All Chapters of อยากเป็นดาราไม่อยากเป็นชายา: Chapter 1 - Chapter 7

บทที่หนึ่งเป็นดารา“คัท”เสียงตะโกนดังจากผู้ช่วยผู้กำกับราวกับเสียงสวรรค์ ฉันที่กลิ้งขลุกฝุ่นอยู่รีบลุกขึ้นจากพื้น ใช้มือปัดตามเนื้อตามตัวขณะเดินไปหาผู้กำกับใหญ่“คุณฟ้า ฉากนี้เล่นได้ดีมาก” ผู้กำกับเอ่ยชม ฉันยิ้มนิดๆขณะเอ่ยขอบคุณ“เดี๋ยวเปลี่ยนชุดแล้วถ่ายฉากขี่ม้าต่อเลย” ผู้ช่วยหันมามองฉัน พยักหน้าให้เดินตามเข้าไปเปลี่ยนชุดในกระโจมที่ตั้งเรียงกันเป็นแนวฉันชื่อ ‘หยาดฟ้า’เป็นดาราที่แม้อายุถึง30ปีแล้วแต่ยังมีชื่อเสียงโด่งดัง ฉันเข้าวงการมาตั้งแต่ยังอยู่ในวัยใส เริ่มเล่นละครเรื่องแรกแนววัยเรียนวุ่นรัก ก่อนจะเปลี่ยนแนวมาเรื่อยตามอายุที่เพิ่มขึ้น ทั้งละครรักโรแมนติก ดราม่าตบจูบ ครอบครัวว้าวุ่น แต่เรื่องที่ทำให้ชื่อเสียงของฉันโด่งดังจนได้รับรางวัลกลับเป็นแนวบู๊ล้างผลาญ หลังจากนั้นฉันก็ได้รับการเสนอบทบู๊ต่อมาอีกหลายเรื่อง รวมถึงเรื่องที่กำลังถ่ายทำในตอนนี้ด้วย“เรียบร้อยแล้วค่ะ พี่ต่อ” ฉันก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าของผู้กำกับใหญ่เพื่อเตรียมตัวถ่ายทำฉากต่อไป“เอาล่ะ ฉากนี้เป็นตอนที่นางเอกขี่ม้าหนีคนร้าย ‘ฟ้า’ ขี่ม้าวนไปเรื่อยๆเดี๋ยวกล้องจะวิ่งตาม ส่วนสีหน้าใกล้ๆเดี๋ยวเราไปถ่ายในสตูแล้วมาตัดต่อใส่เ

บทที่หนึ่ง ฉันคิดก่อนจะตัดสินใจ“ได้ ฉันยินยอม แต่...” ฉันยื่นข้อเสนออย่างมีเงื่อนไข“ยมทูตท่านนี้ทำผิด ต้องคอยดูแลและทำตามที่ฉันร้องขอ ได้หรือเปล่า” ฉันชี้ไปทางยมทูตหน้าอ่อนที่ยังยืนทำหน้าบิดเบี้ยวอยู่ด้านข้าง“เจ้าร้องขอมากเกินไป” ยมทูตหน้าอ่อนตอบทันที“ข้าไม่สามารถทำตามที่เจ้าร้องขอได้ แต่ข้าจะหาเวลามาดูแลเจ้า หากมีสิ่งใดที่พอจะช่วยเหลือได้ข้าจะพยายาม”“ได้” ฉันตอบตกลงทันที เพราะคิดอยู่แล้วว่าร้องขอมากไป แค่ได้แกล้งยมทูตหน้าเบี้ยวคนนี้สักนิด ฉันก็ดีใจแล้วโทษฐานนำวิญญาณฉันผิดจนฉันต้องกลายมาเป็นใครก็ไม่รู้!“ถ้าเช่นนั้น เจ้าเข้าไปในร่างของหญิงสาวนางนี้ได้เลย รุ่งขึ้นเจ้าจะตื่นมาเป็นนาง” ยมทูตมีอายุรีบสรุปฉันก้าวเข้าไปยังร่างที่นอนคว่ำหน้าบนเตียงช้าๆ“อ้อ...เกือบลืม มีกฎข้อหนึ่งที่ข้าสามารถอนุญาตให้เจ้าเลือกได้ ปกติเมื่อเจ้าเป็นนางแล้ว เจ้าจะต้องลืมความทรงจำในร่างที่แล้วและเหลือเพียงความทรงจำของหญิงสาวนางนี้เท่านั้น แต่ข้าให้เจ้าเลือกได้ว่า เจ้าจะใช้ชีวิตในร่างนี้ด้วยความทรงจำของนาง หรือเจ้าจะเก็บความทรงจำเดิมของเจ้าเอาไว้ แต่หากเจ้าเก็บความทรงจำเดิมไว้ ร่างนี้ก็จะสูญเสียความทรงจำท

บทที่สอง เป็นชายาฉันเริ่มเห็นภาพเล่ห์กลในการจับผู้ชายสมัยนี้“เมื่อวานเป็นพิธีสมรสของคุณหนูเจ้าค่ะ แต่เมื่อคืนท่านอ๋องไปอยู่ที่เรือนของอนุจินทั้งคืนไม่ได้มาที่ห้องหอนี้เลย บ่าวเห็นคุณหนูนอนร้องไห้อีกทั้งยังดื่มยาชามนั้นลงไปจึงเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องไม่กล้าจากไปไหน จนกระทั่งเมื่อเช้านี้เจ้าค่ะ” บ่าวน้อยเล่ามาถึงตอนนี้ก็เอ่ยถาม“ยาชามนั้นคือสิ่งใดเจ้าคะ”ฉันมองหน้าสงสัยของบ่าวน้อย ก่อนจะตอบด้วยคำพูดที่คิดว่าน่าจะต้องใช้ไปอีกนาน“ข้าไม่รู้ ข้าจำไม่ได้”สาวน้อยอีกนางที่เห็นเมื่อเช้าเดินถือชามยาเข้ามา “พระชายา ดื่มยานะเพคะ”อันอันเข้ามาช่วยประคองฉันลุกขึ้น ขณะแนะนำสาวน้อยอีกนาง“พี่ผิงอันเจ้าค่ะคุณหนู พี่ผิงอันเป็นนางกำนัลที่ฮองเฮาส่งให้มารับใช้ข้างกายคุณหนูตั้งแต่สามปีที่แล้ว พวกเราอยู่ในวังกันสามคนมาโดยตลอดเจ้าค่ะ”ฉันหันไปมองหน้าผิงอันอืม..ดูมีความเรียบร้อยนุ่มนวลกว่าอันอันอยู่มากสมกับเป็นนางกำนัลในวัง“หม่อมฉันส่งข่าวไปแจ้งฮองเฮาและท่านอ๋องแล้วนะเพคะ อีกสักครู่ฮองเฮาจะส่งหมอหลวงมาตรวจอีกครา”ฉันพยักหน้า เอาสิ ตรวจให้แน่ใจว่าฉันจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆหลังจากส่งหมอหลวงอีกหลายชุดเข้ามาตรวจ ท