Chapter 7

“บัว... คุณมีอะไรกับคาสิโนเหรอ”

เซอร์เกแปลกใจจนอดถามไม่ได้ เธอเดินไปรูดม่านหน้าต่างห้องคนไข้อย่างแรง แสงตะวันบ่ายคล้อยลอดเข้ามา เผยให้เห็นสวนกว้างละลานตาด้วยดอกไม้ ทางเดินลาดซีเมนส์เรียบทอดลงไปสู่ผืนทราย ลมพัดคลื่นเป็นพรายฟองกระทบหาด บนชายหาดมีร่มคันใหญ่ปักอยู่ ใต้ร่มปรากฏร่างในชุดขาวนั่งบนรถเข็น โดยมีพยาบาลยืนกางร่มคันเล็กยืนอยู่ใกล้

“นั่นแม่ของฉัน ... คนใจสลายเพราะสามีติดการพนัน เขาฆ่าตัวตายหนีปัญหา ลูกสาวถูกหลอกว่าจะมีคนจ่ายหนี้ให้จนต้องเป็นผู้หญิงขายตัว”

ไหล่บางสั่นเทิ้ม ขอบตาร้อนผ่าว

“ผลของการพนัน ... จากคนเปิดคาสิโนอย่างคุณไงล่ะ”

โดยไม่รอให้น้ำในตาไหลออกมา สโรชาสาวเท้าออกไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงเสียงปิดประตูดังปัง! เซอร์เกตกตะลึงกับความจริงที่ได้ฟัง

โชคชะตาเล่นตลกให้คนเกลียดคาสิโนต้องมาช่วยเจ้าของคาสิโน เขาไม่คิดว่าธุรกิจตัวเองทำนั้นดี และไม่คิดว่าคนเข้ามาเล่นพนันเป็นคนดีด้วย

ทุกคนล้วนมีด้านมืดเรียกว่าความโลภ สุดแล้วแต่ว่าใครจะควบคุมความโลภนั้นได้ดีกว่ากัน คาสิโนเป็นแค่สถานที่ปลดปล่อย เดิมพันด้วยใครมีสติยั้งคิดได้มากกว่า

... และคนที่กระโจนลงสู่บ่อแห่งความโลภก็มักทิ้งรอยแผลให้คนรอบข้างดังสโรชาและแม่

ตาคมมองไปชายหาด ร่างเปรียวเดินเข้าไปใต้ร่ม เธอทรุดตัวข้างรถเข็น วางศีรษะแนบบนพนักแขน เซอร์เกนึกอยากรู้ความเป็นมาของแม่ลูกคู่นี้ โศกนาฏกรรมครอบครัวเกิดมานานแค่ไหนแล้ว สโรชาทำอาชีพนี้ตั้งแต่เมื่อไร

ชายหนุ่มตั้งใจว่าเมื่อจัดการทุกอย่างเรื่องตนเรียบร้อย เขาจะให้คนสืบเรื่องเธอ อยากน้อยก็อยากตอบแทนความช่วยเหลือและชดเชยสิ่งที่การพนันพรากไปจากเธอ

ประตูห้องพยาบาลเปิดออก พร้อมกับร่างหมอชายผิวขาวสวมแว่นก้าวเข้ามา

“อาการเป็นยังไงบ้าง”

“ดีขึ้นแล้ว ยังเจ็บแผลนิดหน่อย ขอบคุณที่ช่วยผม”

ธนนท์พยักหน้า พอใจกับผลการรักษาคนไข้

“ไม่เป็นไร ... คุณเป็นเพื่อนบัวนี่นา แต่ผมว่าน่าจะแจ้งตำรวจเสียหน่อยนะเรื่องโดนทำร้ายร่างกาย”

ธนนท์แนะนำ ตะขิดตะขวงใจอยู่หน่อยๆ เรื่องเพื่อนรูปหล่อของสโรชา ... เขารู้อยู่แล้วว่าเธอทำอาชีพอะไร

“อย่าลำบากเลย ผมวอนหาเรื่องเอง ไม่อยากให้ยุ่งยากกว่านี้”

ขอพักให้หายดีแล้วเซอร์เกจะตามตอบแทนทุกคนให้สาสมกับที่มันทำไว้!

“หมอเป็นเพื่อนกับบัวเหรอครับ”

ธนนท์ยิ้มเจื่อนให้แทนคำตอบ นึกไม่ชอบฝรั่งคนนี้ขึ้นมาไรๆ ทั้งหล่อ รูปร่างดี ดวงตากล้ามีอำนาจ แค่นอนอยู่เฉยๆ ก็ฉายรัศมีบอกยี่ห้อเลยว่าเป็นประเภทเจ้านายคน

“แม่เธอมารักษาที่นี่นานหรือยัง” รู้สึกผิดคาดไปนิดที่เขาไม่ได้ถามถึงสโรชา กลับซักเรื่องผู้เป็นแม่

“เจ็ดแปดปีได้แล้วครับ บัวมาค้างกับแม่ทุกเดือน ครั้งละหลายๆ วัน”

ธนนท์เห็นเธอมาตั้งแต่เล็ก จากเป็นเด็กผู้พรั่งพร้อม จนวันหนึ่งครอบครัวล่มสลาย กลายเป็นผู้หญิงมีป้ายราคา กระทั่งเป็นสโรชาในทุกวันนี้ ข่าวคราวว่าเธอเปลี่ยนคนเลี้ยงไปเรื่อย แต่ไม่แม้จะทอดสะพานหรือตอบรับความช่วยเหลือใดๆ จากเขา

“ค่าใช้จ่ายที่นี่คงแพงน่าดู” เซอร์เกพินิจสถานที่หรูหรา เงียบสงบ ติดทะเล สโรชาต้องจ่ายไปหนักแน่

“ครับ เราดูแลผู้ป่วยดีสมราคา”

เขานับถือสโรชาตรงนี้ แม้อาชีพแย่ในสายตาคนทั่วไป ทว่าเจ้าตัวประพฤติดี ไม่ใช้ยาเสพย์ติด ไม่ฟุ่มเฟือย ช่างเก็บเงิน กตัญญูกับบุพการีมาก ความดีที่เป็นสิทธิพิเศษเฉพาะคนใกล้ชิดอย่างเขาเท่านั้นจะได้เห็น ประตูห้องพักเปิดออก สโรชาโผล่หน้าเข้ามา

“พี่นิคออกมาหน่อยค่ะบัวมีเรื่องจะถาม”

 หมอหนุ่มยิ้มให้หน้าบานรีบเดินไปหา โดยไม่พ้นสายตาเซอร์เก อ้อ... อย่างนี้นี่เอง ผู้ชายคนนี้ชอบสโรชา การรักษาเขาอาจเป็นแค่การเอาใจเธอ

“ปืนผมอยู่ไหนบัว” เซอร์เกทวงทันที เมื่อธนนท์คล้อยหลังไป

“ฉันเอาไว้ในรถ ที่นี่โรงพยาบาลนะจะให้คนพกปืนเพ่นพ่านได้ยังไง”

ตั้งแต่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของบริษัทอะไรความสุภาพหรือเกรงใจลดน้อยลงทุกที

“ถ้าคิดเอาไว้ใต้หมอนล่ะก็อย่าเลย เดี๋ยวพยาบาลมาเช็ดตัวเก็บเตียงตอนเช้าจะตกใจเสียเปล่าๆ” เธอดักคอ

“มีเอาไว้อุ่นใจมากกว่า ถ้าผมพกไม่ได้คุณก็ต้องพก”

“หือ...”

คนฟังกระพริบตาปริบๆ

“คืนนี้คุณต้องนอนเฝ้าผม เอาปืนมาด้วย”

“เฮ้ย! ฉันจะนอนกับแม่นะ”

เหมือนทุกครั้งที่เธอเยี่ยมท่าน

“แค่ครั้งนี้เท่านั้นแหละ ผมไม่ไว้ใจใคร”

“แล้วเชื่อใจฉันหรือยังไง”

ดวงตาสองคู่สบกันอย่างค้นคว้า

“อย่างน้อยคุณก็ไม่ทิ้งผมนี่” เขาหัวเราะหึ

“คุณขู่ฉันไว้ซะเยอะนี่”

“ถ้าห่วงแม่ก็ให้พยาบาลไปอยู่เป็นเพื่อนผมจะจ่ายค่าล่วงเวลาแทนให้”

สโรชาคำนวณเงินในกระเป๋าเซอร์เก ตอนช่วยเขาหยิบค่าจ้างให้วินมอเตอร์ไซด์มีเยอะอยู่ ทั้งธนบัตรใบละพันของไทยและเงินดอลล่าห์

“เสร็จงานนี้คุณคงได้จ่ายค่าเสียเวลาเยอะนะ ฉันเสี่ยงเพื่อคุณมากเชียวล่ะ”

“ตามสบายเลย คุณอยากได้เท่าไรขอให้บอก” คนเจ็บ ‘ป๋า’ มากจนน่าหมั่นไส้

สโรชากลับมาหาเขาอีกครั้ง พร้อมกระเป๋าเดินทางใบเล็กซึ่งซ่อนปืนไว้ข้างใน เซอร์เกเพิ่งผ่าตัดจึงต้องงดน้ำและอาหาร พยาบาลเช็ดตัว โดยทอดตาหวานเชื่อมให้ เซอร์เกยิ้มตอบไมตรีเพียงนิดหน่อย จากนั้นผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวด

ตื่นอีกครั้งพร้อมได้ยินเสียงโทรทัศน์ สโรชาสวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นนั่งอยู่บนโซฟา

“โทษทีค่ะที่ทำเสียงดังให้ตื่น”

เธอหรี่เสียงจากรีโมทให้เบาลง ในโทรทัศน์เป็นภาพข่าวประจำวัน มีข่าวยิงเซอร์เกด้วย แต่ไม่มีรูปภาพเขาออกสื่อ แม้ลองหาในโซเซียลเน็ตเวริ์คด้วยก็ตาม

... สถานะเขาในข่าวจึงเป็นเพียงนักธุรกิจรัสเซียโดนลอบยิงกลางเมือง และทำท่าจะตกกรอบเมื่อมีข่าวดาราเกาเหลาให้สัมภาษณ์ฟาดฝีปากกันไปมาเข้ามาแย่งความสนใจผู้คนแทน

ร่างสูงขยับยกขึ้นเตรียมจะนั่ง สโรชาเข้ามาช่วยจัดท่า หาหมอนรองให้ กลิ่นไอหอมคล้ายแป้งเด็กรวยรินใกล้จมูก ผมยาวถักเป็นเปียถึงกลางหลัง ใบหน้าใสเนียนขาวละมุน ยามขยับกายเสื้อยืดตัวโคร่งแนบลำตัวให้เห็นสัดส่วนงาม

“กลิ่นดีจัง คุณใช้น้ำหอมอะไรน่ะบัว” มือที่ยังว่างรวบเอวอ่อนมานั่งแนบเคียงบนเตียง

“ของถูกๆ แถวๆ นี้ล่ะค่ะ” ตอบพลางฝืนตัวออกจากอ้อมกอด เขาป่วยจริงหรือเปล่า แรงเยอะเชียว

“อยู่คุยกันก่อนไหนๆ คุณก็นอนไม่หลับอยู่แล้วนี่”

สัมผัสนุ่ม ไอหอม และตัวอุ่นๆ ทำให้คนบนเตียงอารมณ์แกว่งวูบวาบ

“เดี๋ยวฉันจะนอน คุณพักผ่อนเถอะ”

ในเมื่อดึงดันแล้ว อ้อมกอดมีแต่จะรัดแรง เธอจึงนิ่งเสีย เซอร์เกสูดไอหอมจากเรือนผม ไล่ไปถึงใบหูบาง