Share

บทที่ 1404

Author: จันทร์กระจ่างภูผา
เหล่าขุนนางกังฉินในราชสำนัก สร้างความปั่นป่วนต่อราชกิจ ทำให้ราชสำนักต้าเซี่ยไร้ซึ่งความสงบสุข

เพียงสามารถสาวไส้เหล่าขุนนางกังฉินออกมาได้ ก็จะสามารถกวาดล้างพวกหนอนบ่อนไส้ให้สิ้นซากในคราวเดียว

หลี่หลงหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เสด็จพ่อ ลูกสืบทราบมาว่าพรรคพวกของหลู่จงหมิงก็คือหม่ายง เจ้ากรมคลังพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หวู่คาดไม่ถึงเล็กน้อย “หม่ายงหรือ? เวลาปกติข้าเห็นเขาซื่อสัตย์ภักดี จึงได้มอบหมายให้เขารับผิดชอบกรมคลัง แต่คาดไม่ถึงว่าลับหลังจะกล้าร่วมมือกับหลู่จงหมิงคิดการกบฏ!”

หลี่หลงหลินทูลตอบ “เสด็จพ่อ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ เหล่าขุนนางกังฉินในราชสำนักล้วนแล้วแต่เจนจัดในเล่ห์เหลี่ยม แต่ละคนเจ้าเล่ห์แสนกลยิ่งกว่ากัน หากมิใช่ลูกใช้ความพยายามอย่างสุดกำลัง ก็คงสืบไม่พบว่าเป็นหม่ายงที่ชักใยอยู่เบื้องหลัง”

“ตงไห่อุดมสมบูรณ์เพียงใด ติดกับตงไห่ ดินดีนับพันลี้ เดิมทีเป็นอู่ข้าวอู่น้ำ ประชาชนจะอดอยากได้อย่างไร แต่ตอนนี้กลับตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ นี่มิใช่ภัยธรรมชาติ แต่เป็นภัยจากมนุษย์ และเจ้ากรมคลังผู้นั้นคือผู้ต้องสงสัยที่สุด”

“ที่หลู่จงหมิงกล้าลงมือกับเสบียงอาหาร ก็เพราะมีคนในกรมคลังคอยหนุนหลั
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1412

    หลายวันต่อมา ก็ถึงกำหนดการทดลองเดินเรือของเรือสมบัติแห่งต้าเซี่ย ณ จวนอ๋องตงไห่ ฮ่องเต้หวู่ตื่นมาก่อนรุ่งสาง เมื่อชำระร่างกาย ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ แต่งกายเรียบร้อย จึงนั่งรถม้าไปพร้อมกับเว่ยซวิน มุ่งสู่ท่าเรือ เพราะเกรงว่าจะเสียเวลา ระหว่างทาง ฮ่องเต้หวู่ทอดสายตามองผ่านหน้าต่างรถม้า เห็นภายนอกเนืองแน่นไปด้วยฝูงชน ราวกับมดปลวกที่รุมทึ้งอาหาร ฮ่องเต้หวู่ก็รำพึงรำพัน “ข้าไม่เคยเห็นภาพอันยิ่งใหญ่เช่นนี้มาก่อน สมกับคำเอ่ยที่ว่า ถนนหนทางว่างเปล่า เพราะผู้คนนับหมื่นต่างออกไปรวมตัวกัน” เว่ยซวินน้อมรับ “ฝ่าบาท เรือสมบัติแห่งต้าเซี่ยลำนี้นับเป็นเรือที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในรอบพันปี ผู้คนจึงตื่นเต้นยินดีเป็นธรรมดา ต่างปรารถนาจะยลโฉมเรือสมบัติด้วยตาตนเอง จึงพากันออกจากบ้านมาชมความอึกทึกตั้งแต่เช้าตรู่” ในใจของฮ่องเต้หวู่เต็มไปด้วยความหวัง ตั้งตารอคอยรูปลักษณ์อันสมบูรณ์ของเรือสมบัติ หนึ่งก้านธูปผ่านไป รถม้าฝ่าฝูงชนที่แออัด มาถึงท่าเรือที่ใช้ในการทดลองเดินเรือ เรือสมบัติแห่งต้าเซี่ยจอดเทียบท่าอยู่แล้ว รอคอยการทดลองเดินเรือ ทันทีที่ฮ่องเต้หวู่ลงจากรถม้า เงยหน้าขึ้น ก็ทรงตระลึงงันต่อสิ่งมห

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1411

    หลี่หลงหลินส่ายศีรษะ “ไม่ใช่เช่นนั้น แต่เป็นเพราะเรือต่างหาก” ซูเฟิ่งหลิงชะงัก “เรือ?” หลี่หลงหลินเอ่ย “โจรสลัดแคว้นโวกั๋วล้วนมาจากตงอิ๋ง หากหวังจะมาถึงต้าเซี่ย จำต้องอาศัยเรือเป็นพาหนะ ด้วยวิทยาการการต่อเรือของตงอิ๋งในเวลานี้ เรือลำหนึ่งจุคนได้มากสุดเพียงไม่กี่สิบคน ส่วนเรือรบที่ต้าเซี่ยมีอยู่ในตอนนี้ อย่าว่าแต่จะข้ามทะเลตงไห่ไปถึงตงอิ๋งได้หรือไม่เลย แม้แต่จำนวนคนที่บรรทุกได้ยังน้อยกว่าเรือรบของตงอิ๋งเสียอีกครึ่ง” “เหตุใดภัยจากโจรสลัดแคว้นโวกั๋วแห่งตงอิ๋งจึงไม่อาจกำจัดเสียได้โดยง่าย หรือเป็นเพราะทหารที่ประจำการอยู่ ณ ทะเลตงไห้ไม่ได้กล้าหาญชาญชัย หรือมีจำนวนน้อยกว่าโจรสลัดแคว้นโวกั๋ว?” หลี่หลงหลินเอ่ย “ไม่ใช่ทั้งสองประการ เพียงเพราะเรือรบที่ตงอิ๋งใช้อยู่ในขณะนี้ล้ำหน้ากว่าต้าเซี่ย สามารถไปมาได้อย่างอิสระในท้องทะเล” ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า พลางครุ่นคิดอย่างจริงจังถึงสิ่งที่หลี่หลงหลินเอ่ย หลี่หลงหลินเอ่ย “เหตุที่ให้เจ้าพักเพื่อรอดูก่อน ไม่ใช่ว่าเพิกเฉยต่อภัยจากโจรสลัดแคว้นโวกั๋ว เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาอันสมควร แม้ตอนนี้ข้าจะออกคำสั่งให้เจ้านำทัพตระกูลซูไปยังหัวเมืองชายทะเลที่ประส

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1410

    ค่ำคืนดึกสงัด ณ จวนอ๋องตงไห่แสงเทียนในห้องหนังสือสั่นไหวหลี่หลงหลินกำลังก้มหน้าวาดแบบแปลนอยู่บนโต๊ะ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังแว่วมา จึงเงยหน้าขึ้นทันทีเห็นเพียงซูเฟิ่งหลิงพุ่งพรวดเข้ามาด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยวนางสวมเกราะเงินคลุมทับด้วยผ้าคลุมสีแดง มือถือทวนยาวสีเงิน ดวงตาหงส์เปล่งประกายเปลวเพลิง ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยความโกรธ ท่าทางเหมือนจะมาเอาเรื่องหลี่หลงหลินเผยรอยยิ้มบนใบหน้า “อ้ายเฟย ถึงแม้ช่วงนี้ข้าจะยุ่งกับเรื่องสำคัญ ไม่มีเวลาไปทำหน้าที่สามีกับเจ้า เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องสวมเกราะถืออาวุธ มาคิดบัญชีกับข้าถึงห้องหนังสือเลยนี่นา? หรือว่าเจ้าคิดจะใช้กำลังหรือ?”ใบหน้างดงามของซูเฟิ่งหลิงแดงระเรื่อ ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “องค์รัชทายาท เรื่องนี้ไว้ค่อยพูดทีหลังเถิดเพคะ หม่อมฉันมาด้วยเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่า!”คิ้วของหลี่หลงหลินขมวดมุ่น “เรื่องอะไร?”ซูเฟิ่งหลิงยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้เขาด้วยสองมือ “องค์รัชทายาท จดหมายฉบับนี้เป็นรายงานศึกจากหัวเมืองชายฝั่งทะเล”“หลายวันที่ผ่านมา เกิดเหตุโจรสลัดแคว้นโวกั๋วระบาดในหลายหัวเมือง พวกมันบุกปล้นบ้านเรือน ฆ่าฟันเผาทำลาย ก่อกรรมทำชั

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1409

    นางไม่คาดคิดว่าจางไป่เจิงจะหุนหันพลันแล่นถึงเพียงนี้ ด้วยความโกรธถึงกับสังหารหม่ายงทุกคนโดยรอบต่างตกตะลึงเหล่าขุนนางกล่าวเสียงสั่น “แม่ทัพจาง... ท่านกล้าสังหารเจ้ากรมหม่าได้อย่างไร!”“ต่อให้ท่านมีฮองเฮาหนุนหลัง ก็ไม่อาจทำตามอำเภอใจเช่นนี้ได้!”“ถึงแม้ท่านจะเป็นแม่ทัพใหญ่ การลอบสังหารขุนนางผู้ใหญ่ของราชสำนักก็ยังคงเป็นโทษประหารชีวิตสถานเดียว!”“...”จางไป่เจิงกวาดสายตามองทุกคน ชูกระบี่ในมือขึ้น ตวาดว่า “เบิกตาหมาของพวกเจ้าดูให้ดี!”“นี่คือกระบี่เทพปักษ์แคว้นที่องค์รัชทายาทประทานให้ เบื้องบนสังหารขุนนางผู้มีบรรดาศักดิ์ เบื้องล่างกำจัดขุนนางกังฉิน! เห็นกระบี่นี้ดุจฝ่าบาทเสด็จมาด้วยพระองค์เอง พวกเจ้ายังไม่รีบคุกเข่าคำนับอีกรึ!”ทุกคนต่างตกตะลึงพรึงเพริด“กระบี่เล่มนี้...”“คือวิหคมังกรแห่งต้าเซี่ย!”“...”เหล่าขุนนางสิ้นท่าทีโอหังเหมือนเมื่อครู่ ต่างคุกเข่าลงคำนับเหล่าขันทีและนางกำนัลก็รีบคุกเข่าลงกับพื้น ทำความเคารพกระบี่เทพปักษ์แคว้น ใบหน้าของฮองเฮาหลินปรากฏแววตกตะลึง ทรงคำนับเล็กน้อยจางไป่เจิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “วิหคมังกรแห่งต้าเซี่ยอยู่ในมือ ข้าผู้เป็นแม่ทัพ

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1408

    เหล่าขุนนางต่างมีสีหน้าหวาดหวั่นเมื่อครู่เห็นอยู่ว่าจะสำเร็จแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ในช่วงคับขันเช่นนี้ จางไป่เจิงจะนำทัพกลับเมืองหลวงมาทำลายแผนการใหญ่เสียได้!ตอนนี้จางไป่เจิงนำเหล่าทหารล้อมทุกคนไว้ในวังหลวงแห่งนี้ ต่อให้ติดปีกก็ยากจะหนีรอด!จางไป่เจิงชี้ไปที่หม่ายง ตะคอกเสียงกร้าวว่า “ทหาร! จับตัวขุนนางกังฉินผู้นี้ให้ข้า! กล้าลบหลู่ฮองเฮา ล่วงเกินเบื้องสูง จับเข้าคุกหลวง รอการตัดสินโทษ!”ตอนนี้ชื่อเสียงของหม่ายงในฐานะขุนนางกังฉินได้ถูกตอกย้ำแล้ว จางไป่เจิงสามารถลงโทษเขาที่นั้นได้เลยแต่เรื่องของหม่ายงนั้นเกี่ยวข้องกับการสมคบคิดกับพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ หากฆ่าทิ้งง่ายๆ เช่นนี้ ก็เท่ากับว่าปล่อยเขาไปง่ายเกินไป!หม่ายงยืนกอดอก ยิ้มเยาะเย้ยว่า “แม่ทัพจาง ช่างปากกล้านัก! ข้าเป็นถึงขุนนางขั้นสองในราชสำนัก ใช่ว่าท่านจะสั่งจับก็จับได้ง่ายๆ รึ? เจ้าเป็นเพียงแม่ทัพฝ่ายบู๊ มีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องข้า!”หม่ายงโอหังอย่างยิ่ง ไม่เห็นจางไป่เจิงอยู่ในสายตาแม้แต่น้อยใบหน้าของจางไป่เจิงแดงก่ำด้วยความโกรธ ไม่คิดว่าหม่ายงจะไร้ยางอายถึงเพียงนี้ ถึงกับเอาตำแหน่งขุนนางมาข่มเขา!ฮองเฮาหลินตวา

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1407

    ฮองเฮาหลินเดือดดาลอย่างหนัก ตวาดว่า “ขอสงบศึกบ้าบออะไรกัน! พวกเจ้าขุนนางฝ่ายบุ๋นทั้งหลายคิดอะไรกันอยู่! เพียงเพราะอีกฝ่ายบุกมาอย่างดุดันก็คิดจะยอมยกดินแดนเพื่อขอสงบศึกรึ! พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าแผ่นดินต้าเซี่ยทุกตารางนิ้วนี้ แลกมาด้วยเลือดเนื้อและชีวิตของวีรบุรุษต้าเซี่ยมากเท่าใด!”“พวกเจ้าเพียงเพื่อเอาตัวรอด ก็คิดจะใช้เพียงลมปากยกดินแดนเหล่านี้ให้ผู้อื่น! ช่างเป็นความอัปยศของต้าเซี่ยโดยแท้!”สีหน้าของฮองเฮาหลินแดงก่ำด้วยความโกรธ “เรื่องนี้ข้าตัดสินใจเองไม่ได้! หากพวกเจ้าร้อนใจนัก ก็ไปปรึกษาหารือกับฝ่าบาทเอาเอง!”หม่ายงค่อยๆ ลุกขึ้น เผยรอยยิ้มเยาะ “ฝ่าบาท? ฮองเฮา ตอนนี้ราชสำนักกำลังสั่นคลอนอย่างหนัก ฝ่าบาทเสด็จไปตงไห่นานเพียงนั้นแล้ว หากพระองค์จะเสด็จกลับได้ก็คงกลับมานานแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ท่านบริหารราชการอยู่ในวังเช่นนี้หรอกพ่ะย่ะค่ะ”ฮองเฮาหลินขมวดคิ้วมุ่น ตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”หม่ายงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ฮองเฮา ในเมื่อตอนนี้ท่านบริหารราชการอยู่ในวัง เรื่องในราชสำนักย่อมขึ้นอยู่กับการตัดสินพระทัยของท่านแต่เพียงผู้เดียว เพียงแค่ท่านลงพระนา

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status