อยากเป็นแฟนหมอ บทที่ 6

คนโต ไฮโซภูมิ[1] ปัจจุบันแต่งงานและมีลูกน่ารัก ๆ ที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของคุณปู่คุณย่าและคุณตาคุณยาย

         คนรอง ไฮโซบุญ หรือบุญนำพา ปัจจุบันมีทั้งบริษัทอาหารเสริม บริษัทเครื่องสำอางที่ก่อตั้งร่วมกับใบบุญญา โดยอำนาจการบริหารทั้งหมดบุญนำพาเป็นผู้ดูแล

         น้องคนเล็กคือคนที่ถูกตามใจที่สุด อยากเรียนอะไรหรือทำงานอะไร ไม่มีใครที่บ้านบังคับ แต่ใครจะคิดว่าคุณหมอใบบุญญาจะเลือกเรียนแพทย์ซึ่งถือว่าเป็นอาชีพที่เหนื่อยและต้องทุ่มเททั้งกำลังกายและกำลังใจ

         ยิ่งจิตแพทย์ด้วยแล้ว ถือเป็นสาขาแพทย์ที่ขาดแคลนและเป็นสาขาแพทย์ที่สังคมปัจจุบันต้องการ

         ใบบุญญาเคยบอกกับคนรอบตัวของเธอว่า เธอนั้นโชคดีเกิดมาในครอบครัวที่ดี ทั้งหน้าตา ทั้งทรัพย์สินเงินทองของเธอนั้นใช้ชาตินี้เธอก็คงใช้ไม่หมด

         แต่มีอีกหลายคนบนโลกใบนี้ที่ขาดทั้งโอกาสและทรัพย์

         “ด้วยมนตราแห่งความรัก ใบจะเปลี่ยนโลกใบเล็ก ๆ ของเขา”

         ในตอนที่เบญญาและภาสฟังคำพูดของเด็กหญิงวัยไม่กี่ขวบ ก็ได้แต่หัวเราะชอบใจว่าลูกคงดูการ์ตูนมากเกินไป

         แต่ใครจะคิดว่าปัจจุบันความฝันของเด็กคนนั้นได้กลายเป็นจริงในวันนี้

         ใบบุญญานั่งในห้องทำงานของตัวเอง ตอนนี้ในหัวเธอกำลังขบคิดเรื่องของคุณอินน์ ยอมรับว่าไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาเป็น คนเรานี่มองแต่ภายนอกไม่ได้จริง ๆ เขาดูเพียบพร้อมไปทุกอย่าง ใครจะคิดว่าเขากลับทุกข์ทรมานด้วยโรคทางจิตเวชเช่นนี้

         เธอยังไม่เคยรับมือกับอาการของคนไข้ลักษณะนี้มาก่อน คงต้องศึกษาหาข้อมูลอีกเยอะว่าเกิดจากอะไร เธอเปิดหน้าจอไอแพดอ่านผลการตรวจสุขภาพของอินน์อย่างละเอียด

         “ร่างกายปกติดีทุกอย่าง ไม่น่าเป็น” เธอรำพึงกับตัวเอง ไม่ได้สนใจคนที่เข้ามาในห้องทำงานของเธอโดยไม่เคาะประตู

         “ทำไร!”

         “ว้าย!! อีต่อตกใจหมด” คุณหมอสาวร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อจู่ ๆ เพื่อนรักสาวสองสุดหล่อของเธอก็เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง

         “อีใบ มึงร้องดังขนาดนั้น เดี๋ยวคนเขารู้หมดว่ากูเป็น...” ถึงสังคมจะเปิดกว้างแค่ไหน แต่จะให้ใครรู้ว่าคุณหมอหนุ่มหล่อเพื่อนสนิทของเธอเป็นอีต่อไม่ใช่ไอ้ต่อ...ไม่ได้ 

         เพราะอะไรน่ะหรือ เพราะที่บ้านของท่านต่อหรือคุณชายตระการยังไม่ยอมรับเรื่องเพศสภาพที่สามอย่างไรเล่า

         เมื่อคุณชายปู่รับไม่ได้และขู่ว่าจะตัดออกจากกองมรดก ตระการถึงกับต้องแอ๊บไว้ก่อน ใครจะว่าเขาเห็นแก่เงินก็ช่าง เพราะชีวิตมันต้องใช้เงินจริง ๆ

         มรดกพันล้าน ใครจะยอมให้ตัดออก

         “เออ โทษที ปิดประตูหรือยัง”

         ใบบุญญามองไปทางประตูห้องทำงานของเธอ ทุกห้องจะเก็บเสียงอย่างดีเพราะเรื่องของคนไข้เป็นความลับที่จะหลุดรอดออกไปไม่ได้

         “ปิดแล้ว แกดูอะไรอยู่ หน้าเครียดใจลอยเชียว” ตระการถามเพื่อนอย่างเป็นห่วง

         “คนไข้ซูเปอร์วีไอพีน่ะแก เออแก ถามหน่อยสิ ปกติแกเคยแบบว่าแข็งแล้วอ่อนทันทีเลยไหม” ใบบุญญาตัดสินใจถามเพื่อนสนิท เรื่องแบบนี้เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าจะไปถามใคร

         “อะไรแข็ง ๆ อ่อน ๆ ของมึง กูงง”

         “ไอ้นั่นไง ของผู้ชายอะ” ตระการมองหน้าเพื่อนสาวผู้ไม่เคยมีแฟนอย่างตื่นตะลึง

         “มึงถามทำไม อย่าบอกนะว่ามึง...”

         “หยุดค่ะเพื่อนต่อ เพื่อนของคุณยังเป็นสาวเวอร์จินที่ยังไม่เคยมีสิ่งใดมาทำให้บัลลังก์ของเวอร์จินสั่นคลอน”

         สาวเวอร์จินผู้ยังไม่เคยแม้แต่มีอารมณ์ทางเพศพูดขึ้นก่อนที่ตระการจะคิดไปเรื่อยเปื่อย เรื่องความมโนและมั่นหน้าต้องยกให้เพื่อนต่อของใบ

         “มึงมันคนบาปค่ะอีใบ สุขใดจะเท่าสุขบนเตียงที่ผู้ชายกระแทกกระทั้นเข้าใส่ คิดแล้วเปรี้ยวปาก”

         ตระการผู้อดอยากปากแห้งในช่วงนี้พูดขึ้นอย่างถึงพริกถึงขิง เพราะอยู่กันตามลำพังระหว่างเพื่อน อยากพูดอะไรก็พูด อยากทำอะไรก็ทำได้เต็มที่

         “จ้า ตกลงว่าไง มันเหี่ยวทันทีได้เลยไหมอีต่อ” ใบบุญญาถามอย่างอยากรู้ เพราะเท่าที่เธอจับของคุณอินน์ มันก็เหี่ยวทันทียิ่งกว่าจู๋ทะเลที่พ่นน้ำแล้วเหี่ยวซะอีก

         “บ้า! ถามอะไรน่าเกลียด” ตระการทัดหูด้วยผมทิพย์และทำท่าเอียงอาย

         “อย่ากระแดะมึง เร็ว กูอยากรู้” ใบบุญญาเร่งเร้าเพื่อนสนิท เวลาอยู่กันตามลำพัง เพื่อนเธอจะกลายร่างจากจิตแพทย์หนุ่มมาดเท่เป็นปลาทันที

 

         ปลาหรือไส้เดือนโดนเสียมกันนะ มันถึงได้สะดีดสะดิ้งขนาดนี้

         “โอย อีนี่ขัดใจ มึงก็เคยเรียนมาไหมอีใบ มันต้องแตกก่อน ไม่แตกจะเอาอะไรมาเหี่ยว นอกจากจู่ ๆ หมดอารมณ์ เช่นเจอเรื่องตกใจมาก ๆ หรือคู่นอนตดไรงี้”

         คำตอบของตระการทำให้คนฟังอย่างใบบุญญาถึงกับขำ ตดเนี่ยนะ มีอะไรกันอยู่แล้วตดเนี่ยนะ

         “แปลก” เธอรำพึง นึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของคนที่เธอเพิ่งจับแล้วหดเมื่อไม่กี่วันก่อน

[1] ภูมิ พระเอกจากเรื่อง ฉันเป็นลูกสาวของนางร้าย