LOGINShare
ตอนที่ 10. แค่คิดก็สยองขวัญแล้ว!
Last Updated:
2024-12-15 00:49:28คุณชายรู้สึกทำตัวไม่ถูก...ได้แต่นั่งโง่ๆ ตัวตรงแน่วอยู่ริมขอบเตียง สองมือกำแน่นอยู่บนตัก
จริงอยู่ที่จางจงใช้เวลาสอนเขาอยู่เกือบหนึ่งชั่วยาม(สองชั่วโมง)...ให้รู้วิธีปรนนิบัติสามีบนเตียง เพราะเขามิใช่สตรีแต่เป็นบุรุษ วิธีร่วมรักของคู่บุรุษกับบุรุษนั้นแตกต่างจากคู่บุรุษกับสตรีอย่างมาก...คู่ของบุรุษกับบุรุษต้องเตรียมตัวเตรียมใจและเตรียมอุปกรณ์ช่วยเป็นพิเศษต่างหาก มิเช่นนั้นแล้วบุรุษผู้อยู่ในฐานะภรรยาอาจจะได้รับบาดเจ็บได้
แค่คิดก็สยองขวัญแล้ว!
“ฟูเหริน...”
เสียงเรียกของชินอ๋องทำให้คุณชายสะดุ้ง ปรายตามองอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ไม่ห่าง เขาสวมเสื้อนอนสีแดงถือถ้วยน้ำชาอยู่ในมือทั้งสองข้าง
“มาดื่มน้ำชามงคลกัน” มุมปากยกยิ้มน้อยๆ มองคุณชายที่สวมเสื้อนอนสีแดงเหมือนกัน ด้วยประกายตายพราวระยิบ “ที่จริงควรจะเป็นสุรามงคล แต่ว่าระยะนี้เจ้ายังไม่ควรดื่มสุรา ข้าจึงใช้น้ำชาแทนสุรา หวังว่าฟูเหรินคงไม่ตำหนิ”
“ไม่กล้าขอรับ” คุณชายเอ่ยเบาๆ รู้สึกอึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออก แต่ก็ต้องยืนขึ้นเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่าย แล้วรับถ้วยชาจากมือชินอ๋องมาถ้วยหนึ่ง
ชินอ๋องคล้องแขนของคุณชายที่ร่างเตี้ยเล็กกว่า แล้วทั้งคู่ก็ดื่มน้ำชาพร้อมกันจนหมดถ้วย
ชินอ๋องดึงถ้วยเปล่าในมือของคุณชายไปซ้อนกับถ้วยของตนเองแล้วโยนไปไว้บนโต๊ะราวกับจับวาง จากนั้นก็ช้อนตัวคุณชายขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว
อยู่ๆ ก็รู้สึกโคลงเคลง คุณชายรีบใช้สองมือคว้าไหล่แกร่งไว้มั่นเพื่อกันตก อุทานอย่างตกใจ
“ทะ...ท่านอ๋อง”
ใบหน้าคมคายของชินอ๋องแย้มยิ้มอ่อนโยน
“ฟูเหริน เจ้าต้องเรียกข้าว่า ฟูจวิน(สามี)” แล้วอุ้มคุณชายวางลงบนเตียงนอนอย่างนุ่มนวล “หน้าที่ของฟูจวินคืออุ้มฟูเหรินขึ้นเตียงนอน”
กล่าวจบก็ช่วยถอดรองเท้าให้คุณชาย แล้วถอดรองเท้าของตนเองออก ก่อนจะขึ้นเตียงไปนั่งชิดคุณชายที่รีบลุกขึ้นนั่งตัวลีบอยู่ด้านในของเตียงกว้าง
ชินอ๋องดึงมือที่ชื้นเหงื่อของคุณชายมากุมเอาไว้ พลางกระซิบข้างหู
“นอนเถอะ”
จัดให้คุณชายนอนลง ห่มผ้าห่มให้ แล้วก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมนและที่ริมฝีปากแผ่วเบาอ่อนโยน ทว่าไม่มีล่วงล้ำ
คุณชายใจเต้นโครมๆ ดังจนตนเองยังได้ยิน ลุ้นระทึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป...
แต่ชินอ๋องเพียงล้มตัวลงนอนเคียงข้าง ห่มผ้าห่มผืนเดียวกัน แล้วหลับตา เพียงไม่นานลมหายใจก็สม่ำเสมอ
เป็นจ้าวชิงเฟิงต่างหากที่ลืมตาค้าง เพราะความในใจสับสน สักพักชินอ๋องก็พลิกกายตะแคงมาหา ป่ายมือข้างหนึ่งกับขาข้างหนึ่งโอบกอดเขาเอาไว้ราวกับกอดหมอนข้าง
คุณชายคิดจะผลักอีกฝ่ายออกในตอนแรก แต่ไม่อยากทำให้ชินอ๋องรู้สึกตัว จึงพยายามนอนนิ่งๆ ไว้อย่างอดทน...
สายวันรุ่งขึ้น...จ้าวชิงเฟิงลืมตาตื่นขึ้นก็เห็นว่า จางจงและสองสาวใช้เสี่ยวหงเสี่ยวชุ่ย ยืนรอคอยรับใช้อยู่ไม่ห่าง แต่ทุกคนต่างเงียบเสียงเพื่อจะได้ไม่รบกวนเขา ส่วนชินอ๋องนั้นไม่ได้นอนอยู่ข้างๆ ทั้งไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“คุณชาย ตื่นแล้วหรือขอรับ?” จางจงถามด้วย สีหน้ากังวลเล็กน้อย
“อืม” คุณชายขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง
“ระวัง...ระวัง...” จางจงรีบปราดเข้ามาประคองราวกับเขากลับกลายเป็นไข่ในหิน
“เจ็บตรงไหน? ปวดตรงไหน?” สีหน้าคนถามเต็มไปด้วยความเวทนา
“เมื่อยตัวเล็กน้อย”
ลองใครมาทำหน้าที่หมอนข้างทั้งคืนไม่เมื่อยตัวก็แปลกแล้ว!
แล้วไอ้สีหน้าสงสารจับใจจากบ่าวคนสนิทกับสองสาวใช้หมายความว่าอะไร?
จางจงคว้ากระปุกยาใบหนึ่งบนถาดที่เสี่ยวหงถืออยู่แล้วกระซิบถาม “เจ็บตรงนั้นมากหรือไม่ขอรับ?”
คุณชายกะพริบตามองบ่าวคนสนิท...ก่อนจะแปลความหมายในใจว่า เจ็บท้ายทอยตรงที่ถูกโบยอีกหรือไม่...ก็ส่ายหน้า
“ไม่แล้วล่ะ”
“ถ้าเจ็บ...โปรดบอกบ่าว...อย่าได้เหนียมอาย...บ่าวจะเป็นคนช่วยทายาให้เองขอรับ” จางจงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เอ่ยกระซิบข้างหู “ครั้งแรกจะไม่เจ็บได้อย่างไรกัน?”
“ครั้งแรก...” คุณชายทวนคำแผ่วเบา แล้วหน้าแดงก่ำเมื่อนึกได้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร!
“ไม่มี...ไม่มีครั้งแรก...ไม่มีอะไรทั้งนั้น”
เขาว่าแล้วมุดกลับเข้าไปในโปงผ้าห่มใหม่
ที่จวนราชครูตู้เสียง...
พระชายาตู้จินเหลียนนั่งสนทนากับท่านราชครูผู้เป็นบิดา นางเล่าเรื่องที่ชินอ๋องหลี่เฉิงยกย่องให้จ้าวชิงเฟิงขึ้นมาเป็นพระชายารอง และให้อยู่ในห้องนอนตำหนักใหญ่ด้วยกันอย่างเปิดเผยให้บิดาฟังอย่างกลัดกลุ้ม
ราชครูตู้เสียงลูบหนวดเคราอย่างใช้ความคิด
“ก็เป็นแค่พระชายารอง จะอย่างไรก็เป็นรองเจ้า”
“ท่านพ่อ ท่านไม่เข้าใจ พอเจ้าคนสารเลวนั่นได้เป็นพระชายารอง ก็มารยาทำทีท่าน่าสงสาร ทำให้ท่านอ๋องมีคำสั่งยกเว้นธรรมเนียมยกน้ำชาถามไถ่พระชายาเอกในตอนเช้าเสีย ด้วยเกรงว่าเขาจะถูกรบกวนการพักผ่อน...ข้าละเจ็บใจยิ่งนัก”
นางดึงทึ้งผ้าเช็ดหน้าในมือจนแทบฉีกขาด
“พระชายา เจ้าเคยขอเด็กรับใช้หน้าตางดงามกับสาวใช้ที่สวยที่สุดในจวนของพ่อไปมิใช่หรือ?”
“เจ้าสองคนนั้นล้วนไม่ได้เรื่อง” พระชายาเสียงสะบัด ก่อนจะยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบคำหนึ่ง
“แล้วเจ้าจะให้พ่อทำอย่างไร?” ท่านราชครูกล่าวอย่างคนตามใจลูก “เจ้าว่ามาให้เต็มที่ พ่อจะช่วยอย่างสุดความสามารถ”
“ลูกคิดว่า...ผู้ที่ท่านอ๋องชมชอบจะต้องเป็นคุณชายมีชาติตระกูลเพียบพร้อมด้วยคุณสมบัติผู้ดี และรูปโฉมงดงามอ่อนเยาว์”
“หา...” ท่านราชครูอุทาน “คุณชายเช่นนั้นจะไปหาได้จากที่ไหน ถึงแม้หาได้วงศ์ตระกูลของเขาก็คงไม่ยอมยกให้พวกเราแน่”
“ท่านพ่อ...ข้อนี้ลูกก็รู้” พระชายาลดเสียงเบาลงพอให้คนเป็นพ่อได้ยินเท่านั้น “แต่...ถ้าหานกยูงไม่ได้ ทำไมไม่เอาอีกามาย้อมสีล่ะเจ้าคะ!”
Latest chapter
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่89.ตอนพิเศษ 6.
“แม่นาง...เจ้าคงเข้าผิดห้อง” จ้าวชิงเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ไม่ผิด” นางตอบเสียงหวาน “หากห้องนี้คือห้องพักของท่านเจ้าบ้านหลี่” พลางทอดสายตาหวานหยาดเยิ้มให้แก่หลี่เฉิง จ้าวชิงเฟิงรู้สึกว่า...ตนคงพูดอะไรไม่ได้ เพราะคนที่นางมาหาไม่ใช่ตน “เจ้ามาหาข้าด้วยเรื่องอันใด?” นายท่านหลี่ถามเสียงเรียบๆ “มาทำความรู้จัก” นางตอบแล้วยิ้มหวาน “ข้าชื่อ...อินซวงซวง เป็นประมุขพรรคสุริยัน” “พรรคมาร” หลี่เฉิงเอ่ยขึ้น “นั่นเป็นชื่อที่พวกไร้มารยาทเรียกหา” นางกล่าวอย่างไม่พอใจ แล้วเปลี่ยนกลับมาอ่อนหวานว่า “ท่านเจ้าบ้านหลี่...ท่านน่าจะเชิญสหายของท่านผู้นี้ออกไปข้างนอกก่อน...พวกเราจะได้ทำความรู้จักกันให้ลึกซึ้ง” หลี่เฉิงมิได้กล่าวอะไร...เขาต้องการจะดูปฏิกิริยาของจ้าวชิงเฟิงว่าจะจัดการกับเรื่องเช่นนี้อย่างไรบ้าง อินซวงซวงเหลือบตามองจ้าวชิงเฟิงที่สวมหน้ากากผ้าแพรสีดำนิดหนึ่ง ก่อนจะออกปากว่า “คุณชาย สมควรจะรีบออกไปข้างนอกก่อนนะ!” “อ๊ะ...ข้า...” จ้าวชิงเฟิงลุกจากเตียงที่นั่งอยู่ จะเดินออกไปจากห้อง...หมูเขาจะหาม อย่าเ
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่88.ตอนพิเศษ 5.
ประมุขเฉินห้าวกับอาหลีจูงมือกันมายืนต่อหน้านายท่านหลี่และคุณชายจ้าว “พวกเราปรับความเข้าใจกันแล้ว” ประมุขเฉินห้าวเอ่ย “ข้ากับอาหลีจะแต่งงานกัน แต่คงต้องรอให้งานชุมนุมชาวยุทธที่เขาไท้ซานเสร็จสิ้นเสียก่อน” จ้าวชิงเฟิงยิ้ม แต่ยังอดถามอย่างเป็นห่วงไม่ได้ว่า “อาหลี เจ้าฝืนใจหรือเปล่า?” อาหลีส่ายหน้า ทีท่าเขินอายยิ่งนัก “ถ้าเจ้ามิได้ฝืนใจ เกอเกอก็ยินดีด้วย” จ้าวชิงเฟิงแย้มยิ้มทั้งปากทั้งตา ดึงตัวอาหลีมากอดเอาไว้ เดือดร้อนนายท่านหลี่ต้องรีบจับแยก... ที่สำนักวัดไท้ซาน...พรรคต่างๆในยุทธภพต่างมารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียง ทั้งฝ่ายธรรมมะและฝ่ายอธรรม เพื่อคัดเลือกจ้าวยุทธภพที่สิบปีมีครั้งหนึ่งอย่างกระตือรือร้น พรรคฝ่ายธรรมมะประกอบด้วย... วัดไท้ซาน...ซึ่งได้ตำแหน่งผู้นำยุทธภพเมื่อสิบปีก่อน โดยฝีมือของเจ้าอาวาสต้าซือไร้ลักษณ์ ผู้มีหน้าตาใจดีมีเมตตา คิ้วเคราขาวโพลน แต่ดวงตากลับเปล่งประกายคมกล้าของยอดฝีมือชัดเจน ศิษย์ในวัดมีทั้งศิษย์ที่เป็นภิกษุและศิษย์ฆราวาส พรรคเทียนซาน...ซึ่งมาอย่างอวดโอ่ เพราะเจ้าสำนักเพิ่งสำเร็จวิชาเส
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่87.ตอนพิเศษ 4.
งานเลี้ยงดำเนินไปได้สักพัก...นายท่านหลี่ก็พาคุณชายจ้าวที่เริ่มเมานิดหน่อยกลับห้องพัก ส่วนละอ่อนอย่างอาหลีก็ถูกประมุขพรรคยาจกเฉินห้าวไล่ให้กลับห้องไปนอนก่อน เพราะเขาตั้งใจจะดวลสุรากับหัวหน้าราชองครักษ์อ๋าวไคทั้งคืน แต่ดื่มกันไปได้พักใหญ่...ประมุขพรรคยาจกเฉินห้าวก็เกิดนึกเป็นห่วงอาหลีขึ้นมา “ท่านอ๋าว...ข้าคงต้องขอตัวแค่นี้ก่อน” “อ้าว...ประมุขเฉิน ไหนท่านว่าจะดื่มกันยันฟ้าสว่างอย่างไรล่ะ” อ๋าวไคแย้ง “ข้าเป็นห่วงอาหลี เด็กน้อยคนนี้ปกติจะต้องให้ข้านั่งอยู่เป็นเพื่อนจึงจะนอนหลับ ป่านนี้จะนอนแล้วหรือยังก็ไม่รู้ ข้าจะไปดูเขาสักหน่อย” ประมุขเฉินตอบ “ถ้าเช่นนั้น...พวกเราก็พอแค่นี้แล้วกัน” อ๋าวไคเอ่ย “ข้าก็จะกลับห้องพัก...พวกเราไปทางเดียวกัน ไปกันเถิด” แล้วทั้งสองก็ลุกขึ้น เดินขึ้นชั้นบน ตรงไปยังห้องพักของอาหลีก่อน แต่พอเข้าใกล้...ทั้งสองก็มองหน้ากัน เพราะได้ยินเสียงผิดปกติ ประมุขเฉินห้าวจึงรีบกระแทกประตูห้องเปิดออกอย่างไม่รอช้า ภาพที่เห็น คือ...อาหลีถูกถอดเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่า นอนบิดกายอยู่บนเตียง ที่หน้
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่86.ตอนพิเศษ 3.
หลังจากดูงิ้ว...เฉินกุ่ยปาดน้ำตาลวกๆ ขณะเดินเคียงคู่มากับจางจง ไปตามถนนที่เงียบสงัดเพราะดึกมากแล้ว “ท่านเฉิน ท่านร้องไห้ทุกครั้งที่ดูงิ้วนะหรือ?” จางจงอดถามไม่ได้ เพราะเห็นแม่ทัพรักษาเมืองตัวโตนั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรขณะดูงิ้ว จนกระทั่งงิ้วแสดงจบ ออกมาจากโรงงิ้วแล้ว ก็ยังไม่หยุดร้องอีก เขาไม่ได้คิดเย้ยหยันหรอกนะว่า ผู้ชายที่ดูดุดันตัวโตราวตึกจะร้องไห้ไม่ได้ เพียงแต่แปลกใจว่า...ท่านแม่ทัพร่างใหญ่วัยฉกรรจ์จะมีมุมที่อ่อนไหวเช่นนี้ด้วย! “ขะ ข้าสงสารนางเอกที่ถูกสามีทอดทิ้งหนะ” เฉินกุ่ยอ้อมแอ้ม “งิ้วก็คือเรื่องแต่งเท่านั้นนะท่านเฉิน” “ข้ารู้” เฉินกุ่ยพยักหน้า “แต่ก็ทำให้ข้าคิดถึงตัวเองด้วยนะอาจง” “ท่านคิดสิ่งใดหรือ?” จางจงถาม เฉินกุ่ยสูดลมหายใจเต็มปอด ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วว่า “ข้าชอบคนคนหนึ่งอย่างมาก แต่ไม่รู้ว่า เขาจะชอบข้าบ้างหรือไม่?” “ท่านเป็นบุรุษที่พึ่งพาได้” จางจงกล่าวปลอบโยน “อีกทั้งมีเกียรติยศศักดิ์ฐานะสูงส่งขนาดนี้ แม่นางคนใดจะไม่ชอบท่านล่ะ?” “เขาเป็นบุรุษ!” “เอ๋...
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่85.ตอนพิเศษ 2.
สีหน้าเฉินกุ่ยผิดหวังตะลึงงัน หลี่เฉิงกล่าวด้วยเสียงเรียบๆว่า “มีที่ใด...เจ้าไม่เคยไปมาบ้าง จากเหนือจรดใต้ จากตะวันออกไปจนถึงตะวันตก เจ้าล้วนไปมาทั่วแล้ว” “ขะ คือ...มันไม่เหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ” เฉินกุ่ยเหงื่อตก “ไปอย่างนั้น มันไปธุระ...” “นี่ก็ไปธุระ” หลี่เฉิงนั้นรู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายดี แต่จะกลั่นแกล้งให้ต้องพูดออกมา “ธุระตอนนั้นมันไม่มี แต่ตอนนี้มี...” “มีอะไร?” “มี...” แม่ทัพร่างใหญ่ยกมือปาดเหงื่อที่หน้าผาก...รู้สึกว่า คำพูดที่อยู่ในอก ช่างพูดออกมายากเย็นนัก ยากกว่าการไปรบทัพจับศึกเสียอีก แต่เพื่อให้ได้ติดตามขบวนประพาสของฮ่องเต้ จึงทำใจให้สงบ สูดลมหายใจให้เต็มปอด และพูดอุบอิบว่า “มี...จางจง พ่ะย่ะค่ะ” แม้เสียงเบา แต่ฮ่องเต้กับคุณชายต่างได้ยิน ทำเอาคุณชายเกือบทำถ้วยชาหลุดมือ “อ่อ...” หลี่เฉิงพยักหน้า “เหตุผลพอฟังขึ้น ข้าอนุญาตให้เจ้าไปด้วยก็ได้ แต่เจ้าจะต้องไปปรึกษากับอ๋าวไคว่าจะต้องปฏิบัติตัวอย่างไรบ้างในการไปเที่ยวครั้งนี้”
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่84.อนุชายาบรรณาการ พิเศษ
พิเศษ 1 ศึกชิงจ้าวยุทธภพ อาหลีติดตามเฉินห้าวไปทุกที่ ตั้งแต่เหนือจรดใต้ ตะวันออกจรดตะวันตก จนวนกลับมายังเมืองหลวงต้าหนาน “ไม่รู้ว่าเกอเกอ(พี่ชาย)ฮองเฮา กับเจี่ยเจีย(พี่สาว)เซียงเซียงจะเป็นอย่างไรบ้าง?” อาหลีที่เดินตามประมุขเฉินต้อยๆ เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหอสุราจุ้ยเซียนอยู่ตรงหน้า “เดี๋ยวเจ้าก็ได้รู้...” ประมุขเฉินกล่าว พลางพาอาหลีเข้าไปในหอสุรา และขึ้นบันไดไปบนชั้นสอง ที่ห้องพิเศษบนชั้นสอง...ฮ่องเต้หลี่เฉิงกับ ฮองเฮาจ้าวชิงเฟิง นั่งรออยู่ แต่ผู้ที่ทำให้ประมุขเฉินผิดคาดหมายเล็กน้อยคือ...หลวงจีนลืมชื่อ ภิกษุชราผู้มีร่องรอยลี้ลับหาตัวพบยากนักหนา กำลังคีบเนื้อแพะตุ๋นน้ำแดงเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ประมุขพรรคยาจกประสานมือค้อมศีรษะให้ฮ่องเต้เป็นอันดับแรก “ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่ต้องมากพิธี” ฮ่องเต้ตรัส “อยู่ข้างนอกพระราชวัง ประมุขเฉินอย่าได้ใช้พิธีรีตองในวังกับข้า เรียกข้าว่าเจ้าบ้านหลี่ก็พอ ข้าจะใช้ชื่อในการท่องเที่ยวข้างนอกนี้ว่า ‘หลี่ฉือ’ ส่วนฟูเหรินของข้าจะใช้ชื่อว่า คุณชายจ้าวเฟิง”
