บทที่ 20 กลิ่นเหม็นของหมู

ด้านหน้าคือเทพเจ้าเม่นกับหวงซานเหนียง หวงซานเหนียงไม่ได้อยู่ในสายตาหลิวเลี่ยอวิ่นเลยสักนิด ดังนั้นฉันเดาว่าหวงซานเหนียงก็ไม่ได้มีฝีมือเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เป็นเวลาที่ฉันกับหลิวหลงถิงต้องหนีออกไป แต่เมื่อเห็นท่าทางพังพอนหวงซานเหนียง คาดว่านางต้องพุ่งเข้าใส่พวกเราแน่ ๆ ถ้านางกลับไปทำรายงานเจ้านาย เดาได้ว่าพวกเราคงไปต่อไม่ได้แล้วแน่ ๆ

หลิวหลงถิงไม่ได้รู้สึกกังวลเท่าไหร่เมื่อเห็นหวงซานเหนียง เขาที่ยังอยู่อยู่ในร่างเดิม หัวเราะเบา ๆ พลันถามหวงซานเหนียงอย่างเย็นชาว่า อายุยืนไปไหม?

เมื่อหลิวหลงถิงกล่าวเช่นนี้ หวงซานเหนียงก็พลันหัวเราะทันที รอยย่นบนหน้าของนางมีมากกว่าเทือกเขาบนโลกใบนี้ มันมากจนนับไม่ถ้วน

“ท่านชายหลิว อย่าเอาความแก่ของข้ามาเยาะเย้ยกันเลย ข้ายังอยากอยู่อีกนาน วันนี้ข้าจะมาหยุดท่าน ข้ารู้ว่าท่านกำลังจะออกจากเขาป๋ายซาน ข้ามาครั้งนี้เพื่อขอความช่วยเหลือท่านชายหลิว ถ้าท่านชายหลิวยินดี จากนี้ไปตระกูลหลิวและตระกูลเรา รวมทั้งลูกหลานทั้งร้อยแปดคน จะทำตามคำสั่งและคำแนะนำจากท่านชายหลิวทั้งหมด”

แม้ว่าหวงซานเหนียงจะไม่มีฝีมือใด ๆ แต่หลิวหลงถิงค่อนข้างสนใจในเงื่อนไขที่หวงซานเหนียงกล่าว จึ