ตอนที่ 7.1 เรื่องเล่า

เสียงพูดคุยกันของทั้งสามถูกแอบฟังโดยสาวใช้และนำเรื่องนี้ไปรายงานให้กับผู้เป็นนายที่สั่งให้รายงานทุกการเคลื่อนไหวของคนในคฤหาสน์แห่งนี้ไม่ว่าจะทำอะไรเกิดอะไรต้องรายงานทุกเรื่อง ใช้เวลาอยู่นานสองขาเรียวที่รีบเดินไปยังบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปจากคฤหาสน์ พร้อมกับเคาะประตูเพื่อเรียกผู้เป็นเจ้าของบ้าน

“นายหญิงข้ามีเรื่องมารายงาน” หญิงสาวเคาะเรียกผู้เป็นนาย ก่อนจะมองรอบตัวอย่างระแวดระวัง

ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดออก พร้อมกับปรากฏหญิงวัยกลางคน มาร์ธาร์ แบล็ค เซอร์เพนท์ ที่มีบาดแผลฉกรรจ์อยู่บนใบหน้า สายตาของเธอนั้นดูดุดันไม่แพ้กับผู้เป็นเจ้าเมืองที่มีศักดิ์เป็นหลานของเธอ แต่หากใบหน้าของเธอนั้นกลับไร้รอยยิ้มก่อนจะรีบเดินนำเข้ามาในบ้าน 

“ข้าบอกเจ้าแล้วใช่ไหม ว่ามาที่นี่อย่าเอิกเกริก” ฝ่ามือเหี่ยวย่นฟาดลงไปบนใบหน้าหยาบกร้านของสาวใช้จนเธอล้มลงไป

“นายหญิงข้าขอโทษ ให้อภัยข้าด้วย แต่เรื่องที่ข้าจะมารายงานวันนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก” สาวใช้ขอโทษและวิงวอนให้นางอภัย ก่อนจะเริ่มบอกสิ่งที่เจ้านายควรรู้

“ถ้าเรื่องที่เจ้าบอกมันไร้สาระ ข้าจะจัดการฝังเจ้าซะ” มาร์ธาร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดันและทรงอำนาจ เพื่อข่มขู่ผู้เป็นทาสของตนพร้อมกับนั่งลงอย่างวางมาด

“นายท่านฮาร์ส พาหญิงสาวแปลกประหลาดเข้ามาในคฤหาสน์ในเวลานี้เจ้าค่ะ” สาวใช้ที่นั่งอยู่กับพื้นสบตามองพื้นก่อนจะรายงานผู้เป็นนาย

“หญิงสาวแปลกประหลาด นางมาจากที่ใด” เมื่อคนเป็นป้ารู้ก็เริ่มสอบถามทันที เพราะหลานชายไม่เคยแตะต้องหญิงคนใดหลังจากโดนหักหลังอย่างสาหัส แต่มันก็ทำให้เธอสะใจมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะเธอก็ต้องเสียคนรักเพราะหลานชั่วเช่นกัน

“ท่านฮาร์ส พานางมาจากบ่อน้ำแห่งกาลเวลาเจ้าค่ะ ถ้ารู้มาเพียงเท่านี้แต่ถ้านายหญิงต้องการข้อมูลเพิ่มค่าจะไปหามาให้” สาวใช้ผู้ซื่อสัตย์ยังคงพูดเพื่อเอาตัวรอดเพราะตนเองก็ได้เขามาเพียงเท่านี้เช่นกัน

“จับตาดูนางไว้แล้วนำมารายงานข้า กลับไปได้แล้วเดี๋ยวจะมีคนมาเห็น” ผู้เป็นป้าไล่สาวใช้ให้กลับไปยังคฤหาสน์เพื่อไปสืบเรื่องมาเพิ่ม ก่อนที่จะหันไปเห็นลูกบุญธรรมของตน อาร์กอส เทม เซอร์เพนท์ ที่เป็นผลงานชิ้นเอกของเธอกำลังเดินกลับเข้ามาในบ้าน

สาวใช้ที่กำลังเดินออกไปสบตาเข้ากับลูกชายเจ้าของบ้าน ก่อนจะเดินแยกออกไปด้วยรอยยิ้มบางอย่าง ซึ่งเขาก็ได้ยินตอบกลับเธอเช่นกัน

เขาเดินตรงไปหาแม่ผู้บังเกิดเกล้าและให้ชีวิตใหม่กับเขา หญิงคนนี้คือผู้มีพระคุณและเป็นแม่ของเขาที่เขารักมากที่สุด เธอให้ในสิ่งที่เขาต้องการและเขาจะตอบแทนความรักนี้ให้กับเธอ

“ท่านแม่ ทำอะไรอยู่เหรอครับ” เขาเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่พร้อมกับไปนั่งคุยกันภายในห้องรับแขก

“แม่ให้หล่อนเอาของมาให้น่ะ” ผู้เป็นแม่พาลูกชายเดินเข้าไปนั่งที่ห้องรับแขกพร้อมกับรินชาให้ผู้เป็นลูกชาย

ร่างบางที่ถูกนำตัวมาจากห้องขังใต้ดินได้กลับเข้ามาอยู่ในห้องที่ตัวเองเคยอยู่ แล้วมีทหารยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องสี่คน ก่อนจะมีสาวใช้หกคนเข้ามาปรนนิบัติและพาเธอชำระร่างกายที่เปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนในตอนที่เธอโดนสอบสวน

สาวใช้ที่เข้ามาดูแลเธอไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาพวกหล่อนเพียงทำหน้าที่ของตัวเองจนเสร็จแล้วพากันเดินออกไป ผ่านไปไม่นานนักร่างทรงที่เธอคุ้นเคยก็มาหาเธอที่ห้องอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับแปลกไป เพราะเขาไม่ได้ดูดุดันเหมือนตอนที่อยู่ในห้องขังใต้ดิน

“ถ้าเจ้าอยากกลับบ้านข้าจะช่วยหาทางกลับให้” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีที่มา เมื่อเขานั้นเดินมานั่งที่เตียงของเธอพร้อมกับเอนกายพิงหัวเตียงพร้อมกับไขว่ขาอย่างวางมาด

“นี่คุณ จะพาฉันกลับจริง ๆ เหรอ” หญิงสาวพูดด้วยความตื่นเต้นว่าตัวเองนั้นจะได้กลับบ้านก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ ๆ ร่างสูงอย่างไม่ได้กลัวใด ๆ

“ใช่ข้าจะพาเจ้ากลับ แต่…” บาบารัสเกิดขึ้นพร้อมกับเว้นวรรคประโยคจนทำให้หญิงสาวนั้นถึงกับขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด

“แต่อะไรล่ะคุณ บอกฉันมาสิ !” หญิงสาวยังคงยืนมองเขาที่นอนอยู่บนเตียงอย่างสบายใจพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มแสดงถึงความหงุดหงิด

“ข้ายังไม่รู้วิธีกลับเพราะมันไม่เคยมี แต่ระหว่างที่นี่เจ้าต้องทำตัวให้มีประโยชน์” ร่างสูงเอ่ยขึ้นไปตามความจริงเพราะว่าทางกลับนั้นยังไม่เคยมีใครค้นพบ และระหว่างอยู่ที่นี่เธอจะไม่ได้อยู่อย่างสุขสบาย เธอจะต้องปฏิบัติเหมือนกับคนที่นี่ทุกอย่าง

“ว่ายังไงนะไม่มีทางกลับเหรอ ตลกเกินไปแล้ว !! ทำไมฉันต้องอยู่ที่นี่ทำอะไรแบบที่นายบอกด้วย” หญิงสาวไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองการที่มาอยู่ที่นี่มันก็บ้ามากเกินทนแถมยังต้องมาทำอะไรบ้า ๆ อีก

“หรือเจ้า…อยากไปกลายเป็นศพเน่า ๆ อยู่ในป่าล่ะ ข้าทำให้เจ้าแบบนั้นได้แต่เจ้าก็จะไม่ได้กลับบ้าน” บาบารัสเกิดขึ้นอย่างไม่ยี่หระพร้อมกับลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวจะเดินออกจากห้องไป

“ศพ...ศพเหรอไม่สิเดี๋ยว ! ก็ได้แต่ต้องพาฉันกลับจริง ๆ นะ” กรีนไม่ได้ยินคำนั้นเธอก็แทบจะเป็นลมเธอจะไม่ได้กลับบ้าน แถมยังต้องกลายเป็นศพที่ไม่มีญาติอีก ที่นี่คือที่ไหนเธอก็ยังไม่รู้เลยกลายเป็นว่าตอนนี้เธอต้องจำยอมในสิ่งที่เขาบอกสินะ

ในใจและความคิดของหญิงสาวในตอนนี้ ในโลกแห่งนี้ในโลกที่    บ้าบอนี่ เธอจะไม่ยอมเป็นร่างที่ไร้วิญญาณและไร้ญาติเด็ดขาด เธอจะต้องอยู่ที่นี่ให้ได้ ไม่ว่าจะต้องทำอะไรก็ตามเราจะต้องหาทางกลับบ้านให้ได้ แล้วผู้ชายคนนี้เธอจะไม่ให้เขาควบคุมเธอและเธอจะทำตามใจตัวเอง

“ได้ข้าจะพาเจ้ากลับก็ต่อเมื่อหาทางได้ เจ้าจะต้องฝึกฝนและเรียนรู้ทุกอย่างที่ทุกคนเขาทำ ทั้งการต่อสู้การเอาชีวิตรอดเจ้าต้องผ่านมันไปให้ได้ แล้วข้าจะช่วยเจ้าอย่างเต็มที่” ร่างสูงที่เตรียมตัวจะเดินออกนอกห้องนอนหันกลับมาที่เธอพร้อมกับกอดอกอย่างเหนือกว่าเพราะเขาจะสามารถควบคุมเธอได้

“ก็ได้ ! ฉันทำก็ได้” ร่างบางตอบตกลงพร้อมกับมองร่างสูงที่เดินออกไปจากห้อง เมื่อเขาเดินออกไปแล้วเธอทรุดลงที่เตียงก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า

ค่ำคืนผ่านไปเธอไม่เคยได้เห็นแสงแดดหรือแสงอาทิตย์เลย นั่นกลายเป็นว่าที่นี่ไม่เคยมีแสงสว่างให้เธอได้เห็น เธอก็เริ่มจะปรับตัวกับมัน อีกทั้งในสิ่งที่เขาบอกว่าเธอต้องเรียนรู้เกี่ยวกับที่นี่การเรียนการต่อสู้ และการเอาตัวรอด เขาทำมันจริง ๆ เขาให้เธอฝึกฝนเหมือนกับทหารเกณฑ์ที่ต้องไปรับใช้ประเทศชาติ ไม่ว่าเธอจะเหนื่อยล้าแค่ไหนเขาก็ปฏิบัติกับเธอเหมือนกับคนอื่น ๆ

ในใจของเธอยังคงต้องการที่จะกลับบ้าน และต้องเอาชีวิตรอดเพื่อกลับไปที่บ้านให้ได้ ร่างบางที่เหนื่อยล้ากับการฝึกฝนมาตลอดทั้งวันทิ้งตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า พร้อมคราบน้ำตาที่ไหลรินออกมาอาบใบหน้าสวย พลางคิดถึงเพื่อน ๆ ของตัวเองที่ได้จากมา เธอคิดถึงพวกเขาอยากกอดพวกเขามาก ๆ เธออยากกลับไปเจอความสบายใจของเธอ 

ฉันคิดถึงพวกแกจัง พวกแกจะเป็นยังไงบ้างนะ…