บทที่ 13

“มาสายควรปรับเป็นตัวเงิน ไอ้เราก็อุตส่าห์จัดงานวันเกิดให้ดันมาเสียดึกดื่น” ภูดิทภัทรเอ่ยแซวพลางชูแก้วบรรจุน้ำสีอำพันต้อนรับเจ้าของวันเกิด ใบหน้าที่ซ่อนความรู้สึกไว้ภายใต้เงามืดสลัวของแสงวอร์มไลต์ยากจะคาดเดาได้ ดวงตาคมเข้มภายใต้คิ้วหนากวาดสายตาอย่างเร็วมองดูผู้คนในงาน ท่าทางของเขาเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายกึ่งรำคาญเสียมากกว่า

“ไม่ว่าง” คำตอบสั้นและห้วน

ภูดิทภัทรยกยิ้มมุมปากไม่แคร์กับอาการที่เพื่อนรักแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่สำหรับเขารู้จักเพื่อนคนนี้ดีทีเดียว

สาว ๆ ในงานต่างส่งสายตาหวานเชื่อมเผื่อชายหนุ่มจะสนใจบ้าง แต่ปัญหาติดอยู่ที่คนอย่าง ปรมัตถ์ อิทธินันท์ธาดากุล ดันเป็นคนเข้าถึงยากเสียด้วย

ชายหนุ่มเรียกได้ว่าเนื้อหอมที่สุดในบรรดาสามหนุ่ม คนอย่างเขาไม่มีวันยอมสยบแทบเท้าให้กับสาวคนไหน ท่าทางหยิ่งยโสกึ่งท้าทายแสดงออกมาทั้งน้ำเสียง สีหน้าท่าทาง สร้างความปั่นป่วนหัวใจให้สาวหลาย ๆ คนได้อย่างลงตัว ช่วยไม่ได้มันดันเป็นเสน่ห์ของปรมัตถ์ที่สาว ๆ อยากเสนอตัวทอดสะพานเข้าหาเขาอยู่ตลอดเวลา

“ทำงานอะไรกันนักหนาวะ เงินทองเอาไปไว้ที่ไหน ลูกเมียรึก็ไม่มี” ภูดิทภัทรแซวเบา ๆ

“นายมานานแล้วเหรอ” ปรมัตถ์พลางหันมาถามธีธัช ชายหนุ่มพยักหน้า

“ก่อนนายสักครึ่งชั่วโมง” ธีธัชเอ่ยขึ้นพลางแกว่งน้ำสีอำพันในมือไปมาก่อนจะยกขึ้นดื่มอย่างใจเย็นตามสไตล์ของเขา

“ไม่ชวนนิตามาด้วย” ปรมัตถ์ถามต่อ

“ชวนแล้วเขาไม่มา อีกอย่างหมอให้พักหลังจากทำกิฟต์ด้วย” ธีธัชเอ่ยขึ้นพลางโคลงศีรษะไปมาเมื่อนึกถึงภรรยาคนสวยของเขา โดยเขากับเวนิตาแต่งงานกันมาเกือบสามปีแต่ยังไม่มีทายาท ทางผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็เร่งรัดอยากอุ้มหลาน เขาลองวิธีธรรมชาติมาเกือบสองปีแต่ก็ไร้วี่แวว เวนิตาเองก็มีปัญหาสุขภาพ เราทั้งคู่จึงตัดสินใจปรึกษาหมอเรื่องการทำกิฟต์

“ขอให้นายโชคดีเรื่องลูก แต่ตอนนี้พักเรื่องเครียด ๆ มาโฟกัสที่สาวสวยหน้าตาจิ้มลิ้มกันดีกว่า” ภูดิทภัทรครึกครื้นเป็นพิเศษ

“ว่าแต่นายดื่มอะไรดีเพื่อน” ธีธัชเอ่ยขึ้นสีหน้าเคร่งขรึม

“บรั่นดี” ปรมัตถ์ตอบสั้น ๆ สายตาพลางกวาดมองไปทั่วงาน สังเกตทุกคนดูสนุกสนานครื้นเครงเหมือนได้ปลดปล่อย แต่สำหรับเขารู้สึกว่ามันน่าเบื่อหน่าย งานนี้ถ้าเพื่อนไม่ชวนก็คงไม่มา เขาไม่ชอบงานแบบนี้ ที่สำคัญคนเยอะแยะน่ารำคาญเสียมากกว่า จะว่าเขาโลกส่วนตัวก็ไม่เชิงเพียงไม่อยากพาตัวเองไปอยู่ในสิ่งที่ไม่น่าอภิรมย์ ถ้าจะสังสรรค์ก็จะแค่กลุ่มเพื่อนของเขาสามคนเท่านั้น แต่ก็ไม่บ่อยเพราะงานรัดตัวจนปลีกเวลาไม่ได้ จนภูดิทภัทรมักแซวเขาอยู่บ่อย ๆ ว่าจะขับออกจากกลุ่ม

สายตาคมเข้มกวาดมองผ่านสาวชุดเดรสสีแดงเกาะอกที่เด่นเป็นสง่านั่งอยู่ข้างเพื่อนของเขา ก่อนจะหยุดลงแล้วย้อนกลับมามองอีกหน แต่ก็เพียงแวบเดียวเท่านั้นเบือนหน้ากลับมาสนใจคู่สนทนาต่อ งานนี้เขาพอจะทราบว่าเพื่อนของเขาจ้างเด็กเอ็นฯ มาสร้างความบันเทิง