Chapter 10

ตาของผมมองเร็วๆผ่านกระดานประกาศผลการสอบ เอซ ไนท์อันดับอยู่ที่หนึ่ง ริมฝีปากของผมก่อตัวเป็นเส้นบางๆ ผมทำคะแนนได้น้อยกว่าคะแนนเต็มไปห้าคะแนน ทำไมนะ? ผมถอนใจขณะที่คิดว่าผมทำคะแนนกับ5 แต้มที่เหลือได้อย่างไร ผมงีบหลับอยู่ในห้องสอบอย่างต่อเนื่อง และทั้งหมดก็เป็นเพราะ....เพราะ...อะไรบางอย่างที่ผมก็ไม่รู้

“ยินดีด้วยเพื่อน นายได้อันดับท็อปอีกแล้ว” จุงยิ้มขณะที่เขาเดินเข้ามาหาผม ขณะที่ผมกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง

“เอซ?”"สวัสดี!"“เฮ้ เอซ!” เสียงของจุงทำให้ฉันหลุดออกจากห้วงความคิดของตัวเอง และมองที่เขาอย่างงงงันด้วยเสียงขึ้นอย่างกะทันหัน "อื้ม อะไรเหรอ?" ผมถามในขณะที่เขาหรี่ตามอง “นายดูไม่ค่อยมีความสุขเลยนะที่เป็นคนที่สอบผ่านด้วยคะแนนอันดับหนึ่ง” เขามองอย่างสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก่อนที่ผมจะตอบคำถามไปเขาก็มองมาด้วยสายตาที่บอกว่าฉันรู้แล้วดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้น เขาจ้องมองมาที่ผม “นี่แหละปัญหาของคนอย่างนายนายแค่ไม่เคยพอใจในสิ่งที่มี!” เขาบ่นอย่างฉุนๆและฉันก็ยักไหล่ให้เขา

“เอซ นายไม่เข้าใจเหรอ นายเป็นตัวท็อป!ตัวท็อปเลยนะ! นายได้คะแนนน้อยกว่าคะแนนเต็มเพียงแค่ห้าคะแนน ในขณะที่คนที่ได้อันดับสองได้คะแนนน้อยกว่านายหนึ่งถึงห้าสิบคะแนน นายเข้าใจความแตกต่างมั้ยมันต่างกันกับ คะแนนนายอยู่คนละระดับเลย” เขาพูดและนั่นทำให้ผมหันไปดูใบประกาศคะแนนสอบอีกรอบ และพบว่าคนที่ได้อันดับที่สองไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเวโรนิกา ซัลลิแวน

“โอ๊ย! ฉันหงุดหงิดนายชะมัด” เขาร้องออกมา และผมก็สังเกตเห็นเวโรนิกายืนอยู่ตรงมุมห้องพร้อมกับเอาแขนกอดอกของเธอไว้ ไม่กี่นาทีต่อมา สายตาของเธอก็จับจ้องมาที่ผม และเธอก็โบกมือให้ผมด้วยรอยยิ้มเล็กๆนั้น“ไม่ใช่คะแนนหรอกนะที่ฉันอยากได้ แต่เป็นความรู้ต่างหาก” ผมพูดโดยไม่สนใจเธอและหันหลังเดินจากไป

ผมอยู่ระหว่างการทำวิจัยเมื่อรู้สึกว่ามีคนเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆ จากกลิ่นหอมที่ลอยมา บอกได้เลยว่าเป็นเวโรนิกา แต่ผมกำลังจดจ่ออยู่กับหนังสือมากกว่ากลิ่นหอมที่ทำให้มึนเมาน้ำหอมที่ทำให้ต้องเสียสมาธิ ทันใดผมก็รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างน่ารำคาญ

“เอซ?” ฉันได้ยินเธอกระซิบเบาๆเพื่อเรียกให้ผมสนใจ และทั้งหมดที่ผมทำคือขยับแว่นสายตาทำเป็นจดจ่ออยู่กับหนังสือ

“นายกำลังรำคาญฉันเหรอ” เธอถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ“เป็นอะไรไป ฉันทำอะไรผิดไปหรือเปล่า”“เอซ?”

“ฉันมาที่นี่เพื่อขอบคุณนาย เพราะความช่วยเหลือของนาย ฉันจึงสามารถทำคะแนนได้อันดับสอง” เสียงของเธอไม่ได้สะท้อนคำพูดของเธอจริงๆ เธอเหมือนกำลังแสดงความซาบซึ้งขอบคุณ แต่ว่าเสียงนั้นของเธอดูเหมือนจะมีอารมณ์อื่นๆซ่อนอยู่ และนั่นทำให้ผมมองไปที่เธอ

“อืม” ผมพูดพร้อมพยักหน้า

"มีอะไรหรือเปล่า?" และคราวนี้สีหน้าเรียบเฉยของเธอก็เปลี่ยนไปดูมีความเป็นกังวล “นายดูไม่ค่อยพอใจกับคะแนนที่ฉันทำได้เลย หรือนายไม่พอใจที่ฉันได้คะแนนเป็นอันดับสองเหรอ?” เธอพูดและนั่นทำให้ผมเลิกคิ้ว

“มันไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก!” ผมพูดขณะก้มลองมองกลับไปที่หนังสือเรียน

“หรือว่า....เธอกังวลว่าฉันจะได้คะแนนแซงเธอไปในการสอบครั้งหน้า?” เธอพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น แล้วผมก็หันกลับมามองเธอ “เธอคิดจริงๆเหรอ ว่านั่นเป็นสิ่งสำคัญสำหรับฉัน” การให้คะแนนอันดับหนึ่งไม่ได้มีผลกับผมเลยจริงๆ ผมแค่ต้องการความรู้” ผมบอกกับเธอและนั่นทำให้เธอพยักหน้าขณะที่เธอกัดริมฝีปากและวางมือของเธอบนโต๊ะ

“ฉันรู้ ฉันได้ยินจากคนอื่นๆ ว่านายใฝ่ฝันอยากเป็นนักบินอวกาศมาตลอด”

“ดูเหมือนเธอจะสนใจชีวิตผมเหลือเกินนะ เข้าใจแล้วล่ะ!” ผมพูดและเธอก็ดูเหมือนไม่ได้กำลังวางฟอร์มอะไร "ไม่นะ!" เธออุทานออกมาด้วยความตกใจ “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันเพิ่งได้ยินจากคนอื่นเกี่ยวกับความฝันของนายนายคืออัจฉริยะของมหาวิทยาลัยแห่งนี้” เธอถอนหายใจ

“บอกฉันหน่อย เวโรนิกา เธอไม่คิดหรือว่าหลังจากได้คะแนนที่สองแล้ว เธอควรตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้จริงๆ เพื่อที่จะแซงหน้าฉันในครั้งต่อไป” ผมถามและสิ่งที่เธอทำคือยิ้ม

“ไม่! ฉันมีความสุขกับสิ่งที่ได้แล้ว ฉันทำคะแนนได้ก็เพราะนาย วิธีที่นายสอนฉันนั้นมันเรียบง่ายและก็เข้าใจง่ายจริงๆ สำหรับคนหัวทึบอย่างฉันที่จะเข้าใจ และฉันอยากจะขอบคุณจริงๆ" เธอยิ้มและนั่นทำให้ผมหันไปหาเธอและมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ

“เวโรนิกา อย่างแรกเลย! ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้เรียนในวิทยาลัยนี้ ดังนั้นการที่คุณอยู่ที่นี่หมายความว่า เธอไม่ได้เป็นคนไม่เก่งหรือหัวทึบอะไรนั่น อย่างที่สองคือ ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้อยู่ที่นี่เธอต้องระวังสิ่งที่เธอทำมิฉะนั้นเธออาจจะเสียที่ของเธอไปและคนอื่นจะเข้ามาแทนที่เธอในพริบตา "ผมบอกกับเธอและเธอขมวดคิ้วดูสับสน

"ที่?คนอื่นจะได้ที่ของฉัน? นายหมายถึงอะไรน่ะ? ฉันไม่เข้าใจ!"

“ฉันหมายถึง... หยุดสร้างปัญหาให้กับตัวเอง...รู้มั้ย”

“ฉันกำลังสร้างปัญหาอะไรให้กับตัวเองเหรอ” เธอถามอย่างไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไป “เธอไปมีเรื่องกับเชลซีใช่ไหม” ผมพูดไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้น แต่แล้วเธอก็ละสายตามองไปที่ด้านหน้า กอดอกและเอนหลังพิงเบาะนั่ง

“แล้วนายรู้ได้ยังไง” เธอถามและฉันรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในน้ำเสียงของเธอ เธอเริ่มก้าวร้าวและหงุดหงิด

“เธอไม่ได้ปฏิเสธด้วยซ้ำ แสดงว่ามันเป็นเรื่องจริง” ผมพูดแล้วเธอก็ส่ายหัวไปทางผม “ไม่มีใครบอกผมหรอก ผมได้ยินจากผู้หญิงบางคนข้างๆล็อกเกอร์ ที่พูดถึงการมีเรื่องกันที่น่าเกลียดระหว่างเธอกับเชลซี

“ดูเหมือนเธอจะสนใจชีวิตฉันเหมือนกันนะ” เธอยิ้มและทำให้ผมกลอกตา “ถึงแม้มันจะไม่ใช่เรื่องของผม แต่ผมคิดว่าควรจะบอกเธอสักครั้งว่าเธอควรตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้นะ ถ้าเธออยากอยู่ในมหาวิทยาลัยนี้ต่อไป เพราะคราวนี้เธออาจรอดเพราะเชลซีไม่มีหลักฐานพิสูจน์ว่าเธอเป็นคนทำ ไม่อย่างนั้นเธอจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อทำให้เธอต้องออกจากมหาวิทยาลัยนี้เพราะความสัมพันธ์ของเธอกับเอลเลียต” ฉันบอกกับเธอขณะปิดหนังสือ

“ไม่ใช่เท่านี้ แต่เธอยังชอบไปไหนต่อไหนตอนกลางคืนคนเดียวในมหาวิทยาลัยด้วย เธอรู้ไหมว่ามันเสี่ยงแค่ไหน?” ผมถามและเธอก็หรี่ตามองมาที่ผม

"แล้วนายล่ะ?" เธอถามในขณะที่ผมไม่ทันตั้งตัว

"อะไรนะ?"ใช่ นายอะแหละ! แล้วนายล่ะ คิดว่าเก่งเพราะนายยอมปล่อยให้พวกอันธพาลรังแกนายทุกครั้งหรือเปล่า” ดวงตาของเธอเป็นประกายและผมขยับตัวนั่งหายใจเข้าลึกๆ

"นายคิดว่านายจะสามารถเปลี่ยนพวกเขาเพียงเพราะว่านายเป็นคนดีน่ะเหรอ เดี๋ยวนะ!" เธอพูดฮึมฮัมแล้วเคาะนิ้วสองถึงสามครั้ง “หรือนายกำลังพยายามรักษาความรู้สึกของการเป็นเด็กดีในมหาวิทยาลัยนี้กันแน่ มิสเตอร์เอซ ไนท์?”

“เด็กดี?” ฉันถามแล้วเธอก็พยักหน้า "นี่ไม่ใช่เหตุผลที่เธอเสี่ยงโดนจับในการตามฉันมาทุกคืนเวลาที่ฉันเดินเตร่แล้วเธอก็กลับไปเมื่อเห็นฉันปีนกลับหอพักหรอกเหรอ" เธอถามและนั่นทำให้ผมกำมือแน่น

“งั้นเธอคงรู้แล้ว? แต่เธอก็เลือกที่จะให้ผมต้องเสียเวลางั้นเหรอ” ผมถามพลางกัดฟัน อะไรของผู้หญิงคนนี้กันเนี่ย!

“เสียเวลาของนายเหรอ ขอโทษนะ ฉันจำไม่ได้ว่าขอให้นายตามฉันตอนกลางคืน นายเลือกทำด้วยตัวเอง ไม่ว่ามันจะเป็นยังไง...นายยังคงกำลังแหกกฎอยู่ แล้วมันต่างกันยังไง ระหว่างนายกับฉันในตอนนี้?”

“หือ? ว่าไง มิสเตอร์เอซ ไนท์?” เธอท้าทายผม และนั่นก็เพียงพอแล้วที่ผมจะถอนหายใจเก็บกระเป๋าโดยไม่สนใจเธอ “รู้อะไรไหม ลืมมันไปซะ! เธอเป็นคนที่ดื้อมากจนยากสำหรับฉันที่จะทำให้เธอเข้าใจได้” ผมพูดแล้วเธอก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างดุดัน

“ดูนะ เอซ” เธอเริ่ม แต่ผมขัดจังหวะเธอโดยการยืนขึ้นโยนกระเป๋าสะพายพาดไหล่ขณะที่มองดูใบหน้าของเธอในยามที่เธอดูโกรธจัด ผู้หญิงคนนี้ดูคล้ายกับพ่อของผมเล็กน้อยและนั่นทำให้ผมถอนหายใจ

“ลืมมันไปเถอะ เวโรนิกา! ฉันช่วยเธอเรื่องการเรียน และตอนนี้เมื่อการสอบสิ้นสุดลงแล้ว ฉันคิดว่าเราควรมีสมาธิในชีวิตของตัวเองมากกว่าที่จะคิดถึงคนอื่น ฉันขอโทษที่ตามเธอมา แต่เชื่อเถอะ ว่าฉันต้องการให้เธอปลอดภัย ฉันคิดว่าเธอควรจะหยุดเดินคนเดียวในตอนกลางคืนได้แล้ว แต่ตอนนี้เธอก็รู้แล้ว ผมจะเลิกตามแล้ว คิดจะทำอะไร อยากจะทำอะไรก็แล้วแต่คุณเลย ผมแค่อยากแนะนำและผมได้ทำแล้ว ผมเห็นคุณทำคะแนนได้อันดับ 2 แซงหน้านักเรียนเก่าเหล่านั้น ฉันคิดว่าเธอมีความสามารถที่จะทำอะไรบางอย่างในชีวิต เธอมีความสามารถ แต่เชื่อเถอะ ถ้าเธอยังมีปัญหาอยู่เรื่อยๆ ก็ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้" ผมพูดแล้วหันหลังเดินจากไป ผมยังคงรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงที่หน้าอก แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะสิ่งที่ผมรู้สึกเวโรนิกา แต่เป็นเพราะผมหมดความอดทนและรู้สึกเหนื่อยจากการที่พูดมากเกินไปโดยไม่หายใจ

นี่คือความในใจทั้งหมดที่ผมมีขณะที่เดินจากไป หากเวโรนิกาจะลองคิดถึงสิ่งที่ผมบอกกับเธอไป แต่ถ้าเธอไม่ทำ คงมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่จะช่วยเธอได้