บทที่ 17

เฉียวซุนวิ่งกลับไปที่ห้องเช่า

จากที่ห่างไกลออกไป เสิ่นชิงที่กำลังกางร่มรออยู่ใต้ตึกอย่างกระวนกระวายใจ

เฉียวซุนเดินช้าลง “คุณป้าเสิ่น คุณป้ากลับมาได้อย่างไรคะ”

เมื่อถึงบ้านแล้ว เสิ่นชิงหยิบผ้าขนหนูให้เธอเช็ดผม พลางพูดไปด้วยว่า “ป้าไม่ค่อยสบายใจเลยกลับมาดูสักหน่อย ฝนตกหนักขนาดนี้ ทำไมไม่นั่งแท็กซี่ล่ะ”

เสิ่นชิงไล่เธอไปอาบน้ำ เมื่อเธอออกมาก็เตรียมซุปร้อนไว้ให้เธอเพื่อที่ร่างกายจะได้อบอุ่น

ครั้นเมื่อเฉียวซุนกำลังดื่มซุป เสิ่นชิงก็ถามด้วยความลังเล “เรื่องระหว่างเธอกับลู่เจ๋อเป็นยังไงบ้าง”

เฉียวซุนหยุดชะงักนิดหน่อย

ครั้นแล้วเธอก็ดื่มซุปต่อ พูดด้วยเสียงค่อยๆ ว่า “เขาไม่ยอมหย่าค่ะ! และหนูก็ยังหาคนที่รับทำคดีหย่าร้างชั่วคราวไม่ได้เลย อย่างไรก็ตามหนูได้ยื่นขอแยกทางแล้ว อาจใช้เวลาถึงสองปี ในตอนนั้นถึงแม้ว่าเขาจะไม่ยอมแต่ก็ต้องหย่าอยู่ดีค่ะ”

ป้าเสิ่นให้เฉียวซุนกินยาโดยไม่พูดอะไร เมื่อดูแผลที่ปลายนิ้วนั่น เสิ่นชิงก็รู้สึกเศร้าใจ

ในตอนนั้น เฉียวซุนเป็นนักเรียนที่มีพรสวรรค์คนหนึ่งของโรงเรียนดนตรี ผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียงล้วนอยากจะรับเธอ อย่างอัจฉริยะทางดนตรีแซ่เว่ยคนนั้น ในช่วงแรกก็มาทาบทามตั้งหลายครา

ในตอนนี้เธอกลับต้องไปเล่นไวโอลินในสถานที่แบบนั้น

เฉียวซุนดูออกว่าเธอคิดอะไร

เธอพูดปลอบเสิ่นชิงว่า “รอให้พ่อหายดี พี่ชายออกมา หนูก็กลับไปเรียนต่อได้แล้วนะคะ”

เสิ่นชิงถึงจะมีรอยยิ้มขึ้นมา “ป้าเชื่อเธอนะ! เมื่อถึงตอนนั้นพวกเราก็จะกลายเป็นนักดนตรี”

เฉียวซุนยิ้มเพียงเล็กน้อย

นานแล้วที่เธอไม่ได้ยิ้มแบบนี้ ตอนที่เธอยิ้มนั้น เขี้ยวเล็กก็ค่อย ๆ เผยออกมา ช่างน่ารักมากจริง ๆ

เมื่อกลับมาถึงห้อง

เธอนั่งอยู่ที่ข้างเตียงนอน เช็ดไวโอลินที่หวงแหนอย่างระมัดระวัง

ในตอนนั้นเองเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผู้จัดการของบริษัทการแสดงโทรมา บอกว่าร้านอาหารฝรั่งเศสสุดหรูจะเปิดให้บริการในวันพรุ่งนี้จึงต้องการแสดงที่มีระดับ

ผู้จัดการหัวเราะชอบใจ “ฉันนึกถึงคุณทันทีเลยนะเฉียวซุน เล่นเพียงแค่สี่ชั่วโมงก็ได้เงินสองหมื่นห้าพันบาท เงินตกลงมาจากฟ้าเชียว! เฉียวซุนฉันรู้ว่าคุณขัดสนเงินทอง เรื่องนี้พวกเราแบ่งกันคนละครึ่ง! น่าสนใจใช่มั้ยละ! ”

สี่ชั่วโมงสองหมื่นห้าพันบาทงั้นเหรอ

เฉียวซุนลุกขึ้นยืนทันที ปกติแล้วเธอไม่ชอบการเข้าสังคม ตอนนี้คำพูดที่นุ่มนวลไม่กี่คำก็พูดไปแล้ว

ผู้จัดการกำชับเป็นพิเศษ “พรุ่งนี้ใส่ชุดสวยเลยนะ!”

เฉียวซุนตอบแค่อืมไปสั้น ๆ

หลังจากที่วางโทรศัพท์แล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะหยิบไวโอลินขึ้นมา สัมผัสไปมาอยู่อย่างนั้น

หลังจากที่มีความสุขได้สักพัก เธอก็ไปเลือกเสื้อผ้าที่เหมาะสม

เธอหาอยู่ครึ่งค่อนวัน ในที่สุดเธอก็เจอเสื้อเชิ้ตผ้าไหมสีขาวกับกระโปรงยาวสีดำชุดนั้น เฉียวซุนมองไปสัมผัสไป คลับคล้ายคลับคลาว่า เธอสวมชุดนี้ตอนที่เธอเป็นคุณนายลู่

ผ่านมานานแล้ว เธอไม่เคยสวมมันอีกเลย

……

ในคืนต่อมา ณ ร้านอาหารฝรั่งเศสสุดหรูที่ตั้งอยู่ในถนนละแวกที่ดีที่สุดของเมือง B สว่างไสวไปด้วยแสงไฟ

พนักงานเสิร์ฟถือถาดอาหารเดินไปมา

เฉียวซุนสวมชุดผ้าไหมกระโปรงยาว ผมสีดำผูกไว้ด้านหลังคอขาวเผยให้เห็นต่างหูมุกคู่หนึ่ง ช่างสวยงามอย่างน่าประหลาดใจ

ภายใต้โคมไฟคริสตัล เธอดูอ่อนโยนและงดงามขณะเล่นไวโอลิน

ผ่านกระจกกั้นสูงจากพื้นจรดเพดาน

รถเบนท์ลีย์สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ด้านนอก ลู่เจ๋อที่กำลังพิงรถสูบบุหรี่ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงลำลองสีดำ ดูแต่งตัวสบายๆ กว่าชุดทำงานปกติเล็กน้อย

ควันสีเทาที่พ่นออกมา กลับถูกสายลมยามค่ำคืนพัดพาไป

ครั้งแรกที่ลู่เจ๋อเห็นเฉียวซุนเล่นไวโอลิน

สายตาที่เขามองเธอนั้น เผยให้เห็นความคิดที่หยาบคายของผู้ชายที่มีต่อผู้หญิง เขายังแสดงความเป็นเจ้าของโดยที่ไม่รู้ตัว

เขาไม่ได้เข้าไปในร้านอาหาร เพียงแค่ยืนรออยู่ด้านนอก

ในบางครั้งเขาเห็นว่ามีผู้ชายประทับใจเฉียวซุนมากจนยื่นนามบัตรให้เธอ แต่เฉียวซุนยิ้มปฏิเสธทุกคน เธอเพียงแค่เล่นไวโอลินของเธอเท่านั้น ลู่เจ๋อค่อนข้างพอใจ

เขาคิดว่าตราบใดที่เฉียวซุนกลับบ้านกับเขา ช่วงเวลานี้เขาจะถือซะว่าการที่เธอต่อต้านเขานั้นมันไม่เคยเกิดขึ้น

ร้านอาหารปิด เวลาสี่ทุ่มครึ่ง

เมื่อเฉียวซุนเก็บไวโอลินเสร็จ เธอก็บอกลากับผู้จัดการร้านอาหาร ผู้จัดการร้านพอใจเธอมากให้เงินอย่างตรงไปตรงมา เขายังบอกอีกว่าถ้ามีงานอะไรจะเรียกเธอ

เฉียวซุนกล่าวขอบคุณอีกครั้ง

เธอเดินออกมาจากร้านอาหาร เมื่อลู่เจ๋อเห็นเธอจึงค่อยหยิบบุหรี่ออกมาอย่างช้า ๆ ขณะที่เขากำลังเรียกเธอนั้นกลับมีใครนำหน้าเขาไปหนึ่งก้าว

“เสี่ยวซุน!”

เฉียวซุนหันไปตามเสียง

ระยะห่างเพียงไม่กี่ก้าว เฮ่อจี้ถังที่เพิ่งจอดรถ ลดกระจกลงแล้วกวักมือเรียกเธอ “ขึ้นรถสิ ผมไปส่งคุณเอง”