Chapter 4

คุณอาเชเบมาสายเหมือนเคย ผมก็นั่งบนเก้าอี้ในห้องแล็บพลางเล่นดินสอของผมไป และทันใดนั้นจากการมองไปข้างๆผมเห็นใครบางคนวิ่งเข้าไปในห้องแล็บจากประตูหลัง และผมก็หันกลับเพื่อจะพบว่าไม่มีใครอื่นนอกจาก เวโรนิกาที่วิ่งเข้ามามองทั่วห้องแล็บราวกับกำลังตามหาใครสักคนแล้วจากนั้นเธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ผมก็กำลังจะหันหลังกลับ จู่ๆ เธอก็หันมาสบตากับผม เมื่อผมถูกจับได้ว่ากำลังจ้องมองเธอผมหันหลังกลับให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และมองที่สมุดบันทึกของตัวเอง

แต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของผมถึงเต้นรัว ขณะที่ผมเอามือไปแตะที่หน้าอกเพื่อสัมผัสถึงการเต้นของหัวใจที่เต้นรัวเร็ว หรือผมจะไม่สบายนะ?

เก้าอี้ข้างๆผมถูกเลื่อนออกไป และแม้ว่าผมจะไม่ได้สนใจว่าเป็นใคร แต่แน่นอนว่าเวโรนิก้านั้นนั่งอยู่ข้างๆ ขณะที่ผมเงยหน้าขึ้นและมองสำรวจทั่วห้องแล็บเพื่อหาที่นั่งอื่นที่ว่างอยู่ แต่ก็ไม่พบเลย มีที่นั่งว่างเพียงที่เดียวอยู่ข้างๆผม และปกติแล้วเกือบจะทุกวัน จุงจะเป็นคนมานั่งที่ข้างๆผมเสมอ แต่เนื่องจากว่าเขาไข้ขึ้นสูงจากไข้หวัดเมื่อคืน ทำให้เขาต้องขาดเรียน และเวโรนิกาก็มานั่งข้างผมแทน

ในที่สุดหลังจากผ่านไปสิบห้านาที คุณอาเชเบก็ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเรา และก็เช่นเคยที่เธอให้ข้อแก้ตัวที่แย่ๆ ว่าเธอต้องหยุดช่วยใครบางคนระหว่างทาง ซึ่งทำให้เธอมาสาย พวกเรารู้ว่าเธอก็รู้ ว่าพวกเราไม่เคยเชื่อเธอ แต่เธอยังคงโกหกเราเพียงเพราะนักศึกษาไม่เคยที่จะร้องเรียนเรื่องเธอ

"โอเค วันนี้เราจะเตรียมสารละลายคอลลอยด์ของเฟอร์ริกไฮดรอกไซด์เป็นการทดลองของพวกคุณ" เธอกล่าว และในขณะที่เราได้จดบันทึกส่วนทฤษฎีในชั้นเรียนก่อนหน้านี้ เราลุกขึ้นจากเก้าอี้นั่งเตรียมพร้อมสำหรับทำการทดลอง

“ฉันหวังว่าทุกคนในที่นี้จะยังจำสิ่งที่ฉันทำในคลาสที่แล้วได้ใช่ไหม” เธอถามและทุกคนก็ตอบกลับว่า 'ใช่' วันนี้ถึงคราวของเราที่ทำการทดลองและจดบันทึก

“ขอโทษนะคะ…” ฉันมองไปด้านข้างและมองเห็นมือซ้ายของเวโรนิกาที่ยกขึ้นโบกไปในอากาศขณะที่เธอกำลังดึงความสนใจจากอาจารย์

"ฉันเป็นนักศึกษาที่เพิ่งย้ายใหม่ค่ะและฉันไม่มีบันทึกการทดลองก่อนหน้านี้เขียนอยู่ในสมุดบันทึกคุณจะช่วยฉันได้ไหมคะ" เธอถาม ขณะที่ฉันสวมเสื้อกาวน์ก่อนที่จะเตรียมสิ่งของที่จำเป็นสำหรับการทดลอง

"คุณชื่ออะไรจ๊ะที่รัก" เราได้ยินคุณอาเชเบถามชื่อเธอเธอตอบว่า "เวโรนิกา ซัลลิแวนค่ะ" เธอตอบ แล้วฉันก็มองไปที่เธอ เพิ่งเคยได้ยินนามสกุลของเธอ นั่นทำให้ฉันนึกอะไรได้บางอย่าง

ฉันเคยได้ยินนามสกุลนั้นมาก่อน จากที่ไหนสักแห่ง

“เอาล่ะ เวโรนิกา เราสามารถแก้ปัญหานี้ให้เธอได้จ้ะ“เอซที่รัก” ครูวัยห้าสิบห้าปีเรียกชื่อผมผมจึงเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างสนใจ “คุณจะช่วยคุณเวโรนิกาในเรื่องนี้ได้ไหม ให้เธอดูบันทึกและช่วยอธิบายการทดลองให้เธอฟังหน่อย คุณทำได้ไหมจ้ะ” เธอถาม ผมก็พยักหน้าและก็ตอบตกลงด้วยวาจา แล้วเธอก็ยิ้มเมื่อนั่งลงเพื่อเริ่มต้นขั้นตอนการทดลอง จากนั้นผมก็มองไปทางขวามือก็พบว่าเวโรนิกามีดินสอและสมุดบันทึกอยู่ข้างๆผมแล้ว

“แล้ววันนี้เราต้องทำอะไรบ้างล่ะ” เธอถามราวกับไม่ได้สนใจใยดีกับความช่วยเหลือของผมผมขยับแว่นตาและส่งสมุดโน้ตให้เธออ่าน ขณะที่ผมเก็บน้ำกลั่น บีกเกอร์ และสารละลายเฟอร์ริกคลอไรด์ และสิ่งอื่นๆผมรอจนกว่าเธอจะอ่านการทดลองทั้งหมด และหลังจากนั้นผมก็ใช้เวลาในการอธิบายว่าการทดลองทำงานอย่างไร และค่อนข้างโล่งใจ ที่เธอเงียบตลอดเวลา พยักหน้าเป็นบางครั้งบางคราว แล้วเราก็เริ่มการทดลองกัน

“เมื่อวานนายเป็นคนที่นั่งในโรงอาหารนั้นใช่ไหม” อยู่ดีๆเธอก็ถามขึ้นมา สถานการณ์เริ่มไม่ดี ผมก็เลยพึมพำเพื่อตอบกลับเธอไป

“เอซ?” ผมได้ยินเธอและมองไปที่เธอ "ไนท์ เอซ" ผมพูด แล้วเธอก็เอียงศีรษะไปด้านข้างและจ้องมาที่ผมสักครู่ก่อนจะพูดขึ้น "เธอช่วยฉันในวิชาอื่นๆด้วยได้ไหม" เธอถามและผมก็พยักหน้ากลับไป

“ได้สิ เธอเอาสมุดบันทึกของผมไปอ่านได้ และหากเธอสงสัยอะไร ก็สามารถถามผมได้เลย ยินดีที่จะช่วย” ผมพูดและก็รู้สึกว่าเอาใจเธอมากไปหรือเปล่ากับประโยคสุดท้ายที่เพิ่งพูดไป ผมจะดีใจทำไมนะผมกำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย?

“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบและผมก็ยิ้มให้เพราะเธอแสดงความขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของผมนั่นก็เพียงพอแล้ว เราทำการทดลองกันต่อไป และผมก็อธิบายให้เธอเข้าใจในบางประเด็นเกี่ยวกับสารละลายเฟอริกคลอไรด์ และปรากฏว่าเธอก็เป็นผู้ฟังที่ดี เธอเงียบฟังอย่างตั้งใจในขณะที่ผมจดบันทึกลงไปในสมุด

เธอจดบันทึกเอาไว้และยื่นปากกาที่เธอยืมไปเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วส่งคืนให้ผม ข้อศอกของผมแตะโดนที่มือของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ และปากกาก็ตกลงบนพื้น เธอมองตรงเข้าไปในดวงตาของผมและอยู่ๆผมก็เกิดอาการเจ็บแปลบที่หน้าอก จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าหน้าแดงและหัวใจก็เต้นเร็วขึ้น เธอมีตาสีน้ำตาลเข้มและผมของเธอเป็นเปียอยู่ด้านข้าง เธอมีไฝที่ใต้ตาซ้ายที่เฉียบคม เธอสูงประมาณเท่าผมหรือไม่ก็อาจจะสูงกว่าผมเล็กน้อย แต่แล้วผมก็ถูกดึงขึ้นมาจากสถานการณ์ที่เป็นอยู่ขณะที่เธอก้มลงหยิบปากกาที่ตกลงมาเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน

ขณะที่เธอทำอย่างนั้น เธอเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น และผมก็ได้กลิ่นน้ำหอมของเธอชัดเจน กลิ่นหอมจากไม้ที่ทำให้ผมสูดอากาศเข้าไปเหมือนสุนัขบ้า แต่ก่อนที่เธอจะจับได้กับการกระทำประหลาดๆของผม ต้องขอบคุณเสียงกริ่งที่ดังขึ้น และผมก็หยิบของให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ในขณะที่บอกกับเธอว่าผมจะทิ้งสมุดบันทึกไว้ให้ เธอเอามันไปและผมก็ออกจากห้องทดลองจากประตูด้านหลังโดยไม่สนใจใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามของเธอ

นายทำบ้าอะไรนะ เอซ!