป็นเพื่อนกัน น่าอย่าเล่นตัวฉันชอบน้ำผึ้งก็ไม่อยากทำอะไรให้เธอเสียหายหรอกนะ แต่มันอดไม่ได้นี่ก็น้ำผึ้งของแกหวานซะขนาดนั้น อ๊ะ อ๊ะ อย่างเพิ่งเถียง ฉันมีข้อเสนอ’ริคชี้นิ้วห้ามเจ้ากุ้งแก้วเมื่อมันทำท่าเถียงแทนนายมันว่าเขานั่นแหละที่เป็นคนเริ่ม ริคส่ายหน้าให้มันและมองมันด้วยแววตาจริงจังและจริงใจ จนเจ้าลิงน้อยนั่งนิ่งรอฟังข้อเสนอของเขาอย่างแสนรู้ มันเอียงคอมองเขาด้วยมาดกวนๆ เหมือนผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่าอย่างน่าหมั่นไส้ซาตานหนุ่มผู้เกรียงไกรแห่งเวลส์ขำไม่ออกเมื่อต้องมานั่งคุยและต่อรองกับลิงตัวอ้วนกลมอย่างที่ถ้าใครมาเห็นเข้าคงนึกว่าเขาบ้า และคงเอาไปล้อเล่นสนุกปากเมื่อเจ้าของฉายาซาตานเลือดเย็น และออกจะไร้หัวใจอย่างเขากำลังลุกขึ้นนั่งหันหน้าเข้าหาลิงน้อยด้วยท่าทางเหมือนกำลังเจรจาธุรกิจพันล้านกระนั้น แต่เขาก็ขำไม่ออกเมื่อเจ้าลิงตัวนี้เปรียบเสมือนหัวใจของสาวน้อยที่เขาหลังรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้นมาถึงหกปี และเป็นสะพานชั้นดีแบบเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมแบบนี้ ‘โอเคๆ ฉันยอมรับอย่างลูกผู้ชายว่าฉันรักน้ำผึ้ง พอใจรึยัง และถ้าแกช่วยฉันให้แผนพิชิตใจน้ำผึ้งได้ฉันจะพาแกไปจีบสาวบนแผ่นด
ตอนที่46.“ไม่น่าเชื่อว่าคุณริคเขาจะร้ายกาจขนาดนั้น แต่พี่ว่ามันก็สมควรอยู่นะ ยังไงเขาก็เป็นแขก และยังเป็นแขกหลงฤดูด้วยเพราะช่วงนี้เป็นช่วงปิดเกาะนี่” เสียงใสๆ ของอรุณนารีดังขึ้นทำให้สาวน้อยตื่นจากภวังค์วาบหวาม ใบหน้าสวยคมแดงก่ำจนต้องรีบกลบเกลื่อนด้วยการก้มหน้างุดเมื่อเห็นชายหนุ่มที่อยู่ในภวังค์เมื่อครู่เดินมาที่เธอและอรุณนารี ก่อนเขาจะส่งยิ้มสวยให้ในแบบที่คนเห็นแล้วแทบใจละลายกับรอยยิ้มบาดใจนั่น เหมือนรอยยิ้มของเทพบุตรแต่ใครจะรู้นั่นแหละคือมารร้ายที่คอยฉกฉวยความหอมหวานจากเธอไม่หยุดหย่อนและอย่างหน้าด้านๆ ด้วย สาวน้อยที่นั่งก้มหน้านิ่งปกปิดความขัดเขินขุ่นเคืองจนสับสนไปหมดและยิ่งขัดเขินขึ้นไปใหญ่เมื่อเงยหน้ามาก็พบกับสายตาหวานฉ่ำกรุ้มกริ่มล้อเลียนจนเธอต้องหาทางหลบเลี่ยงการเผชิญหน้าซาตานร้ายจอมหื่น...“หึนั่นแหละตัวร้ายเลยล่ะมหาโจรชัดๆ” สาวน้อยพึมพำกับตัวเองเบาๆ ตอนนี้ริคกลายเป็นมหาโจรของดรุณนุชไปอีกตำแหน่งนอกจากฝรั่งบ้าลามก เพราะคนตัวโตนั่นคอยแต่จะปล้นจูบเธอบ่อยๆยามที่เธอทั้งเผลอและไม่เผลอ ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาจนเธอไม่อยากเข้าใกล้เขา และพ่อตัวดีก็เนียนจนเธอตามไม่ทันในเล่ห์เหลี่ยมซาตานร้ายท
ตอนที่ 47.แล้วสาวน้อยก็ต้องยอมให้ชายหนุ่มนอนหนุนตักโดยดี ทั้งสองใช้ความเงียบและเสียงคลื่นลมขับกล่อมโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรแต่เหมือนว่าใจทั้งสองดวงอิ่มเอมไปด้วยความสุข เสียงคลื่นลมที่หวีดหวิวไม่ได้โหยหวน หรือโหยหาบรรยากาศยามพลบค่ำไม่ได้วังเวงหรือเหน็บหนาวอีกต่อไป แต่กรุ่นไอด้วยความอบอุ่นอ่อนหวานโดยที่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมาย เพียงแค่ดวงใจสองดวงซึมซับความรู้สึกนี้ด้วยความเข้าใจและเปี่ยมด้วยรักที่ถักทอแนบแน่นทุกวัน ทุกวัน นี่หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่าใช้หัวใจคุยกันWhen you say nothing at all…อรุณนารีมองภาพของทั้งสองคนที่นั่งอยู่ในศาลาริมหาดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ แล้วเมื่อไหร่หนอเธอจะมีคนนอนหนุนตักแบบนี้มั่ง มีคนคอยตามงอนง้อเหมือนดรุณนุช ช่างน่ารักซะจริงๆ และเมื่อหันมามองยังเจ้ากุ้งแก้วและเจ้าคอบร้าก็พบว่าทั้งสองตัวนอนแผ่พุงหราอยู่บนพื้นหญ้านุ่มที่เธอเพิ่งจะปลูกได้ไม่นาน แต่ยังดีที่เจ้าสองตัวนี่ไม่ตะกุยหญ้าจนแหว่งวิ่นให้อารมณ์เสีย หญิงสาวส่ายหน้ายิ้มๆกับภาพของเจ้าสองตัวนั่น ก่อนใช้มือเล็กๆ โบกลมเข้าหาตัวเพราะรู้สึกร้อนอบอ้าว ดูท่าว่าวันนี้ฝนจะตกเสียแล้ว เธอเงยหน้ามองฟ้าที่เริ่มมีเมฆตั้งเค้า
ตอนที่ 48.ดรุณนุชเสริมและอดที่จะแขวะชายหนุ่มที่นั่งเบียดเธอจนแทบจะเกยบนตักบางอย่างหมั่นไส้และก็ได้สายตาคมๆ อย่างคาดโทษกลับมา ทุกคนมองภาพชายหนุ่มรูปหล่อกับสาวน้อยแสนงอนหยอกเย้ากันอย่างเอ็นดู ดูก็รู้ว่าทั้งสองมีใจให้กันแม้สาวน้อยจะทำท่าเหนียมอายและปากแข็งแต่สายตาเวลาที่เผลอมองริคนั้นมันเต็มไปด้วยความรักและชื่นชมปิดไม่มิดแต่เจ้าตัวก็ยังท่ามากปากแข็งอรุณนารีหัวเราะกับความน่ารักแสนงอนของดรุณนุชก่อนจะแอบชำเรืองมองไปยังทางที่ชายหนุ่มอีกคนเดินตึงๆไปพร้อมกับเจ้าคอบร้า หึ พอนายมาก็ทำท่าหยิ่งเชิดใส่เชียวนะ หญิงสาวคิดอย่างเคืองๆ ทั้งหมาทั้งคนที่คอยแต่จะหาเรื่องเธอ สังสัยจะอารมณ์ไม่ปกติตามประสาคนวัยทองอย่างที่นายหญิงวารินว่าจริงๆชายหนุ่มเข้ามาในห้องของตนก็หันมามองเจ้าคอบร้าที่เดินคอตกหางตกอย่างน่าสงสารตามมาอย่างขุ่นเคืองในความกวนของมัน เขารู้ดีว่ามันแกล้งแสดงอาการหมาเศร้า“ไม่ต้องมาทำท่าหมาเศร้าเลยคอบร้า วันนี้ไปนอนนอกห้องเหมือนเดิมเลยแก” ว่าแล้วร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวปล่อยให้หมาเศร้าอย่างคอบร้านอนทำท่าหงายท้องลิ้นห้อยอยู่ลำพัง น่าสงสารดีไหมเนี่ยคอบร้าเอ๋ยเมื่อทำธุระส่ว
ตอนที่ 173.บรรยากาศบ้านหลังงามย่ำแย่ อึมครึมมากขึ้นทุกวันๆ เจ้ากุ้งแก้วและจัสมินเองก็ไม่ได้มีความสุขไปด้วยมันทั้งสองตัวเองก็เครียดจนล้มป่วยเพราะทั้งอาหารและอากาศที่แตกต่างอีกทั้งความเซื่องซึมและไม่ร่าเริงของดรุณนุชจึงทำให้พวกมันทั้งสองพลอยซึมเศร้าไปด้วย แต่ความเย็นชาหมางหมองดังกล่าวไม่ได้รอดพ้นสายตาผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนเช่นนายใหญ่ทั้งสองของคฤหาสน์แห่งเวลส์ไปได้เพราะพวกเขาแอบสังเกตลูกๆ มาได้สักระยะหนึ่ง คุณราเชลจึงต้องเรียกบอดีการ์ดคู่ใจของริคมาไถ่ถาม“พอกันทั้งคู่ ท่ามากปากหนักเฮ้อ ลูกชายคุณก็อายุไม่น้อยแล้วนะคะราฟ ทำไมถึงได้ขี้ขลาด ท่ามากขนาดนี้นะ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้อุ้มหลานล่ะคะ” คุณราเชลบ่นให้สามีอย่างฉุนๆ เมื่อนึกถึงความท่ามากของบุตรชายช่างเหมือนบิดาตอนหนุ่มๆ ไม่มีผิด เพราะกว่าจะเอ่ยปากขอนางแต่งงาน นางก็เกือบต้องได้แต่งงงานกับชายหนุ่มที่ทางครอบครัวหาไว้ให้“โธ่ที่รัก จะมาว่าแต่ริคเป็นลูกผมคนเดียวได้ยังไงเล่า ก็ลูกบังเกิดเกล้าของคุณเหมือนกันนั่นแหละน่า” สองสามีภรรยาต่างเง้างอดใส่กันจนไมค์และเจมส์ที่ถูกสั่งให้คอยดูแลความปลอดภัยให้กับดรุณนุชที่บ้านเป็นกรณีพิเศษถึงกับส่ายหัวมองหน้าก
ตอนที่ 172. “ใช่ลูก ถึงแล้วก็ส่งข่าวมาบ้างนะ”นายใหญ่เสริมภรรยาพลางสวมกอดชายหนุ่มและเด็กชายตติยะอย่างรักใคร่เอ็นดูแม้จะได้รู้จักเด็กชายเพียงไม่นานแต่ความเฉลียวฉลาดเกินวัยก็ทำให้เขานึกถึงลูกๆ ในวัยเด็ก“ครับ” ริคตอบสั้นๆ เหมันต์ก็เดินเข้ามาตบบ่าเขาเบาๆ“ฉันคงคิดถึงนายเหมือนกัน ขอให้โชคดีเพื่อน ฝากน้องสาวฉันด้วยดูแลเธอดีๆ ล่ะ”แล้วชายหนุ่มทั้งสองก็กอดกันและตบหลังกันเบาๆ อย่างให้คำมั่นสัญญา ก่อนที่เหมันต์จะผละออกมาโอบกอดร่างบางของดรุณนุชที่เพิ่งผละจากอกของนางดวงดี“เราก็ด้วยนะเด็กดื้อเพลาๆ ลงบ้างไอ้นิสัยรั้นๆ น่ะรู้ไหม” เหมันต์สั่งสอนเด็กดื้ออย่างเอ็นดู“พี่มาร์คก็พูดเหมือนแม่กับพี่ดีเลย น้ำผึ้งไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ”“ใช่ ไม่ใช่เด็กๆ แต่เป็นสาวและมีสามีแล้วด้วย”เหมันต์ต่อให้และสาวน้อยก็ได้แต่พ้ออย่างขัดใจนิดๆ เธอไม่ได้อยากตามริคไปเลย แต่ถ้าเธอไม่ไป เธอเองก็ต้องโหยหาเขา และมารดาของเธอเองก็คงไม่ยอมให้เธออยู่ที่นี่ด้วยเพราะว่าเธอออกเรือนมีสามีแล้ว สามีภรรยาควรจะอยู่ด้วยกันไม่ว่าที่ไหนก็ตามและอีกหลายๆ เทศนาซึ่งมารดาและนายหญิงวารินบอกกล่าวแก่เธอ“พี่น้ำผึ้งกลับมาเยี่ยมหนูดีกับพี่แ
ตอนที่ 171.“ให้มันจริงเถอะ” ก่อนที่สองหนุ่มจะต่อปากต่อคำกันริคก็เดินขึ้นเรือนมาด้วยใบหน้าที่เหมือนคนอกหักรักคุดอย่างไรอย่างนั้น“อ้าวพี่ริคมาแต่เช้าเลย มาครับเรากำลังจะทานข้าวกันพอดี” วสันต์เอ่ยชวนอย่างแช่มชื่น “อ้าวแล้วน้ำผึ้งล่ะครับ” คิมหันต์ถามอย่างแปลกใจ“น้ำผึ้งพาหนูดีไปทานข้าวกับพี่ๆ ที่บ้านน่ะเห็นว่าหนูดีกลัวคิมมากเลยไม่กล้าขึ้นเรือนมา” ริคเล่าเรียบๆ แต่คนฟังถึงกับหน้าเสียไปเล็กน้อยแต่ก็ปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยโดยเร็วจนไม่มีใครทันสังเกต“ว่าแต่ทุกคนอยู่ที่ห้องอาหารใช่ไหม”“ครับ เราไปกันเถอะ” วสันต์ตอบ แล้วสามหนุ่มก็เดินไปที่ห้องอาหารซึ่งตอนนี้นายหญิงวารินและอรุณนารีกำลังลำเลียงอาหารออกมาวางบนโต๊ะตัวสวยโดยมีลูกมือตัวโตคอยช่วยถือนั่นถือนี่ให้ไม่ห่างกายจนนายหญิงรู้สึกเวียนหัวคนติดเมียจนอยากจะเอาตะหลิวฟาดกบาลสักทีด้วยความหมั่นไส้ แต่ทำได้เพียงค้อนลูกชายคนโตปะหลับปะเหลือก“โอ๊ยเห็นทีเช้านี้กับข้าวคงหวานไปหมดนะว่าไหมครับ”“ใช่ไม่หวานอย่างเดียวนะ คงมีมดตกลงไปในกับข้าวบ้างล่ะงานนี้”“นี่นายสองคนไม่ต้องมากินข้าวร่วมกับฉันกับเมียก็ได้นะไปเลยไปๆ กินที่รีสอร์ตโน่นเลย” เหมันต์มองน้องชายอย่า
ตอนที่ 170.“แหมนายหัวคะ มาช้านะคะนี่มัวทำอะไรกันอยู่เอ่ย ว่าไงแกแมงปอเหนื่อยมากจนต้องให้นายหัวเขาอาบน้ำแต่งตัวแล้วประคองมาเลยเหรอแก” เนตรนาราเอ่ยกระเซ้าเพื่อนรักเหมือนรู้เหตุการณ์ก่อนหน้านี้เมื่อเห็นเหมันต์โอบประคองร่างเล็กๆ ของเพื่อนรักไม่ห่าง และเธอก็ได้ค้อนโตๆ จากเพื่อนรักมาแทนคำตอบพร้อมกับทำปากขมุบขมิบคาดโทษ เนตรนาราจึงได้แต่เสหัวเราะเก้อๆ ทั้งที่อยากจะหัวเราะดังๆ แม้ว่าเธอจะยังไม่เคยรักใคร แต่ไอ้อาการหลงเมียแบบเป็นเอามากและรอยแดงๆ บนลำคอขาวๆ ของเพื่อนรักก็เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญว่าเธอคงจะหยอดถูกจุด แล้วยิ่งเห็นใบหน้ายิ้มแฉ่งบานฉ่ำของนายหัวมาร์คซึ่งเธอเคยได้ยินเพื่อนรักบ่นให้ฟังบ่อยๆ ว่าทั้งเคร่งขรึม รกรุงรังและเย็นชาแถมปากร้ายเมื่อคราวแรก ไม่มีให้เห็นแม้แต่น้อย มีเพียงใบหน้าของนายหัวมาร์คผู้ซึ่งกำลังอยู่ในห้วงรักแบบถอนตัวไม่ขึ้น“ไอ้เนตรแกก็ไปว่าไอ้แมงเดี๋ยวแม่คุณก็โกรธ น้อยใจงานเข้าพี่มาร์คอีกหรอก” อโนมาปรามเพื่อนรักแต่ตนเองก็ไม่วายส่งสายตาล้อเลียนไปให้เจ้าภาพทั้งสองเช่นกัน“แกก็ว่าแต่ฉัน ดูแกมองล้อไอ้แมงเหมือนกันล่ะน่า”“แหม ก็คนมันหมั่นไส้นี่หว่า”“อ้อนจ๋า ที่รักดูสิลูกอ้อนจะหาแ
ตอนที่ 169.ชายหนุ่มหลงใหลไปกับรสชาติหวานล้ำที่ได้รับจากร่างเล็กๆ ตรงหน้าที่ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้เขามีความสุขได้มากขนาดนี้ และคอยแต่จะหาโอกาสเชยชิมความหอมหวานจากร่างสาวจนเธอแทบหมดแรง แม้จะนึกสงสารหญิงสาวที่อ่อนด้อยประสบการณ์แต่เธอก็เร่าร้อน ไร้เดียงสาจนน่าสั่งสอนให้เป็นงานเป็นการ ซึ่งเขาก็ไม่รอช้าที่จะสอนสั่งแมงปอตัวน้อยแม้จะต้องคอยข่มความต้องการและค่อยเป็นค่อยไปเหมือนอย่างเช่นตอนนี้ที่เขาต้องคอยสอนสั่งและใจเย็นกับร่างเล็กๆ เปล่าเปลือยให้คล้อยตามและไม่หวาดผวาต่อความรักซึ่งเขามีให้กับเธอล้นปรี่ความหอมหวานของดอกไม้แรกผลิทำให้เขาไม่อาจทนต่อความเย้ายวนนั้นได้ ริมฝีปากร้อนๆ จึงดูดดื่มเชยชิมไปทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างขาวผ่องที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อทั้งตัว เสียงครางแผ่วหวานยิ่งกระตุ้นให้เขาเกิดความต้องการมากขึ้น ดวงนวลหน้าใสแดงปลั่งกับริมฝีปากเล็กๆ เห่อบวมเผยอน้อยๆ ยิ่งดูเร้าอารมณ์ให้โหมกระพือจนเขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าจากยอดอกสีหวานไปดูดซับความหอมหวานในโพรงปากสาวอย่างเร่าร้อนลิ้นหนาสอดรัดเคล้าคลึงดูดดื่มจนลิ้นเล็กๆ พ่ายแพ้ไม่เป็นท่าและยอมศิโรราบแก่เขา ร่างสาวที่ดูเหมือนร้อนเร่าจนแทบปริร้าวบิ
ตอนที่ 168. พิธีหมั้นและแต่งในวันเดียวกันแบบเรียบง่ายทว่าเต็มไปด้วยกลิ่นไอของความรักและหวานชื่นทั้งสองฝ่าย ทั้งเจ้าสาวเจ้าบ่าวต่างยิ้มแย้มผ่องใส แม้แขกเหรื่อจะมีแค่เพียงญาติๆ ไม่กี่คนแต่ทั้งงานก็สมบูรณ์แบบมีพิธีการที่ครบถ้วน ฝ่ายบิดามารดาเจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างก็แย้มยิ้มแก้มปริที่เห็นบุตรสาวหนุ่มของตนเป็นฝั่งเป็นฝา เมื่อได้ไหว้พระรับพรและพิธีการในตอนเช้าสิ้นสุด แล้วก็มาถึงพิธีการในตอนเย็นซึ่งเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ แต่บรรยากาศสุดแสนโรแมนติก ที่ได้รับการเนรมิตรจากเนตรนาราเจ้าแม่โปรเจคเช่นเคย เธอเสกสรรงานเลี้ยงแบบดนตรีในสวนมีดนตรีแจ๊สขับกล่อมท่ามกลางสวนน้ำตกจำลองและทุกคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใสงดงามเรียบหรู “ขอบคุณนะคะคุณอารี คุณสินธุ ที่ยกแมงปอให้ลูกชายของเรา” นายหญิงวารินเอ่ยขึ้นในขณะนั่งรับประทานอาหารกันพร้อมหน้าของบรรดาคุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายในอนาคต ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวของคุณนายดวงดี เนตรนารา อโนมา และครอบครัวของกันต์เพื่อนรักของอัคคีสามีของเธอ และครอบครัวของพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงแห่งคุ้มอินจำปาญาติสนิทของเนตรนาราที่มาร่วมงานมงคลนี้ด้วย“แหมจะขอบคุณอะไรกันคะ เราต่างหา
ตอนที่ 167. “พี่ขอโทษถ้าสิ่งที่พี่ทำมันทำให้น้ำผึ้งลำบากใจและเข้าใจผิดตลอดมา” ชายหนุ่มพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบซึ่งทั้งสองปล่อยให้ความคิดของตนเองล่องลอย โดยต่างก็เข้าใจไปคนละทิศคนละทาง ริคปล่อยมือจากเอวบางแล้วก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวมองใบหน้าคมสวยอย่างตัดพ้อน้อยๆ ก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้ดรุณนุชมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความน้อยใจและเสียใจที่อยู่ๆ เขาก็ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งไว้เพียงลำพัง สิ่งที่เขาทำกับเธอตอนนี้มันบ่งบอกว่ารักเธอตรงไหน สาวน้อยคิดอย่างเจ็บปวดพลางทรุดนั่งลงบนพื้นทรายนุ่มมองท้องทะเลงามเพียงลำพังด้วยดวงใจที่สับสนเจมส์และไมค์ มองดูสองสามีภรรยาที่เดินไปคนละทิศคนละทางแล้วมองหน้ากันก่อนจะส่ายหน้าอย่างระอาจิตเมื่อคนทั้งสองต่างปากหนักและคิดมากกันทั้งคู่ดูก็รู้ว่าทั้งสองรักกันแค่ไหนแต่ต่างคนต่างอมพะนำไม่ยอมเอ่ยปากบอกในสิ่งที่ตนคิดและรู้สึกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แม้เขาทั้งสองจะไม่เคยมีความรักเพราะชีวิตที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเสมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย แต่เท่าที่พวกเขามองดูอาการของคนมีความรักและเรียนรู้จากพฤติกรรมของนายใหญ่และนายหญิงแห่งเวลส์ ก็พอจะรู้ว่
ตอนที่ 166.“แมงปอจ๋า จะไปไหนน่ะ” เหมันต์รั้งมือบางเบาให้เธอหยุดเดิน พลางเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ “แมงปอจะไปติดกรอบรูปให้เสร็จเสียทีค่ะ เหลือแค่อีกไม่กี่หลัง พี่มาร์คถามทำไมคะจะไปช่วยหรือ” “ถ้าแมงปอให้พี่ทำอะไรพี่ก็เต็มใจทำจ๊ะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างออดอ้อนและก็ได้ค้อนงามๆ จากสาวเจ้า “ถ้างั้นก็เดินไปค่ะงานแมงปอจะได้เสร็จสมบูรณ์เสียที เปิดรีสอร์ตไม่ทันรับนักท่องเที่ยวไม่รู้ด้วย” “ไม่เป็นไรจ๊ะ แมงปอจะได้อยู่ที่นี่นานๆ ไงพี่มาร์คเลี้ยงได้อยู่แล้วเมียแค่คนเดียวสบายมาก” “ใครเป็นเมียพี่มาร์คกันคนบ้าหน้าไม่อายเขายังไม่ได้ยอมเป็นเสียหน่อยขี้ตู่ชะมัด” หญิงสาวเอ่ยเสียงอุบอิบใบหน้าแดงก่ำอย่างน่าดู “ก็อีกไม่กี่วันหรอกน่า ยังไงแมงปอก็บินหนีพี่มาร์คไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าหนีนะพี่มาร์คจะเด็ดปีกเสียให้เข็ด คอยดูสิ” “พี่มาร์คบ้าๆๆ” อรุณนารีทุบแขนแกร่งอย่างขัดเขินเมื่อเจอสายตาหวานฉ่ำล้อเลียนของเขา ชายหนุ่มรวบร่างบางไว้ในวงแขนก่อนจะวางร่างบางให้ยืนบนโขดหินเล็กๆ จนความสูงของเธอเท่ากันกับเขา ใบหน้าทั้งสองจึงอยู่ในระดับเดียวกัน หนุ่มสาวม
ตอนที่ 165. “ไอ้อาการแบบนี้มันเป็นไปได้หรือหมอเก่ง มันเกิดขึ้นบ่อยหรือเปล่าคะ” ดรุณนุชถามบ้าง “มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยหรอกนะน้ำผึ้ง เคสนี้นานๆ จะมีเกิดขึ้นกับคนไข้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยด้วย แต่กรณีของหนูดีอาจจะเป็นข้อยกเว้น เอ่อผมคิดว่าเธอคงจะมีความทรงจำที่เลวร้ายเกี่ยวกับคิมหันต์มากเกินไปรึเปล่า...” หมอเก่งอ้อมแอ้มพูดเบาๆ ในตอนท้ายพลางชำเลืองมองใบหน้าที่เรียบเฉยของคิมหันต์ ซึ่งใบหน้าเรียบเฉยนั้นเขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรหรือรู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น “เอาเป็นว่าหนูดีแค่จำคิมไม่ได้ชั่วคราวใช่ไหม” นางดวงดีเอ่ยขึ้นบ้างและพลธวัชก็พยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบ “แล้วนานแค่ไหนที่เธอจะจำนายคิมได้” “มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอเองว่าจะเปิดรับคิมหันต์เข้าไปในความทรงจำหรือเปล่า” หมอเก่งให้เหตุผล เท่านั้นเองคิมหันต์ก็เดินลงเรือนไปทันทีทำให้ทุกคนมองตามอย่างแปลกใจและเดาความรู้สึกของชายหนุ่มไม่ออก “สมน้ำหน้ามัน ถูกหนูดีเกลียดจนไม่อยากจดจำ” เหมันต์เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้และก็ได้ลูกทุบเบาๆ จากอรุณนารีพร้อมกับดวงตาเขียวๆ