ตอนที่ 7 เอาตัวปลดหนี้

ตอนที่ 7 เอาตัวปลดหนี้

เช้าวันใหม่

อคิณณ์ยังนอนกอดเฟย์บนเตียงอยู่ อคิณณ์ตื่นก่อนเพราะกลัวเฟย์จะหนีหายไปเพราะจะต้องคุยกันหลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนให้เข้าใจก่อน วันหยุดยาวนี้เขาตั้งใจจะอยู่ห้องของเขา ตัวของเฟย์นุ่มมากเพราะเนื้อตัวที่อวบอิ่ม ผิวเนียนขาวใสสุขภาพดี ไม่นานเฟย์ลืมตามาเจออคิณณ์ที่นอนกอดข้างๆก็ตกใจเล็กน้อยแต่เธอจำได้ทุกเหตุการณ์อันเร้าร้อนเมื่อคืนได้ดี

“ตื่นแล้วเหรอ ยัยแม่วัว” อคิณณ์บอกยัยแม่วัวของเขา

“เฮ้ย พี่ ” เฟย์ตกใจกับการที่อคิณณ์ก้มลงจูบไหล่มนของเธอ

“เอ่อ... ”อคิณณ์กำลังจะบอกอะไรบางอย่างกับเฟย์แต่เฟย์พูดขึ้นมาก่อน

“พี่ลดหนี้ให้หนูเท่าไหร่คะ หรือหมดเลย ” เฟย์ถามอย่างตรงมาตรงไป ไม่ได้รู้สึกเสียดายครั้งแรกของเธอแต่อย่างใด

“เอาตัวปลดหนี้จริงๆสินะ” อคิณณ์พูดไปไม่พูดเปล่า มือไม้นัวเนียร่างของอีกคนนึง เฟย์ตอบรับอย่างไม่รุ้สึกผลักไส

“ใครจะให้พี่กินฟรีล่ะ” เฟย์พูดพร้อมกับพยักหน้า

“ เธอก็ได้ฉันนะ ” อคิณณ์พูดแล้วจูบเน้นที่ริมฝีปากของเฟย์แรงๆประหนึ่งทำโทษ สองหนุ่มจูบตอบรับกันไปมาด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้นใจ

“เอ้า พี่อคิณณ์”

“ไปอาบน้ำ แช่น้ำกัน เดี๋ยวถูหลังให้หน่อย ค่อยคุยกัน ”  อคิณณ์จะเริ่มสอนบทรักบทใหม่อีกครั้ง แล้วสองหนุ่มสาวก็เดินจูงมือกันไปห้องน้ำ บทรักครั้งใหม่กำลังดำเนินขึ้นอีกครั้งในอ่างทรงกลมใบใหญ่ เสียงหยอกเย้าของคนสองคน เสียงหัวเราะต่อกระชิกกันดังทั่วห้อง

สามวันต่อมา

เฟย์มองคีย์การ์ดในมือ ยืนมองเพนท์เฮาส์สูงระฟ้า ใจเต้นรัวจนแทบจะได้ยินเสียงในความเงียบที่ปกคลุมอยู่รอบตัว เธอขึ้นลิฟท์มาหยุดอยู่หน้าประตูห้องของอคิณณ์แล้ว มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่กำลังเคาะประตู ความกังวลและความตื่นเต้นประสานกันจนทำให้หัวใจของเฟย์หนักอึ้ง ภาพคำพูดของอคิณณ์ในคืนนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ทำให้เขายังไม่สามารถควบคุมความรู้สึกตัวเองได้อย่างเต็มที่

มันน่าโมโหมากๆเลยที่ตัวเธอทำเรื่องแบบนั้นไปแล้วแต่เจ้าหนี้ยังไม่มีคำตอบใดๆกลับมา ทุกคำพูดของเขาก็ยังวนเวียนในหัวเธออยู่

“มาหาฉันอีกสามวัน มาฟังคำตอบ”

เมื่อประตูเปิดออก ใบหน้าเรียบเฉยของอคิณณ์ที่ปรากฏขึ้นทำให้เฟย์รู้สึกเหมือนถูกกดดันยิ่งขึ้น บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความเงียบสงบ ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเรียบร้อยและเป็นระเบียบเสียจนเฟย์รู้สึกว่าที่นี่อาจจะเป็นโลกอีกใบที่เขาไม่เคยเข้าไปถึงมาก่อน

“เข้ามาสิ” เสียงของอคิณณ์เรียบเฉยเหมือนปกติ แต่ในความเรียบง่ายนั้นกลับมีบางสิ่งที่ทำให้เฟย์รู้สึกเหมือนถูกกักขังอยู่ในสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้ เธอเดินเข้ามาในห้อง ชำเลืองมองไปรอบๆ อย่างประหม่า แต่ก็พยายามซ่อนความรู้สึกนั้นไว้ในใจ

“ให้หนูรอคำตอบตั้งสามวัน” เฟย์ประชดด้วยน้ำเสียงงอนๆเพราะอคิณณ์หายเงียบไปและเธอก็ไม่กล้าติดต่อมาก่อนวันที่เขานัดให้คำตอบ

“เธอก็เชื่อฟังดีนี่”

ตอนแรกอคิณณ์รอให้เฟย์ติดต่อกลับมาแต่เฟย์กลับหายเงียบไปสามวันตามคำที่เขาบอก คิดแล้วมันน่าโมโหเหมือนกัน ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงตามติดตัวเขาแล้ว

“พี่อยู่คนเดียวจริงๆเหรอคะ?” เฟย์ถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบที่เกือบจะอึดอัด ห้องนี้ดูสะอาดสะอ้านเกินกว่าจะมีใครอีกคนอาศัยอยู่

“ก็อยู่คนเดียวสิ เธอคิดว่าฉันจะมีใครอีกล่ะ” อคิณณ์ตอบสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีความรู้สึกอะไรแอบแฝง พร้อมกับเดินไปหยิบเครื่องดื่มจากตู้เย็น

“คำตอบของพี่คือยังไงคะ?”เฟย์ถามอคิณณ์

“เธอคิดว่าครั้งแรกของเธอมีค่าหรือราคาเท่าไหร่” อคิณณ์เลือกถามประโยคที่เป็นปกติของเขา

“หนูอยากให้จบหนี้ทั้งหมด”

“เธอไม่ได้มีค่าหรือราคามากขนาดนั้น”

“แล้วพี่จะลดหนี้ให้เหลือเท่าไหร่”

เฟย์ถามเสียงเบาเพราะกำลังสกัดกลั้นความโกธรแล้วไว้ ทุกคำพูดของเขาทั้งดูถูกเหยียดหยามแต่เธอก็เข้าใจดีเพราะเป็นเธอเองที่เลือกทางนี้ แต่จิตใจคนฟังอย่างเธอก็อดใจสั่น มือไม้สั่นจากความโกธรที่เกาะกินอยู่ในใจ ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้สึก

 “เรื่องที่พี่พูดอะไรไป เธอคิดยังไง? โกธรไหม?” อคิณณ์หยิบน้ำเย็นมาให้เฟย์ แล้วนั่งลงข้างๆ พร้อมกับเอ่ยถามตรงๆ

"เอ่อ...พี่หมายถึงเรื่องที่หนูไม่ได้มีค่าหรือราคามากขนาดนั้นใช่ไหม?" เฟย์ยกแก้วน้ำขึ้นมาถือไว้ในมือ แต่มือกลับสั่นเล็กน้อย เพราะมีความโกธรอยู่ในใจ

“ใช่  ”  อคิณณ์ตอบกลับด้วยสายตาที่จ้องตรงไปยังเฟย์

 “โกธรค่ะ แต่หนูเลือกของหนูเอง พี่บอกมาเลยลดเท่าไหร่” เฟย์สบตากับอคิณณ์อย่างจริงจัง

“หนี้เหลือครึ่งนึง ” อคิณณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่ยังคงเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยความแน่วแน่ในสิ่งที่เขาตัดสินใจ

“...” เมื่อได้ยินคำตอบเฟย์คำตาโตพร้อมเม้นปากโชว์แก้มป่องๆของเธอ เพราะตกใจกับสิ่งที่อคิณณ์บอก ถึงเธอไม่มีค่าแต่ราคาที่เขาลดหนี้ให้ถือว่ายอดเงินมากเลยทีเดียว

"ขอบคุณค่ะ อีกหนึ่งแสนหนูจะหามาชดใช้ให้นะคะ"

ไม่มีการตอบกลับจากอคิณณ์ ความเงียบเข้ามาครอบคลุมช่วงเวลานั้น เฟย์รู้สึกได้ถึงความตึงเครียดในอากาศ เธอรู้ว่าอคิณณ์เป็นคนที่ชอบควบคุมสถานการณ์ แต่ไม่คิดว่าจะตรงไปตรงมาขนาดนี้

“แล้วตอนนี้คิดยังไง?” อคิณณ์ถามขึ้นอีกครั้ง สายตาของเขายังคงไม่ปล่อยให้เฟย์ได้มีช่องว่างให้หลบเลี่ยง

 “ก็...เอ่อ...เอาตามที่พี่บอกค่ะ” เฟย์กลืนน้ำลายเล็กน้อยก่อนจะตอบ

 “ดี ว่าง่ายๆ” อคิณณ์พยักหน้าเบาๆ รับคำตอบนั้นอย่างไม่แสดงความรู้สึกมากนัก

“วันนี้ถูหลังให้ด้วยนะ”

“ห๊ะ! วันนี้อีกเหรอพี่!” เฟย์อุทานด้วยความตกใจที่อคิณณ์บอกมาอย่างรวดเร็ว ความตื่นเต้นทำให้เธอรู้สึกว่าทุกอย่างเคลื่อนไหวไปเร็วกว่าที่เขาจะทันตั้งตัว

“ก็ใช่ เธอคิดว่าไงล่ะ?” อคิณณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง ทำให้บรรยากาศในห้องรู้สึกหนักแน่นยิ่งขึ้น

 “แต่...เอ่อ...พี่จะให้หนูครั้งละเท่าไหร่?” เฟย์ทำตาโตและถามไปด้วยความตื่นเต้น

“ครั้งละหมื่น สิบครั้งก็หมดแล้วแต่ถ้าฉันเบื่อก่อน เธอค่อยใช้เป็นเงินสด” อคิณณ์พูดพร้อมรอยยิ้มมุมปากเล็กๆ

“ชิ นึกว่าจะจบกันไปเลย” เฟย์บ่นพึมพำอย่างอดผิดหวังไม่ได้  อคิณณ์ไม่ตอบ แต่กลับขยับเข้ามาใกล้เฟย์อีกนิด ทำให้เฟย์รู้สึกถึงลมหายใจของอคิณณ์ที่อยู่ใกล้จนเธอเผลอถอยหลังไปติดพนักโซฟาอย่างไม่รู้ตัว

 "อ่ะ อะไรพี่! ใกล้ขนาดนี้เลยเหรอ!" เฟย์หัวเราะแห้งๆ พยายามปกปิดความเขินอายที่เริ่มปกคลุมตัวเอง

“เธอตกลงแล้วนี่นา” อคิณณ์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ยังคงนิ่งสงบ แต่ในแววตาของเขากลับแฝงไปด้วยความเป็นผู้อยู่เหนือกว่าอย่างชัดเจน เฟย์หัวเราะเบาๆ อย่างเขินอาย หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

“แล้วงานที่ต้องเล่นเป็นไม่กันหมาล่ะ”

“งานนั้นฉันจ่ายให้เป็นครั้งๆแล้วแต่ว่าพ่อฉันจะนัดดูตัวให้เมื่อไหร่”

“ทำไมพี่ไม่ปฏิเสธไปล่ะ เห็นใจผู้หญิง”

“บางคนถ้าไม่เจอกับตัวก็ยังจะตามอยู่นั่นแหละ”

 “แต่พี่นี่ไม่เหมือนที่คิดไว้เลยนะ” เฟย์บอกอคิณณ์ตามที่เขาคิด

“แล้วเธอคิดว่าฉันเป็นยังไงล่ะ?”อคิณณ์ถามพร้อมมองเฟย์ด้วยความสนใจ ความสงสัยแฝงอยู่ในสายตาที่ดูจริงจังเสมอ

“ก็...คิดว่าพี่จะต้องเป็นคนเงียบๆ ขรึมๆ ไม่คิดว่าจะ...” เฟย์หยุดพูด ขณะที่หัวใจเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะก้มหน้าลงเพราะไม่กล้าสบตาอคิณณ์ เฟย์หลบสายตาของอคิณณ์เล็กน้อย ความรู้สึกเขินอายทำให้ใบหน้าของเธอเริ่มแดงระเรื่อ

 “ไม่คิดว่าจะอะไร?” อคิณณ์ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นอย่างแผ่วเบา

“ไม่คิดว่าพี่จะ...หื่นกามขนาดนี้” เฟย์สูดหายใจลึกเพื่อเรียกความกล้าก่อนจะตอบเสียงเบา ความเขินอายทำให้เธอต้องหลบสายตาอคิณณ์อีกครั้ง แต่รู้สึกได้ถึงการจ้องมองที่เรียบเฉยและคาดไม่ถึงจากอคิณณ์

“ก็ฉันไม่ชอบเสียเปรียบนี่นา” อคิณณ์ยิ้มมุมปากและหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะของเขานุ่มลึกและฟังดูเป็นธรรมชาติ

 “โอเคๆ หนูเข้าใจแล้ว หนูก็ไม่ได้จะโกงพี่สักหน่อย?” เฟย์เงยหน้าขึ้นมองอคิณณ์แล้วพบว่าหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง

“แล้วรอนานเท่าไหร่กว่าเธอจะใช้หนี้หมด” อคิณณ์ตอบสั้นๆ แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับมีน้ำหนักของความมั่นคงและจริงจัง

“ดูหนังกันไหม?” อคิณณ์เสนอ แต่ในใจเขาต้องให้เฟย์อยู่ต่อ

“อ๋อ...ก็ได้ค่ะพี่” เฟย์ตอบรับด้วยความโล่งใจที่สถานการณ์เริ่มผ่อนคลายลง เฟย์รู้สึกว่าหัวใจที่เคยเต้นแรงเริ่มสงบลงทีละน้อย