LOGINShare
ตอนที่11. ท่านอ๋องไม่อยู่จวนหรือ?
Last Updated:
2024-12-15 00:50:08จางจงและสองสาวใช้เสี่ยวหงเสี่ยวชุ่ยช่วยกันปลอบจนสามารถเอาตัวคุณชายออกจากผ้าห่มได้ และช่วยกันจัดการธุระส่วนตัวคุณชายให้จนเรียบร้อย
“เขา...ท่านอ๋องไม่อยู่จวนหรือ?” คุณชายถามขึ้นเพราะไม่เห็นเขาตั้งแต่ตื่นนอนมา
“ท่านอ๋องเข้าวังไปประชุมที่ท้องพระโรงแต่เช้าแล้วเจ้าค่ะ ฟูเหริน” เสี่ยวชุ่ยตอบพลางแย้มยิ้มหน้าระรื่น
“ท่านอ๋องยังสั่งว่าอย่ารบกวนฟูเหริน ให้ฟูเหรินพักผ่อนให้เต็มที่” เสี่ยวหงกล่าวเสริมด้วยสีหน้ายิ้มกริ่มแบบว่ารู้อะไรดีๆ
“ข้าแค่...”
คุณชายอยากบอกแม่สองสาวหน้าทะเล้นนี้ว่า...เมื่อคืนเขาแค่นอนไม่หลับในตอนแรกเท่านั้น เพราะไม่คุ้นชินกับการมีคนนอนด้วย ซ้ำคนนอนด้วยยังกอดเขาเป็นหมอนข้าง กว่าจะได้หลับจริงๆ ก็เลยเที่ยงคืนไปไม่น้อยแล้ว จึงทำให้ตื่นสาย
แต่คำพูดมาจ่ออยู่ที่ริมฝีปาก...
คุณชายก็นึกขึ้นได้ว่า...ยิ่งพูดก็ยิ่งเข้าตัว!
จึงนิ่งเงียบเสีย
“ท่านอ๋องยังสั่งไว้ว่า...บ่ายนี้จะพาฟูเหรินไปเที่ยวเทศกาลดอกไม้เจ้าค่ะ” เสี่ยวชุ่ยเจื้อยแจ้วต่อ
ขณะที่พูดนางก็เดินนำเจ้านายมาที่โต๊ะอาหาร จัดให้คุณชายนั่งลงแล้วส่งชามรังนกตุ๋นโสมให้เขา
คุณชายมองชามรังนกตุ๋นโสมในมือและอาหารบนโต๊ะ แล้วได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจ
“ข้ากินไม่หมดหรอก”
“อย่างอื่น...ฟูเหรินไม่กินก็ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แต่รังนกตุ๋นโสมชามนี้ ฟูเหรินสมควรกินให้หมดนะเจ้าคะ เพราะว่าทั้งรังนกทั้งโสมเป็นของบรรณาการจากหัวเมืองที่คัดเอาแต่ของดีที่สุดมา แล้วฮ่องเต้ทรงแบ่งพระราชทานมาให้แก่จวนชินอ๋อง แม้แต่พระชายายังไม่อาจแตะต้องเลยนะเจ้าคะ” เสี่ยวหงกล่าวอธิบาย
เสี่ยวชุ่ยเสริมต่อว่า “พระชายาได้แต่สั่งซื้อรังนกและโสมชั้นรองลงมา นำมาตุ๋นดื่มทุกเช้าเพื่อให้ผิวพรรณเปล่งปลั่งงดงามเจ้าค่ะ”
“แต่ข้าเป็นบุรุษ จะบำรุงผิวพรรณไปไย?” คุณชายถามอย่างงงๆ
“นี่ไม่เพียงแค่บำรุงผิวพรรณ ยังบำรุงร่างกายด้วยขอรับ” จางจงเอ่ยแทรกขึ้น “คุณชายรีบกินทั้งอุ่นๆ เถอะขอรับ”
เมื่อถูกบ่าวคนสนิทคะยั้นคะยอ คุณชายก็ตักรังนกตุ๋นโสมเข้าปาก
หลังอาหารเช้าประมาณครึ่งชั่วยาม...จางจงก็นำคุณชายไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมพร้อมออกไปเที่ยวกับชินอ๋อง
หลังอาบน้ำเสร็จจางจงก็บรรจงชโลมน้ำมันหอมบำรุงผิวลงบนผิวกายของคุณชาย แล้วลูบไล้นวดเบาๆ จนน้ำมันหอมซึมเข้าสู่ผิว ทำให้ไม่รู้สึกเหนียวเหนอะหนะแต่อย่างไร
“ทำไมต้องทาของพวกนี้บนตัวข้าด้วย...แต่ก่อนไม่เห็นต้องนี่นา” คุณชายประท้วงเล็กๆ
แต่จางจงที่ได้ยิน อดมองคุณชายอย่างตื่นเต้นไม่ได้
“คุณชายจำเรื่องราวเก่าก่อนได้แล้วหรือขอรับ?”
จ้าวชิงเฟิงชะงักงัน ลองนึกทบทวน แต่ก็เหมือนมีม่านหมอกหนาทึบปิดบังความคิด
“ไม่ใช่...ข้าเพียงแค่รู้สึกเท่านั้น”
จางจงทอดถอนใจเบาๆ พลางช่วยสวมใส่เสื้อผ้าให้แก่คุณชายอย่างพิถีพิถัน
“ยามนี้คุณชายมีฐานะเป็นพระชายารอง จำต้องดูแลร่างกายให้ดี”
เพื่อให้ท่านอ๋องได้เชยชมเต็มที่...แต่บ่าวคนสนิทไม่เอ่ยออกจากปาก
“หากบ่าวปรนนิบัติคุณชายไม่รอบคอบ เกรงว่ายากจะรักษาศีรษะบนคอเอาไว้ได้”
“ทะ ท่านอ๋องเหี้ยมโหดขนาดนั้นเลยหรือ?” คุณชายหลุดปาก สีหน้าไม่สู้ดี
“.....” จางจงไม่ได้ตอบว่าอะไร
คุณชายจับมือจางจงที่แต่งกายให้เขาเรียบร้อยแล้วเอาไว้ “เจ้ารู้อะไร บอกข้าเถอะนะ”
จางจงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง...การปิดบังคุณชาย อาจจะทำให้คุณชายวางตัวไม่ถูกกาลเทศะ และเป็นอันตรายได้
“บ่าวที่โบยคุณชายคนนั้น เป็นบ่าวคนสนิทของพระชายา ที่ติดตามมาแต่จวนของท่านราชครู เขาถูกท่านอ๋องสั่งทรมานสอบสวน และลงโทษให้โบยถึงตาย และท่านอ๋องยังสั่งตัดเบี้ยหวัดของพระชายาลงครึ่งหนึ่งเป็นการลงโทษด้วยขอรับ”
*
*
ชินอ๋องกลับมาถึงจวนก่อนเที่ยงราวครึ่งชั่วยาม มาถึงก็ให้เจียงกงกง(ขันทีเจียง)ช่วยเปลี่ยนชุดราชสำนักออก มาสวมใส่เสื้อผ้าสีกรมท่าเนื้อผ้าอย่างดีแทน แล้วพาจ้าวชิงเฟิงที่สวมเสื้อยาวสีเขียวอ่อนปักลายเมฆสวยงาม ขึ้นรถม้าออกจากจวนชินอ๋อง โดยมีเจียงกงกงและเหล่าองครักษ์ติดตามคุ้มกัน
พอขึ้นรถม้า...คุณชายก็นั่งตัวตรงทีท่าเกร็ง จนชินอ๋องลอบยิ้มขัน
“เจ้าไม่ถามหรือ...ว่าข้าจะพาเจ้าไปไหน?”
“ข้าถามได้หรือ?”
“ได้สิ...เจ้าถามข้าได้ทุกเรื่อง ข้าอนุญาต”
คุณชายนิ่งอยู่อึดใจเล็กๆ ก็ถามว่า
“วันนี้ ท่านอ๋องจะพาข้าไปไหนขอรับ?”
อยากให้ถาม...ก็ถาม
ชินอ๋องมีสีหน้าท่าทางอารมณ์ดี
“ข้าจะพาเจ้าไปสามแห่ง แห่งแรก...ไปกินอาหารกลางวันกันที่หอสุราจุ้ยเซียนที่ขึ้นชื่อที่สุดของเมืองหลวง หลังจากนั้นก็ไปชมดอกไม้และดอกโบตั๋นที่สวนป่ากุ้ยหลิน และตอนเย็นก็ไปหอหมื่นบัณฑิต...เจ้าว่าดีไหม?”
“ดีขอรับ”
จะให้ตอบอย่างไรล่ะ!
ตอบว่าไม่ดี...ชินอ๋องจะล้มเลิกความตั้งใจหรือ?
เพียงไม่นาน...รถม้าก็จอดนิ่ง
ชินอ๋องลงจากรถม้าก่อนอย่างคล่องแคล่ว แล้วยื่นมือมาให้คุณชาย
คุณชายชะงักเล็กน้อย...เขาเป็นบุรุษ ไม่ได้ต้องการกิริยาทะนุถนอมจนเกินเหตุเหมือนอย่างแม่นางน้อยสักหน่อย
แต่ทว่ามือที่ยื่นมาก็ไม่ยอมชักกลับ...ถ่วงเวลากันอยู่อึดใจหนึ่ง...ในที่สุด คุณชายก็จำใจต้องยอมแพ้ วางมือเรียวงามลงบนมือใหญ่แข็งแรง
ชินอ๋องช่วยประคองคุณชายลงจากรถม้า แล้วพาเข้าไปในหอสุราที่ตัวอาคารประดับตกแต่งอย่างสวยงาม
เจ้าของหอสุราเป็นชายวัยกลางคนท่าทางสุภาพภูมิฐาน เขาเข้ามาน้อมคำนับและเชื้อเชิญให้ชินอ๋องและคณะไปยังห้องรับรองพิเศษสองห้อง
ห้องที่ชินอ๋องพาจ้าวชิงเฟิงเข้าไปนั่งมีตำแหน่งที่ดีที่สุด ด้านประตูที่เปิดกว้าง มองเห็นเวทีแสดงชัดเจน ส่วนด้านหน้าต่างก็มองเห็นทิวทัศน์ท้องถนนในเมืองหลวงที่มีแผงค้าขายตั้งเรียงรายเป็นระเบียบ
อาหารคาวหวานและน้ำชาชั้นดีถูกนำมาขึ้นโต๊ะอย่างไม่รอช้า เพราะเจียงกงกงส่งคนมาสั่งเอาไว้ก่อน พอชินอ๋องมาถึง อาหารก็พร้อมขึ้นโต๊ะทันที โดยอาหารและเครื่องดื่มทุกอย่างล้วนถูกเจียงกงกงใช้เข็มเงินทดสอบก่อนว่าไม่มีพิษจึงปล่อยให้ผ่าน
ส่วนเหล่าองครักษ์นั้นอยู่ที่ห้องติดกัน
ระหว่างดื่มกิน...มีแม่นางน้อยนางหนึ่งที่มีรูปโฉมสดสวยสะคราญ อายุราวสิบหกปี มานั่งบรรเลงฉินขับกล่อม
เสียงฉินไพเราะจนจ้าวชิงเฟิงตั้งใจฟัง ทำให้ชินอ๋องรู้สึกหงุดหงิด เพราะอาหารที่เขาคีบให้คุณชายแทบจะพูนชามแล้วนั้น คุณชายแทบจะไม่ได้แตะ...เอาแต่เหม่อมองนักดนตรีสาวสวย
“ชอบเหรอ?” ชินอ๋องกระซิบถาม
คุณชายหันมามองคนกระซิบ
“ถ้าชอบ...ข้าจะซื้อตัวนาง”
ดวงตาหงส์งดงามของคุณชายสว่างวูบ ก่อนจะดับแสงลงเพราะประโยคต่อมา
“แล้วส่งไปอยู่ชายแดนห่างไกล!”
Latest chapter
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่89.ตอนพิเศษ 6.
“แม่นาง...เจ้าคงเข้าผิดห้อง” จ้าวชิงเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ไม่ผิด” นางตอบเสียงหวาน “หากห้องนี้คือห้องพักของท่านเจ้าบ้านหลี่” พลางทอดสายตาหวานหยาดเยิ้มให้แก่หลี่เฉิง จ้าวชิงเฟิงรู้สึกว่า...ตนคงพูดอะไรไม่ได้ เพราะคนที่นางมาหาไม่ใช่ตน “เจ้ามาหาข้าด้วยเรื่องอันใด?” นายท่านหลี่ถามเสียงเรียบๆ “มาทำความรู้จัก” นางตอบแล้วยิ้มหวาน “ข้าชื่อ...อินซวงซวง เป็นประมุขพรรคสุริยัน” “พรรคมาร” หลี่เฉิงเอ่ยขึ้น “นั่นเป็นชื่อที่พวกไร้มารยาทเรียกหา” นางกล่าวอย่างไม่พอใจ แล้วเปลี่ยนกลับมาอ่อนหวานว่า “ท่านเจ้าบ้านหลี่...ท่านน่าจะเชิญสหายของท่านผู้นี้ออกไปข้างนอกก่อน...พวกเราจะได้ทำความรู้จักกันให้ลึกซึ้ง” หลี่เฉิงมิได้กล่าวอะไร...เขาต้องการจะดูปฏิกิริยาของจ้าวชิงเฟิงว่าจะจัดการกับเรื่องเช่นนี้อย่างไรบ้าง อินซวงซวงเหลือบตามองจ้าวชิงเฟิงที่สวมหน้ากากผ้าแพรสีดำนิดหนึ่ง ก่อนจะออกปากว่า “คุณชาย สมควรจะรีบออกไปข้างนอกก่อนนะ!” “อ๊ะ...ข้า...” จ้าวชิงเฟิงลุกจากเตียงที่นั่งอยู่ จะเดินออกไปจากห้อง...หมูเขาจะหาม อย่าเ
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่88.ตอนพิเศษ 5.
ประมุขเฉินห้าวกับอาหลีจูงมือกันมายืนต่อหน้านายท่านหลี่และคุณชายจ้าว “พวกเราปรับความเข้าใจกันแล้ว” ประมุขเฉินห้าวเอ่ย “ข้ากับอาหลีจะแต่งงานกัน แต่คงต้องรอให้งานชุมนุมชาวยุทธที่เขาไท้ซานเสร็จสิ้นเสียก่อน” จ้าวชิงเฟิงยิ้ม แต่ยังอดถามอย่างเป็นห่วงไม่ได้ว่า “อาหลี เจ้าฝืนใจหรือเปล่า?” อาหลีส่ายหน้า ทีท่าเขินอายยิ่งนัก “ถ้าเจ้ามิได้ฝืนใจ เกอเกอก็ยินดีด้วย” จ้าวชิงเฟิงแย้มยิ้มทั้งปากทั้งตา ดึงตัวอาหลีมากอดเอาไว้ เดือดร้อนนายท่านหลี่ต้องรีบจับแยก... ที่สำนักวัดไท้ซาน...พรรคต่างๆในยุทธภพต่างมารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียง ทั้งฝ่ายธรรมมะและฝ่ายอธรรม เพื่อคัดเลือกจ้าวยุทธภพที่สิบปีมีครั้งหนึ่งอย่างกระตือรือร้น พรรคฝ่ายธรรมมะประกอบด้วย... วัดไท้ซาน...ซึ่งได้ตำแหน่งผู้นำยุทธภพเมื่อสิบปีก่อน โดยฝีมือของเจ้าอาวาสต้าซือไร้ลักษณ์ ผู้มีหน้าตาใจดีมีเมตตา คิ้วเคราขาวโพลน แต่ดวงตากลับเปล่งประกายคมกล้าของยอดฝีมือชัดเจน ศิษย์ในวัดมีทั้งศิษย์ที่เป็นภิกษุและศิษย์ฆราวาส พรรคเทียนซาน...ซึ่งมาอย่างอวดโอ่ เพราะเจ้าสำนักเพิ่งสำเร็จวิชาเส
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่87.ตอนพิเศษ 4.
งานเลี้ยงดำเนินไปได้สักพัก...นายท่านหลี่ก็พาคุณชายจ้าวที่เริ่มเมานิดหน่อยกลับห้องพัก ส่วนละอ่อนอย่างอาหลีก็ถูกประมุขพรรคยาจกเฉินห้าวไล่ให้กลับห้องไปนอนก่อน เพราะเขาตั้งใจจะดวลสุรากับหัวหน้าราชองครักษ์อ๋าวไคทั้งคืน แต่ดื่มกันไปได้พักใหญ่...ประมุขพรรคยาจกเฉินห้าวก็เกิดนึกเป็นห่วงอาหลีขึ้นมา “ท่านอ๋าว...ข้าคงต้องขอตัวแค่นี้ก่อน” “อ้าว...ประมุขเฉิน ไหนท่านว่าจะดื่มกันยันฟ้าสว่างอย่างไรล่ะ” อ๋าวไคแย้ง “ข้าเป็นห่วงอาหลี เด็กน้อยคนนี้ปกติจะต้องให้ข้านั่งอยู่เป็นเพื่อนจึงจะนอนหลับ ป่านนี้จะนอนแล้วหรือยังก็ไม่รู้ ข้าจะไปดูเขาสักหน่อย” ประมุขเฉินตอบ “ถ้าเช่นนั้น...พวกเราก็พอแค่นี้แล้วกัน” อ๋าวไคเอ่ย “ข้าก็จะกลับห้องพัก...พวกเราไปทางเดียวกัน ไปกันเถิด” แล้วทั้งสองก็ลุกขึ้น เดินขึ้นชั้นบน ตรงไปยังห้องพักของอาหลีก่อน แต่พอเข้าใกล้...ทั้งสองก็มองหน้ากัน เพราะได้ยินเสียงผิดปกติ ประมุขเฉินห้าวจึงรีบกระแทกประตูห้องเปิดออกอย่างไม่รอช้า ภาพที่เห็น คือ...อาหลีถูกถอดเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่า นอนบิดกายอยู่บนเตียง ที่หน้
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่86.ตอนพิเศษ 3.
หลังจากดูงิ้ว...เฉินกุ่ยปาดน้ำตาลวกๆ ขณะเดินเคียงคู่มากับจางจง ไปตามถนนที่เงียบสงัดเพราะดึกมากแล้ว “ท่านเฉิน ท่านร้องไห้ทุกครั้งที่ดูงิ้วนะหรือ?” จางจงอดถามไม่ได้ เพราะเห็นแม่ทัพรักษาเมืองตัวโตนั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรขณะดูงิ้ว จนกระทั่งงิ้วแสดงจบ ออกมาจากโรงงิ้วแล้ว ก็ยังไม่หยุดร้องอีก เขาไม่ได้คิดเย้ยหยันหรอกนะว่า ผู้ชายที่ดูดุดันตัวโตราวตึกจะร้องไห้ไม่ได้ เพียงแต่แปลกใจว่า...ท่านแม่ทัพร่างใหญ่วัยฉกรรจ์จะมีมุมที่อ่อนไหวเช่นนี้ด้วย! “ขะ ข้าสงสารนางเอกที่ถูกสามีทอดทิ้งหนะ” เฉินกุ่ยอ้อมแอ้ม “งิ้วก็คือเรื่องแต่งเท่านั้นนะท่านเฉิน” “ข้ารู้” เฉินกุ่ยพยักหน้า “แต่ก็ทำให้ข้าคิดถึงตัวเองด้วยนะอาจง” “ท่านคิดสิ่งใดหรือ?” จางจงถาม เฉินกุ่ยสูดลมหายใจเต็มปอด ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วว่า “ข้าชอบคนคนหนึ่งอย่างมาก แต่ไม่รู้ว่า เขาจะชอบข้าบ้างหรือไม่?” “ท่านเป็นบุรุษที่พึ่งพาได้” จางจงกล่าวปลอบโยน “อีกทั้งมีเกียรติยศศักดิ์ฐานะสูงส่งขนาดนี้ แม่นางคนใดจะไม่ชอบท่านล่ะ?” “เขาเป็นบุรุษ!” “เอ๋...
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่85.ตอนพิเศษ 2.
สีหน้าเฉินกุ่ยผิดหวังตะลึงงัน หลี่เฉิงกล่าวด้วยเสียงเรียบๆว่า “มีที่ใด...เจ้าไม่เคยไปมาบ้าง จากเหนือจรดใต้ จากตะวันออกไปจนถึงตะวันตก เจ้าล้วนไปมาทั่วแล้ว” “ขะ คือ...มันไม่เหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ” เฉินกุ่ยเหงื่อตก “ไปอย่างนั้น มันไปธุระ...” “นี่ก็ไปธุระ” หลี่เฉิงนั้นรู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายดี แต่จะกลั่นแกล้งให้ต้องพูดออกมา “ธุระตอนนั้นมันไม่มี แต่ตอนนี้มี...” “มีอะไร?” “มี...” แม่ทัพร่างใหญ่ยกมือปาดเหงื่อที่หน้าผาก...รู้สึกว่า คำพูดที่อยู่ในอก ช่างพูดออกมายากเย็นนัก ยากกว่าการไปรบทัพจับศึกเสียอีก แต่เพื่อให้ได้ติดตามขบวนประพาสของฮ่องเต้ จึงทำใจให้สงบ สูดลมหายใจให้เต็มปอด และพูดอุบอิบว่า “มี...จางจง พ่ะย่ะค่ะ” แม้เสียงเบา แต่ฮ่องเต้กับคุณชายต่างได้ยิน ทำเอาคุณชายเกือบทำถ้วยชาหลุดมือ “อ่อ...” หลี่เฉิงพยักหน้า “เหตุผลพอฟังขึ้น ข้าอนุญาตให้เจ้าไปด้วยก็ได้ แต่เจ้าจะต้องไปปรึกษากับอ๋าวไคว่าจะต้องปฏิบัติตัวอย่างไรบ้างในการไปเที่ยวครั้งนี้”
อนุชายาบรรณาการ ตอนที่84.อนุชายาบรรณาการ พิเศษ
พิเศษ 1 ศึกชิงจ้าวยุทธภพ อาหลีติดตามเฉินห้าวไปทุกที่ ตั้งแต่เหนือจรดใต้ ตะวันออกจรดตะวันตก จนวนกลับมายังเมืองหลวงต้าหนาน “ไม่รู้ว่าเกอเกอ(พี่ชาย)ฮองเฮา กับเจี่ยเจีย(พี่สาว)เซียงเซียงจะเป็นอย่างไรบ้าง?” อาหลีที่เดินตามประมุขเฉินต้อยๆ เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหอสุราจุ้ยเซียนอยู่ตรงหน้า “เดี๋ยวเจ้าก็ได้รู้...” ประมุขเฉินกล่าว พลางพาอาหลีเข้าไปในหอสุรา และขึ้นบันไดไปบนชั้นสอง ที่ห้องพิเศษบนชั้นสอง...ฮ่องเต้หลี่เฉิงกับ ฮองเฮาจ้าวชิงเฟิง นั่งรออยู่ แต่ผู้ที่ทำให้ประมุขเฉินผิดคาดหมายเล็กน้อยคือ...หลวงจีนลืมชื่อ ภิกษุชราผู้มีร่องรอยลี้ลับหาตัวพบยากนักหนา กำลังคีบเนื้อแพะตุ๋นน้ำแดงเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ประมุขพรรคยาจกประสานมือค้อมศีรษะให้ฮ่องเต้เป็นอันดับแรก “ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่ต้องมากพิธี” ฮ่องเต้ตรัส “อยู่ข้างนอกพระราชวัง ประมุขเฉินอย่าได้ใช้พิธีรีตองในวังกับข้า เรียกข้าว่าเจ้าบ้านหลี่ก็พอ ข้าจะใช้ชื่อในการท่องเที่ยวข้างนอกนี้ว่า ‘หลี่ฉือ’ ส่วนฟูเหรินของข้าจะใช้ชื่อว่า คุณชายจ้าวเฟิง”
You may also like
สตรีมเมอร์คนนั้นช่วยหยุดยิงมั่วสักที
นัก(ละ)เลง233 viewsทัณฑ์มาเฟีย
Sanraya/oMojung/นางฟ้าแดนใต้683 viewsเด็กดีของนลิน
ป.ปลาอุ๋งอุ๋ง1.3K viewsรัตติกาลรัก มาเฟียร้าย
theoneyoulove449 viewsโซนปราบคนเถื่อน
ชีริน712 viewsมาเฟียกับเมียรับจ้าง (Mpreg)
อักษรปรุงรัก2.0K viewsหยกมังกร คุณหนูใหญ่ตระกูลหยาง
Sanraya/oMojung/นางฟ้าแดนใต้1.3K viewsน้ำค้างมองพระจันทร์
กัลปังหา361 views
