Semua Bab องศาเดียวที่จะรัก: Bab 1 - Bab 10

-องศา-@ห้างสรรพสินค้า"...พี่องศา ขวัญใส่ชุดนี้น่ารักไหมคะ" เสียงสดใสของ ของขวัญ ส่งผลให้ผมที่กำลังคิดอะไรเงียบๆ หลุดจากภวังค์ ตาคมหยุดมองรอยยิ้มกว้างๆ ของคนที่สองเดือนก่อนหน้านี้แทบไม่มีรอยยิ้มเปื้อนบนใบหน้า มองร่างบางๆ หมุนตัวกลับไปกลับมาเพื่อเป็นคำถามว่าผมรู้สึกยังไงกับชุดที่เธอใส่อยู่ตอนนี้ดี"ก็ดี" ทั้งที่ปากเอ่ยออกไปแบบนั้น แล้วทำไมผมถึงต้องนึกถึงผู้หญิงอีกคนด้วยวะ! "แค่ดีเหรอคะ นี่สีโปรดของขวัญเลยนะ เล็งไว้ตั้งนานแน่ะ รอพี่องศาว่างถึงได้ชวนมาด้วยกัน" "ซื้อๆ ไปเถอะ ซื้อเสร็จจะได้ทำธุระอย่างอื่น" "รีบอีกแล้วเหรอคะ" "พี่มีธุระต้องไปต่อ ก็บอกไปแล้วว่ามีเวลาให้ไม่นาน" "อยากไปกินข้าวด้วยกันต่อพอได้ไหมคะ""พี่ให้ได้แค่กลับไปส่งที่คอนโด ถ้าจะขอมากกว่านั้นพี่จะให้กลับเอง" ผมตอบกลับอย่างไม่แยแส และแน่นอนว่าของขวัญหน้างอใส่ผมทันที"พี่ไม่ให้เวลาขวัญเลยอ่ะ แบบนี้หลังเรียนจบเราจะแต่งงานกันได้จริงๆ เหรอคะ" "ถึงตอนนั้นถ้าขวัญไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง พี่ไม่บังคับขวัญ จะไม่มีใครบังคับเราได้ทั้งนั้นถ้าเราสองคนไม่เต็มใจ" ผมยิ้มมุมปาก รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกเวลาที่ของขวัญมีความคิดในแบบเ

-ของขวัญ-"...พี่จะขึ้นไปส่ง" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อรถของพี่องศาเลื่อนเข้ามาจอดภายในลานจอดรถของคอนโดที่ฉันอยู่ทั้งที่ความเย็นชาที่เขาแสดงออกมามันบอกว่าฉันควรเผื่อใจและตัดใจ แต่สิ่งที่ฉันต้องการมันกลับตรงกันข้าม ฉันกลับพยักหน้ารับเพราะลึกๆ อยากรั้งเขาให้อยู่กับตัวเอง"แล้วรถจะเอากลับยังไง มีนเป็นคนเอากลับหรือเปล่า" "ยัยมีนมีแฟนไปรับ ส่วนรถเอาจอดไว้ที่นั่นไม่เป็นไรหรอกค่ะ พรุ่งนี้จะให้ยัยมีนมารับไปเอาแล้วค่อยไปเรียนทีเดียว" "เอารีโมทมาไว้กับพี่ พี่จะไปเอามาไว้ให้เอง" "พี่องศาจะกลับไปที่นั่นอีกเหรอคะ" "ทิ้งรถไว้แบบนั้นมันไม่ปลอดภัย" ฉันมองหน้าหล่อๆ ของพี่องศาด้วยความสับสน เพราะเขาเป็นแบบนี้ไงฉันถึงไม่แน่ใจว่าควรจัดการยังไงกับความรู้สึกของตัวเองดีบางทีเขาก็ทำเหมือนไม่สนใจ ไม่ได้อยากแคร์ แต่บางครั้งก็ทำเหมือนเป็นห่วงทั้งที่เรื่องบางเรื่องไม่ได้เอ่ยขอออกมา"เป็นอะไร" "เวียนหัวนิดหน่อย คงเพราะดื่มมากเกินไป" "งั้นก็กลับขึ้นไปอาบน้ำแล้วนอนพัก กินอะไรมาหรือยัง" ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบ ใจหายแปลกๆ ตอนที่เห็นเขาถอนลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย พอจะเลิกทำตัวเป็นภาระด้วยการบอกว่าไม่เป็นไรมือกลับถู

ผมเหลือบตามองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะกระแทกลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูถูกโยนลงกับโซฟาก่อนจะดันตัวลุก ก้าวขาเข้าไปหาคนบางคนที่ไม่รู้ว่าจมอยู่กับความทุกข์อะไรหนักหนา ของขวัญนั่งดื่มตั้งแต่ตีสี่จนมาถึงตีห้า คออ่อนที่ดื่มลงไปไม่กี่แก้วก็เมาได้สภาพตอนนี้จึงแตกต่างจากตอนปกติไปโดยปริยายร่างบอบบางแม้นั่งอยู่นิ่งๆ ยังโอนเอน ใบหน้าเนียนเริ่มแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในร่างกาย ตากลมสวยที่เคยน่าค้นหาหยาดเยิ้ม ปากอิ่มพึมพำอะไรบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจ"อื้อ!" น้ำเสียงหงุดหงิดเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากปะปนกับกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ตอนที่ผมอุ้มตัวเธอขึ้นจากเคาน์เตอร์ในท่าเจ้าสาวมือเรียวปัดป่ายตัวผมและพยายามลืมตาขึ้นมองเมื่อร่างกายลอยละลิ่วเหนือพื้น"องศา อะ อุ้มหนูทำไม" ผมปรายตามองเด็กสาวในอ้อมกอด ปีนเกลียวใหญ่ยิ่งตอนเมาชื่อของเขากลับหลุดจากปากเธอเปล่าๆ ปราศจากคำว่าพี่แบบที่ควรจะเป็นปึก~ "โอ๊ย! หนูปวดหัว" ของขวัญโวยวายเมื่อผมโยนเธอลงบนเตียงกว้าง เครื่องปรับอากาศในห้องนอนทำงานอัตโนมัติ กลิ่นหอมจากน้ำหอมปรับอากาศผสานกับกลิ่นหอมสะอาดสะอ้านจากร่างบางสะกิดหัวใจแก

คอนโด S "...เสนอหน้ามาทำไมกันเยอะแยะวะ" ผมปรายตามองเพื่อนสนิทในกลุ่มเดียวกันที่มันเสนอหน้าอยู่กันครบทุกตัวแบบที่ฉลามบอกผมตั้งแต่แรกจริงๆ"กินน้ำก่อน" "เอากับพวกมันเหมือนกันเหรอจีน่า" เพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มถือขวดน้ำดื่มมายื่นให้ผม ตัดจีน่าที่ยืนอยู่ฝั่งผมออก ฉลาม เซย์ ลีโอ ติณห์ พวกมันทุกตัวอยู่ฝั่งเดียวกันแล้วมองมาที่ผมไม่วางตา"อยู่ดีๆ ก็หายไป ทุกคนเป็นห่วงนั่นแหละ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าองศา" ผมส่ายหน้าแทนคำตอบพร้อมกับเปิดฝาเพื่อยกน้ำขึ้นดื่ม คิดอยู่แล้วว่าเสียงกระแนะกระแหนจะดังตามมา"แล้วสรุปมึงหายหัวไปไหนมา" ไอ้เซย์เป็นฝ่ายถาม ตามด้วยไอ้ฉลามที่จี้ต่อ"เอาเรื่องเมื่อคืนด้วย มึงไปยุ่งอะไรกับคัพเค้กบอกความจริงพวกกูมา" "มึงเป็นพ่อกู?""ไม่ใช่พ่อแต่มึงไปล่อตีนคนอื่นมาให้พวกกูซวยด้วยไง" ผมถอนลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย สุดท้ายไอ้คนช่างสังเกตอย่างเซย์ก็เปิดประเด็นขึ้นมา"รอยเล็บใครที่แขนมึงวะ" "เยอะจริงด้วยสัส มึงไปเอากับใครมาวะ" ไอ้ลีโอมองหน้าสลับกับจ้องรอยเล็บบนแขนผมอย่างสนใจ"ไอ้เหี้ยองศา อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนมึงกับคัพเค้ก...""ดูถูกผู้หญิงฉิบหาย คัพเค้กไม่มีทางทำแบบน

ห้างสรรพสินค้า"...น้องขวัญ!" ฉันหันไปตามเสียงเรียกเมื่อชื่อของตัวเองหลุดออกมาจากปากของใครสักคน"นั่นไง พี่คิดแล้วว่าต้องใช่ มองด้านหลังว่าน่ารักแล้วหันหน้ามาน่ารักยิ่งกว่า" "พี่จีน่า" มือที่กำลังจะหยิบผักใส่ตะกร้าจำต้องหยุดชะงัก รอยยิ้มสดใสถูกส่งต่อให้คนตรงหน้าทันที"มาคนเดียวเหรอคะ" "ใช่แล้วค่ะ มาซื้อของยัดตู้ไว้ทำให้พวกนั้นกิน ทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ แต่พวกนั้นกลับยัดเยียดราวกับเป็นหน้าที่ พี่เซ็งชะมัด" ฉันยิ้มตามเมื่อรู้ว่าพี่จีน่าหมายถึงใคร"แล้วนี่ เรามาคนเดียวเหรอ" "ใช่ค่ะ พอดีว่าเพื่อนไม่ว่างก็เลยได้มาคนเดียว" "เหมือนพี่แหละ แล้วได้อะไรบ้างเอ่ย แล้วคิดว่าจะกลับไปทำเมนูอะไรจ๊ะ" "ยังไม่รู้เลยค่ะ อะไรที่ชอบกินก็หยิบใส่ตะกร้าไปก่อน" ฉันยิ้มแห้งให้คนตรงหน้า มาเห็นชัดๆ แบบนี้พี่จีน่าสวยมาก พี่จีน่าเป็นเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่ในกลุ่มของพี่องศา จำได้ว่าฉันเจอพวกเขาครั้งล่าสุดพี่จีน่าน่ารักกับฉันมาก"วันนี้ไปไหนป่าว" ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบ ในขณะที่มุมปากของรุ่นพี่สาวผุดรอยยิ้มจางๆ"ไปกับพี่ไหม" "ไปไหนคะ" "ไปทำของอร่อยๆ กินกันไง ไหนๆ ขวัญก็คิดเมนูอาหารไม่ออกอยู่แล้วไปลองชิมฝีมื