มาลีญา6

หลังจากกรีดร้องพร้อมกับน้ำสวาทฉีดพ่นรุนแรง เธอนอนนิ่งเพียงชั่วครู่ ก็เริ่มบรรเลงนิ้วเรียวไปบนผืนเนื้อฉ่ำน้ำอีกใหม่อีกครั้ง...และอีกครั้ง เด็กสาวรู้สึกว่ามันยังไม่ถึงที่สุดสักที เธอจึงเล่นกับร่างกายตนเองจนผืนเนื้อแดงก่ำน่าสงสาร น้ำสวาทรินรดเปรอะเปื้อนที่นอนเป็นด่างดวงเต็มไปหมด

สองวันที่นายไม่อยู่ เธอขลุกตัวอยู่แต่ในห้องนอน พร่ำเพ้อถึงความฝันวาบหวาม เธออยากรู้ว่าหากถูกลำเนื้อเข้มคล้ำอันใหญ่โจนจ้วงเข้ามาในร่องรักเหมือนที่นายทำกับผู้หญิงคนนั้น ปลายทางสุดท้ายที่เธอจะได้สัมผัสมันจะสุขซ่านกว่าเวลานิ้วน้อยเกี่ยวรั้งเธอไปสู่จุดสุดยอดนั้นหรือไม่

วันนี้เป็นวันที่มาลีญามีอายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ เมื่อเช้าป้าเฟื่องและคุณกัลยาพาเธอไปทำบุญที่วัดแล้ว ตอนกลางวันเธอได้รับของขวัญจากนายสิงขรเป็นเงินจำนวนหนึ่งเพื่อให้เธอไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าในตัวเมืองได้ตามแต่ใจ ซึ่งเงินจำนวนนี้คุณกัลยาเป็นคนนำมาให้หลังจากที่กลับมาจากวัด นายคงเตรียมไว้ให้ก่อนหน้าที่เขาจะไปทำธุระ พอถึงเวลาพลบค่ำ ป้าเฟื่องเข้ามาแต่งตัวให้เธอถึงในห้องนอน

“ทำไมต้องแต่งตัวแบบนี้ด้วยล่ะคะป้าเฟื่อง” ร่างงามระหงถูกจับอาบน้ำแร่แช่น้ำนม และถูกบังคับให้ใส่ชุดคอสเพลย์กระต่ายน้อยสีชมพู ตัวชุดเป็นเดรสเกาะอกกระโปรงสั้นปิดแค่สะโพก เนื้อผ้าเป็นผ้ายืดรัดรูป ช่วงหน้าอกขอบบน และชายกระโปรงถูกตกแต่งผ้าขนฟูสีขาว ลำคอระหงถูกสวมด้วยปลอกคอผ้าขนฟูสีขาวซึ่งมีความกว้างประมาณสองนิ้ว

ป้าเฟื่องไม่ตอบคำถามของเด็กสาว แต่กลับนำหูกระต่ายสีขาวมาสวมให้เธอ ผู้สูงวัยหมุนร่างงามไปมา ราวกับว่ากำลังสำรวจตรวจตราความเรียบร้อย ก่อนจะแย้มยิ้มอบอุ่นให้เด็กสาวซึ่งตอนนี้สูงกว่าตัวเองเล็กน้อย

“นายให้คุณหนูสวมค่ะ คืนนี้นายจะฉลองวันเกิดกับคุณหนู”

“ฉลองวันเกิด...แล้วทำไมต้องสวมชุดแบบนี้ด้วยล่ะคะ” มาลีญาผู้ถูกเลี้ยงดูมาราวกับไข่ในหิน เด็กสาวรู้จักโลกภายนอกเฉพาะด้านที่สิงขรเป็นผู้กำหนดให้เห็นเท่านั้น ดังนั้นการที่อยู่ดีๆก็ถูกจับใส่ชุดแปลกๆนี่เพื่อร่วมฉลองวันเกิดของตัวเองกับนาย ก็ไม่ทำให้หญิงสาวสงสัยใดๆในตัวผู้ปกครองเลย แต่เธอกลับรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เจอเขา ท้องน้อยวูบโหวงคล้ายมีคลื่นลูกใหญ่ก่อตัวอยู่ในนั้น

“ชุดนี้สวย เหมาะกับคุณหนูค่ะ”

“แต่หนูว่ามันสั้นไปนะคะ แล้วอีกอย่างทำไมนายต้องสั่งไม่ให้หนูใส่ชุดชั้นในล่ะคะ” ใบหน้าสวยหวานแดงเรื่อขึ้นทันทีเมื่อถามจบ เด็กสาวขัดเขินอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ยอมทำตามเพราะป้าเฟื่องบอกว่านายสั่ง

“คุณหนูจะได้สบายตัวไงคะ” ป้าเฟื่องตอบแล้วยิ้มให้เด็กสาว ก่อนรุนหลังให้เธอไปนั่งรอบนเตียง

“เอาล่ะค่ะ อีกสิบนาทีคุณหนูต้องเปิดประตูบานนั้นเข้าไปหานายในห้องนะคะ” มาลีญาเลิกคิ้วเรียวสวยด้วยความสงสัย

“แต่นายบอกว่าห้ามเปิดประตูนั้นนี่คะ”

“นายสั่งว่าให้คุณหนูเปิดประตูเข้าไปหาในห้องอีกสิบนาทีหลังจากนี้ค่ะ” ป้าเฟื่องตอบเท่าที่นายสั่ง ผู้สูงวัยทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายจากนายและพูดคุยกับหญิงสาวในเรื่องใดๆได้เท่าที่นายอนุญาตให้พูดเท่านั้น

“ป้าเฟื่องคะ” มาลีญาเรียกรั้งผู้สูงวัยที่กำลังจะเดินออกจากห้องไว้

“นายอยากฉลองวันเกิดกับคุณหนูตามลำพังค่ะ ป้าขอตัวก่อนนะคะ” เพราะเลี้ยงดูเด็กสาวมาตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ แค่ได้ยินน้ำเสียงและเห็นเห็นแววตา ป้าเฟื่องก็พอเดาออกว่าเธอกำลังหวาดหวั่น หากแต่คำสั่งนายเป็นคำสั่งที่ห้ามใครขัดขืนหรือต่อต้าน เพราะหากอยู่ในอาณาจักรของนาย คนที่จะชี้เป็นชี้ตายได้คือนายเท่านั้น นายเป็นผู้กำหนดกฎของที่นี่และเป็นผู้อยู่เหนือกฎทุกกฎ

สิบนาทีต่อมามาลีญาลุกขึ้นจากเตียง ขาเรียวเสลาบนส้นสูงสี่นิ้วเดินตรงไปยังประตูที่บานใหญ่ เด็กสาวยื่นมืออกไปแตะลูกบิดด้วยมือสั่นน้อยๆ

สิงขรจ้องมองประตูไม้บานที่เชื่อมต่อกับห้องนอนของเขาและสาวน้อยด้วยท่าทีสงบเยือกเย็น เมื่อมันถูกแง้มออกทีละน้อย กระทั่งเปิดกว้างจนสุด หนุ่มใหญ่ก็เห็นร่างงามขาวผ่องยวนตาปรากฏแก่สายตาเขา

มาลีญาปิดประตูอย่างเบามือ แล้วก้าวช้าๆไปบนพื้นพรมสีแดง เพื่อตรงไปหาร่างสูงใหญ่ที่นั่งรอเธออยู่บนเก้าอี้บุนวมตัวใหญ่กลางห้อง มาลีญามองสบสายตาคมดุอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ สายตาของนายสะกดให้เธอต้องจ้องมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

“สุขสันต์วันเกิดสาวน้อยของฉัน” เสียงห้าวของสิงขรดังขึ้นทันทีเมื่อมาลีญาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาในระยะห่างเพียงหนึ่งช่วงแขน ร่างของเด็กสาวดูเล็กจ้อยไปถนัดตาเมื่อมายืนต่อหน้าร่างสูงใหญ่แข็งแกร่งของสิงขร

“ขอบพระคุณค่ะนาย” เด็กสาวประนมมือไหว้และก้มศีรษะลงด้วยความนอบน้อมอ่อนช้อย

“ฉันให้ของขวัญวันเกิดเธอมาหลายปีแล้ว ถึงเวลาที่เธอต้องตอบแทนที่ฉันบ้างแล้วมาลีญา”

“นายจะให้หนูทำงานชดใช้หรือคะ แต่หนูเพิ่งเรียนจบมอหกเองนะคะ ให้หนูเรียนต่อได้ไหมคะนาย” มาลีญาก้มหน้าถามเขาในประโยคสุดท้าย เด็กสาวจึงไม่เห็นริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มไร้ความหมาย ดวงตาคมกริบมองเธอด้วยความว่างเปล่า