บทที่ 18

เฉียวซุนรู้สึกว่าสนิทสนมมากเกินไป

ขณะที่กำลังจะปฏิเสธ เฮ่อจี้ถังก็หยิบกล่องถนอมอาหารตรงที่นั่งผู้โดยสารออกมา “แม่ผมทำเกี๊ยวเองเลยนะ ไส้ขึ้นฉ่ายที่คุณชอบทาน ท่านจึงให้ผมเอามาให้คุณ”

เฉียวซุนรู้สึกเกรงใจนิดหน่อย “คุณป้ายังจำได้!”

เฮ่อจี้ถังยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาเอียงตัวเปิดประตูฝั่งผู้โดยสาร “ขึ้นรถสิ ผมผ่านทางนั้นพอดี”

เฉียวซุนคิดว่าคงไม่ดีแน่หากจะปฏิเสธอีกครั้ง

เธอขึ้นรถแล้วคาดเข็มขัดนิรภัย “รบกวนคุณแล้วค่ะ”

มือทั้งสองข้างของเฮ่อจี้ถังจับพวงมาลัย เอียงตัวหันไปมองเธอที่กำลังกอดกล่องถนอมอาหารด้วยสายตาที่อบอุ่น “ถ้าหิวแล้วก็เปิดทานเถอะ มันกำลังร้อน ๆ อยู่”

เฉียวซุนไม่คิดที่จะสนิทสนมมากเกินไป นอกจากนี้แล้วเธอกลัวว่าจะทำรถเขาสกปรก เธอส่ายหน้า “ฉันอยากกลับไปทานที่บ้านค่ะ”

เฮ่อจี้ถังไม่บังคับเธอ เขาค่อย ๆ เหยียบคันเร่ง หลังจากนั้นเขาก็พูดด้วยท่าทีสบาย ๆ “กลับบ้านแล้วค่อย ๆ ทานก็ดีเหมือนกัน!”

รถบีเอ็มดับเบิลยูสีขาวขับออกไปอย่างช้า ๆ

ห่างออกไปประมาณสิบเมตร ลู่เจ๋อมองไปยังรถที่เคลื่อนออกไป ด้วยสีหน้าอึมครึมราวกับจะมีน้ำสามารถหยดได้

เขาหยิบโทรศัพท์มาจากในรถ ต่อสายโทรศัพท์หาใครบางคน ไม่นานเขาก็ได้คำตอบ

เป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริง ๆ

บอสที่อยู่เบื้องหลังร้านอาหารแห่งนี้ คือ เฮ่อจี้ถัง

……

อาจเป็นเพราะเหนื่อยล้าเกินไป เฉียวซุนจึงเผลอหลับไปในรถ

ขณะที่จอดรถ เธอก็ยังคงหลับอยู่

เฮ่อจี้ถังเอียงตัวมองเธอ มองใบหน้าที่งดงามแต่กลับซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด มองร่างกายอันบอบบางของเธอที่สวมชุดผ้าไหมกระโปรงยาวกำลังนอนคุดคู้ เขาไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนแบบเปิดเผยขนาดนี้มาก่อน

เมื่อก่อนในสายตาของเขา เฉียวซุนเป็นแค่เด็กผู้หญิง

แต่หลายปีที่ผ่านมา เธอเติบโตขึ้นเป็นผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว อีกทั้งลู่เจ๋อเองที่สอนให้เธอกลายเป็นคนมีที่เสน่ห์อย่างทุกวันนี้

ความรู้สึกของเฮ่อจี้ถังซับซ้อนเล็กน้อย

เขาอดไม่ได้ที่จะเอียงตัว สัมผัสเบา ๆ ที่ใบหน้าขาวนั้นอย่างนุ่มนวล พูดด้วยเสียงแหบ ๆ “ทั้งๆ ที่ผมรู้จักคุณก่อน”

เฉียวซุนตื่นขึ้นมา

เธอลืมตาแล้วมองไปรอบ ๆ “ถึงเร็วขนาดนี้เลยเหรอ”

เมื่อเธอสบตากับเฮ่อจี้ถัง ก็ต้องตกใจ อดไม่ได้ที่กระชับกล่องที่อยู่ในมือ

เฉียวซุนคือผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว

เธอไม่ได้เชื่องช้า

เช็คจำนวนเงินสิบล้านบาท เกี๊ยวโฮมเมดจัดส่งแบบพิเศษ ยากที่จะพูดถึงความสัมพันธ์ในอดีต มันดูดื้อรั้นเกินไปหน่อย

เฉียวซุนครุ่นคิดครูหนึ่ง พูดด้วยเสียงเบา ๆ “พี่จี้ถัง ฉันจัดการเรื่องภายในบ้านได้ หลังจากนี้พี่อย่าได้กังวลเลย!”

เฮ่อจี้ถังจ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ

เขาทั้งคู่ล้วนเป็นชายหนุ่มหญิงสาวที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ทำไมจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ได้ยิน เฉียวซุนคาดเดาความคิดของเขาได้ จึงปฏิเสธไป! อาจเป็นเพราะพะว้าพะวังกับลู่เจ๋อ กลัวว่าจะส่งผลต่อเขา

เฮ่อจี้ถังไม่ทำให้เธอลำบากใจ

เขาเคาะเบา ๆ ลงบนกล่องอาหารในมือเธอ แล้วยิ้มเล็กน้อย “ได้สิ! มีเรื่องอะไรก็มาหาฉันได้นะ!”

เหมือนว่าเฉียวซุนจะไม่รู้สึกซาบซึ้งเลยสักนิด แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก มิตรภาพที่ให้ความช่วยเหลือในยามลำบาก ใคร ๆ ก็ล้วนซาบซึ้งกันทั้งนั้น

เพียงแต่ในโลกของผู้ใหญ่มักจะมีความกังวลมากเกินไป

หลังจากนั้น เฉียวซุนยืนอยู่ท่ามกลางสายลมยามค่ำคืน มองดูรถบีเอ็มดับเบิลยูสีขาวที่ขับออกไปช้า ๆ รอจนรถออกไปแล้ว เธอจึงจะค่อย ๆ เดินไปยังทางเดินเก่า

ไฟในทางเดินเสียมาหลายวันแล้ว ไม่มีงบประมาณ ดังนั้นการซ่อมแซมจึงช้าไปด้วย ทุกหนทุกแห่งล้วนมืดสนิท

ขณะเฉียวซุนเตรียมเปิดไฟในโทรศัพท์ ร่างกายเธอกลับถูกโอบกอดด้วยแขนที่แข็งแกร่งของผู้ชาย

เธอสะดุดเล็กน้อย

เธอถูกผู้ชายคนหนึ่งกดไว้บนผนังทางเดิน

แสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่าง เฉียวซุนเห็นใบหน้าที่ไม่พอใจของลู่เจ๋อ เหมือนกำลังจับชู้อยู่

เธอยื่นมือไปผลักเขา “ลู่เจ๋อปล่อยฉันนะ!”

ลู่เจ๋อจ้องมองเธอ ดวงตาสีดำแสนเย็นชานั่นสามารถแช่แข็งได้ ร่างกายชายที่แข็งแกร่งของเขาแนบชิดกับร่างบอบบางของหญิงสาว ท่าทางทั้งหมดนั้นล้วนน่าอายอย่างยิ่ง

กล่องอาหารได้ลื่นหลุดจากมือของเฉียวซุน

ข้อมือบางทั้งสองข้างของเธอถูกบีบและยกให้สูงขึ้น ข้อมือคู่นั้นถูกตรึงไว้บนศีรษะ

ร่างกายของชายหนุ่มที่มีกลิ่นน้ำหอมโลชั่นอ่อน ๆ แล้วกระซิบข้างใบหูของเธออย่างอ่อนโยน “เพราะเขา เธอถึงอยากจะหย่ากับฉันใช่มั้ย”

เฉียวซุนส่ายหน้า และกำลังจะพูด

ทันใดนั้น เธอส่งเสียงกรีดร้องแผ่วเบา