ตอนที่ 3 รอยรำลึก  (ส่วนที่ 1)

ตอนที่ 3 รอยรำลึก  (ส่วนที่ 1)

               มาลัยคล้องมือถูกดึงออกจากกล่องกระดาษ กลิ่นกุหลาบ โชยอวลคลุ้งทั่วรถ คุณหญิงรวีวรรณพิศมองมาลัยพวงสวยด้วยรอยยิ้มปลื้มเปรม

               “งามเหลือเกิน ฝีมือสมคำร่ำลือจริงๆ แม่คุณเอ้ย” เมฆฉานเหลือบตามองมาลัยพวงนั้น ไม่ต้องเดาเลยว่าคำสรรเสริญเยินยอของยายเขาน่ะหมายถึงใคร ก็คงไม่พ้นแม่สาวหน้าซื่อใจคดนั่นแหละ ผู้หญิงอะไรกระล่อนปลิ้นปล้อนได้หน้าตายนัก ตอนนี้ชายหนุ่มมั่นใจเสียยิ่งกว่ามั่นใจอีกว่าแม่หนูลี กุลสตรีหลงวังของคุณหญิงยายคงจะยืนยันกระต่ายขาเดียวที่จะไม่ยอมรับว่ารู้จักเขา อุตส่าห์แอบถามแล้วเชียว แม่คุณก็ยังปากแข็ง เมฆฉานมั่นใจว่าไม่มีทางที่เขาจะจำผิด และแม่คนนี้น่ะเล่นละครเก่งตัวแม่เลยเชียวล่ะ เจ้าหล่อนเล่นละครแม้กระทั้งบนเตียง จนเขาถึงกับติดใจคะนึงหามาเป็นเดือน คนอย่างเมฆฉานเคยที่ไหนจะติดใจสาวคนไหนขนาดนี้ ตาคมจับจ้องพวงมาลัยนิ่ง ใจกระหวัดนึกถึงค่ำคืนรัญจวนใจที่ยากลืมนั่น

               “เจ็บค่ะ จ...เจ็บ” ริมฝีปากเคลือบสีสดสั่นระริก มือเล็กๆกำผ้าปูที่นอนแน่น เหงื่อซึมทั่วใบหน้าสวยที่กำลังเหยเก ทำเอาคนที่กำลังมัวเมาถึงกับชะงัก ก็ช่องทางของเธอมันช่างแน่นเหลือเกิน แน่นเสียจนคนเจนสังเวียนอย่างเขาใจสั่น ถ้าไม่เห็นลีลาเต้นยั่วกับการที่เธอยอมตามเขามาง่ายๆ พร้อมกับความนัยในคำพูดที่ว่า ‘ฉันชอบเรื่องสนุก’ เขาต้องคิดว่าเธอยังไม่เคยผ่านสมรภูมิใดใดมาอย่างแน่นอน

            “แต่มันดีใช่มั้ย สนุกออก” คนตัวโตกระซิบพร้อมกับขบริมฝีปากสวยอย่างยั่วล้อ วงแขนบอบบางกระหวัดรัดรอบต้นคอชายหนุ่มเอาไว้ ราวกับจะยึดเป็นหลักจากอารมณ์ที่ถูกชักนำให้เตลิดไปไกล ในขณะคนตัวโตใช้ประสบการณ์ทั้งหมดปลุกเร้าคนใต้ร่าง และดูเหมือนสาวเจ้าจะโอนอ่อนตามอย่างว่าง่าย

            “ด..ดีค่ะ ดีจัง” เสียงหวานๆ พึมพำพร้อมกับตอบรับทุกสัมผัสที่ส่งมา ยินดีจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับคนตัวโต

            “ตาเมฆ ตาเมฆ” เสียงผู้เป็นยายดึงชายหนุ่มจากภวังค์ความนึกคิด เมฆฉานพยายามปรับความรู้สึกให้ปกติ แค่คิดหัวใจเขาก็เต้นรัวแล้ว ให้ตายเถอะ! ยัยนั่นทำเขามัวเมานัก จนคืนนั้นเตียงของเขาแทบลุกเป็นไฟไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่หน เธอตอบสนองทุกการเรียกร้องของเขาจนเมฆฉานลืมไปเลยถึงสัมผัสแรกที่เขาแทรกกายครอบครองเธอ ก็คงละครเพิ่มความเร้าใจในบทรักนั่นแหละ มีคนเล่นบทนี้กับเขามาไม่รู้กี่คนต่อกี่คนแล้ว ก็แค่ยัยนางฟ้าคืนเดียวนั่น เล่น ‘เนียน’ ก็เท่านั้น

               “เหม่ออะไรนักหนาหึ อย่าบอกนะว่าคิดถึงยัยหนูลี” คุณหญิงรวีวรรณถามหลานชายยิ้มๆ เธอเลี้ยงหลานคนนี้มาทำไมจะดูไม่ออก ถึงอาการตกตะลึงพึงใจของพ่อเจ้าปะคุณ

               “ก็สวยดี” เมฆฉานตอบรับ นี่ถ้าคุณหญิงยายรู้ว่าเขาคิดถึงยัยนั่นในรูปแบบไหน ยายเขาจะคิดอย่างไรนี่ กุลสตรีน่าชื่นชมของคุณยาย เคยมาเริงร่าอยู่บนเตียงของเขามาแล้ว และก็ไม่รู้ว่าคืนก่อน หรือหลังจากนั้นเธอไปแสดงบทบาทนี้บนเตียงใคร แค่คิดเมฆฉานก็หงุดหงิดขึ้นมา ผู้หญิงสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้เลยเชียว

               “อ่ะนี่ยายให้ เอาไว้ดูต่างหน้าคนร้อย ฝีมือแบบนี้หายากแล้วรู้มั้ย ดูตรงช่วงลายนี่ซิ กลีบกุหลาบเรียบเสมอไม่แตกแถว แล้วดูนะลูกสองฝั่งจีบเหมือนกัน ถ้าทั่วๆไปน่ะกุหลาบสองด้านจะหันกลับคนละข้าง รู้มั้ย” เมฆฉานคร้านจะบอกว่าเขารู้เรื่องเสียที่ไหน ยอมรับว่ามาลัยพวงนี้ก็สวยจริงๆ ถึงตอนนี้เขายังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอผู้นั้นจะเป็นคนร้อยมันขึ้นมา เหมือนขนมหวานที่ได้ลิ้มรสในวันนี้อีก เห็นทีเขาจะปล่อยผ่านง่ายๆไม่ได้เสียแล้วกระมัง ถ้าจะมีผู้หญิงสองคนที่หน้าตาเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนขนาดนี้ มันก็ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันบ้างล่ะ แต่ตอนนี้เขามั่นใจว่าเจ้าหล่อนเป็นคนคนเดียวกัน

               “ยัยหนูลีนี่ลูกเต้าเหล่าใครครับ ไม่เห็นคุณยายพูดถึงเลย” แววยุ่งยากใจปรากฏในแววตาของผู้เป็นยายทันทีที่ได้ยินคำถามของหลานชาย คุณหญิงรวีวรรณถอนหายใจยาว

               “ลูกสาวคุณอธิปลูกชายคุณจงกลกับภรรยาเก่า แกอย่าไปถามอะไรเขาเรื่องนี้นะตาเมฆ พ่อแม่หนูลีเขาเลิกกันด้วยเรื่องไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อย่าไปปากมากถามให้เป็นเรื่องล่ะ” ถ้อยคำกำชับนั่นทำให้คนถามขมวดคิ้ว ดูเหมือนความเป็นมาของยัยหน้าซื่อนี่จะมีเบื้องลึกเบื้องหลังมากมายให้สืบค้นเสียแล้ว