ตอนที่4

เจ้าสัว จักรภัทร...

“ท่านครับ แวะคาสิโนก่อนใช่ไหมครับ?”ไอโก้ลูกน้องคนสนิทของผมเอ่ยขึ้น ผมจึงหันหน้ากับไปมองหน้ามัน

“อืม”ผมตอบมันและหันกลับไปมองนอกกระจกรถต่อ วิวข้างนอกก็ดีผู้คนพากันวุ่นวายดีจนบางทีผมก็นึกรำคาญ

“ครับ”ไอโก้พูดขึ้นและมันก็หันไปมองทางต่อ ผมก็ถอนหายใจออกมาและเริ่มหยิบแว่นกันแดดสีดำของผมออกจากดวงตาทั้งสองข้าง เพื่อผมอยากจะมองสีรอบนอกบ้างน่ะ

“เชี้ย น้องน่ารักว่ะไอโก้!”ไอต่อลูกน้องคนสนิทของผมอีกคนรีบตบไหล่ไอโก้คนขับรถของผมให้หันไปมองข้างทางที่มีเด็กผู้หญิงผมยาวมัดผมเป็นหางม้ากำลังนั่งแอบอยู่ตรงจักรยานข้างทางป่ารกร้างทางเข้าคาสิโนของผม จักรยานคันที่เธอจับอยู่มันช่างคุ้นตาผมเสียเหลือเกิน

“เอ่อใช่ๆๆๆน่ารักสัสๆทำไมเด็กเดี๋ยวนี้มันน่าจับกดจังว่ะ!”ไอโก้พูดขึ้นอย่างหื่นกระหายพลางมองไปที่เด็กผู้หญิงคนนั้นที่สวมเสื้อยืดสีเหลืองเก่าๆเกือบจะเปื้อยขาดนั้นพร้อมกับกางเกงขาสั่นสีดำเก่าๆเช่นกัน หายากน่ะครับที่เด็กเดี๋ยวนี้จะแต่งตัวแบบนี้ สงสัยที่บ้านไม่ค่อยมีเงินมั้ง ผมรีบสวมแว่นกันแดดทันทีเพราะรถของผมเคลื่อนตัวเข้ามาในเขตคาสิโนแล้ว

“เชิญครับท่าน”เมื่อรถของผมมาถึงหน้าคาสิโนลูกน้องนับสิบก็พากันมายืนล้อมรอบรถผมและมีอยู่คนหนึ่งเดินมาเปิดประตูให้ผมพลางเอ่ยเชื้อเชิญ ผมก็ค่อยๆก้าวขายาวของผมลงไปข้างล่างและตามด้วยร่างข งผมในจังหวะที่ผมกำลังหันหน้าไปทางคาสิโนผมก็มองกลับไปทางเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอทำตาโตใส่ผมและรีบก้มหัวมุดหายไปกับโพรงหญ้ารกๆนั้น ผมกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปากนิดนึงที่นึกขำกับท่าทางโก๊ะๆของเธอ

“คนของเราเอาตัวเขาไปที่ห้องแล้วครับท่าน”ลูกน้องผมรีบมารายงานเรื่องด่วนที่ทำให้ผมต้องเข้าคาสิโนก่อนที่จะกลับบ้านไปหาหม่อมแม่ ผมพยักหน้ารับรู้และเดินนำหน้าคนของผมไปยังห้องที่ผมใช้ไว้จัดการนักพนันที่กู้เงินผมเพื่อไปลงในคาสิโนของผมแต่ไม่มีเงินมาจ่ายผม

แอ๊ดดดดด

“ท่านเชิญครับ”ลูกน้องที่อยู่ในห้องเปิดประตูมห้ผมเข้าไป ผมมุ่งตรงไปยังโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ของผมแต่ในระหว่างทางผมเหลือบตามองไปเห็นลุงหน้าใหม่ที่เพิ่งจะเข้ามาเล่นในคาสิโนของผมได้ไม่ถึงเดือนแต่เขากู้เงินผมไปจะขึ้นสักสิบล้านอยู่แล้ว ผมเลยให้ลูกน้องไปเอาตัวเขามาถามว่าจะมีปัญญาจ่ายหนี้ที่ผมอยู่อยู่ไหม ถ้าไม่มีผมกะว่าจะให้เขาเลิกเล่นการพนันซะ!

“ท่านเจ้าสัว สะสวัสดีครับ”ผู้ชายวัยกลางคนรีบยกมือไหว้ผมอย่างรนรานและรีบวิ่งเข้ามากอดขาผมในขณะที่ผมยังเดินไปไม่ถึงโต๊ะทำงานเลยด้วยซำ้

“ผมขอกู้เงินอีกสองล้านนะครับ ผมอยากมีเงินเยอะๆเพื่อจะได้ให้ลูกสาวของผมเรียนหนังสือเป็นหมออย่างที่เธอตั้งใจ ผมถึงต้องหันมาพึ่งคาสิโนของท่าน โปรดเมตรตาให้ผมอีกสักครั้งเถอะครับ ขอร้องล่ะ”เขากอดขาผมพลางจะยกมือไหว้ผม ผมจึงเดินถอยห่างจากเขา

“อย่าไหว้ผม ผมอ่อนกว่าคุณ”ผมบอกเขาไปพลางรีบเดินหลีกเขาไปที่โต๊ะทำงานของผม ผมนั่งลงบนเก้าอี้สีดำขนาดใหญ่และมองไปที่เขา

“ลูกสาว?”ผมเอ่ยถามเขาไป เขามีลูกสาวอย่างนั้นเหรอ ผมนึกว่าเขามีแต่เมียไม่ลูกซะอีกเพราะเมื่อก่อนเมียของเขามักจะมาเล่นการพนันที่บ่อนของผมและโกงเงินลูกค้าคนอื่นๆไป ผมจึงยื่นคำขาดให้เธอห้ามมาเล่นการพนันที่คาสิโนของผมอีกเป็นอันขาด

“ครับ ลูกสาวของผมเธอเพิ่งจะอายุ19ปีนี้นะครับ”เขาอธิบายให้ผมฟัง ทำให้ผมนึกถึงเธอคนที่ยืนแอบอยู่ข้างจักรยานเมื่อกี้นี้

“เธอชื่ออะไร?”ผมถามเขากลับไป ผมเองก็ยังแปลกใจตัวเหมือนกันที่อยากรู้จักชื่อเธอ

“เวียงพิงค์ครับ เธอเป็นเด็กน่ารัก ผมสงสารลูกเธอโดนเมียผมกับลูกเลี้ยงของผมกลั้นแกล้งสารพัด ผมอยากมีเงินให้เธอสักก้อนเพื่อให้เธอได้ไปทำตามฝันทีี่เธอวาดไว้”เขาพูดขึ้น ทำให้ผมนึกสงสารเธอเข้าใจเลยกับการแต่งตัวที่มอมแมมขาดๆของเธอ ทำไมผมถึงรู้สึกเอ็นดูเธอทั้งๆที่เรายังไม่เคยพูดจากัน