LOGINShare
Chapter 9
Last Updated:
2024-12-30 22:51:22‘Let’s.. read·– the mother– – goose’
เลขาฯผมทอง หุ่นนางแบบของ คิริลล์ นาบาบคินนิ่วหน้ากับหัวข้ออีเมล์ปริศนา เปิดออกดูมีแต่เนื้อหานิทานกล่อมเด็กพื้นเมืองของอังกฤษเรื่อง ‘mother goose’
“Mary,··· Mary,· quite·–·contrary,
How– –·does· your–·– – garden grow?
With····silver· bells·–··and cockle·– –·shells.
And– – pretty· maids all in a row.”
และเต็มไปด้วยจุดเครื่องหมายขีดน่าเวียนหัว เธอเกือบลบทิ้งไปแล้วเชียว หากไม่ได้ยินเสียงทักของคนสนิทเจ้านาย
“ไงยาหยี ทำไมคิ้วขมวดอย่างนั้นล่ะ เดี๋ยวก็ต้องไปเติมโบท็อกส์ใหม่หรอก”
เธอค้อน ชม้ายตาเจ้าชู้ใส่
“ฉันเช็คอินบ็อกซ์เมล์ก่อนกลับบ้านให้บอสน่ะสิ มีแต่เมล์ขยะบ้าๆ อย่างชวนอ่านเรื่องมาเธอร์กูซงี้”
“ไอ้บ้าตัวไหนที่ทำคุณรำคาญกัน”
คนสนิทคิริลล์เลิกคิ้ว แทรกตัวมาดูจอคอมพิวเตอร์ แล้วหน้าระรื่นกลับนิ่วเครียด
“คุณกลับไปได้แล้ว ผมมีเรื่องจะคุยกับบอส”
“แต่ว่า...”
“ไปเถอะ”
สายตามองมากดดัน เลขาฯ รีบเก็บของส่วนตัว มือกำลังปิดคอมพิวเตอร์ชะงักกึกด้วยเสียงตวาด
“อย่าปิด! ผมจัดการเอง”
ความขี้เล่นกรุ้มกริ่มหายไปหมด เหลือแต่ความน่าสะพรึง ... เธอทำอะไรให้เขาโกรธอีกล่ะ ใจคิดแต่ปากไม่กล้าถาม ได้แต่พาหุ่นงามถลาเข้าลิฟท์ไป
“บอสครับ มาดูนี่หน่อย ข้อความจากเซอร์เก”
เขาเปิดประตูห้อง ตะโกนเรียกเจ้าของอีเมล์
“ด่วน!”
รหัสมอสซ่อนอยู่ในข้อความถอดได้คือ
‘I am Sergey’
“เราต้องกลับกรุงเทพฯ”
“ไหนคุณบอกต้องหนีออกต่างจังหวัดไงล่ะ”
สโรชาร้องเสียงหลง เธอกับเขานั่งอยู่ในรถกำลังแล่นออกจากเนอร์สซิ่งเฮลท์แคร์ แสนเสียดายที่ได้ใช้เวลาอยู่กับแม่เพียงน้อยนิด ต้องจำใจลาเพื่อความปลอดภัยของตัวท่าน
“ที่ๆ อันตรายที่สุดคือสถานที่ปลอดภัยที่สุด”
เซอร์เกไม่อยากให้ตกใจ ป่านนี้ศัตรูคงให้คนไปเฝ้าคอนโดเธอไว้แล้วแน่ๆ ถ้าผ่านเล็ดลอดสายตาพวกมันไปได้ก็คุ้มจะลองเสี่ยง
“เราต้องไปกลับไปคอนโดคุณ ใช้ชีวิตประจำวันเหมือนเดิม”
“แล้วเรื่องวินมอเตอร์ไซด์ที่เห็นฉันอยู่กับคุณล่ะ”
ยิ่งคิดยิ่งแต่มีปัญหาให้แก้
“โกหกไปว่าคุณทิ้งผม ส่วนเรื่องไม่ไปทำงานก็บอกว่าแม่ป่วย”
“เรื่องงานไม่มีปัญหา จริงๆ หลังเจอคุณคืนนั้นแล้ว ฉันได้วันหยุดตั้งสามวัน”
“คุณไม่เห็นบอกผม”
“ก็คุณไม่ได้ถามนี่”
ใช่สิ ... เขาเป็นใครล่ะ ทำไมเธอต้องบอก ... ต้องให้ความสำคัญ
“ช่างมันเถอะ แต่ว่าเราต้องหาวิธีที่คุณจะพาผมเข้าไปในคอนโดให้ได้ก่อน”
คนของอลันจอดรถซุ่มเฝ้าดูคอนโดสโรชาอย่างแข็งขัน เหตุการณ์ทุกอย่างปรกติ จนกระทั่ง รถคันน้อยของเธอแล่นเข้ามา
“ลุงคะ ป้าแม่บ้านอยู่ไหน หนูยืมรถเข็นหน่อยสิ รถเมดก็ดี ไปต่างจังหวัดได้ของฝากมาเยอะเชียว”
สโรชายกทุเรียนในมือลูกละข้างขึ้นโชว์
“หนูเอามาฝากทุกคนแต่หิ้วออกมาไม่ไหว”
รปภ.ยิ้มหน้าบานที่ได้ลาภปาก รีบไปห้องแพนทรีเพื่อเข็นรถแม่บ้านออกมาทันใด รถเป็นกล่องสี่เหลี่ยมมิดทึบขนาดใหญ่ สโรชาจงใจเข็นให้ประตูรถแม่บ้านไปด้านเดียวกับประตูรถตน
“เดี๋ยวแป๊บนะคะ หนูขอเอาของส่วนตัวใส่รถก่อน จะได้ขนขึ้นไปทีเดียวเลย”
เธอเลื่อนรถไป เปิดประตูรถตนเยื้องๆ กัน เซอร์เกที่หมอบอยู่บนเบาะ คอยจังหวะอยู่แล้วรีบมุดลงไปในรถเข็น
“เกรงใจพวกลุงจัง เดี๋ยวหนูขนเองได้ค่ะ แค่เอารถมาให้ก็ดีแล้ว”
แต่รปภ.ยังมีน้ำใจช่วยขนทุเรียนลูกเขื่องใส่รถ
“เอ... ทำไมประตูฝั่งนี้เปิดไม่ได้”
หนึ่งในนั้นสงสัยพลางดึงประตูที่เซอร์เกยึดลูกบิดอยู่เช่นกัน เขาใช้ผ้าม่านเก่าๆ สีเขียวหม่นพรางร่าง ในรถเข็นมืด มองจากภายนอกไม่เห็นว่ามีใครซ่อนอยู่
“สงสัยจะเสีย”
สโรชาว่าพลางโยนทุเรียนเข้า เสียงตุ๊บดังไม่เบาเลย ไม่รู้หนามไปโดนเนื้ออ่อนๆ ของหนุ่มรัสเซียที่ไหนบ้าง แต่ก็ดีแล้ว ถือเป็นการเอาคืน หลังจากเธอเครียดมาหลายวันเพราะอยู่กับเขา
“เธอมาคนเดียวครับ ดูเหมือนกลับมาจากต่างจังหวัด”
คนของอลันโทร.รายงาน
“ตรงตามเจ้าของค็อกเทลเลาจน์บอก ว่าเธอลาหยุดก่อนจะมาเจอเจ้านาย”
“ตามดูต่อไป ถ้ามีอะไรผิดปรกติให้รีบบอกฉันทันที”
อลันสั่งลูกน้องใจร้อนเร่า ... เบาะแสสำคัญว่าผู้เป็นนายอยู่ที่ไหนกลับมาแล้ว พร้อมกับความว่างเปล่า
“อลัน”
ญามิลลาเดินมาเรียกเขาถึงในห้องส่วนตัวที่โรงแรม
“เจอพี่เซอร์เกไหม”
“ยังเลยครับ”
หญิงสาวถอนหายใจยาว มือกุมหน้าผาก
“ทางมอสโคถามมาแล้วว่าจะเอายังไง เขาหายไปอย่างนี้ทุกอย่างแย่ไปหมด”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ท่านจะต้องกลับมา”
สิ่งที่เอ่ยหาใช่เพียงคำปลอบ แต่เป็นปณิธานที่อลันตั้งมั่นจะทำ
“มิลลา”บอริสเรียกหาเธออีกคน “มีเรื่องจะคุยด้วย”
เขาดึงเธอออกให้ไกลจากอลัน พาเดินไปห้องพักส่วนตัวในชั้นเดียวกัน ใบหน้าสามีสดใสแปลกๆ
“บริษัทผมจะได้งานก่อสร้างคาสิโนในพม่าของกลุ่มเดนิซอฟแล้วนะ”
“คุณยังไม่เลิกทำงานกับกลุ่มนี้อีกเหรอคะ พวกเขาเป็นคู่แข่งพี่เซอร์เก บางทีเบื้องหลังการลอบฆ่าพี่ชายฉันครั้งนี้อาจเป็นฝีมือพวกนั้น”
“คิดมากน่า” บอริสเอ็ด
“พี่ชายคุณมีศัตรูตั้งเยอะ ไม่ใช่เดนิซอฟกลุ่มเดียว ถึงคาสิโนที่ได้มาจะเล็กไปหน่อย แต่ก็โอเค”
“บอริส ปฏิเสธไปเถอะค่ะ ฉันยอมให้คุณทำงานกับคนพวกนั้นไม่ได้”
“ทำไมล่ะ” ใบหน้าสามีตึง
“คุณคิดว่าผมทำไม่ได้ได้เหรอ คุณก็เหมือนพี่ชายนั่นแหละมิลลา ดูถูกผมเสมอ”
“โธ่! บอริส ไม่ใช่นะคะ”
เขาน้อยเนื้อต่ำใจมาตลอดเรื่องบริหารงานไม่เก่ง ตัดสินใจแย่ โดนดูถูกทั้งจากคนในครอบครัวและพี่ภรรยา ... แล้วนี่อะไร เมื่อโอกาสมาถึง คนที่น่าจะอยู่ข้างเขามากที่สุดอย่างเธอกลับคัดค้าน
“คอยดูนะมิลลา ผมจะทำงานนี้ให้ได้ ไม่ว่าแลกด้วยอะไรก็ตาม”
สามีทิ้งท้ายพร้อมเดินปึงปังจากไป ... ทิ้งญามิลลายืนเศร้าตามลำพังอยู่ในห้อง
Latest chapter
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 35 (จบ)
สโรชาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยอาการสะลึมสะลือ นอนบนเตียงท่ามกลางสายช่วยชีวิตระโยงระยาง ธนนท์ยิ้มปรี่ลุกจากเก้าอี้ข้างเตียง“ไม่ต้องห่วงนะบัวปลอดภัยแล้ว ... ลูกก็ด้วย”มือเธอลูบปลอบคนในท้องทนุถนอม“ลูกกระสุนเฉียดจุดสำคัญไป”“คนยิงก็ใจร้าย ทำคนท้องไส้ได้”สโรชาไม่มีวันลืมดวงตาอำพันคู่นั้น ... ผู้หญิงในกระเป๋าสตางค์ของเซอร์เก เธอยิงสโรชาเพราะแค้นที่แย่งเขามากระนั้นหรือ ประตูห้องพักผู้ป่วยเปิดออก ตัวต้นเหตุในสายตาสองคู่พากายเข้ามา“ผมมีเรื่องคุยกับบัวหน่อย”ธนนท์ตั้งท่าจะไม่ยอมออกไป สโรชาพยักหน้าเป็นเชิงขอร้อง เขาจึงออกไปด้วยอาการไม่พอใจนัก“ผมขอโทษแทนญามิลลาน้องสาวผมด้วย เธอแย่เพราะเสียสามีและเข้าใจผิดเรื่องคุณ”เธอใจชื้น ที่ได้รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือน้องสาวเขา ... อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ผิดศีลข้อสาม“สามีน้องสาวคุณเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยล่ะ”“เธอคิดว่าผมเป็นต้นเหตุทำให้สามีเธอตาย คุณกำลังมีลูกกับผม มิลลาต้องการแก้แค้น ไม่อยากเห็นผมมีความสุข”เขาเล่าเสียงแห้งแล้ง ... มีความเจ็บร้าวลึกอยู่ข้างใจ“แล้วคุณเป็นต้นเหตุจริงๆ หรือเปล่าล่ะ”เธอสอบสวนเขาตาแป๋ว เซอร์เกหัวเราะขื่นๆ“จะว่าผมเป็นต้นเหตุก็
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 34
“ฉันก็ไม่มีพ่อ ยังโตมาได้เลย”นึกถึงคนที่จากไปความทรงจำเจ็บปวดก็ลอยเข้ามา“พ่อคุณจากตาย แต่ผมยังมีชีวิตอยู่นะ”“คุณกับฉันอยู่คนละโลก คนละสังคม ถึงจะมีชีวิตอยู่ก็ไม่ต่างกับการตายจากกัน คุณมีทุกอย่าง แต่ฉันไม่มีอะไรเลย เป็นผู้หญิงขายตัว ... โสเภณีที่คุณเคยว่าด้วยซ้ำ ใครจะไปคิดว่าคุณจะแคร์เด็กในท้อง ในเมื่อคุณสามารถหาเมียดีๆ มีหน้ามีตา ลูกที่เกิดกับเธอต้องเป็นเด็กที่ยอดเยี่ยม”สโรชาใจร้าวเหลือเกินเมื่อคิดภาพเขายืนเคียงหญิงอื่น“อย่าให้ฉันกับเด็กในท้องเป็นเรื่องลำบากใจของคุณเลย ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ เงินสิบล้านที่ให้มากก็มากพอแล้ว”“ผมไม่ได้ต้องการรับผิดชอบนะ”... เป็นเรื่องหน้าที่ ... หน้าที่อะไรล่ะ“ผมเป็นพ่อของแก”คนฟังน้ำตารื้น หยิบผ้าห่มคลุมโปง เขาต้องการแค่ลูกจริงๆ ด้วย ไม่เอ่ยถึงอนาคตเธอเลย“บัว...”เซอร์เกอยากจะพูดอะไรต่อ แต่สโรชาฝืนทำเสียงเรียบตัดบท“ฉันง่วง จะนอนแล้ว”“ราตรีสวัสดิ์ครับ”เขาได้ยินเสียงเธอพลิกกายแผ่ว สูดจมูกสั้นเหมือนคนเป็นหวัด ก่อนค่อยๆ ผ่อนเป็นลมหายใจยาวลึกสม่ำเสมอหนุ่มรัสเซียกำลังคิดหนัก เขาสะดุดตั้งแต่สมองตนถามเรื่องเรื่องหน้าที่... หน้าที่พ่อที่มีต่อลูกคือ
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 33
“แล้วเธอทำยังไงต่อ”มัณฑลีรับฟังโทรศัพท์จากเพื่อนด้วยใจลุ้นระทึก“ฉันหนีขึ้นห้องนอน กะว่าจะขังตัวเองอยู่คนเดียวสักหน่อย เขาดันไขกุญแจขึ้นมาได้ ตอนนี้อาบน้ำอยู่”“เรียกว่าหนีไม่พ้นแล้วว่าอย่างนั้นเถอะ”สโรชาถอนหายหายใจแทนคำตอบ ปรายตาดูกองเสื้อผ้าใหม่เขาที่อลันเพิ่งเอามาให้“อ๊ะ! ลีคุยโทรศัพท์แปร๊บนึงนะคะ คุณหนึ่งทานข้าวได้เลย”เสียงมัณฑลีหันไปบอกสามี“โทษที ฉันโทร.มากวนหรือเปล่านี่”เวลาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือบอกเวลาสองทุ่มเกือบครึ่ง“ไม่เป็นไรหรอก วันนี้คุณหนึ่งกลับช้า เลยกินข้าวเลท ปรกติเขาจะกลับมากินข้าวเย็นที่บ้าน ฉันเลยต้องรอ”สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่เป็นข้อตกลงร่วมกันอย่างไม่ต้องมีคำพูดของสามีภรรยา สโรชาฟังแล้วอิจฉานิดๆ“ถามจริงๆ เถอะ ลีรู้สึกยังไงกับการมีคู่”... คู่ที่เกิดจากหัวใจตรงกัน ไม่ใช่จากอุบัติเหตุจนมีลูกอย่างเธอและเซอร์เก“ฉันไม่เคยนึกภาพเลยนะ ทั้งตอนที่ตัวเองเป็นแม่คนแล้วก็มีครอบครัว”“ไม่แปลกหรอก แต่ก่อนฉันก็ไม่เคยนึก”ในสังคมมีผู้หญิงมากไปที่สุนกกับการและการใช้ชีวิตอิสระ“ฉันยอมรับนะว่ากลัวการใช้ชีวิตคู่ ... กลัวความรัก เพราะอดีตฉันไม่ดีเลย”สโรชานึกแค่ว่าสักวันเมื่อแก่ตั
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 32
ช่วงเวลาที่สโรชาคิดว่าตัวเองสุขนั้นแสนสั้น หัวค่ำตัวก่อกวนใจก็กลับมา“กินข้าวหรือยัง อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”ทำธุระทั้งเรื่องญามิลลากับธุรกิจเสร็จชายหนุ่มขับรถกลับมาเลย“ไม่ ฉันอิ่มแล้ว”เธอเพิ่งจัดการข้าวเย็นไปหมาดๆ คนงานร้านกลับไปหมดแล้ว บรรดาบอดี้การ์ดยังจอดรถเฝ้าเหมือนเดิม อลันอยู่ข้างนอกเมื่อเจ้านายกลับมา“ผมยังไม่ได้ กินอะไรเลย”เขาเอามือลูบท้องตาละห้อย“มีเงินก็ไปซื้อกินเองสิ โน่น! ขับไปไม่ไกลมีตลาดโต้รุ่ง”“ผมเพิ่งขับกลับมาเหนื่อยๆ นะ จะไล่ให้ไปอีกแล้วเหรอ”การได้ต่อล้อต่อเถียงกับเธอทำให้เขาสนุก ลืมเรื่องเครียดๆ ที่กรุงเทพฯได้เยอะ“งั้นใช้ลูกน้องคุณไปซื้อสิ ถ้ากลัวคุยกับเขาไม่รู้เรื่องก็เข้าเซเว่น อาหารแช่แข็งมีเมนูภาษาอังกฤษเพียบ”“อยากชิมฝีมือคุณมากกว่า ขนมยังทำอร่อย อาหารอย่างอื่นคงอร่อยด้วย”“ฉันไม่ทำกับข้าวอีกหรอก เหนื่อย! คุณแย่ขนาดใช้คนท้องเลยหรือยังไง”ใจสโรชาคิดว่ายังไงก็ได้ ... ขอให้ไล่เขาออกไปได้ไวๆ เธออยากอยู่เงียบๆ กับลูก“เอาล่ะๆ” เซอร์เกยอมแพ้ “เดี๋ยวผมทำแซนวิชกินเอง”ร่างสูงไปทางครัวเปิดตู้เย็นแล้วชะงัก ไม่มีขนมปัง เนย แยม หรืออาหารสำเร็จรูปเลย“ฉันไม่อยากให้ล
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 31
“นี่ผมอยู่ในพระราชวังเครมลินหรือยังไง”คิริลล์เข้ามายามบ่ายจัด กวาดตาดูรถสี่คัน และบรรดาบอดี้การ์ดอีกครึ่งโหลเดินตรวจตรารอบบริเวณร้าน“พ่อเจ้าตัวเล็กนี่ขี้ห่วงจังนะ”เขายิ้มหลิ่วตาล้อสโรชา เธอค้อนควับไม่ขำด้วย“คุณรู้เห็นเป็นใจกับเขา”ไม่อย่างนั้นเซอร์เกคงไม่ได้เบอร์โทร.ภายในไม่กี่ชั่วโมง แถมยังขับรถกลางดึกมาร้านเธอถูก“เปล่านะ หมอนั่นมันทำเอง ผมอยากจะขวางอยู่หรอกนะ แต่เรื่องบางเรื่องก็สุดวิสัยจริงๆ”คิริลล์โคลงศีรษะไปมา“ไม่มีใครห้ามหมอนั่นได้หรอก ... คุณก็รู้นี่ ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เด็กจะได้มีพ่อ”“ฉันเลี้ยงเขาคนเดียวได้”คิริลล์ได้ยินแล้วนึกสงสารเพื่อน ... ต้องเหนื่อยหนักกันล่ะงานนี้“ระหว่างฉันกับเซอร์เกเป็นแค่เรื่องทางร่างกาย ในเมื่อลูกอยู่ในท้องฉัน เขาก็ต้องเป็นสิทธิ์ของฉันสิ”“ผมไม่เข้าใจเลยนะสโรชา”หนทางข้างหน้าระหว่างเธอกับเซอร์เกอาจยากลำบาก แต่ช่วงเวลาที่ทั้งสองจ้องมองในงานเลี้ยง ... ประกายในแววตาสื่อความลับในหัวใจได้เป็นร้อยพัน“ผู้หญิงคงไม่ยอมอุ้มท้องลูกของผู้ชายที่เธอไม่คิดอะไรด้วยหรอก”สโรชาขณะนี้ไม่ได้ดูสวยสง่าเหมือนเห็นคราแรกแล้ว ... ตรงหน้าคิริลล์คือหญิงสาวผู้สับสน
หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน Chapter 30
ธนนท์หน้าหุบทันทีเมื่อเลี้ยวรถจอดหน้าร้านแล้วเห็นเซอร์เกยืนกอดอกพิงรถอยู่“ไงหมอ”เขาทักยิ้มๆ แผ่รัศมีความเป็นต่อออกมาแวบๆ“กลับมาเมืองไทยเมื่อไรครับ”“สักพักมานี้แหละ ผมมาหาบัว”ธนนท์กัดฟันกรอด ลางพ่ายแพ้การช่วงชิงหัวใจสโรชาลอยมาอีกรอบ รถคันที่สามเลี้ยวเข้าจอดขัดจังหวะ เจตวัฒน์ขมวดคิ้วงงที่จู่ๆ พบแขกของคิริลล์ที่นี่ในเวลาเช้าตรู่“ДОБРОЕ УТРО(โด๊บบร๊ะเย่ อูตระ/อรุณสวัสดิ์)”เซอร์เกทักภาษารัสเซีย เขาตอบกลับเช่นกัน นอกจากนั้นยังสังเกตได้ถึงบรรยากาศทะถมึงทึง ระหว่างสองหนุ่ม ประตูร้านเปิดออก เรียกความสนใจจากบรรดาแขกไม่คาดคิดของกันและกัน มัณฑลีกับสโรชายืนอยู่หลังตู้โชว์ขนม“ฉันอยากอยู่ช่วยเธอที่นี่จัง แต่คุณหนึ่งคงไม่ยอม โชคดีนะบัว มีอะไรโทร.หาได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”ดูสถานการณ์แล้ว สโรชาน่าจะปวดหัวไม่น้อย ... ทั้งคนแอบชอบ ทั้งพ่อเด็กในท้อง ทุกคนพร้อมใจมาวันเดียวกันหมด“โชคฉันหมดตั้งแต่ช่วยนายเซอร์เกแล้วล่ะ ลีกลับกับคุณหนึ่งเถอะ ขอบใจมากนะสำหรับทุกอย่าง”เพื่อนกลับไป เหลือไว้แต่เธอที่ต้องจัดการปัญหาที่ตนเลือกเอง“บัว พี่มารับไปตรวจครรภ์จ้ะวันนี้”ธนนท์ปรี่ยิ้มเข้ามาในร้านอย่างคุ้นเคย เขา
You may also like
หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็พบว่าสามีคือมหาเศรษฐี
ทานตะวันหลากสี56.2K viewsเกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ
อี้เสี่ยวเหวิน36.4K viewsน้องเมีย (Secret)
ลำเจียก19.6K viewsเมียสวมรอย
ชะนีติดมันส์14.1K viewsพ่ายรักกระทันหัน Vicious
Windlinea111 viewsในเรือนเบี้ยคุณปุริม
ปามาลี231 viewsทวงรักนายหัว LoveSick (NC25+)
Queenie P.4.0K viewsใต้เงาบุษบา
rasita_suin248 views
