Novel-novel oleh POOK Nirunrut

ตอนที่ 5 งานใหม่ (ส่วนที่ 2) สุดท้ายแล้วดารินทร์ก็ไม่สามารถขัด'จอมเผด็จการ' ภายใต้ท่าทางแสนสุภาพได้ ต้องยอมให้เขาพามายังด้านหนึ่งของเรือ ซึ่งจัดเป็นออฟฟิศขนาดย่อมๆ หญิงสาวยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านอกจากดูแลเรือลำนี้แล้ว ชายหนุ่มยังต้องทำงานอะไรอีก เธอพอจะได้ข้อมูลเกี่ยวกับธรรศมาบ้างจากเด็กหญิงนิตา เด็กหญิงเล่าว่าปาป้าของเธอเป็นลูกชายคนโตของตระกูลมอเรล ตระกูลที่รวยติดอันดับโลกเพราะมีธุรกิจหลายอย่าง เรือลำนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น ถึงแม้ดารินทร์จะได้ชื่อว่าเป็นลูกสาวตระกูลเหริน ตระกูลมาเฟียแห่งเกาะฮ่องกง มีธุรกิจมากมายเช่นกัน หากแต่เธอไม่เคยไปข้องเกี่ยวกับกิจการใดๆของตระกูล เพราะถูกเลี้ยงดูโดยตากับยายที่เมืองไทย เธอเลยไม่เคยรู้ว่าลูกหลานเศรษฐีนี่จะต้องสืบทอดงานอะไรของครอบครัวบ้าง แล้วบนเรือลำนี้มีอะไรให้ธรรศทำอีก "ผมต้องบริหารธุรกิจของครอบครัวหลายๆอย่าง ถึงตอนนี้ผมจะมาอยู่บนเรือ แต่งานหลายๆอย่างมันหยุดไม่ได้" จริงๆแล้วชายหนุ่มตั้งใจจะใช้เวลาช่วงที่ล่องเรือจากฮ่องกงกลับไทย เป็นช่วงเวลาพักผ่อน แต่ภาระหน้าที่หลายๆอย่างก็ทำให้เขาละทิ้งงานไม่ได้เลย โชคดีที่เทคโนโลยีปัจจุบั

ตอนที่ 5 งานใหม่ (ส่วนที่ 1) ดารินทร์ลืมตาตื่นขึ้นในเช้าวันใหม่ พบว่าตัวเองกำลังนอนกอดอยู่กับนิตา อีกฝากหนึ่งของเตียงว่างเปล่า เขาคงลุกออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว เมื่อคืนกว่าเธอจะข่มตาหลับได้ก็ดึกมาก เพราะความรู้สึกปั่นป่วน และไม่คาดคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น มือเรียวยกแตะริมฝีปากบางของตัวเอง บ้า! เขาจู่โจมทำแบบนั้นจริงหรือนี่ จูปิเตอร์ มอเรล จูบเธอ เพียงแค่สัมผัสแผ่วเบานั้นถึงกับทำให้เธอแยกไม่ออกว่าเป็นความฝันหรือความจริงเชียวหรือ หญิงสาวสั่นศีรษะแรงๆไล่ความคิดฟุ้งซ่านในหัว รีบลุกเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัว พอเงยหน้ามองกระจกเงาบานกว้าง หญิงสาวก็เห็นกระดาษโน๊ตแผ่นหนึ่งแปะเอาไว้ ดารินทร์กวาดสายตาผ่านตัวหนังสือสวยงามเป็นระเบียบเร็วๆ เมื่อเช้าตื่นมามอนิ่งคิสคุณแล้ว แต่คุณไม่ยอมตื่น เจอกันที่ห้องอาหารนะครับ.......ธรรศ มือเรียวขยำกระดาษโน๊ตในมือ ตาบ้าเอ้ย! เขาทำบ้าอะไรเนี่ย ถ้านิตาตื่นมาเข้าห้องน้ำก่อนเธอ เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แล้วเด็กหญิงจะรู้สึกยังไง ดารินทร์ยกมือแตะริมฝีปากตัวเองอีกครั้งอย่างเผลอตัว เขาจูบเธอจริงๆหรือนี่ หรือมันเพ

ตอนที่ 4 เรื่องเล่า (ส่วนที่ 2)สุดท้ายธรรศก็ต้องเดินไปส่งสองสาวต่างวัยที่กลายเป็นคู่หูที่แสนจะเข้ากันดีเพราะกลัวผีขึ้นสมองเหมือนกัน พอทานอาหารเสร็จทั้งคู่ก็แสร้งทำเป็นโอเอ้ไม่ยอมกลับห้อง ขณะที่ธรรศพูดคุยทักทายกับผู้โดยสารหลังทานอาหาร ทั้งๆ ที่ปกติทั้งคู่จะพยายามไม่อยู่ในห้องอาหารนาน เพราะไม่อยากปะทะกับบรรดาคุณหญิงคุณนายหลายคนที่ไม่ลงรอยกัน ตอนแรกชายหนุ่มตั้งใจจะคุยธุรกิจกับแขกบางคน หากพอเห็นท่าทางของดารินทร์และนิตา ก็ต้องตัดสินใจจะพักเรื่องงานเอาไว้ก่อน แล้วไปส่งสองสาวที่ห้องพัก คนสามคนเดินเรียงแถวไปตามทางเดินสลัวๆของเรือโดยมีธรรศนำหน้า ดารินทร์รั้งท้ายและเด็กหญิงนิตาเดินตรงกลาง ดารินทร์รู็สึกว่าวันนี้ทางเดินจากห้องอาหารกลับห้องพักดูทั้งไกลและมืดกว่าทุกวัน นิตาก็คงรู้สึกเหมือนเธอเพราะเด็กหญิงทำท่าเหมือนไม่มีแรงจะก้าวขาเอาซะเลย "คุณธรรศ ฉันว่าคุณอุ้มนิต้าเถอะค่ะ ดูแกเดินไม่ค่อยจะไหวแล้ว" จริงๆ นิตาก็โตเกินกว่าจะให้คนเป็นพ่ออุ้มแลัว หากดารินทร์เห็นท่าทางแล้วว่าถ้าปล่อยให้เด็กหญิงเดินต่อไปเอง คงไม่ถึงห้องพักง่ายๆ แน่ ธรรศหันมามองหน้าซีดๆ ของเด็กหญิงตัวน้อยแ

ตอนที่ 4 เรื่องเล่า (ส่วนที่ 1) "พี่รินทร์ขา" เสียงใสๆ ดังแจ้วๆ มาก่อนตัว ดารินทร์เงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่กำลังนอนอ่านอยู่บนเตียงอาบแดด มองดูร่างเล็กที่วิ่งมาหยุดหอบตัวโยนอยู่ข้างๆ "ใจเย็นๆ นิต้า หายใจก่อน" มือเรียวเอื้อมไปช่วยประคองร่างของเด็กหญิงให้นั่งลงข้างๆ สังเกตเห็นแววตาตื่นตระหนกบนวงหน้าเล็กๆ นั่นๆ "แย่แล้วค่ะ แย่มากๆ" พอหายเหนื่อยเด็กหญิงก็ละล่ำละลักกับพี่เลี้ยงจำเป็นทันที "อะไรจ้ะนิต้า แล้วไปไหนมา" วันนี้ดารินทร์ชวนเด็กหญิงมานั่งเล่นที่ระเบียงด้านหนึ่งของเรือ การได้นอนอ่านหนังสือท่ามกลางท้องทะเลกว้างมันก็ทำให้ลืมๆไปได้ว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ส่วนหนึ่งคงเพราะเด็กหญิงตัวน้อยแสนน่ารักที่ทำให้เธอรู้สึกไม่เหงา วันนี้เด็กหญิงนิตาขนเอาสมุดสเก็ตมานั่งวาดรูปเล่น เด็กหญิงมีพรสวรรค์ทางด้านศิลปะพอตัวเลยทีเดียว หากวาดไปได้ซักพักก็ขอไปเอาอุปกรณ์เพิ่ม โดยให้ดารินทร์นั่งเฝ้าของไว้ แล้วเด็กหญิงก็หายไปเสียนาน ก่อนจะวิ่งหน้าเริ่ดกลับมา "ไปเอาของค่ะ แล้วไปเจอป้าแม่บ้าน" เด็กหญิงนั่งแปะลงบนเตียงอาบแดดข้างๆ อาการหอบเพราะ

ตอนที่ 3 เจ้าเสน่ห์ (ส่วนที่ 2)ดารินทร์เพลิดเพลินกับการช็อปปิ้งที่มีชายหนุ่มคอยตามจ่ายเงินให้ จริงๆ มันก็เงินเธอนี่ เค้าบอกเองว่าจะส่งบิลไปเก็บ แล้วทำไมเธอจะต้องเกรงใจ ร้านค้าบนเรือไม่มีอะไรแตกต่างไปจากบนบกแต่อย่างไร แม้แต่ร้านกาแฟริมทางสไตล์ฝรั่งเศสก็จำลองมาเหมือนทุกรายละเอียด หญิงสาวรู้สึกตื่นตาไปหมดจนอดนึกถึงคนที่นอนพักอยู่ที่ห้องไม่ได้ เด็กหญิงคงสนุกสนานไม่น้อยถ้าได้มาเดินเที่ยวด้วยกัน "นิต้าเคยมาที่นี่หรือยังคะ" เสียงหวานใสเอ่ยถามคนเป็นพ่อของเด็กหญิง "ยังครับ เราเพิ่งขึ้นเรือมาก่อนคุณไม่นาน" ดวงหน้างดงามครุ่นคิดนิดนึงก่อนจะเอ่ยขึ้น "เราน่าจะไปชวนแกนะคะ ป่านนี้แกคงตื่นแล้ว" ชายหนุ่มเหลือบตามองคนพูดแว้บหนึ่ง รอยยิ้มทาทับดวงตาสีอำพัน "เดี๋ยวผมให้คนไปตามแกแล้วกัน เราไปนั่งรอแกที่ร้านกาแฟตรงนู้นดีกว่า" หญิงสาวพยักหน้ารับ เพราะเธอก็เริ่มรู้สึกเมื่อยแล้วเหมือนกัน เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นใกล้ๆ จนหญิงสาวต้องเงยหน้าขึ้นจากเมนูที่แสร้งทำเป็นสนใจเพื่อจะได้ไม่ต้องอึดอัดที่ไม่รู้จะคุยอะไรกับคนตัวโตที่นั่งอยู่ตรงข้าม

ตอนที่ 3 เจ้าเสน่ห์ (ส่วนที่ 1) ร่างบางระหงเดินเลาะริมระเบียงท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆในยามบ่าย น้ำทะเลเบื่องล่างเป็นสีเขียวใสราวมรกต ระยิบระยับท่ามกลางเปลวแดด ดารินทร์รู้สึกว่าเธอคงดื่มด่ำกับความงามรอบๆตัวมากกว่านี้ หากการที่เธอมาอยู่บนเรือลำนี้ตอนนี้ไม่ใช่เพราะหนีการตามล่า แล้วจับพลัดจับผลูมาอยู่กับสองพ่อลูกประหลาดคู่นี้ ประหลาดตรงไหนน่ะหรือก็ประหลาดตั้งแต่ผู้ชายคนนั้นมีลูกสาวโตขนาดนี้ โตจนน่าจะเป็นน้องสาวได้เลย เธอไม่มั่นใจว่าผู้ชายคนนั้น จูปิเตอร์ มอเรล อายุเท่าไหร่ หากจากรูปลักษณ์อายุของเขาไม่น่าจะเกินสามสิบ นั่นแปลว่าเขามีลูกตั้งแต่อายุสิบกว่าๆเท่านั้นเอง เด็กหญิงลูกสาวของเขานั่นก็งดงามน่ารักราวตุ๊กตาตัวน้อย ดวงตากลมโตดำสนิท จมูกปากจิ้มลิ้มพริ้มเพราแบบไทยแท้ๆ ต่างจากพ่อที่หน้าฝรั่งจ๋า แม่ของเด็กหญิงคงเป็นสาวไทยแสนสวย แต่แปลกที่ไม่เห็นพ่อลูกจะพูดถึงเลย แล้วอยู่ๆคนที่กำลังคิดถึงก็โผล่มาในสายตา ร่างสูงในชุดลำลองชุดเดียวกับเมื่อเช้าเดินลิ่วๆมาจากด้านตรงข้ามของเรือ คิ้วได้รูปสีเดียวกับเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ "คุณมาทำอะไรตรงนี้" หญ

ตอนที่ 5 ผู้เยาว์ (ส่วนที่ 3) เลอลักษณ์มองดูกำปั้นเล็กๆ ที่รัวใส่หมอนอิงที่วางอยู่บนตักอย่างจะใช้เป็นเครื่องระบายอารมณ์ อาจารย์สาวส่ายศีรษะไปมาอย่างอ่อนใจ "พอแล้วหนูลี หมอนน้าพังหมดแล้ว" "หนูลีเกลียดไอ้ผู้ชายบ้าคนนั้นน้าลักษณ์ หนูลีอยากฟาดปากเขาแบบนี้ๆ" ลีลาทุบกำปั้นแรงๆ บนมองอิง ราวกับนั่นคือใบหน้าของคนที่เจ้าตัวอยากกระทำ "อยากเอาอะไรฟาดหัวเขาให้เลือดอาบด้วย เขามันบ้า จงใจมาหาเรื่องจับผิดหนูลี คอยดูนะวันหลังหนูลีจะเอายาถ่ายใส่ขนมใส่น้ำให้กิน" สาวน้อยเข่นเขี้ยว เลอลักษณ์รู้ดีว่าหลานสาวเจ็บแค้นใครนักหนา วันนี้ผู้ชายคนนั้นเล่นมาเฝ้าสาวน้อยทั้งวัน อาจารย์สาวไม่รู้หรอกว่าจุดประสงค์แท้จริงเขาจะมาจับผิด หรือว่าเกิดติดตาต้องใจลีลาเข้า แต่สำหรับลีลาแล้ว หัวใจที่หวาดระแวงคงไม่ทำให้สาวน้อยตีความเป็นอย่างอื่นไปได้หรอก "น้าลักษณ์ หนูลีสั่งซื้อตุ๊กตาวูดูมาสาปแช่งอีตาพี่เมฆดีมั้ย" ความคิดพิสดารของหลานสาวทำเอาคนเป็นน้าถึงกับสะดุ้ง "อย่าแม้แต่จะคิด ห้ามสั่งซื้อ หรือจะเย็บเองก็ห้าม อย่าเอาของแบบนี้มาไว้ห้องน้านะ

ตอนที่ 5 ผู้เยาว์ (ส่วนที่ 2) เสียงผิวปากเป็นทำนองเพลงดังมาพร้อมกับร่างสูงๆ ที่ก้าวเข้ามาในโถงกลางของห้องชุดบนชั้นพิเศษของโรงแรมหรูใจกลางกรุง สถานที่ในตำนานที่หนุ่มหล่อตระกูลมอเรลส่งต่อกุญแจให้กันมารุ่นต่อรุ่น ดินแดนสวรรค์ของสาวๆ หลายคนที่เคยมาเยือน บัดนี้มันถูกครอบครองโดยเมฆฉานแต่เพียงผู้เดียวมาพักใหญ่แล้ว นานๆทีภูหมอกถึงจะมีเอี่ยวได้แวะเวียนมาค้างบ้างเป็นครั้งคราว "อารมณ์ดีจังนะ หายไปไหนมา" น้องชายที่นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟากลางห้องร้องทัก ดวงตาเพ่งตรงไปที่กิ่งไม้ในมือที่พี่ชายถือมา "เคยเห็นมั้ยกระแตไต่ไม้" พี่ชายถามด้วยน้ำเสียงกึ่งๆ จะเหมือนอวด ทิ้งกายลงบนโซฟาอีกตัว ดวงตายังจับจ้องที่มาลัยตัวกระแตด้วยรอยยิ้ม อุตส่าห์ออดอ้อนเสียยกใหญ่กว่ายัยตัวนิ่มนั่นจะยอมทำให้ จริงๆ เพราะเขาขู่ว่าจะขโมยจากที่เจ้าหล่อนทำให้ลูกค้าตามที่สั่งไว้หรอก แม่คุณถึงยอมทำให้เขาอีกตัว "เอามาจากไหน" น้องชายถาม ทั้งๆที่พอจะเดาออก ของแบบนี้ก็คงไม่พ้นเจ้าของเดียวกับซากมาลัยที่ข้างหมอนนั่นแหละ ภูหมอกคิดว่าตังเองพอเดาออกแล้วว่าพี่ชายหายไปอยู่ไหนมาเสียทั้งวัน

ตอนที่ 5 ผู้เยาว์ (ส่วนที่ 1) มือที่กำแน่นค่อยๆ คลายออก สาวน้อยคิดทบทวนหาบทสวดมนต์ที่ผู้เป็นย่าพร่ำสอนตั้งแต่รู้ความ เธอจะยกบทไหนมาสวดไล่ผู้ชายคนนี้ดี แผ่เมตตาหรือจะกรวดน้ำคว่ำขัน คว่ำไปบนหัวเขานั่นแหละให้น้ำมันล้างความหื่น ความห่ามของผู้ชายบ้าๆ คนนี้เสียให้หมด ลีลาผ่อนลมหายใจช้าๆ เธอไม่อยากโมโหจนเป็นลมไปอีกแบบวันนั้น โดยเฉพาะเป็นลมตอนอยู่กับผู้ชายอันตรายคนนี้ หลังจากที่อยู่ๆเธอก็เป็นลมไปในวันที่พบเจอคู่หมายครั้งแรก ลีลาไม่ได้ปริปากบอกทั้งคุณหญิงรวีวรรณและคุณจงกลว่าอะไรเป็นสาเหตุให้เธอหมดสติ ผู้ใหญ่ทั้งสองเหมาเอาว่าเพราะเธอโหมงานหนักและร่างกายอ่อนแอ พอเลอลักษณ์มาหาเธอที่บ้าน คุณจงกลก็ไหว้วานให้น้าสาวพาเธอไปหาพบแพทย์ แต่เจ้ากรรมแพทย์ที่เลอลักษณ์พาเธอไปพบกลับเป็นจิตแพทย์ ลีลาเลยต้องเรียนรู้การจัดการอารมณ์คอร์สใหญ่จากคุณหมออารมณ์ดี ที่ฟันธงว่าเธอน่าจะหมดสติเพราะอารมณ์มากมายที่ประเดประดังเข้ามาจนเกินที่จะรับไหว เพราะใครล่ะ ก็เพราะผู้ชายกวนประสาทคนนี้ไม่ใช่หรือที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ จิตแพทย์แนะนำให้เธอปลดปล่อยอารมณ์ออกมาเสียบ้างอย่าเก็บกักเอาไว้ ตอนนี้ลีลาอยากร

ตอนที่ 4 ก่อกวน (ส่วนที่ 3) "คุณย่าอยู่มั้ย พี่จะไปกราบท่านเสียหน่อย" ชายหนุ่มว่าแอบลอบสังเกตท่าทางของสาวน้อยโดยไม่ให้เธอรู้ตัว หากลีลาไม่มีท่ากังวลหรือระแวงใดใดแสดงออกมาให้เห็นเลยสักนิด ทั้งๆที่ชายหนุ่มคิดว่าเธอน่าจะต้องการกีดกันไม่ให้เขาพบคุณย่าของเธอ "คุณย่าไปธุระค่ะ" ลีลาตอบกลับเสียงแผ่ว ในใจรู้สึกยินดีเป็นที่สุดที่ผู้เป็นย่าไม่อยู่เธอกลัวว่าเขาจะไปพูดอะไรกับคุณย่าของเธอ ถึงตั้งใจว่าต่อให้เอามีดมาบั่นคอเธอก็ไม่มีทางยอมรับว่าเป็นผู้หญิงคนนั้นคนที่เคยทำเรื่องบ้าๆกับเขา แต่ถ้าเป็นไปได้เธอไม่อยากให้เป็นเรื่องขึ้นมาให้ถูกผู้เป็นย่าไต่สวน ถึงจะเคยปิดบังและทำอะไรลับหลังผู้เป็นย่าอยู่บ่อยครั้ง แต่ลีลาก็ไม่เคยโกหกคุณจงกล สาวน้อยไม่มั่นใจเลยว่าเธอจะสามารถโกหกคนที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เกิดได้ซึ่งๆ หน้าหรือไม่ และเธอก็ไม่อยากทำด้วย "คุณย่าไปกับคุณหญิงย่ารวีวรรณ พี่เมฆจะลองเช็คดูก็ได้นะคะเผื่อคิดว่าหนูลีโกหก" หญิงสาวว่า อดจะประชดออกไปไม่ได้ "หือ โกรธพี่เหรอครับที่เคยว่าหนูลี พี่ขอโทษนะพี่จำคนผิดน่ะ หนูลีเหมือนคนที่พี่เคยรู้จักมาก แต่คิด

ตอนที่ 4 ก่อกวน (ส่วนที่ 2)รถสปอร์ตคันหรูพุ่งเข้าซองจอดอย่างรวดเร็วเม่นยำในทีเดียวโดยไม่ต้องขยับถอยหาจังหวะให้เข้าที่แต่อย่างใด แสดงถึงความชำนาญและความมั่นใจอันเปี่ยมล้นของคนขับ ร่างสูงใหญ่เปิดประตูรถเดินล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางสบายๆ เข้าไปภายในร้าน ใบหน้าคมคายแบบลูกเสี้ยวไทยฝรั่งเศสโดดเด่นและดึงดูดทุกสายตาของคนที่นั่งอยู่ในร้าน หากเจ้าตัวทำเหมือนมองไม่เห็นสายตาเหล่านั้น "คุณหนูลีล่ะ" เมฆฉานเอ่ยถามเด็กในร้านที่คุ้นหน้าคุ้นตาจากคราวก่อน "อยู่ร้านดอกไม้ค่ะ" คนถูกถามตอบกลับมาแทบในทันที เพราะรู้ดีตั้งแต่คราวก่อนแล้วว่าหนุ่มหล่อผู้นี้คือคู่หมายที่ผู้ใหญ่พามาจับจองดูตัวเจ้านายสาว "ขอบใจ" คำขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้มกรุ่มกริ่มทำเอาพนักงานในร้านพาลมือไม้สั่นไปหมด คุณย่าไปหาหนุ่มหล่อขนาดนี้จากไหนมาให้หลานสาวกันนี่ หล่อไม่พอเห็นว่ารวยติดอันดับโลกเลยเดียว แต่ก็ดูเหมาะสมกับคุณหนูลีคนแสนดีและแสนสวยแล้วล่ะ เมฆฉานเดินไปตามทางเดินเล็กๆ ที่เชื่อมต่อระหว่างร้านดอกไม้และร้านขนมหวาน จากข้อมูลที่เขาเก็บจากครั้งที่แล้ว ช่วงกลางวันลีลาจะอยู่ในร้านดอกไม้

ตอนที่ 4 ก่อกวน (ส่วนที่ 1) ประตูห้องนอนภายในห้องชุดสุดหรูถูกผลักเปิดออก พร้อมกับร่างสูงในชุดลำลองเดินย่ำโครมๆ เข้าไปภายในอย่างถือวิสาสะ เสียงน้ำกระทบพื้นที่ดังมาจากห้องน้ำด้านใน บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของห้องอยู่ที่ไหน ภูหมอกกวาดสายตาไปรอบห้องนอนกว้าง เมื่อเมฆฉานพี่ชายของเขาไม่ได้เอาใครมานอนด้วยจริงๆ เสียด้วยซิ น้องชายคู่หูมองเตียงนอนที่มีเพียงรอยยับย่นแค่ด้านเดียวอย่างครุ่นคิด ตั้งแต่เจอแม่นางฟ้าคืนเดียวนั่นดูเหมือนเมฆฉานจะไม่ค่อย 'หิ้ว' ใครติดไม่ติดมือมาเล่นบทรักเท่าไหร่ จริงๆพี่ชายของเขาก็ไม่ใช่คนไม่มีขอบเขตเรื่องพวกนี้ ผู้หญิงที่เมฆฉานจะพามาส่วนใหญ่ก็รู้จักมักคุ้นกันบ้างแล้ว เจ้าพ่อสถานบันเทิงระดับภาคพื้นเอเชียอย่างหนุ่มมอเรลคนนี้ระวังตัวพอสมควร น่าจะมีแต่ครั้งนั้นที่แม่นางฟ้านั่นทำให้เมฆฉานลืมขีดคั่นข้อกำหนดของตัวเอง พาแม่สาวที่ไม่รู้ที่มาที่ไปมาขึ้นเตียง พอตอนเช้าแม่นั่นก็หายตัวไป ทิ้งให้เมฆฉานควานหาตัวเจ้าหล่อนให้วุ่น ภูหมอกไม่อยากจะคิดว่าหญิงสาวผู้นั้นจะใช้เวลาเพียงแค่ข้ามคืนขโมยหัวใจพี่ชายของเขาไปเสียแล้ว แต่ที่ผ่านมาเมฆฉานไม่เคยสนใจใครเท่านี้