ตอนที่ 3 รอยรำลึก  (ส่วนที่ 2)

ตอนที่ 3 รอยรำลึก  (ส่วนที่ 2)

               เลอลักษณ์มองดูกล่องข้าวของที่กองอยู่กลางห้องของตัวเอง มีร่างบอบบางของแม่หลานสาวกำลังเปิดกล่องแต่ละใบดูอย่างพินิจพิเคราะห์ ของเหล่านี่คือของที่ลีลาสั่งซื้อทางอินเตอร์เน็ตและให้ส่งมาที่ห้องพักของเลอลักษณ์

               “มันอะไรมากมายหึหนูลี” ผู้เป็นน้าที่อายุมากกว่าสาวน้อยไม่ถึงสิบปีเอ่ยถาม รู้สึกไม่ชอบมาพากลกับการกระทำของสาวน้อย ก็ลองถ้าลีลาสั่งอะไรให้มาส่งที่คอนโดมิเนียมของเธอ รับรองว่ามันคงเป็นสิ่งที่แม่หลานสาวต้องการปิดบังจากคุณจงกลผู้เป็นย่า หญิงชราผู้แสนเข้มงวดนั่น

               “เครื่องสำอาง เสื้อผ้า แล้วก็หนังสือค่ะ” หนังสือน่ะเลอลักษณ์พอเข้าใจ ว่าก็มีบ้างที่ลีลาอาจอยากจะอ่านหนังสือต้องห้ามที่ไม่เหมาะสมกับความเป็นกุลสตรีที่คุณจงกลขีดเส้นเอาไว้ แต่สาวน้อยก็มีความอยากรู้ตามวัย ยิ่งอยู่ในสังคมที่ก้าวไปไกลขนาดนี้แล้ว ลีลาจึงใช้วิธีซื้อหามาอ่านที่คอนโดฯของเลอลักษณ์ที่ซึ่งคุณจงกลอนุญาตให้หญิงสาวมาใช้เวลาอยู่ได้เหมือนบ้านตัวเอง ด้วยดีกรีอาจารย์มหาวิทยาลัย และภาพลักษณ์กุลสตรีเคร่งเรียนทำให้คุณจงกลวางใจให้เลอลักษณ์ได้ช่วยดูแลหลานสาวกำพร้าของเธอ

               “นี่เราสั่งหนังสืออะไรมาอีก แล้วเสื้อผ้าอะไร เครื่องสำอาง ทำไมถึงต้องปิดคุณย่าหึหนูลี คุณย่าไม่ได้ห้ามหนูลีเรื่องเครื่องสำอางหรือเสื้อผ้านี่ หรือ...” เลอลักษณ์ก้าวไปทรุดนั่งข้างๆ หลานสาว ดึงเอาเสื้อผ้าที่แกะแล้วมาคลี่ดู

               “คุณพระ!” ว่าที่ดอกเตอร์สาวถึงกับอุทานเมื่อเห็นเสื้อผ้าที่เธอดูแล้วเหมือนมันถูกอะไรตัดจนวิ่นแหว่งไปหมด บางชิ้นก็สั้นกุด บางชิ้นก็มีแขนแค่ข้างเดียว โอ้ยนี่หลานสาวเธอจะเอาเสื้อผ้าพวกนี้ใส่ไปไหน

               “ยัยหนูลี จะใส่ไปไหนหึ” ปากถามแต่มือของอาจารย์สาวคว้าหยิบเอากล่องที่บรรจุเครื่องสำอางสารพัดขึ้นมา สีสันของมันฉูดฉาดทันสมัยนัก ต่างจากเฉดสีอ่อนๆ ที่ลีลาใช้อยู่เป็นประจำ ของที่สั่งมีกระทั่งน้ำหอมแบรนด์หรูกลิ่นเย้ายวน ของพวกนี้มันไม่ใช่สิ่งที่เข้ากับบุคลิกจริงๆของยัยหนูลีแสนหวานของเธอเลย

               “หนูลีจะเล่นละครค่ะน้าลักษณ์” เสียงนั้นแผ่วเบา แต่บ่งบอกว่าเจ้าตัวคงตัดสินใจมาแน่วแน่ ก็ลองเตรียมการขนาดนี้ แปลว่าลีลาคงวางแผนมาระยะหนึ่งแล้ว

               “ละครอะไรหนูลี”

               “หนูลีจะเล่นละครให้ผู้ชายคนนั้นเขาได้รู้ว่า มีผู้หญิงอีกคน คนที่เขาเคย...เป็นคนละคนกับหนูลี” ขณะพูดแววตาคู่สวยสั่นไหว เลอลักษณ์รู้ดีว่าความผิดพลาดครั้งนั้นมันคงฝังลึกเกาะกินหัวใจของลีลาเป็นบาดแผลลึกล้ำ คนมากวัยกว่ารั้งร่างบอบบางมากอดเอาไว้

               “หนูลี ทำไมถึงต้องทำให้มันยุ่งยากด้วย ทำไมไม่บอกความจริงกับคุณคนนั้นไปว่าคืนนั้นหนูลีโดนวางยา แล้วเขาก็เป็นคนแรกของหนูลี” เลอลักษณ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง เรื่องเลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้ว ลีลาสูญเสียสิ่งมีค่าของลูกผู้หญิงไปโดยที่ไม่สามารถเรียกคืนกลับมาได้ แต่อยู่ๆผู้ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาในชีวิตเธอ กลายมาเป็นคู่หมายที่ผู้ใหญ่จัดการเอาไว้ให้ มันควรจะเป็นเรื่องดีมิใช่หรือ แค่พูดคุยกันไปตามตรง

               หลังจากเรื่องคืนนั้นเลอลักษณ์ตามสืบพฤติกรรมของเพื่อนกลุ่มที่พาลีลาไปเลี้ยงฉลอง เด็กกลุ่มนั้นถึงจะเป็นลูกคนดีๆ มีหน้ามีตาในสังคม แต่ประวัติด้านร้ายๆก็ฉาวไม่น้อย พวกนั้นมั่วยาและสับเปลี่ยนคู่นอนกันเป็นว่าเล่น ลีลาไม่เคยรู้ฉากหลังเหล่านั้นเพราะเธอไม่ค่อยได้คลุกคลีกับเพื่อนๆนัก เนื่องจากการคุมเข้มของผู้เป็นย่า เรื่องคืนนั้นเกิดขึ้นเพราะทั้งกลุ่มดื่มทั้งเหล้าเสพทั้งยาจนเมาแทบไม่รู้เรื่อง ไม่รู้แม้กระทั้งลีลาถูกคนนอกกลุ่มพาตัวไป แต่ถึงตอนนี้เลอลักษณ์กลับรู้สึกว่ามันอาจจะเป็นโชคดีก็ได้ ถ้าชายหนุ่มผู้นั้นไม่มาพาตัวลีลาไป เธออาจถูกลากตัวไป ‘มั่ว’ กับเพื่อนแย่ๆพวกนั้น และไม่รู้กี่คนที่จะได้ครอบครองหลานสาวเธอ โลกของสาวน้อยคงถล่มทลายมากกว่านี้เมื่อต้องตกเป็นของผู้ชายไม่รู้กี่คนต่อกี่คน แม้เรื่องที่เกิดขึ้นจะร้ายแรง แต่ลีลาก็สูญเสียมันให้คนคนเดียว

               “เขาคงไม่เชื่อหรอกน้าลักษณ์ ผู้หญิงที่เขาหิ้วได้จากผับจะบริสุทธิ์ได้ยังไง แล้ว...แล้ว...” น้ำตาของลีลาทะลักออกมาอย่างสุดกลั้น

               “บนเตียงมันก็ไม่มีเลือดด้วย” มือน้อยๆ กำเข้าหากันแน่นร่างบางสั่นสะท้าน ตอนลุกออกมาจากอ้อมกอดของเขา หญิงสาวหันกลับไปมองยังที่นอนที่เขากับเธอ ‘ใช้’ ร่วมกันมาทั้งคืน นอกจากรอยยับย่นราวโดนพายุโหมแล้ว มันไม่มีร่องรอยหยดเลือดอะไรเลย

               “เลือดอะไร” เลอลักษณ์มองใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างงุนงง และแล้วก็เหมือนจะเข้าใจความหมายเหล่านั้นลีลาคงหมายถึงเลือดพรหมจรรย์ อาจารย์สาวไม่รู้ว่าเธอควรจะหัวเราะขบขันหรือถอนหายใจดี ลีลาก็ยังเป็นลีลาที่ยังอ่อนต่อโลกวันยังค่ำ ต่อให้เจ้าตัวสรรหาหนังสือสารพัดมาอ่านก็เถอะ