อยากเป็นแฟนหมอ บทที่ 5

ทรงยศคือคนที่คอยเลี้ยงเขามาตั้งแต่จำความได้ ด้วยอายุที่ห่างกันถึงสิบห้าปี พี่ยศจึงเป็นเหมือนทั้งพี่เลี้ยงและเพื่อนสนิทในเวลาเดียวกัน

         อินน์คิดถึงใบหน้าสวยของจิตแพทย์สาวและทำให้ตัวเองอดคิดไม่ได้ว่า เวลานี้เขาเหมือนเป็น ‘คนไข้คิดล้วงหมอ’ อย่างไรอย่างนั้น หวังว่าเธอจะยังโสด

         “กลับกันเถอะ” อินน์บอกกับคนขับรถ

ใบบุญญามองแจกันดอกไม้และของขวัญวันเปิดคลินิกจากญาติ ครอบครัว และเพื่อน

         “ขอให้กิจการรุ่งเรือง” คำอวยพรของใครบางคน

         ‘อินน์’ ของขวัญชิ้นนี้มาจากคนไข้ซูเปอร์วีไอพีของเธอ ของขวัญคือเครื่องทำน้ำแข็งอัตโนมัติ ใบบุญญาขมวดคิ้วกับของขวัญและคำอวยพร

         คลินิกของเธอเป็นองค์กรการกุศล เพราะอย่างนั้นไม่ต้องอวยพรให้กิจการรุ่งเรืองก็ได้

         เครื่องทำน้ำแข็ง เขาจะให้เธอทำไมกัน แต่เมื่อเลื่อนสายตาไปอีกนิด เธอก็เห็นซองใส่จดหมายซึ่งคาดว่าเขาน่าจะเขียนอะไรเกี่ยวกับเครื่องทำน้ำแข็งนี้

         ‘น้ำแข็งเป็นของกินที่มีการปนเปื้อนมาก เอาไว้ทำกินเองดีกว่าครับ รับรองสะอาด’

         เขาใส่ใจรายละเอียด คงเพราะเห็นเธอชอบกินน้ำเย็น และมีบางครั้งในวันที่แวะไปบ้านเขา เธอเผลอเคี้ยวน้ำแข็งเสียงดังด้วย

         เออ หรือเขาจะว่าเธอไม่รักษาความสะอาด

         เขาน่าจะเป็นพวกคลั่งรักความสะอาด

         ดอกไม้ช่อหนึ่งที่เธอมองอยู่นาน มันคือดอกทิวลิปสีขาว ไม่อยากเชื่อว่าจะมีใครส่งดอกไม้ชนิดนี้ให้เธอ ส่วนมากทุกคนจะส่งดอกกุหลาบสีขาวให้เธอ

         เหล่าตระกูลโชติภิวรรธต่างรู้ดีว่าคุณหมอชอบกุหลาบสีขาว แต่ช่อนี้เป็นทิวลิปสีขาว ใบบุญญาคลี่การ์ดออกอ่าน

         ‘เหมาะกับคุณหมอครับ...อินน์’

         “อุ๊ย!!! ตาย ทิวลิปขาวของใคร” เสียงของตระการยกมือทาบอก คนให้จะรู้ไหมหนอว่าคนรับอย่างใบบุญญาแท้จริงแล้วชอบดอกทิวลิปยิ่งกว่ากุหลาบ

         “แกชอบไม่ใช่เหรอ” ตระการมองช่อดอกทิวลิปในมือของเพื่อนสาว

         “อืม”

         “ใครส่งมา” เป็นเสียงของมนทนา นักจิตวิทยาผมสั้น ผู้มีชื่อเล่นว่าทรี ซึ่งเป็นเพื่อนจากโรงเรียนมัธยมของใบบุญญา ใครจะคิดว่าสุดท้ายทั้งสองคนจะได้กลับมาทำงานร่วมกัน

         “คุณอินน์”

         “อินน์ไหน อินนาเหรอ” มนทนาถามด้วยมุกห้าบาทสิบบาท ทำเอาคนฟังอย่างตระการและมาติกาหัวเราะแห้ง ๆ

         “คุณอินน์ อินทฐานนท์ หลานชายเจ้าของตึกที่เราเช่า” ใบบุญญาบอกฐานะที่แท้จริงของเขากับเพื่อนของเธอ แต่จะไม่ยอมบอกว่าเขาคือคนไข้ของเธอเด็ดขาด

         เธอต้องเก็บเป็นความลับ  

         “นามสกุลนี้รวยมาก รวยตั้งแต่รุ่นปู่ของปู่ของปู่ทวด” มาติกาผู้เป็นคนในพื้นที่เอ่ยขึ้น ซึ่งคนฟังก็พยักหน้าตาม มีใครบ้างที่อยู่เชียงใหม่แล้วจะไม่รู้จักนามสกุลนี้

         “แต่คุณหมอใบโชคดีนะคะที่ได้เช่าตึกนี้ ปกติเจ้าท่านไม่ปล่อยเช่านะคะ” ป้าสายพิณแม่บ้านของคลินิกเอ่ยขึ้น

         สายพิณเป็นแม่บ้านที่สายน้ำพี่สะใภ้ของใบบุญญาเป็นคนแนะนำให้ เพราะสายน้ำเองก็ถือได้ว่าเป็นคนในพื้นที่

         “หล่อมาก!!!” ตระการที่กดดูรูปของ ‘คุณอินน์’ ในหน้าข่าวสังคมของเชียงใหม่ถึงกับร้องออกมาเสียงดัง จนคนฟังต้องหันไปทางตระการทันที

 

         “เรื่องผู้ชายนี่ไว้ใจหมอต่อได้เลยนะ” มนทนาเอ่ยแซว เธอนึกเสียดายความหล่อเหลาของตระการ ไม่น่าเลย ไม่น่าใช่ผู้ชายแท้เลย

         “ย่ะ เรื่องผู้หญิง เราก็ไม่ทันทรีเหมือนกัน” ตระการมองใบหน้าสวยหวานของนักจิตวิทยาตรงหน้า เสียดายความสวย ไม่น่าจะชอบผู้หญิงด้วยกันเลย

         “พอ ๆ อย่าเพิ่งตีกัน นี่วันเปิดคลินิกนะ” ใบบุญญารีบห้ามทัพเพื่อนทั้งสองฝั่งของเธอ

         คำห้ามของใบบุญญาเรียกเสียงหัวเราะจากมาติกาและป้าสายพิณได้ แต่ตระการกับมนทนากลับสะบัดหน้าไปกันคนละทาง ใช่ว่าทั้งสองจะไม่ถูกกัน แต่บางครั้งก็แอบหมั่นไส้กันและกัน เพราะอารมณ์หวงเพื่อนที่อยู่ตรงกลางอย่างใบบุญญา

         เจ้าหน้าที่ทั้งสี่คนของคลินิก ‘อยากพักใจ’ ทำงานอยู่ที่เดียวกันคือโรงพยาบาลจิตเวชชื่อดังของจังหวัด ใบบุญญาชวนทั้งหมดมาทำงานกับเธอในช่วงเย็นและวันเสาร์อาทิตย์

         พวกเขาได้รับค่าจ้างตามความเหมาะสม และยังได้อิ่มใจเพราะได้ช่วยคนอีกมากซึ่งไม่สะดวกไปรักษาที่โรงพยาบาล

         ใบบุญญาอยากให้การพบจิตแพทย์เป็นเรื่องง่ายที่ทุกคนเข้าถึง นอกจากเธอจะทำคลินิกอยากพักใจแล้วยังมีช่องทางการพักใจผ่านทางอินเทอร์เน็ต ซึ่งคนไข้สามารถออนไลน์เข้ามาคุยได้ในช่วงเวลาที่พวกเธอเปิดไลฟ์ในบางวัน

         ในห้องทำงานของจิตแพทย์สาวตกแต่งด้วยสีโทนอบอุ่นสดใสเข้ากับบุคลิกของ ‘หมอใบ’ เป็นอย่างดี

         ใบบุญญา โชติภิวรรธ หรือน้องใบ ลูกสาวคนสุดท้องของเบญญากับภาส [1] โชติภิวรรธ เจ้าของบริษัทผลิตอาหารสัตว์เลี้ยงชั้นนำในประเทศ ทั้งสองมีลูกด้วยกันทั้งหมดสามคน

[1] เบญญากับภาส จากเรื่อง เมียลับหมอมาเฟีย