หวานใจนายสิงหราช

ตอนที่ 1 พบเจอ

สวัสดีครับ ผม...สิงหราช เป็นเจ้าของรีสอร์ตและสวนผลไม้ ผมมีพี่น้องที่คลานตามกันออกมาจากท้องแม่สามคน ส่วนตัวผมเป็นลูกคนกลาง ตอนนี้ผมกำลังขับรถกลับบ้านสวน ในรถมีคุณแม่กับหลานสาวตัวเล็กของผมนั่งมาด้วยแกชื่อหนูนิด อายุสองขวบกว่าๆ เป็นลูกของพี่ชายของผมเองครับ ตอนนี้หม่ามี๊ของแกแพ้ท้องหนัก ผมจึงชวนคุณแม่กับหนูนิดมาเที่ยวที่รีสอร์ตสักพัก

“คุณอาขา...นิดหิวขนมค่ะ” เสียงเล็กๆของหนูนิดร้องบอกเมื่อแกเห็นว่ารถกำลังวิ่งผ่านตลาดระหว่างทางกลับบ้านสวนพอดี

“หนูนิดหิวขนมอะไรคะ ผ่านตลาดพอดีอาจะได้แวะซื้อให้”

“นิดหิวขนมอะไรก็ได้ค่ะ”

“ขนมอะไรก็ได้มันเป็นยังไงคะ”

“อื้อ...ข้าวเหนียวไก่ย่างก็ได้ค่ะ”

“โอ้โห...สงสัยจะหิวจริงๆเล่นของหนักเลย เดี๋ยวอาจอดรถแวะซื้อให้นะ ขออาหาที่จอดรถก่อน”

"คุณแม่ส้มตำไก่ย่างมั้ยครับ"

"จะกินก็ซื้อมาเถอะ แม่ยังไงก็ได้"

ผมหาที่จอดรถได้ก็เดินลงจากรถไปหาร้านไก่ย่างที่หลานสาวของผมอยากกิน แต่อยู่ๆผมก็ถูกผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้คว้ามาที่แขนของผม

"มับ!" เฮ้ย!...ตกใจหมด! หันไปเห็นว่าเป็นผู้หญิงแถมยังสวยซะด้วย ผมก็เลยปรับสีหน้าลงนิดหน่อย ถ้าเป็นผู้ชายอยู่ๆมาจับแบบนี้ผมเสยหน้าเข้าให้แล้ว

“คุณ! ช่วยฉันหน่อยนะคะ” เธอเหมือนกำลังหนีใครสักคนอยู่

“ช่วยอะไร...”

“แกล้งเป็นแฟนใหม่ให้ฉันที” อ่อนึกว่าหนีอะไร หนีแฟนเก่าอยู่นี่เอง

“แฟน!” เธอพยักหน้าเร็วๆ ส่วนผมยังไม่ทันได้ตอบรับหรือได้ตัดสินใจที่จะช่วยเธอเลยสักนิดสาบานได้! เธอก็คว้าแขนของผมเอาไปกอดไว้แน่น ตัวหอมด้วยแฮะ!

“เขาเดินมาโน่นแล้ว” เขาไหนวะ! ผมกำลังมองหาคนที่เธอพูดถึง แล้วทำไมผมต้องทำตามที่เธอบอกด้วยเนี่ย ว่าแล้วผมก็ยอมให้เธอลากไป หันหลังปุ๊บ!

“แก้ม...ผมหาคุณตั้งนาน แล้วนี่ใคร” แก้มเหรอ...ชื่อน่ารักจัง ผู้ชายคนที่เดินเข้ามาใหม่ มองหน้าผมทีมองหน้าเธอที ไหนๆก็ไหนๆแล้วช่วยเธอหน่อยแล้วกัน

ผมยกแขนขึ้นโอบเอวของเธอเอาไว้ทำทีเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเต็มที่ แหม! ได้แฟนสวยทั้งทีคนอย่างสิงหราชไม่พลาดโอกาสดีๆแบบนี้หรอกครับ

“แฟนใหม่ของแก้มเองค่ะ” ขนาดแกล้งเป็นแฟนจำเป็นให้เธอยังยิ้มได้ขนาดนี้ ถ้าได้เป็นแฟนเธอจริงๆคงดีไม่น้อย

“ไม่จริง พี่ไม่เชื่อ แก้มอย่ามาโกหกพี่ เรามีเรื่องต้องคุยกันมากับพี่เดี๋ยวนี้” ผู้ชายคนนั้นคว้ามาที่ข้อมือของเธอแต่ถูกเธอสะบัดออก แขนของเธอกอดมาที่แขนของผมอีกครั้งแถมยังกอดเอาไว้ซะแน่น...ใจเย็นๆเว้ยไอ้สิงห์ เดี๋ยวเลิกกันปุ๊บมึงก็เสียบเลย

“ไม่ค่ะ เราเลิกกันแล้ว พี่เพชรนอกใจแก้มก่อน ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องมีเรื่องอะไรต้องคุยกันอีก” ตอนนี้ผมก็แค่ไม้กันหมาไม่รู้จะพูดอะไร ทำได้แค่ยืนฟังคู่รักทะเลาะกันเฉยๆ

“ไม่นะแก้ม พี่ไม่ได้รักชมพู่ พี่รักแก้ม” ชมพู่คือใคร...

“ความรักแบบนี้แก้มไม่ต้องการหรอกค่ะ ขอโทษนะคะ แก้มมีแฟนใหม่แล้ว เชิญพี่เพชรกลับไปเถอะค่ะ” ผมเองครับแฟนใหม่ของเธอ ยืดๆหน่อยเว้ยไอ้สิงห์!

“ไป! สิคุณ...”

“อ่อๆ” เธอกำลังชวนผมเดินหนี

“เดี๋ยวแก้ม...แก้มยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นเรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย” ตื้อเก่งจังวะ!

“พี่เพชรพูดไม่รู้เรื่องเหรอคะ แก้มมีแฟนใหม่แล้วค่ะ” มารยาทต้องดีขนาดไหนวะ ทะเลาะกันยังพูดเพราะขนาดนี้ ใบหน้าสวยมารยาทดี นี่มันลูกสะใภ้คุณแม่ชัดๆ

“พี่ไม่เชื่อ แค่ไม่กี่วันแก้มไม่มีทางหาคนใหม่ได้เร็วขนาดนี้แน่”

“ทำไมคะ แสดงว่าพี่เพชรกับเพื่อนของแก้มก็คงจะคั่วกันมานานแล้วสินะคะ ถึงขนาดตั้งท้องได้ตั้งหลายเดือนแล้ว ไปคุณ!” ห๊ะ! ต้องชั่วเบอร์ไหนวะเนี่ยไปเอากับเพื่อนของแฟนตัวเองเนี่ยนะ โถๆๆ มาๆพี่จะดามใจให้เอง...

“เดี๋ยวแก้ม...” ตื้อไม่ยอมเลิกแฮะ!

“ถอยไปครับ แฟนผมเขาไม่ได้ต้องการคุณแล้ว เธอต้องการแค่ผม คุณกลับไปเถอะ”

“ไอ้บ้านนอก มึงจะไปรู้อะไร ถอยไป!” หล่อขนาดนี้เรียกไอ้บ้านนอก ตาต่ำจริงๆ

“ไม่ถอย...มึงนั่นแหละกลับไป แล้วถ้ายังไม่เลิกตามแฟนผม อย่าหาว่าผมไม่เตือน!” บรรยากาศโดยรอบตอนนี้ผู้คนเริ่มทยอยกันเข้ามามุงดูแล้ว

“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ไอ้บ้านนอก!” คนอย่างสิงหราชไม่เคยยอมให้ใครชี้หน้าด่า ผมแกะแขนเล็กๆที่เกาะแขนของผมออกแล้วรีบสาวเท้าเดินไปหาไอ้หน้าตี๋นั่น แล้วปล่อยหมัดไปที่ใบหน้าขาวๆของมันทันที

"ผลัวะ!! โดนหมัดไอ้บ้านนอกสักทีเป็นไง"

"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!" มันชี้มาที่หน้าผมอีกครั้ง ผมกำลังจะก้าวขาเข้าไปหามันอีก แต่ถูกคนสวยวิ่งมารั้งแขนของผมเอาไว้ซะก่อน ผมหันมามองหน้าเธอ เธอส่ายหน้าเบาๆให้แต่ไม่ได้พูดอะไร ผมก็เลยปล่อยให้แฟนเก่าของเธอเดินหนีไป

“ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วย”

“คุณไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ” ผมหมายถึงสภาพจิตใจ

“ไม่ค่ะ ฉันไม่เป็นไร”

“คุณไม่ใช่คนแถวนี้ใช่มั้ยครับ” ดูจากการแต่งตัวและผิวพรรณไม่น่าจะใช่

“ค่ะฉันเป็นคนกรุงเทพฯ” คนบ้านเดียวกันเลย!

"ขอบคุณที่ช่วยขอตัวก่อนนะคะ" พูดจบเธอก็หันหลังให้แล้วเดินจากไป

"..........." ผมยังไม่ทันจะได้อ้าปาก เธอก็เดินไปโน่นแล้ว ขาที่กำลังจะก้าวเดินตามเธอไป แต่กลับนึกขึ้นมาได้ว่าคุณแม่กับหนูนิดอยู่ในรถ

“ตายห่าแล้ว...ไก่ย่างหนูนิด” ผมรีบเดินเร็วๆตรงไปที่ร้านข้าวเหนียวไก่ย่างทันที สั่งส้มตำใส่ถุงไปทานกับคุณแม่ที่บ้านด้วย จากนั้นผมจึงรีบเดินกลับมาที่รถ...รู้สึกเสียดายผู้หญิงคนนั้นจัง

“หนูนิดคะ ข้าวเหนียวไก่ย่างได้แล้วค่ะ” ผมยื่นถุงข้าวเหนียวไก่ย่างที่ผมซื้อมาให้คุณแม่รับเอาไปถือไว้ ส่วนถุงส้มตำไก่ย่างถุงใหญ่ผมวางไว้ที่ด้านหลังคนขับ

“คุณอาไปช่วยแม่ค้าย่างไก่มาเหรอคะ”

“เปล่าค่ะ กินๆเข้าไป ตัวแค่นี้พูดมากนะเราน่ะ”

“ทำไมไปนานจังลูก”

“มีคนขอความช่วยเหลือนิดหน่อยครับ”

“ว่าแต่เราน่ะ อายุก็พอสมควรแล้ว เมื่อไหร่จะหาเมียสักทีล่ะ พี่เราก็แต่งงานไปแล้ว ไม่อยากมีครอบครัวเหมือนพี่เขาบ้างเหรอ” อยากครับ แต่มันหาไม่ได้...

“โธ่คุณแม่ครับ จะไปหาจากที่ไหนล่ะครับ วันๆผมทำแต่งงาน”

“อยากจะอยู่แก่จนขึ้นคานก็ตามใจ” เอ้า! ดูคุณแม่พูดเข้า

“คุณแม่ก็...อร่อยมั้ยคะหนูนิด” ผมจึงหันมาคุยกับหลานสาวแทน ในขณะที่ทำหน้าที่ขับรถไปด้วย

“อร่อยค่า...”

“อร่อยก็กินให้หมดนะ” ไก่ย่างข้าวเหนียวถูกป้อนเข้าปากคำเล็กๆให้กับหนูนิดด้วยมือคุณย่า

ทางด้านนิชนันท์ (หมอแก้ม)

หลังจากที่ได้รู้ว่าแฟนตัวเองไปได้กับเพื่อนสนิทเธอก็เลยขอย้ายมาประจำอยู่ที่โรงพยาบาลเล็กๆในชนบทแทน หวังแค่เพียงชีวิตที่สงบสุขแค่นั้น ส่วนผู้ชายที่คบกันมาสองปีเธอตัดสินใจเลิกเด็ดขาด เหตุผลก็คือแฟนของเธอทำเพื่อนสนิทท้องเรื่องก็เลยแดงออกมาเพราะผู้ใหญ่ทางฝ่ายหญิงเรียกร้องให้ฝ่ายชายรับผิดชอบ ส่วนเธอทำแต่งานไม่เคยสงสัยมาก่อน