บทที่ 3

ค่ำคืนนั้นชนกันต์ทำให้กุลนิภาใจหาย เธอเสียใจ เธอเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำจนตาบวมปูด หากเมื่อกลับออกมา ร่างสูงที่นอนรออยู่บนเตียงนอนก็กวักมือเรียกเธอให้ไปหา เขากอดจูบเธอ...แล้วทุกอย่างก็จบลงเหมือนเช่นทุกคราว 

 ชนกันต์ร่วมรักกับเธอ เขาทำให้เธอครวญครางอยู่ใต้ร่างของเขา ซึ่งเธอเองก็ตอบสนองความต้องการของเขาอย่างเต็มอกเต็มใจ

 กุลนิภายอมเป็นของเขา เธอยินดีใช้ร่างกายชดใช้แทนเงินที่เธอทำหายไปจากบัญชีของเขา เธอไม่ได้เสียใจที่ตัดสินใจทำเรื่องนี้ลงไป เหตุผลเพียงเพราะเธอหลงรักเขา...

 “โง่! โง่ที่สุด! ฉันจะทำยังไงกับพวกแกดี ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอดสักราย”

 เสียงผรุสวาทดังมาจากคนที่กระแทกกายนั่งลงบนโซฟาตัวเก่าภายในบ้านสองชั้นที่ตั้งอยู่ริมคลองของกรุงเทพฯ ฝั่งตะวันตก 

 กุลนิภานั่งรถแท็กซี่จากคอนโดมิเนียมย่านสาทรกลับมาที่นี่ เพราะเธอไม่อาจรอชนกันต์อยู่ที่นั่นได้อีกต่อไป มโนภาพที่เกิดขึ้นอยู่ในหัวบอกว่าเขากับอรรพีกำลังหวานชื่นกัน มันทำให้น้ำตาของเธอไหลไม่ยอมหยุด สุดท้ายกุลนิภาจึงเก็บของใช้ที่จำเป็นไม่กี่ชิ้นยัดใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ แล้วกลับมาที่บ้านหลังนี้ หากแทนที่เธอจะได้พักใจ แต่เธอกลับต้องร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม

 “ฉันส่งเสียแกกับพี่ชายของแกให้เรียนหนังสือจนหมดเนื้อหมดตัว แต่ดูพวกแกสิ เคยทำให้ฉันภูมิใจบ้างไหม ทุกวันนี้ฉันไม่รู้จะปั้นหน้ายังไงเวลาญาติผู้ใหญ่ถามถึง แถมญาติทางฝั่งพ่อของแกอีกล่ะ คนพวกนั้นรอสมน้ำหน้าฉันอยู่ พวกมันพูดอยู่ตลอดเวลาว่าฉันไม่มีปัญญาเลี้ยงพวกแกให้ได้ดีเท่าไอ้เด็กเวรนั่น ทั้งที่มันเป็นแค่เด็กเหลือขอ มันเป็นแค่เศษคนที่ไม่มีใครชายตาแลมัน”

 “แม่ตำหนิหนูกับพี่กัซได้ แต่ทำไมแม่ต้องด่าพี่นิคด้วย พี่นิคไม่เคยทำไม่ดีกับแม่เลยนะ”

 กุลนิภาแย้งแม่ทั้งที่เสียงยังเครือสะอื้นไห้...เธอนั่งฟังแม่ด่ามานานนับสิบนาทีแล้ว เธอทนฟังได้ เพราะแม่ก็คือแม่ เธอเข้าใจความอัดอั้นตันใจของแม่ดี แต่เมื่อแม่ด่าลามไปถึงพี่ชายต่างมารดาที่เธอไม่ได้พบเขามาหลายปี เธอจึงอดที่จะปกป้องฝ่ายนั้นไม่ได้ 

 เธออยากหยุดความรุ่มร้อนไว้แค่ภายในครอบครัว ไม่อยากดึงคนที่ไม่เกี่ยวข้องให้เข้ามาพัวพันด้วย

 “เพราะแกมันโง่อย่างนี้นะสิ แกถึงไม่ทันใครเขาสักที แกอุตส่าห์ได้อยู่กินกับคุณกันต์ แต่ยังปล่อยให้เขาไปคบกับผู้หญิงคนอื่น อย่างนี้ไม่ให้เรียกว่าโง่แล้วจะให้เรียกว่าอะไร”

 “คุณกันต์ไม่ได้อยู่กินกับหนู...หนูอยู่กับเขาในฐานะอะไร แม่ก็รู้ดีอยู่แล้ว”

 เสียงของกุลนิภาแผ่วเบา จนมันแทบไม่หลุดจากปาก หากคนเป็นแม่กลับได้ยินอย่างชัดเจน...อาจเป็นเพราะนางรู้แก่ใจดีตามที่ลูกสาวพูดอยู่แล้ว 

 “พอๆ แกไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก เรื่องมันผ่านไปแล้ว แกจะรื้อฟื้นขึ้นมาอีกทำไม คุณกันต์หยุดทวงเงินจากพวกเราไปตั้งนานแล้ว เขาไม่ได้ติดใจเงินที่หายไป แกเองก็ควรจะจบเรื่องนี้ด้วย ตอนนี้แกคิดแค่ว่าแกกับคุณกันต์อยู่กินด้วยกันฉันผัวเมีย เพียงแค่ยังไม่แต่งงานกันเท่านั้น มันเป็นเรื่องปกติของหนุ่มสาวสมัยนี้ ฉันไม่ถือ การที่ฉันยอมให้แกไปอยู่กับเขาก็เป็นเพราะฉันคิดเรื่องนี้ไว้แล้ว...แต่แกมันโง่ ปล่อยให้พวกดาราปลายแถวมาฉกเขาไปได้”

 อรรพีไม่ใช่ดาราปลายแถว แต่เจ้าหล่อนเป็นผู้หญิงสวย รวย และเก่ง เรียกได้ว่ามีคุณสมบัติเพียบพร้อมอย่างยากที่ใครจะมองข้าม...แต่กุลนิภาไม่ได้แย้งแม่ เพราะเธอไม่อยากเอาความจริงมาพูดตอกย้ำให้ตัวเองเจ็บช้ำมากกว่าเดิม

 คนร่างบางที่อยู่ในอาการอ่อนระโหยยันกายลุกขึ้นยืน ในมือมีกระเป๋าสะพายใบย่อมถือเอาไว้ เธอนั่งกอดกระเป๋าใบนี้มานานสองนาน เหมือนมันเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวเดียวที่เหลืออยู่ 

 “หนูจะเข้าไปอาบน้ำนอนค่ะ”

 “วันก่อนที่แกบอกว่าหน้ามืดจะเป็นลม ตอนนี้อาการดีขึ้นหรือยัง”

 กุลนิภาชะงักเท้ากึก หัวใจหล่นวูบอีกหน

 “ดะ...ดีขึ้นแล้วค่ะ หนูคงพักผ่อนน้อย”

 “ไม่ใช่ว่าแกท้องนะ”

 “หนูฉีดยาคุม”

 “รู้อย่างนี้ปล่อยท้องเสียก็ดี” 

 คนเป็นแม่บ่นอย่างอารมณ์เสีย นางไม่อาจตัดใจจากเรื่องนี้ ผู้ชายที่หวังจะให้ลูกสาวเกาะไว้แน่นๆ กำลังจะหลุดมือ หากเมื่อมองลูกสาวตัวเอง นางก็เห็นเพียงผู้หญิงหน้าตาจืดชืดไร้สีสัน เครื่องสำอางบนใบหน้าแทบไม่มี แถมตอนนี้หน้าตาของเจ้าตัวก็ซีดเซียวเหลือเกิน...นางถึงกับถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ

 “แกจะไปไหนก็ไปเถอะ”

 เขาไม่รัก เขาไม่เคยรักเรา ยื้อไปก็เท่านั้น...