เข้าสู่ระบบแชร์
-๖- ข้าไม่หล่อตรงไหนเอ็งบอกมาซิ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-10-22 21:39:14"เอ็งกินเข้าไป เดี๋ยวยายหาสมุนไพรเสร็จจะด่าข้าอีกว่าไม่ดูเอ็ง"
เสือหาญชักเริ่มจะหงุดหงิดใส่คนดื้อดึงที่ไม่ยอมกินข้าวที่กำลังป้อนเสียที อยากจะเดินออกไปไม่สนใจแต่คำสั่งยายนวลก็ไม่เคยขัดได้ ชีวิตไอ้เสือหาญผู้ยิ่งใหญ่แห่งธาราวิหคไม่เคยลดตัวมาทำแบบนี้ให้ใครหรอกนะ ยอมทำให้ก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว ยังไม่รู้จักสำนึกบุญคุณกันอีก
"ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณไม่ได้ใส่อะไรแปลกๆลงไป"
"ข้าจะไปใส่อะไร อย่าบอกว่าเอ็งกลัวข้าใส่ยาเสน่ห์ลงไปนะ แบบเองข้าไม่สนใจหรอก"
"แล้วคิดว่าฉันสนใจคุณหรือไง หล่อก็ไม่หล่อ พูดอะไรเพ้อเจ้อ"
"นังตัวดี เอ็งกล้าดียังไงมาว่าข้าเพ้อเจ้อ!"
หวานใจขยับหนีคนที่ลุกขึ้นยืน ใบหน้าบึ้งตึงของเสือหาญทำเธอเม้มปากแน่น คำพูดเมื่อครู่กำลังสร้างปัญหาแล้วสินะ ให้ตาย จะถูกยิงทิ้งไหมเนี่ย ข้อมือสองข้างถูกเสือหาญกระชากไปหา แล้วใบหน้าของคนตรงหน้าก็ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆจนหวานใจต้องรีบหลับตาหนี
"ลืมตามาดู ข้าไม่หล่อตรงไหนเอ็งบอกมาซิ"
"ไม่ดูอะไรทั้งนั้น!!"
"ข้าบอกให้ดู!!!"
เสือหาญกระชากแรงจนไปจนกายบางเข้ามาชนที่อก ดวงตากลมลืมขึ้นมามองเพราะรู้สึกถึงความใกล้ชิดที่มากกว่าปกติ สันจมูกโด่งแทบจะชนกลับจมูกของหวานใจอยู่รอมร่อ เสือหาญยังคงนิ่งอยู่กับที่ไม่ยอมขยับ ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้นแววตาผู้หญิงคนนี้นัก
"กรี๊ดด นังหวานใจ"
กะทิเปิดเข้ามาเห็นภาพบาดตาก็พุ่งตัวใส่สองคนที่ยังคงใกล้ชิดกันอยู่แล้วออกแรงกระชากเสือหาญออกไป ก่อนจะฟาดฝ่ามือลงที่ใบหน้าสวย หวานใจหันกลับมาจ้องตาเขม็ง แล้วไม่ปล่อยให้ตัวเองเจ็บตัวอยู่ฝ่ายเดียว เธอตบอีกคนคืนไปเต็มแรง
"นี่แกกล้าตบฉันหรอ!"
"ทีเธอยังกล้าตบฉันเลย"
เสียงกรีดร้องของกะทิดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะพุ่งเข้าไปหาจังหวะเดียวกับที่หวานใจก็พุ่งไปหาด้วยเหมือนกัน หวานใจก็ไม่ใช่คนชอบเอาชนะหรอก แต่เรื่องอะไรต้องแพ้ด้วย ถึงจะเจ็บตัวอยู่ก็ไม่ได้มีผลต่อการตอบโต้ผู้หญิงบ้าคนนี้หรอกนะ
"เฮ้ยๆๆ แยกๆ ไอเพ้งมาช่วยข้า"
เพ้งรับคำสั่งแล้วคว้าตัวกะทิไว้เพราะอยู่ฝั่งเดียวกับตัวเอง ส่วนเสือหาญก็ใช้แขนแกร่งคว้าหวานใจจนลอยหวือมาอยู่ในอ้อมกอด
"พวกเอ็งพอเลย เลิกตีกัน"
"แต่มันอ่อยพี่เสือหาญนะจ๊ะ กะทิจะจัดการมัน"
"ก็เข้ามาสิ!! คิดว่าจะยอมหรือไง!"
หวานใจตอบกลับทันทียิ่งทำเอากะทิหงุดหงิดจนจะพุ่งมาหาอีกรอบ แต่เพราะถูกเพ้งล็อกตัวเอาไว้ก็เลยทำไม่ได้ ส่วนหวานใจก็ยังถูกเสือหาญโอบล็อกรอบเอวเอาไว้แน่น ขนาดตัวที่ต่างกันมากแทบจะทำให้หวานใจดิ้นไปไหนไม่ได้
"มันอะไรกันห๊ะ!?"
"ก็นังหวานใจน่ะสิยาย มันหลอกล่อพี่เสือหาญให้จูบกับมัน"
"เฮ่ย จะบ้าหรอ ฉันเปล่าจูบนังหนูหวานใจของยายนะ นังกะทิมันเข้าใจผิดแล้วโวยวายไปเอง"
"เอ็งกลับไปนังกะทิ ว่างมากก็กลับไปหาอะไรทำ ส่วนเอ็งปล่อยเอวนังหนูหวานใจมันได้แล้ว เนียนเหลือเกินนะ"
กะทิเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปเพราะทำอะไรไม่ได้ เสือหาญก้มมองแขนตัวเองที่โอบเอวหวานใจไว้แน่นแล้วรีบผละออกด้วยอาการตกใจ ทำท่าทางอึกอักไม่รู้ควรจะพูดอะไรออกไปดี แล้วถึงทำหน้าไม่ชอบใจก่อนจะเอามือถูเช็ดตามเสื้อราวกับรังเกียจที่ต้องเนื้อตัวหวานใจซะอย่างนั้น
หวานใจก็ไม่ยอมทำท่าปัดไปตามเสื้อผ้าที่เสือหาญจับแล้วยักคิ้วใส่ ทำมาทำกลับไม่โกง ให้รู้ไปเลยว่าเสือหาญเกลียดกันมากเท่าไหร่ เธอกลับยิ่งเกลียดเขายิ่งกว่า
"นังหวานใจ นังตัวดี!"
"หยุด! เอ็งจะทำอะไรห๊ะ!"
ร่างสูงของเสือหาญชะงักเพราะยายนวลมาขวางไว้ ก่อนจะโดนมือเหี่ยวย่นตีเข้าที่หัวหนึ่งที เอะอะทำไมกลายเป็นว่าเหมือนผิดตลอดเลย ยายนวลดูจะรักหวานใจมากกว่าเขาเสียอีก
"ฉันเป็นหลานยายนะ ทำไมเข้าข้างคนอื่น"
"ข้าเข้าข้างความถูกต้อง นังหนูหวานใจมันก็อยู่ของมันเฉยๆ มีแต่เอ็งนั่นแหละที่ชอบไปหาเรื่อง"
หวานใจเดินเข้าไปกอดแขนยายนวลแน่น แววตาออดอ้อนนั่นเสือหาญเห็นแล้วก็แอบหงุดหงิด ผู้หญิงคนนี้อันตรายเสียจริง ชอบทำหน้าทำตาใส่ซื่อ ออดอ้อนจนใครต่างก็ชอบ
ลูกน้องคนสนิททั้งสองคนก็ดูเหมือนจะชอบมาก เอาแต่คอยเทียวไปเทียวมาพูดคุยไม่หยุด ไอเพ้งคนดูแลยายนวลก็ชอบมาช่วยงานเวลาเขาสั่งให้ทำอะไร นี่ถ้าไม่ติดว่าส่วนใหญ่หวานใจอยู่กับยายนวล เสือหาญคงจะคิดว่าทำเสน่ห์ใส่คนไปทั่วแล้ว โดยเฉพาะกับพวกผู้ชายหน้าตาดี
"พี่หาญเลิกมองคุณหวานใจแบบนั้นได้แล้ว"
"เอ็งนี่มันมีอะไรดีนะ ทำไมคนถึงเข้าข้างกันนัก"
เสือหาญพูดใส่ทันทีที่เสือโชคพูดแล้วจ้องหน้าคนที่ดูเหมือนจะไม่สลดสักนิดที่ถูกเขาว่า
"มีอะไรดีเดี๋ยวสักวันเอ็งก็จะรู้เองนั่นแหละ"
"ยายหมายความว่าไง?"
"ก็บอกว่าเดี๋ยวรู้เองไงเล่า เอ็งพากันออกไปได้แล้ว ข้าจะให้นังหนูมันพักผ่อน"
เสือหาญเดินออกมาด้านนอกอย่างหัวเสีย แอบหงุดหงิดที่ใครต่อใครก็พากันเข้าข้างหวานใจกันหมด เตะเข้าที่เก้าอี้เพื่อระบายอารมณ์แล้วหันไปมองเสือมิ่งกับเสือโชคที่แอบขำกันอยู่
"ขำอะไรกันพวกมึง!"
"พี่หาญก็ใจเย็นๆ อย่าหงุดหงิดไปเลย"
เสือมิ่งทำมือให้เสือหาญหายใจเข้าหายใจออกจะได้คลายอารมณ์ลงบ้าง
"ทำไมพี่ถึงดูไม่ชอบคุณหวานใจ ฉันว่าน่ารักดีออกนะ"
"น่ารักหรอว่ะ กูว่าแล้วไอ้โชค มึงนี่หลงเสน่ห์นังตัวดีนั่นเข้าแล้วละสิ"
เสือหาญชี้หน้าลูกน้องคนสนิทด้วยสีหน้าจริงจัง คิดเอาไว้อยู่แล้วไม่มีผิด ผู้หญิงคนนี้เข้ามาเพื่อทำให้ผู้ชายในหมู่บ้านลุ่มหลง แล้วสุดท้ายมันก็จะเกิดปัญหาแตกหักจากกัน แล้วก็อาศัยช่วงเวลานั้นพาตำรวจเข้ามา ต้องใช่อย่างที่เขากำลังคิดแน่ๆ
"ไม่ใช่แบบนั้น แต่ฉันแค่เห็นว่าคุณหวานใจไม่มีพิษมีภัยอะไร"
"น้อยไปสิ แม่หมอบอกว่าเป็นกาลกิณีของหมู่บ้านด้วยนะ ถ้าถึงวันที่นังตัวดีนี่ทำให้ธาราวิหคเกิดเรื่อง พวกมึงกับยายก็จะรู้เอง"
"นี่อย่าบอกว่าที่พี่ไม่ชอบคุณหวานใจ เป็นเพราะว่าแม่หมอบอกนะ?"
เสือมิ่งขมวดคิ้วถามดู ถึงแม่หมอจะเป็นคนสำคัญของหมู่บ้าน พูดอะไรออกมาคนส่วนใหญ่ก็ต่างเชื่อ แต่ปกติเสือหาญไม่ใช่คนเชื่ออะไรง่ายๆ จะต้องมีหลักฐานชัดเจน หรือพิสูจน์ด้วยตัวเองก่อน แต่ครั้งนี้กลับไม่เป็นอย่างนั้น
"มันก็ไม่ใช่แค่นั้นหรอก ไม่รู้ทำไม เวลากูเห็นหน้าแล้วก็หงุดหงิดจนจะบ้า"
พูดไปก็พลางคิดถึงใบหน้าของหวานใจที่ชอบทำเหมือนกำลังอ้อนคนนั้นคนนี้อยู่ นั่นหรอที่ไอ้โชคมันบอกว่าน่ารัก เอาลูกตาข้างไหนมองกันนะ เวลามองทีไรก็ไม่เห็นจะรู้สึกตกหลุมรัก มีแต่จะหงุดหงิดก็เท่านั้น
"เนี่ยแค่นึกถึงหน้าขี้อ้อนนั่นเวลาอ้อนยาย ก็หงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว"
เสือหาญจิ๊ปากอย่างไม่เข้าใจตัวเอง สงสัยว่าเขาคงจะเกลียดผู้หญิงคนนี้จนเข้าไส้แล้วมั้ง ทั้งที่พึ่งเจอกันไม่นานแท้ๆ แต่ทำให้เกลียดซะจนแค่นึกถึงหน้าก็หงุดหงิดได้นี่ก็ไม่ธรรมดาแล้ว ยังไงก็ปล่อยให้นังหวานใจอะไรนี่อยู่ที่ธาราวิหคนานไม่ได้หรอก
บทล่าสุด
หวานใจเสือหาญ -๑๖- กระท่อมเล็กกลางป่า NC
เสือหาญอุ้มคนที่แทบจะไม่มีสติมาถึงกระท่อมอีกมุมหนึ่งในป่า กระท่อมนี้มิดชิดมากพอที่จะไม่มีใครมองเห็น เขาวางหวานใจลงบนแค่ไม้ เตรียมจะขยับตัวออกห่างแต่เธอก็รั้งคอเขาเอาไว้ซะก่อน เสือหาญล้มลงทั้งมือค้ำยันกับแค่ไม้เอาไว้หวานใจที่นอนดิ้นเร่าทั้งเสียงแหบพร่าที่เอาแต่เอ่ยร้องเรียกเขาทำเอาเขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ แขนเรียวสองข้างยกขึ้นคล้องคอเขาแล้วรั้งเขาเข้าไปจูบอย่างไม่ได้ตั้งตัว เสือหาญพยายามดันตัวออกในตอนแรก แต่จูบนี้ก็หวานเหลือเกินมือหนาประคองใบหน้าอีกคนเอาไว้แล้วบดจูบตอบกลับไป ตอนนี้มันยากสำหรับเขาที่จะหักห้ามใจ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนหวานใจมีอิทธิพลต่อความอยากของเขามากขนาดนี้เลย“ไม่ไหวแล้ว” เสียงสั่นเครือของหวานใจกลับทำให้เขารู้สึกถึงความเย้ายวนมากกว่าเก่า มือเล็กที่จับหน้าเขาเอาไว้ยิ่งเพิ่มสัมผัสให้ต้องการมากขึ้นไปอีกเสือหาญก้มลงกดจูบริมฝีปากคนร้องขอ ลิ้นร้อนแทรกผ่านเกี่ยวกระหวัดอย่างลุ่มหลง ก่อนเขาจะผละออกมาแล้วหายใจหอบถี่ มองดูคนที่ยังคงยั่วยวนกันไม่หยุด“ข้าจะถามเอ็งอีกครั้ง เอ็งแน่ใจนะ?” หวานใจไม่พูดอะไร แต่ใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามอกแกร่ง ทันทีที่นิ้วเรียวลากผ่านหน้าท้องเขาก็ขนลุกซู่ มือเ
หวานใจเสือหาญ -๑๕- ช่วยน้องหวานใจหน่อยได้ไหม
"ยายนวลไหวไหมจ๊ะ?" หวานใจกับเสือหาญเดินตามมาก็ได้ยินเสียงเพ้งถามยายนวลขึ้นมาพอดี มองดูถึงได้เห็นว่าหญิงสูงวัยกำลังนั่งพิงต้นไม้ใหญ่อยู่ ท่าทางเหมือนจะเป็นลมหน้ามืดลงไป เสือหาญกำลังจะเดินเข้าหาแต่หวานใจกลับเร็วกว่า อีกคนเดินไปนั่งลงใกล้ยายนวลก่อนเขา"หนูว่ากับดีไหมคะ? ยายน่าจะไม่ไหว""แต่ข้ายังต้องหาสมุนไพรอีกหลายอย่าง""เสือหาญแล้วจะทำยังไงดี?" ทำท่าครุ่นคิดอยู่พักก็พอจะนึกวิธีออก เสือหาญเลือกจะบอกให้หวานใจพายายนวลกลับก่อน เหลือแค่เขากับเพ้งอู่หาสมุนไพรให้ต่อ แต่พอจบประโยคยายนวลก็พูดขัดขึ้นมา"นังหนูหวานใจตัวเล็กแค่นี้จะพาข้ากลับยังไง ให้ไอเพ้งพาข้ากลับ ส่วนเอ็งกับนังหนูช่วยกันหาสมุนไพรแล้วกัน""เอ่อคือว่าหนูพายายกลับได้นะคะ ถึงหนูจะตัวเล็กแต่แข็งแรงมาก" หวานใจยกแขนเรียวเล็กขึ้นมาแล้วทำหน้ามั่นใจ"ทำไม? กลัวไม่กล้าอยู่กับข้าหรือไง"ดวงตากลมตวัดไปมองคนที่พูดจาดูถูกกันเมื่อครู่ คิ้วหนาที่ยักขึ้นราวกับตั้งใจกวนกันนั่นแสนน่าหงุดหงิด แบบนี้หวานใจจะไปยอมได้ยังไง สุดท้ายก็ตกปากรับคำที่จะอยู่หาสมุนไพรต่อกับเสือหาญเอง ขาเรียวก้าวเดินตามคนที่ไม่ยอมรอกันแล้วถอนหายใจ พยายามเอ่ยบอกเขาเท่าไหร่ก็ไม
หวานใจเสือหาญ -๑๔- ข้าแค่แกล้งเอ็งเล่น
"ยายนวลไหวไหมจ๊ะ?" หวานใจกับเสือหาญเดินตามมาก็ได้ยินเสียงเพ้งถามยายนวลขึ้นมาพอดี มองดูถึงได้เห็นว่าหญิงสูงวัยกำลังนั่งพิงต้นไม้ใหญ่อยู่ ท่าทางเหมือนจะเป็นลมหน้ามืดลงไป เสือหาญกำลังจะเดินเข้าหาแต่หวานใจกลับเร็วกว่า อีกคนเดินไปนั่งลงใกล้ยายนวลก่อนเขา"หนูว่ากับดีไหมคะ? ยายน่าจะไม่ไหว""แต่ข้ายังต้องหาสมุนไพรอีกหลายอย่าง""เสือหาญแล้วจะทำยังไงดี?" ทำท่าครุ่นคิดอยู่พักก็พอจะนึกวิธีออก เสือหาญเลือกจะบอกให้หวานใจพายายนวลกลับก่อน เหลือแค่เขากับเพ้งอู่หาสมุนไพรให้ต่อ แต่พอจบประโยคยายนวลก็พูดขัดขึ้นมา"นังหนูหวานใจตัวเล็กแค่นี้จะพาข้ากลับยังไง ให้ไอเพ้งพาข้ากลับ ส่วนเอ็งกับนังหนูช่วยกันหาสมุนไพรแล้วกัน""เอ่อคือว่าหนูพายายกลับได้นะคะ ถึงหนูจะตัวเล็กแต่แข็งแรงมาก" หวานใจยกแขนเรียวเล็กขึ้นมาแล้วทำหน้ามั่นใจ"ทำไม? กลัวไม่กล้าอยู่กับข้าหรือไง"ดวงตากลมตวัดไปมองคนที่พูดจาดูถูกกันเมื่อครู่ คิ้วหนาที่ยักขึ้นราวกับตั้งใจกวนกันนั่นแสนน่าหงุดหงิด แบบนี้หวานใจจะไปยอมได้ยังไง สุดท้ายก็ตกปากรับคำที่จะอยู่หาสมุนไพรต่อกับเสือหาญเอง ขาเรียวก้าวเดินตามคนที่ไม่ยอมรอกันแล้วถอนหายใจ พยายามเอ่ยบอกเขาเท่าไหร่ก็ไม
หวานใจเสือหาญ -๑๓- เรื่องแต่งงานเอ็งว่าไง
"ข้าเคยบอกไปแล้วว่าผู้หญิงคนนี้มันเป็นตัวกาลกิณี ฤกษ์แต่งไม่มีหรอก!"ยายนวลมองแม่หมอที่พูดจบแล้วหันไปยิ้มกับกะทิอย่างมีเลศนัย สองแม่ลูกนี่อยากจะจับหลานชายให้อยู่หมัดทำไมยายนวลจะไม่รู้ ไอเรื่องตัวกาลกิณีกับฤกษ์ยามที่หาไม่ได้ก็คงตั้งใจพูดขึ้นมาก็เท่านั้น "ดีเลยค่ะ ไม่มีฤกษ์ งั้นไม่ต้องแต่งหรอกนะคะ" แทนที่หวานใจจะเสียใจแต่กลับยิ้มร่าจนเสือหาญกลายเป็นคนหงุดหงิดกับรอยยิ้มนั้นซะเอง การไม่ได้แต่งกับผู้ชายอย่างเขาหวานใจควรจะต้องเสียใจถึงจะถูก แต่ไอท่าทางโล่งอกโล่งใจแล้วยังหันไปยิ้มกับเสือมิ่งนี่มัน อยากจับมาหักคอเสียจริง"ไม่ได้ ยังไงก็ต้องแต่ง ถึงแม่หมอจะไม่มีฤกษ์ก็ไม่เป็นไร แต่ข้ามี"หวานใจหันไปมองเสือหาญแล้วอ้าปากค้าง อุตส่าห์ดีใจแต่ยิ้มได้ไม่ถึงสองนาทีก็ต้องกลับมากลุ้มอีกแล้ว"ในเมื่อเป็นอย่างนี้ก็เอาฤกษ์สะดวก วันอาทิตย์หน้าเลยเป็นยังไง""อะไรนะ!?"เสือหาญอุทานลั่นกำลังจะเอ่ยปากคัดค้านแต่ยายนวลยกมือปามเอาไว้ ก็อย่างที่บอกยายนวลอยู่เหนือเสือหาญทุกสิ่ง ไม่เคยมีสักเรื่องที่ยายนวลต้องการแล้วเสือหาญจะขัดใจ สุดท้ายก็เลยได้แต่เดินหนีออกไปจากตรงนี้ก่อนที่จะหัวเสียมากกว่าเก่ากะทิลุขึ้นมองตามเสือ
หวานใจเสือหาญ -๑๒- ข้าจะยอมให้เอ็งลวนลามหนึ่งวัน
เสือหาญอุ้มคนเมาขึ้นมาชั้นบนของบ้าน เห็นห้องยายนวลถูกล็อกกุญแจไว้จากข้างนอกก็ได้แต่ถอนหายใจ ก้มมองคนที่เมาหลับไปอยู่ในอ้อมแขนเขา ตัวเสือหาญเองก็มีอาการมึนเมาอยู่บ้างแต่พอเห็นคนที่เมากว่าก็สร่างขึ้นมาเสียดื้อๆ เดินพาหวานใจเข้าไปในห้องนอนตัวเองอย่างห้ามไม่ได้ ที่นอนที่ไม่เคยมีใครได้ย่างกายขึ้นไปแต่บัดนี้มีกายเล็กของหวานใจนอนอยู่บนนั้นถึงจะแสดงสีหน้าไม่อยากจะดูแลแต่มือก็ยังจัดแจงท่าให้หวานใจได้นอนสบายแถมยังดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้อย่างดี กำลังลุกลงจากเตียงตั้งใจจะอาบน้ำอาบท่าแล้วพาตัวเองไปนอนพื้นชั่วคราวสักคืนแต่ถูกหวานใจดึงรั้งแขนเอาไว้จนล้มลงไปบนที่นอน"นังหวานใจ เอ็งปล่อยข้า!"เสือหาญเหวขึ้นมาตอนที่แขนถูกดึงไปเป็นหมอนหนุน แล้วขาเรียวยกขึ้นมาก่ายพาดบนตัวเขา แต่เพราะเสียงงอแงราวเด็กน้อยถูกรบกวนตอนนอนนั่นทำเอาเสือหาญหยุดนิ่ง ได้แต่นอนแข็งทื่อเป็นหมอนหนุนกับหมอนข้างให้ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ ในตอนที่พยายามขยับตัวทีไรเสียงงอแงก็ดังขึ้นทุกทีเลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ก็ไม่รู้ทำไมถึงได้กลัวว่าจะรบกวนการนอนของอีกคนเข้า"เอ็งนี่นะ เอาแต่ใจจริง"ราวกับหวานใจได้ยินที่เขาพูดแล้วก็ขยับเข้ามาแนบชิด
หวานใจเสือหาญ -๑๑- เหมื่อนจะเจอชะนีร้องหาผัวอีกแล้ว
"เดินให้มันเร็วๆหน่อย"หวานใจเดินหอบของพะรุงพะรังถอนหายใจใส่คนที่เดินนำหน้าตัวเปล่าแล้วออกคำสั่งไม่หยุด ก้าวเดินตามเขามาตั้งแต่หน้าบ้านกว่าจะไปถึงธารน้ำตกคงหมดแรงก่อนพอดี ดูก็รู้ว่าตั้งใจแกล้งกัน เอาไว้จะหาทางเอาคืนแน่"คุณหวานใจหนักไหมจ๊ะ มาเพ้งช่วย"เผยรอยยิ้มออกมาในตอนที่ได้ยินคำนั้นจากขึ้นที่เดินมาเจอ กำลังจะส่งของให้เพ้งช่วยถือไปแต่เสียงเข้มของเสือหาญหยุดทุกอย่างไว้ ก่อนเพ้งจะเดินถอยหลังเพราะไม่กล้าขัดคำสั่งของเสือหาญที่ไม่ให้เข้ามาช่วยเธอหวานใจแบกของหนักเดินต่อไปทั้งใบหน้ามุ่ย กว่าจะมาถึงธารน้ำตกที่เป็นจุดหมายก็หอบหนักจนแทบหายใจไม่ทัน เป็นเสือมิ่งที่วิ่งเข้ามาช่วยรับไปโดยที่ไม่สนใจสายตาของเสือหาญที่มองอยู่"เสือมิ่งแผลหายแล้วหรอคะ? ฉันขอโทษนะคะที่ทำให้เดือดร้อน""ข้าดีขึ้นแล้ว เอ็งไม่ต้องขอโทษหรอก ยังไงข้าก็ต้องช่วยเอ็ง"เสือมิ่งยิ้มมาให้ทั้งที่ยังถือของหนักอยู่ในอ้อมแขนโดยไม่แสดงอาการหนักเลยสักนิด สองคนยืนยิ้มให้กันไม่ได้พูดอะไรแต่กลับดูน่ารำคาญสำหรับเสือหาญ จนเขาต้องเดินผ่ากลางคนที่จ้องมองกันอยู่ นี่ถ้าเป็นปลากัดคงท้องไปแล้ว "เจ็บนะเนี่ย เดินชนมาได้"กำปั้นเล็กยกขึ้นทำท่าจะช
บางทีคุณอาจจะชอบ
