ตอนที่ 4 หนูนิดไม่สบาย

ตอนที่ 4 หนูนิดไม่สบาย

ช่วงกลางวันคุณแม่โทรตามให้ผมกลับเข้าบ้าน ท่านบอกว่าหนูนิดไม่สบายผมจึงรีบขับรถบึ่งกลับบ้านมาอย่างไว

“ตาสิงห์...หนูนิดไม่สบาย แม่ว่าพาแกไปหาหมอดีกว่า” ผมเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นยัยตัวเล็กนั่งปากแดงมองมาที่ผม สีหน้าไม่สดชื่นเหมือนทุกวัน

“ตัวร้อนมั้ยครับ” ผมรีบนั่งลงข้างหลานสาวเอามือคลำๆดูที่หน้าผาก

“เริ่มรุมๆ ไม่มียากินยังไงก็ต้องไป”

“สงสัยเป็นเพราะโดนละอองฝนเมื่อวาน หนูนิดคะ ให้อาพาไปหาคุณหมอนะคะ หนูนิดไม่สบาย”

“นิดคิดถึงมี๊ค่ะ นิดอยากให้มี๊พานิดไปหาคุณหมอ” เด็กน้อยเริ่มงอแงแล้ว พาลูกเขาไปตากฝนจนไม่สบาย ถ้าเฮียรู้ผมโดนด่าแน่

“มี๊ก็ไม่สบายเหมือนกันค่ะ วันนี้ให้คุณย่ากับคุณอาพาหนูนิดไปหาคุณหมอก่อนนะคะ”

“ตอนนี้มี๊หายไม่สบายหรือยังคะ”

“ยังเลยค่ะ มาค่ะให้คุณอาอุ้มพาไปหาคุณหมอนะคะ” ผมอุ้มหนูนิดมาที่รถโดยมีคุณแม่เดินตามมาด้วย ไปแค่โรงพยาบาลใกล้ๆนี่แหละ คนน้อย คิวน้อย ได้กลับบ้านไว

“ตาสิงห์คุณหมอเรียกแล้ว”

“คุณแม่นั่งรออยู่ตรงนี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวยัยหนูผมจัดการเอง” ผมอุ้มหนูนิดเอาไว้บนแขนพาเดินเข้าห้องตรวจ เข้าไปยังหมายเลขห้องที่ได้ประกาศบอก พอเข้ามาถึงด้านใน

“อ้าวคุณแฟน! เจอกันอีกแล้วนะครับ” เธอมีชื่อครับแต่ผมอยากเรียกเธอแบบนี้ ตั้งใจให้เธอรู้ว่าผม...จีบ

“ฉันไม่ใช่แฟนคุณค่ะ” เดี๋ยวก็ใช่! โลกมันกลมหรือว่าพรหมลิขิต ไปไหนมาไหนก็เจอกันอีกแล้ว ผมนั่งลงที่เก้าอี้แล้วเอายัยหนูนิดนั่งลงบนตัก

“คุณเป็นคุณหมออยู่ที่นี่เหรอครับ” ผมไม่คิดว่าเธอจะเป็นคุณหมอนะครับเนี่ย ตอนแรกก็คิดว่า ที่เธอมาเช่าบ้านผมอยู่เป็นรายเดือนอาจจะเป็นเพราะยังไม่อยากกลับไปเจอแฟนเก่า ที่ไหนได้ทำงานอยู่ที่นี่นี่เอง

“ค่ะ เพิ่งย้ายมาค่ะ...เด็กน้อยไม่สบายเป็นอะไรมาคะ” เธอพูดกับผมเสร็จก็หันมาพูดกับหนูนิดต่อ จากเด็กที่คุยเก่งตอนนี้เงียบกริบ

"น่าจะเป็นเพราะโดนละอองฝนเมื่อวานนี้ครับ"

“วัดไข้หน่อยนะคะคนเก่ง”

“มีไข้ มีน้ำมูกด้วยเนอะ เจ็บคอมั้ยคะ” หนูนิดพยักหน้าให้เป็นคำตอบ ปากแดงเชียว

“ไหนคนเก่งอ้าปากให้คุณหมอดูหน่อยค่ะ” หนูนิดอ้าปากให้คุณหมอดูคออย่างว่าง่าย พอเธอดูเสร็จก็หันมาพูดกับผม

“เช็ดตัวให้แกบ่อยๆนะคะ เดี๋ยวฉันจัดยาให้ไปทานที่บ้าน”

“ครับ” เธอหันไปเขียนๆอะไรก็ไม่รู้ พอเขียนเสร็จก็หันกลับมา

“ชื่อหนูนิดใช่มั้ยคะ” คุณหมอคนสวยถามยัยตัวเล็กด้วยรอยยิ้ม

“ค่ะ”

“ห้ามดื่มน้ำเย็นจนกว่าน้ำมูกจะหายนะคะ”

“อย่างนี้นิดก็อดกินนมปั่นน่ะสิคะคุณอา” หนูนิดเงยหน้าขึ้นมาถามผมด้วยสายตาน่าสงสาร

"รอหายก่อนเดี๋ยวอาซื้อให้กินนะคะ ช่วงนี้งดไปก่อนเนอะ"

"คุณอาแก้มขา...เค้กทานได้มั้ยคะ" ยังห่วงของกินอยู่อีกลูกเอ๊ย

"ได้ค่ะ งดแค่ของเย็นค่ะ ลองเปลี่ยนจากนมเย็น เป็นนมอุ่นๆแทนก็ดีนะคะ ทานกับเค้กที่หนูนิดชอบอร่อยมากค่ะ"

"จริงเหรอคะ ถ้างั้นนิดทานเค้กกับนมอุ่นๆก็ได้น่ะสิคะคุณอา..." หนูนิดเงยหน้าขึ้นมาถามผมอีกครั้ง

"คุณหมอบอกว่าได้ก็ได้ค่ะ"

“ถ้าอีกสองวันแล้วยังไม่หายให้คุณอาพามาหาคุณหมอใหม่นะคะ”

"ค่ะ"

“เรียบร้อยค่ะ รับยาด้านนอกนะคะ”

“เดี๋ยวสิครับ ผมป้อนยาให้หลานไม่ค่อยเก่ง คุณเป็นหมอช่วยทำหน้าที่คุณหมอให้สมบูรณ์หน่อยสิครับ” ผมแค่อยากยื้อเวลาอยู่ต่ออีกหน่อย เธอไม่ได้พูดอะไรเดินออกไปเอายาด้านนอกห้องแล้วกลับเข้ามา

“คุณพ่อคุณแม่ของแกไปไหนล่ะคะ” เธอถามลอยๆคล้ายกับชวนผมคุย

“อยู่กรุงเทพฯครับ ปกติแกก็อยู่กับมี๊ของแก ช่วงนี้มี๊ของแกแพ้ท้องผมก็เลยชวนหลานมาเที่ยวที่นี่ครับ” เธอหันไปกดน้ำใกล้ๆใส่แก้วเพื่อให้หนูนิดดื่มหลังจากทานยา

“คนเก่งอ้าปากทานยาลดไข้ค่ะ” หนูนิดยอมอ้าปากให้คุณหมออย่างว่าง่ายเสร็จแกก็ดื่มน้ำตาม

“ขอบคุณครับ หนูนิดขอบคุณคุณอาแก้มก่อนเร็ว”

"ขอบคุณค่ะ" มือเล็กๆยกขึ้นพนมไหว้อย่างน่ารัก

"คนเก่งกลับบ้านไปนอนพักผ่อนนะคะ" ทานยาเสร็จผมจึงพาหนูนิดอุ้มไว้บนแขนแล้วพาเดินออกไป

“เชิญคนต่อไปค่ะ”

“เสร็จแล้วเหรอลูก คุณหมอว่ายังไงบ้าง เข้าไปซะนานเลย”

“เป็นไข้หวัดนั่นแหละครับ ให้ยามาทาน อ่อเธอบอกให้เช็ดตัวให้ยัยหนูบ่อยๆครับ” ผมคุยกับคุณแม่จากนั้นจึงพากันกลับ

@นิชนันท์ (หมอแก้ม)

ช่วงเย็นเลิกงานฉันกลับจากโรงพยาบาลก่อนจะเข้าบ้านพักเห็นร้านกาแฟตรงทางเข้ารีสอร์ตนึกอยากลองชิมสักหน่อย จึงจอดรถแวะซื้อ

“หมอแก้ม...ดื่มกาแฟป่านนี้แล้วจะไปนอนเอาป่านไหนคะเนี่ย”

“พี่เนตรนั่นเอง...แก้มชินแล้วค่ะ ดื่มตอนไหนก็นอนได้ค่ะ รีสอร์ตที่นี่ดีจังเลยนะคะ มีร้านกาแฟบริการด้วย”

“ค่ะ...ว่าแต่บ้านพักขาดเหลืออะไรมั้ยคะ ถ้าหากมีปัญหาน้ำไม่ไหล ไฟดับ หลอดไฟเสีย แจ้งมาที่พี่ได้เลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ได้ค่ะ ขอบคุณพี่เนตรมากนะคะ” ฉันยืนคุยอยู่กับพี่เนตรระหว่างรอกาแฟก็ได้ยินเสียงของใครบางคนที่พักนี้ไปไหนมาไหนก็มักจะเจอ

“แจ้งผมก็ได้นะครับ ไม่ต้องเกรงใจเหมือนกัน”

“เจอคุณอีกแล้ว...” ฉันพูดขึ้นเมื่อหันไปเห็นเขาเดินยิ้มอวดฟันขาวเข้ามาแต่ไกล

“เจอกันแล้วเหรอคะ”

“เจอกันแล้ว...หมายความว่ายังไงคะ”

“ถ้างั้นพี่ขอแนะนำนะคะ นี่นายสิงห์ของรีสอร์ตเราค่ะ...สิงหราชรีสอร์ต” ห๊ะ! เขาเป็นเจ้าของที่นี่เหรอเนี่ย

“..........” เธอมองมาที่ผมด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ

“ส่วนนี่คุณหมอแก้ม ลูกค้าที่ขอเช่าบ้านนายค่ะ”

“ให้ลูกค้าเช่าบ้านหลังนั้นตามอำเภอใจ เฮียยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ ไปได้แล้ว...” ผมรีบไล่ไอ้เนตรให้มันไปไกลๆ

“ก็หมอแก้มเธอชอบบ้านหลังนั้น ไม่เคยได้ยินเหรอคะลูกค้าคือพระเจ้า อีกอย่างนายก็ปิดทิ้งไว้เฉยๆนานแล้ว” ไอ้เนตร...มึงจะไปรู้อะไร ตอนเฮียเข้าไปใช้ไม่มีใครเห็นกันเอง ส่วนกุญแจหน้าบ้านผมมีอีกหนึ่งดอก ส่วนดอกที่อยู่กับไอ้เนตรผมให้ไว้เผื่อให้คนเข้าไปทำความสะอาด

“ยังไม่ไปอีก!”

“หมอแก้ม...พี่ขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ” ตอนนี้ก็ได้เวลาเลิกงานของไอ้เนตรแล้ว มันเป็นผู้หญิงครับ แต่ผมไม่เคยมองว่ามันเป็นผู้หญิงเลย

“บ้านหลังนั้นทำไมเหรอคะ” จากที่ผมยืนคุยกับไอ้เนตรเรื่องบ้านหลังนั้นอยู่นาน คุณหมอคงเกิดความสงสัย

“บ้านหลังนั้นเป็นบ้านพักส่วนตัวของผมเอง ยังไม่เคยมีลูกค้าคนไหนเข้าไปอยู่มาก่อน ส่วนคุณหมอสงสัยคงต้องเป็นลูกค้าคนพิเศษของผมแล้วมั้ง”

“พูดอะไรบ้าๆ พิเศษอะไรกัน”

“พอดีผมสนใจอยากมีแฟนเป็นคุณหมอพอดี...” จีบแบบเปิดเผยเลยนะครับเนี่ย

“แต่ฉันไม่สนใจ...”

“อย่าเพิ่งปฏิเสธสิครับ เอาเป็นว่าผมจีบคุณหมอได้มั้ย”

“เสียเวลาเปล่าๆค่ะ”

“เวลาของผม...คุณจะเดือดร้อนอะไร เอาเป็นว่าคุณหมอตกลงให้ผมจีบแล้วนะครับ”

“ตอนไหน...”

“ตอนนี้แหละ!” ด้านได้อายอด เฮียผมบอกมา!

"ฉันเจอถุงยางอนามัยในบ้านกล่องใหญ่เลย นึกว่าของใคร ของคุณนี่เอง"

"..........." พูดไม่ออกเลยทีนี้ กะว่าจะพรีเซนต์ตัวเองต่ออีกสักหน่อยหมดกัน!