ตอนที่ 3 พบกันอีกครั้ง

ตอนที่ 3 พบกันอีกครั้ง

เช้าวันรุ่งขึ้น

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่เช้าในขณะที่สิงหราชกำลังแต่งตัวเตรียมที่จะออกไปทำงานเหมือนทุกวัน

"ครับเฮีย...หวานเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง" หวานก็คือพี่สะใภ้ของผมเอง เธอชื่อน้ำหวาน อายุน้อยกว่าผมหลายปี ผมก็เลยเรียกเธอว่าหวานเฉยๆ เป็นหม่ามี๊ของหนูนิดครับ

"เหมือนจะดีขึ้นมาหน่อย อาจจะเป็นเพราะได้พักผ่อน วันนี้เฮียจะพาเธอไปหาหมอแหละ"

"อือ ผมว่าก็ดีนะไปเถอะ ส่วนยัยหลานสาวของผมไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เห็นแก่กินแบบนั้นผมหลอกล่อแกได้สบายมาก"

"ฝากไว้ก่อนสักพักนะ ถ้าเอาไม่อยู่ก็บอกเดี๋ยวไปรับเอง"

"ครับ เฮียไม่ต้องเป็นห่วง คุณแม่ก็อยู่"

"เออ...พูดเผื่อๆไว้ ขอคุยกับหนูนิดหน่อยสิแกตื่นหรือยัง"

"แป๊บนึงนะครับ แกนอนห้องคุณแม่เดี๋ยวผมเดินไปดูให้" เมื่อผมเดินไปถึงก็เห็นยัยหนูนิดกำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง ส่วนคุณแม่น่าจะอยู่ในห้องน้ำ

"หนูนิดคะ ดูสิใครโทรมาหาหนูแต่เช้าเอ่ย" ผมยื่นมือถือที่ตอนนี้มีใบหน้าของป๊ะป๋าให้แกดู

"ปะป๊า..." น้ำเสียงดีใจของหนูนิดร้องเรียกเมื่อเห็นว่าป๊ะป๋าของแกวิดีโอคอลมาหา

"ใจเย็นๆค่ะ ลูกสาวป๊าเพิ่งตื่นเหรอคะ"

"ค่ะ นิดเพิ่งตื่น คิดถึงมี๊กับป๊าจังเลยค่ะ"

"มี๊กับป๊าก็คิดถึงหนูนะคะลูก เมื่อคืนลูกสาวป๊านอนหลับมั้ยเอ่ย"

"หลับค่ะ" ส่วนคนที่นอนไม่หลับน่าจะเป็นมี๊กับป๊ามากกว่า

"ลูกสาวป๊าเก่งจังเลย อยู่กับคุณย่าอย่าซนมากนักนะลูก สงสารคุณย่า"

"นิดไม่ดื้อเลยค่ะ ถามคุณอาก็ได้ จริงมั้ยคะคุณอาขา..." ผมแกล้งทำหน้าเลิ่กลั่กแต่ก็ยอมตอบคำถามของยัยตัวเล็กด้วยความเต็มใจ

"จริงค่ะ"

"ป๊าขา...มี๊หายไม่สบายหรือยังคะ นิดคิดถึง" คงอยากจะกลับบ้านแหละ!

"ยังเลยค่ะ วันนี้ป๊ากำลังจะพามี๊ไปหาคุณหมอค่ะ"

"แล้วตอนนี้มี๊ไปไหนคะ"

"มี๊เข้าห้องน้ำค่ะ"

"ฝากบอกมี๊ด้วยนะคะว่านิดคิดถึง"

"ค่ะ เดี๋ยวป๊าจะบอกมี๊ให้นะคะ ถ้างั้นป๊าขอวางสายก่อนนะ เดี๋ยวป๊าโทรหาใหม่"

"ค่ะ" สายวิดีโอคอลถูกตัดไป หนูนิดส่งมือถือคืนให้ผม

"ทำไมมองหน้าอาแบบนี้คะ"

"คุณอาเคยบอกนิดไว้ว่าจะพานิดไปเที่ยว" ยัยเด็กแสบทวงสัญญาแล้ว!

"ก็ตื่นสักทีสิคะ ให้อาอาบน้ำให้เอามั้ยคะ" เป็นจังหวะที่คุณแม่เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

"แบกไปหน่อยค่ะ ลุกไม่ไหว"

"หัดขี้เกียจตั้งแต่เด็กนะเราน่ะ" หนูนิดทำท่ากางแขนให้ผมอุ้ม ผมจึงคว้าตัวแกมาอุ้มไว้แล้วพาเข้าห้องน้ำ

"วันนี้เค้กสตอเบอรี่กับนมหมีปั่นเหมือนเดิมนะคะ"

"ได้เลยค่ะ"

"แต่คุณอาอย่าไปบอกมี๊นะคะ"

"ทำไมคะ"

"มี๊ไม่ให้กินของหวานทุกวันค่ะ เดี๋ยวมี๊ดุเอา"

"ไม่บอกก็ได้ค่ะ แต่หนูนิดต้องเชื่อฟังอา ไม่ดื้อแล้วก็ต้องเป็นเด็กดีนะคะ"

"ค่ะ" เสียงเล็กๆรับคำ จากนั้นผมจึงเริ่มอาบน้ำแปรงฟันและแต่งตัวให้แก เสร็จก็อุ้มลงไปชั้นล่างทานอาหารเช้าด้วยกัน

"เค้กสตอเบอรี่กับนมหมีปั่นก็ได้กินแล้ว อาขอไปทำงานก่อนนะคะ เดี๋ยวเย็นๆอาจะพาขับรถมอเตอร์ไซค์เข้าไปเก็บผลไม้ในสวน โอเคมั้ยคะ"

"โอเคค่ะ" เมื่อคุยกันรู้เรื่องแล้วผมจึงปล่อยแกไว้กับคุณแม่ ส่วนผมก็ออกไปทำงานตามปกติ

ช่วงเย็นผมกลับมาถึงบ้าน

"คุณอากลับมาแล้ว..." น้ำเสียงดีใจพร้อมกับฝีเท้าเล็กๆวิ่งเข้ามาหา

"โอ้โหตั้งหน้าตั้งตารออาขนาดนี้เลยเหรอคะ"

"อยากนั่งมอเตอร์ไซค์ค่ะ"

"ขออาขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ เหนียวตัวมากเลย แป๊บเดี๋ยวค่ะเดี๋ยวอาลงมา" ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็เดินเร็วๆลงมาหาเจ้าตัวแสบพาแกเข้าสวนไปขี่รถมอเตอร์ไซค์เล่น

 “ป่ะ ขึ้นรถ” สัญญากันแล้วยังไงก็ต้องพาไป ผมอุ้มหนูนิดนั่งหน้าแล้วค่อยๆขับรถเข้าไปในสวน

“คุณอาขา...นิดอยากกินฝรั่งค่ะ”

“ได้สิคะ เดี๋ยวอาพาไปเก็บนะ” พาไปเก็บฝรั่งเสร็จ! ขับรถผ่านต้นเงาะ

“คุณอาขา...นิดอยากกินเงาะด้วยค่ะ”

“ได้ค่ะ รีบเก็บดีกว่าเหมือนฝนทำท่าจะตกเลย” เก็บได้ไม่มาก ก็ต้องรีบพาหลานสาวกลับ แต่ยังไม่ทันถึงบ้านเม็ดฝนก็เกิดปรอยลงมาซะก่อน

“ฝนลงเม็ดแล้ว เราพักกันที่บ้านหลังนี้ก่อนดีกว่าเนอะ” บ้านหลังสุดท้ายอยู่ติดกับสวนเป็นบ้านพักส่วนตัวของผมเอง เอาไว้เวลาพาเพื่อนๆมานั่งดื่มเหล้ากับพาสาวมาเล่นจ้ำจี้มะเขือเปราะแปะกัน ผมรีบอุ้มหนูนิดเข้ามาหลบฝน แต่!!

“เอ๊ะ!...” ปกติจะมีแม่กุญแจล๊อคอยู่ที่ด้านนอก แต่ตอนนี้มันหายไป ซึ่งบ้านหลังนี้ผมไม่เคยให้ใครเช่ามาก่อน

“เข้าไปข้างในกันค่ะ” เม็ดฝนเริ่มสาดลงมาตรงที่ผมกับหนูนิดยืนอยู่ยังไงก็ต้องเข้าไปหลบด้านใน

แต่พอผมเปิดประตูเข้าไป ผมรู้สึกว่าเหมือนมีคนอยู่ เพราะไฟในบ้านถูกเปิดและยังได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังอยู่ในห้อง

“ใครอยู่ด้านในครับ!” ผมถามขึ้นเสียงดัง พร้อมกับอุ้มหนูนิดกอดแกเอาไว้แน่นกลัวว่าแกจะเป็นอันตราย

“กรี๊ด!!...” เฮ้ย!! เสียงผู้หญิงนี่หว่า...ตอนนี้สภาพของเธอคือนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ในมือมีผ้าขนหนูผืนเล็กอีกหนึ่งผืนเดินเช็ดผมท่าทางสบายใจ แต่พอเธอเห็นผมเท่านั้นแหละกรี๊ดซะเสียงดัง

“คุณ! จะร้องทำไม” ผมยังเห็นหน้าเธอไม่ชัดเพราะผมยาวๆที่เธอกำลังเช็ดอยู่มันบัง แต่สิ่งที่ผมมั่นใจก็คือเธอคนนี้หุ่นดีแถมผิวยังขาวมากอีกด้วย...เอ๊ะหรือว่าผมยังไม่ได้ตั้งใจมองหน้าเธอ

“คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ” ออกไปบ้าอะไร ข้างนอกฝนมันตกไม่เห็นหรือไงแล้วที่นี่มันก็บ้านผม

"คุณนั่นเอง"

"คุณรู้จักผม?"

"อ้าว...คุณแฟนนี่เอง" ผมยิ้มกริ่มให้เธอทันที ไม่คิดว่าจะได้เจอเธออีกครั้งเร็วขนาดนี้ พลางกอดอกมองเธออยู่อย่างนั้น มองชนิดที่ว่าสำรวจทั้งตัวเลยเชียวล่ะ

"อย่ามองฉันแบบนี้นะคะ" ยังไม่ไปใส่เสื้อผ้าอีก คิดจะยั่วผมหรือไง!

"คุณเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ได้ยังไง" เธอยังคงยืนคุยกับผมอยู่ในสภาพ...

“ฉันก็เช่าน่ะสิ” คำตอบของเธอทำให้ผมขยับคิ้วเข้าหากัน จะเป็นไปได้ยังไง

“เช่าเหรอ...” ผมไม่เคยให้ใครเช่าบ้านหลังนี้มาก่อน แต่พอนึกๆไปเหมือนเมื่อวานจะมีเบอร์ไอ้เนตรขึ้นโชว์ที่หน้าจอแต่ผมไม่ได้โทรกลับ

“ใช่ค่ะ”

"เช่ากี่วัน"

"ฉันเช่าเป็นเดือนค่ะ" ห๊ะ! เป็นเดือนเลยเหรอ คุณทับทิมจะได้ลูกสะใภ้ก็งานนี้แหละ

"คุณไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนเถอะ ผมยังออกไปตอนนี้ไม่ได้...เอาเป็นว่าผมขอพักหลบฝนอยู่ที่นี่สักครู่แล้วกัน เดี๋ยวหนูนิดจะไม่สบาย" ผมบอกกับเธอดีๆ ถ้าเธอเช่าบ้านหลังนี้แล้วก็ถือว่าเธอเป็นลูกค้า

เธอหันหลังเดินเข้าด้านในไป น่าจะไปใส่เสื้อผ้า ส่วนผมก็หยิบมือถือขึ้นมาโทรออกหาไอ้เนตรทันที ปรากฏว่าเป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้จริงๆด้วย ผู้หญิงคนนี้เช่าบ้านหลังนี้เป็นรายเดือน ดีนะที่วันนั้นไอ้เนตรโทรหาผมไม่ติด เพราะถ้าโทรติดผมคงไม่อนุญาต ไม่นานเธอก็เดินกลับออกมา

“ลูกคุณเหรอคะ”

“หลานครับ ผมยังโสด คุณสนใจมั้ยครับ..."

"ไม่ค่ะ คุณเป็นคนที่นี่เหรอคะ"

"ครับ"

"ฉันเห็นแกเด็กหรอกนะ เชิญคุณนั่งพักตามสบาย ฉันขอตัว..."

"เดี๋ยวสิครับ คุณแก้ม..." ผมจำชื่อเธอได้ แต่เธอไม่ได้สนใจผมเลยสักนิด เดินหายเงียบเข้าไปด้านใน

"คุณอาขา ใครเหรอคะ" ผมพาหนูนิดนั่งลงที่พื้นกลางบ้านหันหน้าคุยกัน

"แฟนอาเองค่ะ" ตอบอย่างมั่นใจไม่คิดจะอายเด็กเลยสักนิด ขอให้เสียงของผมได้ยินไปถึงคนด้านในด้วยเถิด

"แฟนคืออะไรเหรอคะ"

"แฟน...คือ คนที่มีความรู้สึกที่ดีๆให้กันค่ะ...ชอบ"

"คุณอาชอบ...คุณอาคนนั้นเหรอคะ"

"ค่ะ" ตอบหลานสาวด้วยรอยยิ้ม

"เหมือนที่นิดชอบกินขนมเค้กกับนมปั่นมั้ยคะ"

"คล้ายๆกันคะ แต่คนละแบบกัน"

"คุณอามีชื่อมั้ยคะ"

"เธอชื่อแก้มค่ะ"

"คุณอาแก้มจะใจดีกับนิดมั้ยคะ"

"อือ...ถ้าหนูนิดเป็นเด็กดีคุณอาแก้มก็ใจดีค่ะ แต่ถ้าหนูนิดดื้อคุณอาแก้มก็...ใจดีมั้งคะ"

"คุณอาแก้ม ทำไมไม่ออกมาคุยกับพวกเราคะ"

"คงเขินมั้งคะ"

"ทำไมต้องเขินคะ"

"เด็กน้อย...เลิกสงสัยได้แล้วค่ะ ฝนหายตกแล้ว เรากลับบ้านกันดีกว่าเดี๋ยวคุณย่าเป็นห่วง"

"ไปค่ะ"

"คุณอาแก้ม...ฝนหายตกแล้ว ขอบคุณมากนะครับ" ผมร้องบอกเธอแล้วพาหนูนิดกลับบ้าน ยังไม่ได้บอกเธอเลยว่าผมเป็นใคร ว่าจะโฆษณาตัวเองสักหน่อย

ทางด้านนิชนันท์ หลังจากที่สองอาหลานพากันออกไปแล้ว เธอก็นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวเพราะกำลังปลื้มกับความน่ารัก ทั้งคุณอาทั้งหลานสาวที่นั่งคุยกันคะๆขาๆทุกประโยค

"คนบ้า..." แถมยังบอกกับเด็กอีกว่าเธอเป็นแฟน ทั้งหมดที่ทั้งสองอาหลานนั่งคุยกันเธอได้ยินหมดทุกคำ