ราคีซาตาน 3

ตอนที่ 2

แสงแดดสาดสองยามเช้าของวันใหม่ ปลุกให้ร่างเล็กที่เปลือยเปล่านอนอยู่บนเตียงที่ยับยู่ยี่ นั้นตื่นขึ้นมาโดยปราศจากความสดใสเหมือนทุกวัน เพียงแค่ขยับร่างกายเพียงเล็กน้อยก็รับรู้ได้ถึงความเมื่อยขบตามร่างกาย จนต้องพยุงกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง พลางนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เพราะเธอนั้นถูกคนบ้าที่ไหนก็ไม่รู้จับมา อีกอย่างเธอนั้นแทบไม่รู้จักหรือมีความแค้นใด ๆ กับชายหนุ่มคนนั้นเลย ร่างเล็กบอบบางนั่งกอดเข่าคิดทบทวนเรื่องราวที่เขาพูดกับเธอเมื่อวานในห้องทำงานของเขา

“เธอไม่ได้ทำ แต่พี่ชายเธอทำ” เสียงของเขาแวบกลับเข้ามาในความคิดพลอยทำให้นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“พี่ชาย พี่ชายฉันทำอะไรคุณ ถึงได้จับฉันมาแบบนี้”

“อยากรู้นักเหรอ ได้ฉันจะบอกให้” 

ชายหนุ่มนี่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ ที่เพิ่งรู้จักชื่อเสียงเรียงนามของเขาเมื่อครู่นี้ว่าชื่อ ภาธร กิตติธร ผุดลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินย่างสามขุมเข้ามาหาคนตัวเล็กด้วยท่าทางที่น่ากลัว ทำให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ไม่ห่างต้องร่นถอยทีละก้าวอย่างหลาดระแวง

“คุณจะทำอะไร” ชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้าใกล้ จนทำให้หญิงสาวเบี่ยงหน้าหนี

“อยากรู้ไม่ใช่เหรอ ฉันก็จะบอกให้ ว่าพี่ชายที่แสนดีของเธอมันเป็นคนยังไง”

“พี่ชาย พี่กบทำอะไรให้คุณ คุณถึงจับตัวฉันมาแบบนี้ ปล่อยฉันไป” หญิงสาวถามพร้อมทั้งออกคำสั่งให้เขาปล่อยเธอ

“ไม่มีวัน! จนกว่าพี่ชายเธอมันจะเจ็บที่ เห็นน้องสาวตัวเองโดนทำร้ายเหมือนฉัน”  คนตัวเล็กที่ตัวชิดติดผนังกำแพงห้องต้องสะดุ้งและตกใจกับการกระทำของเขา

“น้องสาวของคุณ”  กชสรถามกลับด้วยความไม่รู้ว่าใครคือน้องสาวของเขา และพี่ชายเธอรู้จักด้วยหรือไม่

“ใช่...พี่ชายเธอมันข่มขืนน้องสาวฉันจนต้องฆ่าตัวตาย”

“ไม่จริง! พี่ชายฉันไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่มีวันทำแน่นอน”

ไม่มีทางเธอไม่เชื่อในสิ่งที่คนตรงหน้าพูดเป็นแน่ พี่ชายเธอไม่มีวันทำแบบนั้น เขาไม่คิดที่จะทำร้ายใคร พี่ชายดูแลเธอมาอย่างดีตั้งแต่บิดามารดาเสียไปเมื่อหลายปีก่อน ก็เหลือกันแค่สองคนพี่น้องเท่านั้น

“จริง!” ชายหนุ่มตรงหน้าตะคอกกลับเสียงดังจนทำให้ร่างเล็กกลัวจนตัวสั่นไม่น้อย

“คุณมาว่าพี่ชายฉันข่มขืนน้องสาวของคุณ มีหลักฐานอะไร และอีกอย่างฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าน้องสาวคุณเป็นใคร ชื่ออะไร”

กชสรจ้องชายตรงหน้าแล้วถามกลับอย่างไม่เกรงกลัวเขา ภาธรจ้องกลับราวจะกินเลือดกินเนื้อคนตรงหน้า

“อยากรู้ใช่ไหม ได้ฉันจะบอกให้ ภาวิณี จำชื่อนี้ได้ไหม” 

ร่างเล็กที่ยืนชิดติดผนังนิ่งแววตาสั่นระริกเมื่อได้ยินชื่อ ผู้หญิงที่ชื่อ ภาวิณี จะใช่คนเดียวที่เธอกับพี่ชายได้ช่วยไว้หรือไม่ แต่ถ้าหากเป็นคนคนเดียวกันแล้ว ชายตรงหน้านั้นเข้าใจผิด

“ไง ตกใจจนพูดไม่ออกเลยเหรอ”

พลันสายตาหวานของหญิงสาวมองไปเห็นกรอบรูปที่วางอยู่ไม่ห่างจากตนนัก แล้วคว้ามันขึ้นมาดูก่อนจะพบว่าเป็นคนคนเดียวกัน แต่ก็ต้องปล่อยรูปใบนั้นให้หลุดมือไปจากแรงกระชากของภาธร จากนั้นมือหนาจึงจับกรอบรูปของน้องสาวที่รักวางลงที่เดิมอย่างถนอม แล้วหันมาคว้าเรียวแขนของคนตรงหน้าอย่างแรง โดยที่ไม่สนว่าเธอนั้นจะเจ็บปวดหรือไม่

“เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะแตะต้องของพวกนี้ ถึงเวลาที่เธอต้องรับกรรมแทนมันแล้ว”

“คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!”  หญิงสาวร้องออกมาอย่างหวาดกลัวกับการกระทำของคนตรงหน้า แต่มีหรือคนที่มีโทสะครอบงำจิตใจจะฟัง

ร่างสูงก้มลงซุกไซ้ลำคอระหงของคนตรงหน้าอย่างป่าเถื่อน พร้อมทั้งดึงทึ้งเสื้อผ้าที่ติดกายของคนตัวเล็กออกอย่างรุนแรง กชสรพยายามผลักดันให้เขาออกไปให้ห่างจากตัวของเธอ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรผู้ชายร่างสูงอย่างเขาได้แม้แต่น้อย มือใหญ่ลูบไล้ตามกายบอบบางที่มีเพียงเสื้อกล้ามสีขาวและเสื้อเชิ๊ตที่ขาดรุ่ยก็ตาม

“ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย” เสียงหวานร้องออกมาอย่างหวาดกลัวกับการกระทำของชายตรงหน้า

“แหกปากให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยเธอ”

   “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”  คนตัวเล็กไม่ฟังคำของเขา เธอเอาแต่ร้องตะโกนเพื่อหวังจะมีคนเข้ามาช่วยเหลือ

   “เปลี่ยนจากร้องขอความช่วยเหลือเป็นร้องครางใต้ร่างฉันดีกว่ากชสร!” ชายหนุ่มว่าเสียงแหบพร่า