แชร์

บทที่ 15

ผู้เขียน: เฟเธอร์ในลมอ่อน
อาจเป็นเพราะไป๋เซียวเซียวโอ้อวดมากเกินไป ในที่สุดไปรบกวนคุณหญิงลู่จนได้

คุณหญิงลู่ตามหาเฉียวซุน

ในตอนนั้น เฉียวซุนกำลังทำการแสดงอยู่ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต สวมชุดราตรีราคาถูกที่บริษัทการแสดงเช่าให้และมือที่จับไวโอลินก็มีพลาสเตอร์ติดไว้หลายแผ่น

ถ้าไม่บอก ใครจะคิดว่านี่คือคุณนายของลู่ซื่อกรุ๊ป?

คุณหญิงลู่ยืนอยู่ล่างเวทีด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เมื่อเฉียวซุนเห็นเธอ ปลายนิ้วชะงัก แต่เธอก็จดจ่อไปที่การเล่นเปียโนในทันที

ในระหว่างพักการแสดง คุณหญิงลู่เข้ามา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและห่างเหิน “มีร้านกาแฟอยู่ข้างนอก ฉันจะรอเธออยู่ที่นั่น” พูดจบ เธอก็จากไปแล้ว

เฉียวซุนยังคงเล่นเปียโนต่อไป

เพื่อนร่วมงานข้าง ๆ เป็นกังวล เข้ามากระซิบใกล้ ๆ ว่า “เฉียวซุน เธอมีปัญหาหรือเปล่า? ผู้หญิงคนนั้นเมื่อกี้ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่คนที่จะไปยุ่งด้วยได้ง่าย ๆ!”

เฉียวซุนส่ายหัวและยิ้มบาง ๆ “ไม่มีอะไร! แค่ผู้ใหญ่......ที่รู้จัก”

เพื่อนคนนั้นเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

เฉียวซุนเปลี่ยนเสื้อผ้าของตนเองและไปที่ทางเข้าร้านกาแฟ

คุณหญิงลู่นั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง เพราะเธอสง่างามเกินไปจึงเห็นได้อย่างชัดเจน

เฉียวซุนเดินเข้าไปและนั่งลง

คุณหญิงลู่สั่งน้ำมะนาวให้เธอหนึ่งแก้ว พูดอย่างราบเรียบว่า “ดื่มกาแฟมันไม่ดีต่อผิว”

เธอมองดูเสื้อผ้าของเฉียวซุนอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะเอ่ยตำหนิ “ถ้าเธออยากจะมีประสบการณ์ชีวิต ฉันสามารถจัดหาวงออเคสตราที่ดีที่สุดให้เธอได้! นี่มันใช่ที่ที่คุณนายลู่ควรจะมาเหรอไง? และอีกอย่าง...... เธอสวมชุดอะไรของเธอ ก่อนที่ลู่เจ๋อจะกลับมา ต้องให้ทุกอย่างกลับเข้าที่เข้าทางให้เหมือนเดิม! ยุ่งอีนุงตุงนังจริง ๆ เลย”

เธอพูดออกมามากพอสมควร

เฉียวซุนก็ฟังอย่างเงียบ ๆ ในตอนท้ายเธอก็ยิ้มอ่อน ๆ

“ฉันคิดว่าแบบนี้ก็ดีมากแล้วค่ะ”

“อีกอย่าง ฉันกับหลู่เจ๋อกำลังจะหย่ากัน เขาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว คุณไม่รู้เลยเหรอคะ?”

......

คุณหญิงลู่ลมหายใจสะดุด

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉียวซุนใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเธอ และเฉียวซุนไม่เรียกเธอว่าแม่แม้แต่คำเดียว

แต่ก่อน ไม่ว่าลู่เจ๋อจะเย็นชากับเธอแค่ไหน เวลาเฉียวซุนเจอเธอก็ให้ความเคารพเธอมาก

ครู่หนึ่ง คุณหญิงลู่รู้สึกไม่คุ้นชินอยู่เล็กน้อย

เฉียวซุนก็พูดอย่างเปิดอกเลยละกัน “ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบฉัน เพราะงั้นวันนี้คุณก็เลยมาหาฉัน ฉันแปลกใจมาก ฉันคิดมาตลอดว่าคุณอยากให้ฉันหย่ากับลู่เจ๋อ”

คุณหญิงลู่พิจารณาเธออย่างเงียบ ๆ

ไม่ได้เจอกันนานมาก เฉียวซุนไม่เหมือนเดิม

ไม่ยอมจำนนอีกต่อไป กลายเป็นคนพูดจาฉะฉาน

แต่ท้ายที่สุดแล้วคุณหญิงลู่อยู่ในแวดวงชนชั้นสูงมาหลายสิบปี แน่นอนว่ามีวิธีอยู่บ้าง เธอยิ้มเมื่อได้ฟัง

ยิ้มอย่างชื่นใจ

สักพัก คุณหญิงลู่ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ใช่ ฉันไม่ชอบเธอมากจริง ๆ! สวยเกินไป......ผู้หญิงที่สวยเกินไปมันไม่ดี! แต่เมื่อเทียบกันแล้ว ฉันไม่ชอบให้ไป๋เซียวเซียวเข้ามา ครอบครัววุ่นวายแบบนั้นยังกล้าที่จะปีนป่ายเข้ามาอยู่ในตระกูลลู่”

ทันใดนั้นเธอก็ยิ้มอีกครั้ง “แต่เธอไม่มีโอกาสแล้วล่ะ! ขาพิการและยังเคยหย่ามาอีก ไม่มีผู้ชายธรรมดาคนไหนอยากจะได้หรอก นับประสาอะไรกับลู่เจ๋อ!”

เฉียวซุนได้ฟังแล้วรู้สึกหนาวไปทั้งตัว

แต่คุณหญิงลู่กลับทำตัวสบาย ๆ

เธอสัมผัสใบหน้ารูปไข่ของเฉียวซุนเบา ๆ แล้วถอนหายใจ “เธอสวยมาก! มิน่าล่ะลู่เจ๋อถึงได้เกลียดเอา ๆ จนปล่อยมือไปไม่ได้!”

พูดจบ คุณหญิงลู่ก็หยัดตัวขึ้น

เธอมองไปรอบ ๆ และพูดอย่างราบเรียบออกมาว่า “ฉันจะลองคุยกับลู่เจ๋อ! ให้เขาพาเธอกลับไป”

ในตอนท้ายเธอก็รู้สึกรังเกียจอีกครั้ง “ที่นี่ไม่เหมาะกับเธอ”

คุณหญิงลู่เดินออกจากร้านกาแฟ ข้างนอกมีรถเก๋งสีดำหนึ่งคันรออยู่นานแล้ว

คนขับเปิดประตูด้วยความเคารพ

หลังจากที่คุณหญิงลู่ขึ้นนั่งบนรถ ก็พิงพนักเก้าอี้หรูหราแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เธอรู้ว่าเฉียวซุนกำลังคิดอะไรอยู่

เพียงแค่ขาดอิสรภาพเหมือนสัตว์เลี้ยงในบ้าน ที่สามีไม่ให้เกียรติตนก็เท่านั้น...... แต่ใครล่ะที่จะไม่เคยผ่านสภาพอย่างนั้นมา? แล้วจะมีใครที่ไม่สวยตอนสาว ๆ แต่ยังครองใจสามีไม่ได้เหมือนเดิมบ้าง?

เฉียวซุนยังเด็กเกินไป หุนหันพลันแล่นเกินไป!

เมื่อนึกถึงตรงนี้ คุณหญิงลู่ก็รู้สึกรังเกียจอีกครั้ง เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง...... แต่กลับเห็นคนคุ้นเคย

มีความเป็นผู้ใหญ่ หล่อเหลา บุคลิกโดดเด่น เป็นที่จับตามองท่ามกลางฝูงชน

แต่ในสายตาของคุณหญิงลู่ กลับเหมือนหนามข้างตัวและมีหนามอยู่ในเนื้อ

เธอพึมพำกับตนเอง “ไอ้ชาติหมา!”

คนขับที่อยู่ด้านหน้า เกือบคิดว่าตนได้ยินผิดไป คุณหญิงจะพูดคำหยาบคายเช่นนี้ออกมาได้ยังไง เขาต้องฟังผิดไปแน่ ๆ

……

คุณหญิงลู่จากไป

ในร้านกาแฟ เฉียวซุนนั่งอยู่คนเดียวไม่กี่นาที เธอไม่มีเวลาที่จะมาอาลัย เพราะเธอยุ่งมาก ยุ่งกับการทำมาหากินและวิ่งไปวิ่งมา

ตกดึก ในขณะที่กำลังกลับฝนก็ตกลงมา

กลัวว่าไวโอลินจะเปียก เฉียวซุนจึงถอดเสื้อคลุมห่อหุ้มไว้แล้ววิ่งไปที่ป้ายรถเมล์อย่างรวดเร็ว

เธอทำใจที่จะนั่งแท็กซี่ไม่ได้

แต่ในวันที่ฝนตก รถก็เรียกยากมาก ในตอนที่ยืนอยู่ในคืนที่ฝนตกเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง...... เฉียวซุนหนาวจนตัวสั่นและในที่สุดก็เตรียมที่จะวิ่งกลับไป

แต่เพิ่งวิ่งไปสองก้าว เธอก็เห็นลู่เจ๋อ

ตรงทางข้างหน้า ริมถนนที่มีแสงสะท้อนของน้ำ รถยนต์ท็อปคลาสสีดำเงาวับคันหนึ่งจอดอยู่
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 445

    ใบหน้าของเมิ่งเยียนซีดลงเธอก้มศีรษะลง นิ้วเรียวเล็กสีขาวของเขาแตะท้องตัวเองเบา ๆ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในนี้จะมีเด็กแล้วจริง ๆ แต่สามีของเธอกลับถามเธอ......ถามเธอว่าใครคือพ่อของเด็กนอกจากเขาแล้ว ยังจะเป็นใครไปได้อีกกัน?ลูกของเหอโม่รึไง?ในอดีต ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เหมือนกับว่าเมิ่งเยียนจะเป็นฝ่ายที่ตกหลุมรักเขาก่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นรูปถ่ายของเขาที่จูบกับผู้หญิงคนอื่น เธอรู้ดี......เขาไม่ได้รักเธอเธอเองก็ไม่ได้โง่ เธอเคยแอบตรวจสอบมาบ้างแล้วเหมือนกันเลขาของพี่ชายพยายามบอกเธออย่างคลุมเครือว่าอย่ายั่วยุเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร บอกว่าเขากับพี่ชายไม่ลงรอยกัน แต่เธอไม่ใช่แค่ยั่วยุเขา เมื่อหนึ่งปีที่แล้วเธอถึงขั้นแต่งงานกับเขาเลยด้วยซ้ำเมิ่งเยียนไม่ได้อธิบายอะไรเธองอเรือนร่างเพรียวบางของเธอ และโค้งเอวลงเล็กน้อย ราวกับพยายามปกป้องทารกตัวน้อยในครรภ์ของเธอ เธอบ่นพึมพำกับเฉียวสือเยี่ยนว่า “คุณยังต้องการเด็กคนนี้อยู่ไหม? ”เป็นคำถามที่ยากจะให้คำตอบ......หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวสือเยี่ยนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จึงทำให้เมิ่งเยียนเข้าใจได้ในท

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 444

    เมิ่งเยียนขดตัวอยู่ตรงมุมมุมหนึ่งหากเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะถูกเขาทำให้ตกใจจนร้องไห้ไปแล้ว แต่วันนี้เธอกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอถึงขั้นกล้ามองมองตาเขา แล้วถามกลับ “คุณไม่รักฉัน! คุณมาขอฉันแต่งงานทำไม? ”อันที่จริงคำตอบนั้นง่ายมากหากต้องการแก้แค้น บางครั้งก็ควรที่จะบอกเรื่องจริงกับเธอ จากนั้นก็รอดูสีหน้าที่ตกตะลึงของเธอแต่เฉียวสือเยี่ยนกลับไม่ได้ทำแบบนั้น กลับกัน ในใจเขารู้สึกหงุดหงิดมากกว่า เขาใช้แรงที่มีดูดบุหรี่ที่เหลืออยู่จนหมดในคราวเดียว จากนั้นก็ดับบุหรี่ลง......ต่อมา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านพักที่เปรียบเสมือนคุกหลังนั้น หลังจากที่เขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้ว เขาก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลากเธอเข้าไปในบ้านพัก...... เมิ่งเยียนตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอจึงปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่เฉียวสือเยี่ยนเป็นคนใจแข็งเขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเธอไปที่ห้องนอนหลักบนชั้นสอง เขาโยนเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วเริ่มลงโทษเธอ เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออก ซึ่งถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของการกบฏในใจเธอเขากดศักดิ์ศรีของเธอลงจนจมดินร่างกายของเธอเ

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 443

    ร้านอาหารสุดหรู แจกันฝรั่งเศสสีน้ำเงิน เชิงเทียนเงินสเตอร์ลิงเมิ่งเยียนจ้องมองดูหนังสือพิมพ์อยู่นานมากทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา เป็นคนแปลกหน้าที่ส่งเข้ามา [สวัสดีนักเรียนเมิ่ง! ผมชื่อว่าเหอโม่ ผมอยากรู้จักคุณ ได้ไหม? ] ประโยคประโยคนั้น เมิ่งเยียนจ้องมองอยู่พักใหญ่จู่ ๆ เธอก็อยากรู้ว่าการที่ได้รับความรักที่แท้จริงมันรู้สึกยังไง จากนั้นเธอก็หน้ามืดตามัวตอบออกไปว่า [ตกลง]......สามวันต่อมา คนรับใช้ในคฤหาสน์ก็โทรหาเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าหลังจากที่คุณนายเลิกเรียน ก็มักจะขึ้นรถบัสกลับบ้านเสมอคำพูดของคนรับใช้เหมือนมีนัยบางอย่างอยู่ด้วย “คุณนายอารมณ์ดีมากเลยค่ะ”เฉียวสือเยี่ยนพูดอย่างใจเย็น “รู้แล้ว! ”หลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์ เขาก็โน้มตัวไปกดโฟนอินภายในทันที “เลขาจิน มานี่หน่อย”สักพัก เลขาจินคนสวยก็เดินเข้ามา “ประธานเฉียวคะ มีเรื่องอะไรจะสั่งเหรอคะ? ”เฉียวสือเยี่ยนเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาเอื้อมมือไปลูบผมสีดำที่หวีเรียบร้อย แล้วมองขึ้นไปที่แสงไฟด้านบน จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ไปตรวจสอบตารางเรียนวันนี้ของคุณนายที”เลขาจินยิ้ม “ได้ค่ะ ประธานเฉียว”เธอจัดการไ

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 442

    เขามองดูใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอเธอยังเด็ก และไม่มีประสบการณ์มาก่อน เธอไม่สามารถเก็บซ่อนหรือควบคุมอะไรได้......แค่ครั้งเดียวเขาก็แทบจะครอบครองทุกอย่างที่มีในตัวเธอ แต่เฉียวสือเยี่ยนกำลังอยู่ในช่วงวัยที่ต้องการเรื่องพวกนี้มากที่สุด แค่นี้มันจะไปพอได้ยังไง?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย!หลังจากที่ทำกับเธอไปจนถึงตอนสุดท้าย ทุกอย่างมันก็ยุ่งเหยิงไปหมด เมิ่งเยียนก็เหนื่อยหอบจนหมดสติไป......เฉียวสือเยี่ยนก้มศีรษะลง และจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่บนโซฟาเธอช่างน่าสังเวชจริง ๆสักพัก เขาก็เช็ดเธอด้วยเสื้อเชิ้ตของเขา จากนั้นก็อุ้มเธอไปที่เตียงในห้องนอนชั้นสอง แน่นอนว่าเขาจะไม่ช่วยเธออาบน้ำ แล้วก็ไม่มีความรักระหว่างสามีภรรยาอะไรแบบนั้นด้วยเช่นกันเขาห่มผ้าห่มให้เธอ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายหลังจากที่ได้ระบายออกไป เขาก็ไม่ได้มีความคะนึงหาอยู่เลยแม้แต่น้อยพอเมิ่งเยียนตื่นขึ้นมา เฉียวสือเยี่ยนก็แต่งตัวเสร็จแล้ว และกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก......เธอลุกขึ้นจากเตียงทันที และถามเขาอย่างระมัดระวัง “คุณจะไปอีกแล้วเหรอ? ”เฉียวสือเยี่ยนบีบแก้มเธอเบา ๆ ด้

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 441

    หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซุนก็พูดขึ้นว่า “พี่คะ นี่พี่บ้าไปแล้วเหรอ!”เธอไม่เคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนเฉียวสือเยี่ยนเองก็ตกตะลึงเช่นกันในเวลานี้ เขาพักอยู่ที่คฤหาสน์สุดหรูในเมืองเซียง คฤหาสน์ทั้งหลังตกแต่งด้วยงาช้างและของตกแต่งที่ทำมาจากทองคำ แลดูฟุ่มเฟือยเป็นอย่างมาก และนี่ก็เป็นบ้านสีทองที่เฉียวสือเยี่ยนมีไว้เพื่อเก็บซ่อนของสวย ๆ งาม ๆ เอาไว้เมิ่งเยียน น้องสาวของเมิ่งเยียนหุยในตอนที่เมิ่งเยียนอายุได้ 20 ปี เธอก็ได้กลายเป็นคุณนายไปแล้ว หลังจากแต่งงาน เธอก็ถูกเฉียวสือเยี่ยนจัดแจงให้อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ ทุก ๆ วันเธอจะนั่งรถสุดหรูส่วนตัวไปเรียนที่สถาบันวิจิตรศิลป์ พอเลิกเรียน เธอก็จะละทิ้งการเข้าสังคมทั้งหมด และกลับมาที่บ้านพักแห่งนี้ หลังจากผ่านไปหนึ่งปี ข้างกายเธอก็ไม่มีเพื่อนเหลืออยู่อีกเลย ราวกับว่าเธอเพิ่งจะถูกตัดแขนขาออก และกลายเป็นภรรยาตัวน้อยของเขาเท่านั้นเขาแทบไม่อยากจะให้เธอเรียนรู้อะไรเลยเขายิ่งไม่ต้องการให้เธอทำงานบ้าน และไม่ต้องการให้เธอเรียนรู้อะไรจากคุณนายคั่วเลยด้วยซ้ำ เขาแค่อยากเป็นคนเลี้ยงดูเธอ เธอต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอให้กลายเป็นคนที่นอกจากเ

  • ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม   บทที่ 440

    เฉียวซุนเต็มใจที่จะให้อภัย แต่เขาไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้......ในช่วงกลางดึก ลู่เจ๋อลงมายังชั้นล่างจางหยวนยังคงอยู่ที่นั่นเธอเพิ่งทำสิ่งที่น่าละอาย และด้วยความรู้สึกผิด ทันทีที่เธอเห็นลู่เจ๋อกำลังลงมา เธอก็เริ่มพูดใส่ร้ายทันที “ประธานลู่คะ คุณเฉียวล้ำเส้นเกินไปแล้วนะคะ เรื่องในคฤหาสน์เดิมทีเธอไม่ควรเข้ามายุ่งเลยด้วยซ้ำ”“ไม่งั้นจะให้ใครจัดการ? ”เสียงของลู่เจ๋อดูเย็นชา เขามองดูหมอสาวที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าเขาต้องการที่จะไล่เฉียวไป แต่เขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกที่คลุมเครือกับผู้ดูแลสาวคนนี้เลย และเขาก็ไม่เคยบอกใบ้ให้ท่าอะไรกับเธอด้วยจางหยวนตกตะลึงลู่เจ๋อบอกเธอไปตรง ๆ ว่าเขาจะใช้เส้นสายของเขาเพื่อเพิกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพของเธอ ซึ่งหมายความว่าเธอจะไม่สามารถเป็นหมอได้อีกต่อไป“นอกจากนี้...... ”ลู่เจ๋อพูดออกไปด้วยความเย็นชา “ออกจากเมือง B ภายในสองวัน! อย่าคิดที่จะหลีกเลี่ยง ผมจะให้คนไปเก็บกระเป๋าเดินทางของคุณ และส่งคุณไปยังเมืองซีเป่ย......ต่อไป พวกเขาจะคอยจับตาดูคุณเอาไว้! ”“ตอนที่คุณกินข้าว พวกเขาก็จะอยู่ข้าง ๆ”“ตอนคุณนอน หรือเข้าห้องน้ำ พวกเขาก็จะคอยดูแลคุณ”“หมอจาง

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status