- ๕ - ร้อยคะแนนต้องยิงที่หัว

หวานใจหอบตะกร้าผ้าถุงออกมาตากให้ยายนวลที่ราวหลังบ้าน ตั้งใจสะบัดมันก่อนตากอย่างใส่ใจ ไม่ได้ทำแบบขอไปที ตั้งแต่อยู่ที่นี่มาเธอก็พยายามช่วยยายนวลทำทุกอย่าง ไม่ให้ตัวเองรู้สึกไร้ประโยชน์ 

เสียงฝีท้าวดังขึ้นจากด้านหลังก็หันไปมอง พอเห็นว่าเป็นเสือมิ่งก็เลยยิ้มให้ ก่อนหน้านี้แทบไม่มีโอกาสได้คุยกันเลย ทั้งที่เสือมิ่งเป็นคนที่หวานใจอยากคุยด้วยมากที่สุด เพราะอีกคนเป็นคนเดียวที่พูดถึงผาน้ำตก

"ขยันจังเลยนะ ยายนวลสบายแล้วที่มีเอ็งมาช่วย"

"ไม่หรอกค่ะ เรื่องแค่นี้เอง"

"อยู่ที่ธาราวิหคมาสักพัก ชินบ้างหรือยังละ?"

หวานใจส่ายหัวยกใหญ่ จะให้ชินกับสถานที่แบบนี้มันคงยาก ไม่รู้ว่าคือที่ไหน แถมไม่รู้ด้วยว่าสรุปแล้วคนที่นี่ดีหรือไม่ดีกันแน่ แต่เสือมิ่งก็ดูใจดีมาก อย่างน้อยก็เจอกันด้วยรอยยิ้ม ไม่ใช่หน้าบึ้งเหมือนเสือหาญปากเสียนั่น

"เอ่อ ฉันได้ยินว่าคุณไปไกลสุดถึงผาน้ำตกเลยหรอคะ?"

"ใช่ แต่ถ้าเอ็งคิดอยากจะหนีออกไปละก็ หยุดความคิดนั้นได้เลย"

"ทำไมละคะ?" 

"ก็มันห่างจากที่นี่มาก แถมระหว่างทางเอ็งอาจจะเจอกับพวกโจรหมู่บ้านอื่นเข้าก็ได้"

เสือมิ่งมองหวานใจที่ก้มหน้าอยู่ด้วยแววตาที่คาดเดาไม่ได้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มในตอนที่หวานใจเงย หน้าขึ้นมาหา จู่ๆมือหนาก็เลื่อนมาจับใบไม้ที่ติดผมออกให้ หวานใจไม่ได้ถอยหนีอะไรเพราะไม่ได้รู้สึกว่าเสือมิ่งดูน่ากลัวเท่าไหร่นัก ออกจะดูใจดีซะมากกว่า

ปั้ง!!

หวานใจก้มลงที่พื้นยกมือขึ้นปิดหูทันทีตอนได้ยินเสียงปืนดังลั่น เสือมิ่งเองก็เอาแขนป้องกันหวานใจไว้ตามสัญชาตญาณ พอหันไปมองต้นไม้ที่ถูกลูกปืนยิงเข้าไปหวานใจก็หัวใจเต้นระรัวด้วยความกลัว หันไปอีกทางก็เห็นว่าเสือหาญยืนถือปืนอยู่ตรงนั้น แบบนี้มันตั้งใจแกล้งกันชัดๆ ถ้าไม่ใช่ว่าอยู่ในป่าลึกขนาดนี้ หวานใจแจ้งข้อหาคดีพยายามฆ่าได้เลยนะเนี่ย

"พี่หาญทำเอาฉันตกอกตกใจ นึกว่าใครมาบุกซะอีก"

"ตั้งใจแกล้งกันชัดๆเลย เกิดถูกยิงเข้าจะทำยังไง!"

"ใครตั้งใจแกล้งเอ็ง ข้าก็แค่ได้ยินเสียงเหมือนชะนีร้องอยากจะมี ผัว จนตัวสั่น ก็เลยกะว่าจะยิงมันทิ้งเสียหน่อย"

หวานใจขมวดคิ้วแล้วจ้องเสือหาญตาเขม็ง ทั้งลูกปืนที่ตั้งใจยิงมาขู่กัน ไหนจะไอคำพูดเหน็บแนมแบบนี้อีก คิดว่าไม่รู้หรือไงว่าชะนีที่เสือหาญว่าหมายถึงเธอเอง 

"ไอมิ่ง วันนี้ข้าอยากแข่งยิงปืน เอ็งไปตามไอโชคมาที"

แววตาเจ้าเล่ห์ของเสือหาญไม่ค่อยน่าไว้ใจนัก หวานใจรู้ได้เลยว่าอีกคนต้องคิดจะทำอะไรอีกแน่ และเป้าหมายของเสือหาญก็คงเป้นเธอ

"พี่หาญจะเอาแบบนี้จริงๆหรอจ๊ะ ฉันว่า...."

เพ้งพยายามจะพูดเกลี้ยกล่อมเสือหาญเอาไว้ แอบตกใจเหมือนกันตอนเห็นว่าหวานใจโดนหญิงสาวในหมู่บ้านพากันจับไปมัดไว้ตรงกลางลานยิงปืน แถมยังปักเป้าไว้เหนือหัวเธอด้วย แต่พอเสือหาญทำหน้านิ่งใส่เพ้งก็ไม่กล้าทำอะไรอีก 

"คิดจะฆ่ากันหรอ!? ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"

"พี่เสือหาญคงรู้แล้วว่าควรจะฆ่าแกทิ้งไปซะ สมน้ำหน้า!!"

กะทิพูดจาเยาะเย้ยแล้วเดินออกไปให้ห่างหลังจากที่มัดหวานใจจนแน่น เสือหาญแค่นยิ้มแล้วหยิบลูกปืนใส่กระบอกปืนอย่างใจเย็น ไม่สนใจคนที่ตะโกนก่นด่ากันอยู่ตรงลานยิงนั้นแม้สักนิด หวานใจพยายามดิ้นแต่สุดท้ายก็หมดแรงไปเสียก่อน มัดแน่นซะขนาดนี้คงต้องมีเวทมนตร์เท่านั้นแหละถึงจะออกไปได้

เสือหาญยกปืนขึ้นเล็งเป้าหมาย เขย่าปืนดูน้ำหนักแล้วเล็งอีกรอบหวังแกล้งให้อีกคนกลัวลั่น แล้วมันก็เป็นไปอย่างที่เขาหวัง หวานใจตัวสั่นอย่างกลับลูกนกที่กำลังหวาดกลัวอันตรายอยู่ เธอรู้สึกเหมือนมีภาพสะท้อนบางอย่างวิ่งเข้ามาในหัว แต่เพื่อชั่วครู่มันก็มลายหายไป

"เอ็งว่าข้าจะทำได้กี่คะแนนว่ะนังกะทิ"

"คะแนนเต็มเท่าไหร่จ๊ะ พี่เสือหาญทำคะแนนเต็มได้แน่"

"ถ้ายิงกลางเป้าสิบคะแนน แต่ถ้าร้อยคะแนนต้องยิงที่หัว"

หวานใจมองจ้องกระบอกปืนที่จ่อมาทางเธอ ยิ่งได้ยินเสียงชาวบ้านพูดกันว่าเสือหาญยิงปืนแม่นมากก็ยิ่งกลัว นี่คงไม่ใช่ว่าหวานใจจะต้องมาจบชีวิตที่นี่หรอกนะ คิดได้อย่างนั้นก็เอาแต่หลับตาปี๋ เพราะสายตาที่มุ่งมั่นของเสือหาญทำให้รู้ว่าคงไม่มีใครห้ามได้แน่

"หลับตาก็ไม่สนุกสิ ลืมตา!"

"พี่หาญฉันว่า..."

"เงียบไปไอโชค ข้าบอกให้เอ็งลืมตา!!"

เสียงเข้มตะโกนดังลั่นจนคนในหมู่บ้านเริ่มพากันถอยหลังหนี ดูท่าแล้วครั้งนี้เสือหาญคงจะเอาจริงอย่างที่พูด หวานใจกัดฟันแล้วลืมตาขึ้นมามอง อย่างน้อยก่อนตายก็อย่าให้ไอคนบ้านี่มาว่าได้ว่าขี้ขลาด ดวงตากลมจ้องเขม็งไม่ลดละ เสือหาญแค่นยิ้มให้กับหน้าตาแสนอวดดีนั้น ทั้งที่เมื่อครู่ยังกลัวมากอยู่แท้ๆ

"เสือหาญหยุด!!"

ปั้ง!!

เพ้งไปตามยายนวลมาห้ามเอาไว้ไม่ทัน สิ้นเสียงห้ามของยายนวลกระสุนปืนก็ลั่นออกไปพอดี เสือหาญทำหน้าตกใจเพราะจังหวะที่ยายนวลเรียกทำให้เขาหันไปแล้วไม่ทันได้ระวังเล็งที่เป้าให้ดี

หวานใจก้มหน้าอยู่ทั้งสะอื้นตัวโยน กว่าจะยอมเงยขึ้นมาก็ตอนที่ยายนวลวิ่งเข้าไปหา ชาวบ้านเริ่มพากันแตกตื่นทันทีที่เห็นว่าหวานใจเลือดออกเพราะกระสุนปืนถากเข้าที่ข้างหัว 

ยายนวลสั่งให้เพ้งช่วยแก้มัดหวานใจออก เพ้งก็รีบทำทันทีไม่มีขัด ดวงตากลมมองเสือหาญนิ่งถึงในดวงตาคู่นั้นจะเคล้าน้ำตาแต่ก็ฉายแววความโกรธเคืองจนปิดไม่มิด

"นังหนูเป็นยังไงบ้าง?"

"หนู คือหนู..."

หวานใจตัวสั่นจนน่าสงสารก่อนจะหมดสติไปแต่เสือมิ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังรับเอาไว้ ยายนวลรีบเอ่ยปากสั่งให้เสือมิ่งอุ้มหวานใจไปที่บ้าน เสือหาญได้แต่มองตามไปแล้วยืนนิ่ง เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดเรื่องแบบนี้ เดิมทีไม่ได้ตั้งใจจะยิงให้โดนเป้าเหนือหัวเธอด้วยซ้ำ

"พี่เสือหาญไม่ต้องไปสนใจมันหรอกจ๊ะ แผลแค่นั้นเอง ไกลหัวใจ"

เสือหาญมองกะทิแล้วดึงมือที่เกาะแขนอยู่ออก รีบเดินตามกลับไปที่บ้านยายนวลอย่างไม่สนใจเสียงไม่พอใจของกะทิที่ดังไล่หลังมา ถึงตัวบ้านก็รีบวิ่งเข้ามาดู โชคดีที่หมอคมเดินอยู่แถวนี้พอดีเลยรีบตามมาให้ด้วย เพราะเอาแต่สนใจคนที่นอนสลบให้หมอทำแผลอยู่ก็เลยไม่ทันตั้งตัวตอนที่ยายนวลเดินเข้ามาดึงหู

"โอ๊ยยย ยายๆ ฉันเจ็บนะจ๊ะ"

"เอ็งโดนแค่นี้ยังเจ็บ ดูนังหนูซิ!!"

"ฉันก็ไม่ได้คิดจะยิงให้โดนสักหน่อย ยายนั่นแหละที่เรียกฉัน"

"เอ็งยังจะมาโทษข้าอีกเรอะ! ถ้านังหนูหวานใจเป็นอะไรไปนะ เอ็งเจอแน่"

เสือหาญลูบหูป้อยๆด้วยความเจ็บ เหลือบไปมองหวานใจแล้วจู่ๆความรู้สึกไม่ดีก็แล่นเข้ามาในหัว อย่าบอกว่าเขากำลังรู้สึกผิดนะ เสือหาญคนนี้ไม่เคยต้องรู้สึกผิดกับใครทั้งนั้นแหละ

"นังหนูนี่คงตกใจก็เลยสลบไป แต่แผลไม่เป็นอะไรมากหรอก"

"ทำสำออยละสิไม่ว่า"

"ถ้าเอ็งยังไม่หุบปาก ข้าจะให้เอ็งไปยืนแล้วให้ไอเพ้งยิงบ้างดีไหม"

กะทิเดินไปยืนหลบหลังเสือหาญแล้วทำหน้าหงุดหงิดใส่ยายนวล จะพูดอะไรก็มาขัดทุกทีเลย กะทิละเบื่อจริงๆ

"เดี๋ยวข้าต้องออกไปหาสมุนไพรมาให้นังหนูกิน เอ็งอยู่เฝ้านังหนูหวานใจ"

"ฉันหรอยาย?"

"ก็ใช่สิ เอ็งเป็นคนสร้างเรื่องก็ต้องรับผิดชอบ"

"ถ้าพี่หาญไม่อยากอยู่ ฉันอยู่เองก็ได้นะ"

เสือมิ่งพูดเสนอขึ้นมา ยายนวลกำลังจะพยักหน้ารับคำ เพราะดูแล้วน่าจะฝากฝังได้มากกว่าเสือหาญหลายเท่า แต่เสียงเข้มก็พูดขัดขึ้นมาก่อน

"ไม่ต้อง ข้าอยู่เอง"

"พี่เสือหาญจะอยู่ทำไมจ๊ะ!?"

กะทิผละออกมาถามอย่างไม่พอใจ นังหวานใจเป็นใครมาจากไหน ทำไมจะต้องยอมให้พี่เสือหาญเฝ้าด้วย ขนาดกะทิป่วยแม้แต่ไปเยี่ยมเสือหาญก็ยังไม่เคยทำเลย

"ใครต่อใครก็พากันหลงเสน่ห์นังผู้หญิงคนนี้กันหมด ต้องกันให้อยู่ให้ห่าง ข้าใจแข็งสุดแล้ว ข้าอยู่เอง"

"งั้นกะทิอยู่ด้วย"

"เอ็งกลับบ้านไป ข้าอยู่คนเดียวได้"

"แต่พี่เสือหาญจ๊ะ"

"อย่าขัดคำสั่งข้า"