ปฏิเสธอย่างไม่ใยดี

-องศา-

ครืด~ ครืด~

"...อืม" ผมกรอกเสียงไปตามสายทำลายความเงียบภายในห้องของไอ้ฉลามที่มักเป็นศูนย์รวมของเพื่อนๆ เพราะมันเป็นคนเดียวที่ไม่หวงความเป็นส่วนตัว แตกต่างจากคนอื่นๆ เช่นผม ไอ้เซย์ ไอ้ลีโอและไอ้ติณห์ที่หวงความเป็นส่วนตัวด้วยกันทั้งนั้น อย่างผมที่หวงพื้นที่ส่วนตัวเพราะคอนโดมิเนียมที่อยู่ไม่ใช่ของผมคนเดียว แต่ครึ่งหนึ่งมันเป็นของอันดาซึ่งเป็นน้องสาวฝาแฝดของผมเอง

(...มารับหน่อยได้ไหมคะ หนูกลับไม่ไหว ปวดหัว~) เสียงหวานที่ออกจะออดอ้อนเวลาเมาที่กำลังเล็ดลอดมาตามสายส่งผลให้เพื่อนๆ ผมหันมามองที่ผมแทบจะพร้อมกัน

"เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเมาจนกลับไม่ได้"

(ไม่คิดจะถามกันหน่อยเหรอคะว่าเมาแบบนี้เพราะใคร เวลาขวัญน้อยใจพี่องศาเคยแคร์บ้างไหม)

"อยู่ไหน!" ผมรีบถามเพื่อปัดความรำคาญ ของขวัญเป็นแบบนี้ทุกที ชอบใช้ลูกอ้อน ชอบทำตัวอ่อนแอดูแลตัวเองไม่ได้ สุดท้ายก็ลำบากแฟนปลอมๆ อย่างกูนี่ไง

(ขวัญแชร์โลเคชั่นให้ค่ะ พี่องศารีบมานะคะ ไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆ) ผมละโทรศัพท์ออกจากหูก่อนจะกระแทกมันลงโซฟาอย่างแรง

"ไงมึง น้องหน้าตุ๊กตาโทรตาม?"

"เออ"

"ไหนบอกไม่สนใจไงวะ โทรหาปุ๊บ รีบไปปั๊บเลยงี๊เหรอ?" ไอ้ลีโอกระดกเบียร์จากกระป๋องของมันจนหยดสุดท้ายก่อนจะทำลายหลักฐานด้วยการโยนใส่ถังขยะ ไม่กี่วินาทีต่อมามันก็เปิดกระป๋องใหม่ทันที

"แบบนี้มีโอกาสลุ้นเป็นคู่จริงปะวะ"

"มองปากกูแล้วฟังให้ดี ไม่มีวัน!" ผมกระชากแจ็กเก็ตหนังของตัวเองมาพาดไว้บนบ่าตามด้วยการคว้าโทรศัพท์มายัดไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ตามเดิม ต่อให้ชัดเจนแค่ไหนว่าไม่มีวันสนใจ แต่ก็ไม่เคยเลยที่ไอ้เวรพวกนี้มันจะฟัง

"กูจะรอวันที่มึงกลืนน้ำลายตัวเองนะองศา"

"กูว่าพวกเราคงรอวันนั้นไม่นานว่ะ!" ไอ้ลีโอกับไอ้ฉลามมันเข้าขากันได้ดีมาก ทั้งที่พวกมันรู้อยู่แก่ใจว่าคนที่ผมมีใจให้ ไม่ได้ชื่อของขวัญ แต่พวกมันก็ยังเสนอหน้ามาแซว!

S2 PUB

ผมก้าวขาเข้ามาในผับหรูที่ค่อนข้างคุ้นเคย ไม่ปฏิเสธว่าพวกผมเองก็มาที่นี่ค่อนข้างบ่อย แต่ละโซนของผับมีตรงไหนบ้างมันจึงหาไม่ยาก และลูกคุณหนูอย่างของขวัญผมก็มั่นใจว่าต้องอยู่ที่โซนวีไอพีเท่านั้นและมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

ผมมองเห็นผู้หญิงที่เข้ามาข้องเกี่ยวกับชีวิตของผมด้วยความจำเป็นตั้งแต่ไกลๆ แต่ระหว่างทางมันกลับมีใครอีกคนที่ดึงความสนใจของผมได้มากกว่า

น้ำตาของผู้หญิงที่ผมเผลอแอบมองทำผมชะงักไป ในอกมันรู้สึกวูบไหวแปลกๆ แต่คนที่ไม่มีสิทธิ์ ก็ย่อมไม่มีสิทธิ์อยู่แล้ว ไม่แม้แต่จะทันได้คิดที่จะเดินเข้าไปใกล้ คนที่โชคดีมากกว่าผมก็เข้าปลอบโยนเธอคนนั้นด้วยความห่วงใย

ส่วนผมก็ทำได้แค่เดินหน้าไปหาเป้าแบบเซ็งๆ

"โทษทีนะคะ แฟนขวัญมารับแล้ว พี่องศาทางนี้ค่ะ" ของขวัญโบกไม้โบกมือเรียกผม คนตัวเล็กพยายามยืนขึ้นคงเพราะอยากให้ผมมองเห็นเธอชัดขึ้น ไม่ปฏิเสธว่าของขวัญโดดเด่นขึ้นมาในพริบตา หน้าแบบนี้ หุ่นและท่าทางแบบนี้ไม่มีผู้ชายคนไหนไม่ชอบ เพียงแต่ว่าเธอไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับผมแค่นั้นเอง

"ขอบคุณในความหวังดีนะคะ นี่แฟนขวัญเอง" ผมถอนลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายเมื่อแขนถูกรั้งเข้าไปกอดอย่างคนที่ต้องการประกาศความเป็นเจ้าของ

ผู้ชายที่ของขวัญคุยด้วยมองหน้าผมอย่างหงุดหงิด แต่มันก็ยอมเดินออกไปดีๆ

"ขอบคุณที่มารับขวัญนะคะ"

"มีนฝากยัยขวัญด้วยนะคะพี่องศา ขับรถกลับดีๆ นะคะ"

"มีนกลับยังไง ให้พี่แวะไปส่งก่อนไหม"

"ไม่เป็นไรค่ะ แฟนมีนจะมารับเหมือนกัน" ผมกดใบหน้ารับเป็นเชิงรับรู้ สังเกตทุกอย่างบนโต๊ะก่อนจะวางบนบัตรลงเพื่อเคลียร์ค่าใช้จ่ายตรงหน้าแบบที่ชอบทำ

"ใจดีเลี้ยงเหล้าอีกแล้ว ขอบคุณค่ะ" มีนยกมือไหว้ผม ก่อนที่ผมจะดึงสายตามาหยุดที่คนข้างกาย

"กลับ"

"เดินไม่ค่อยไหว ขอกอดแขนแบบนี้ออกไปได้ไหมคะ" ผมขี้เกียจตอบคำถาม พูดมากเดี๋ยวก็หาว่ามีใจ ขนาดพูดเองว่าขอห่างกันสักพัก ไม่กี่ชั่วโมงด้วยซ้ำก็โทรกลับมาหาผมเหมือนเดิม

กลัวฉิบหาย! กลัวว่าครบสามเดือนเมื่อไหร่ ผมจะสลัดของขวัญไม่พ้นกาย!

"...ขอโทษที่รบกวนนะคะ ขวัญไม่มีใครนอกจากพี่"

"ต่อให้มีพี่ผู้หญิงที่ดีก็ไม่ควรทำตัวแบบนี้"

"พี่ไม่ชอบผู้หญิงดื่มเหล้าใช่ไหมคะ"

"ดื่มได้ไม่เคยว่า แต่เป็นผู้หญิงควรรู้ลิมิตของตัวเองมากกว่านี้ กินได้ก็ต้องกลับให้ได้ ความปลอดภัยในร้านเหล้ามันไม่เคยมีจำคำนี้เอาไว้ให้ดี"

"ขวัญเห็นพี่องศาแอบมองผู้หญิงตอนที่ไปรับขวัญด้วย น่าแปลกที่สายตาของพี่มันไม่เหมือนตอนที่พี่มองขวัญตอนนี้เลย" ผมชะงักทันทีที่ได้ยินแบบนั้น และเข้าใจทันทีว่าของขวัญกำลังหมายถึงใคร

เพราะนอกเหนือจากผู้หญิงคนนั้น ผมก็ไม่เคยมองใครด้วยสายตาแบบนี้เลย!

"พี่องศามีคนอื่นอยู่หรือเปล่าคะ"

"ไร้สาระ!"

"แล้วเมื่อก่อนความสัมพันธ์ของเรามันเป็นแบบนี้เหรอคะ พี่เย็นชากับขวัญแบบนี้จริงๆ เหรอ"

"นอนไปเถอะ ถึงเมื่อไหร่พี่จะปลุก" คนถูกตัดบทสนทนาน้ำตาคลอเบ้า ของขวัญเบือนหน้าหนี ผมรู้ดีว่าเธอแค่ไม่อยากให้ผมเห็นน้ำตา

"ขวัญจะเลิกช็อปปิ้งค่ะ จะเลิกชวนไปดูหนัง เลิกชวนออกไปกินข้าวนอกบ้าน ขวัญจะไม่ฝืนใจในสิ่งที่พี่องศาไม่อยากทำ" ผมกดปลายลิ้นเข้ากับมุมปาก

ใช่! ผมไม่ชอบทำอะไรแบบนั้น ที่ต้องไปเป็นเพื่อนของขวัญทุกครั้งนั่นก็ไม่ได้เต็มใจไป แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดว่าผมชอบหรือไม่ชอบอะไร สิ่งที่ควรรู้มากกว่าคือของขวัญคิดจะทำอะไรต่อไป

"คืนนี้พี่องศานอนกับขวัญนะคะ"

"ของขวัญ!"

"ขวัญจะเลิกชวนพี่องศาออกนอกบ้าน เพราะมาคิดทบทวนดูแล้ว พี่อาจจะไม่ได้ชอบอะไรพวกนั้น ขวัญเลยอยากให้เรามีเวลาให้กันด้วยวิธีอื่น มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอคะ"

"รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา"

"เราเคยมีอะไรกันมาก่อนไหมคะ"

"ของขวัญ!"

"ขวัญแค่อยากรู้ว่าร่างกายของขวัญมันเป็นของพี่หรือยัง" เรียวปากของคนถามสั่นระริก น่าแปลกที่ของขวัญยังกล้าเปิดปากถามทั้งที่แววตาแสดงออกค่อนข้างชัดว่าโคตรกังวล

"คนเป็นแฟนกันไม่จำเป็นต้องมีอะไรกัน"

"งั้นเราลองมีอะไรกันดูไหมคะ"

"คิดว่าพี่ควรรู้สึกยังไงตอนได้ยินคำถามแบบนี้ คิดว่าผู้หญิงดีๆ ควรพูดมันออกมาหรือไง อย่างน้อยๆ ก็คิดถึงตอนที่ตัวเองหายเมาว่าจะรู้สึกยังไง"

"เพื่อนขวัญมีแฟนกันหมดแล้ว เรื่องแบบนี้มันไม่ได้แปลกเลย ขวัญไม่ได้ซีเรียสหรือคิดมากขนาดนั้น"

"พี่จะลืมมันไปว่าไม่เคยได้ยินคำถามแบบนี้ และพี่หวังว่าขวัญจะไม่พูดมันอีก" ผมเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น ละเลยความรู้สึกที่รู้อยู่เต็มอกว่าของขวัญกำลังเสียหน้า

ผมเชื่อว่าถ้าเธอไปพูดคำนี้กับผู้ชายคนอื่น คนพวกนั้นคงยิ้มอย่างพอใจและตกลงอย่างไม่ลังเล แต่มันต้องไม่ใช่กับผม อย่างน้อยๆ หากถึงวันเกิดของขวัญแล้วดวงชะตาของเธอเปลี่ยน ตัวเธอเองนั่นแหละจะไม่เสียใจเมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้พลาดเป็นของผม

เพราะระหว่างเธอกับผม ความรักจริงๆ มันไม่เคยมีและมันไม่เคยเกิดขึ้นเลย!

[ END ]