บทที่สิบสี่ งานล่าสัตว์

บทที่สิบสี่

งานล่าสัตว์

จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่แน่ใจว่าจะแสดงบทบาทไหนดี เพราะความไม่รู้จึงยังไม่กล้าตัดสินใจ

เย็นวันนั้น ท่านอ๋องให้คนมาเชิญฉันไปกินข้าวด้วยอีกครั้ง ฉันเดินเยื้องย่างอย่างเชื่องช้าเพราะไม่อยากพบหน้าอ๋องจอมหน้าดุ ยิ่งคิดว่าร่างนี้ต้องเสียใจมากขนาดไหนถึงได้ตัดสินใจปลิดชีวิตตัวเองไป ก็ยิ่งรังเกียจท่านอ๋องที่ไม่รู้จักคนนี้มากขึ้น

ฉันยังคงบทบาทเดิม คีบอาหารเคี้ยวกินกลืนแล้วก็คีบต่อโดยไม่สนใจคนข้างตัวจนกระทั่งอิ่ม

“พรุ่งนี้จะมีงานล่าสัตว์ประจำปีของราชวงศ์” จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาเหมือนอยากจะให้ฉันได้ยิน

“เจ้าต้องไปด้วยกันในฐานะพระชายาของข้า”

อ้อ...ที่เขารีบไปรับฉันมาน่าจะเป็นเพราะงานนี้ด้วยใช่ไหม

“ข้าให้คนเตรียมชุดและข้าวของไว้พร้อมแล้ว เจ้าเพียงนั่งรถม้าติดตามขบวนไปก็พอ” ชายหนุ่มบอกกล่าวเสร็จก็ลุกขึ้นทันที

“ท่านไม่คิดว่าทำเกินไปสักหน่อยหรือ ข้าจดจำสิ่งใดไม่ได้เลย แต่ท่านจะให้ข้าไปร่วมงานล่าสัตว์ที่มีผู้คนมากมาย” ฉันประท้ว