บทที่ 2 สืบประวัติ

บทที่ 2 สืบประวัติ

ภายใต้คฤหาสน์หลังใหญ่ราคาเกือบห้าร้อยล้านที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองมีเพียงแค่เจ้าของบ้านที่เป็นหนุ่มโสดวัยยี่สิบห้าปีอาศัยอยู่เพียงคนเดียวไม่นับรวมบอดี้การ์ดและแม่บ้านของเขา คฤหาสน์ที่เขาสร้างมันด้วยเงินของตัวเอง 

“ขออนุญาตครับเฮีย เรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ” บอมมือขวาคนสนิทเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าก้มหัวลงเล็กน้อย 

“มึงไปสืบเรื่องของผู้หญิงคนนี้มาให้กูหน่อย” สายฟ้าโยนเอกสารปึกบางที่บอสตันพึ่งนำมาให้เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว 

“ใครหรอครับเฮีย” บอมเอ่ยถามด้วยความสงสัย 

“เสือกทุกเรื่อง” สายฟ้าส่ายหัวเล็กน้อยเคยชินกับความอยากรู้อยากเห็นของบอม 

ไม่แปลกที่บอมจะกล้าถามหรือเรียกเขาอย่างสนิทสนมไม่เหมือนที่คนอื่นเรียกเขา เพราะบอมคือลูกชายของแม่บ้านที่อาศัยและทำงานอยู่ในคฤหาสน์ของครอบครัวเขา จึงทำให้ทั้งคู่สนิทชิดเชื้อกันตั้งแต่ละอ่อนบอมมีอายุน้อยกว่าเขาเพียงแค่สองปีด้วยความรักและเอ็นดูของสายฟ้า เห็นบอมเหมือนน้องชายจึงชักชวนมาทำงานกับเขาแถมยังได้ตำแหน่งเป็นมือขวาคนสนิทของเขาอีกด้วย

“บอมอยากรู้เฉย ๆ ไม่ได้เลย งั้นไม่บอกละ” 

“อะไรของมึง” คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย

“น้องคนนี้ ผมเคยเห็นเรียนอยู่ที่คณะผมเป็นเด็กปีหนึ่งแถมยังฮอตด้วยนะเพราะหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตา” 

“แค่นี้ใช่ไหมที่จะบอกกู กูบอกให้ไปสืบมาขอละเอียด ๆ พ่อแม่เป็นใครทำงานอะไร อยู่ที่ไหน” สายฟ้าสั่งเสียงราบเรียบ 

“รับทราบครับ ไม่มีอะไรแล้วผมไปทำการบ้านก่อนนะครับ” บอมยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแต่เป็นปีสุดท้ายแล้ว นอกจากจะได้รับความเมตตาเอ็นดูให้มาทำงานด้วยบอมยังเก่ง ฉลาดและหลักแหลมต่อให้เรียนอยู่ก็พร้อมจะทำงานให้สายฟ้าเสมออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง 

…

“เจ้าขา หนูเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟลูกค้าโต๊ะ C1 ให้เจ้หน่อย” เสียงแนนผู้จัดการคลับเอ่ยคำสั่งเสียงหวาน  

“ค่ะเจ้แนน” เจ้าขาขานตอบอย่างฉะฉานเดินยกถาดเครื่องดื่มไปเสิร์ฟอย่างไม่อิดออด

เธอมาทำงานที่นี่เป็นวันที่สองก็คล่องแคล่วเป็นอย่างดี ถึงกับทำให้แนนที่เป็นผู้จัดการคลับรู้สึกประทับใจไม่น้อย เด็กที่ไม่เคยมีประวัติผ่านการทำงานบริการที่ไหนมาก่อนเคยทำแต่เป็นผู้ช่วยเชฟอยู่ในครัวจากที่สอบถามพอมาทำงานบริการได้ขนาดนี้ถือว่าเก่งมาก ๆ  ไม่ว่าจะเรื่องการรับมือกับลูกค้า การบริการและการทำงานเป็นทีมร่วมกันกับเพื่อนในที่ทำงานเจ้าขาทำมันออกมาได้ดี 

เท้าหนาเดินก้าวเข้ามาในคลับของเพื่อนสนิทอย่างมีมาดตามด้วยชายฉกรรจ์เดินตามหลังประกบอีกสองคน สายตาของหญิงสาวที่ออกมาท่องราตรีต่างพากันจับจ้องมองเจ้าของใบหน้าหล่อตี๋นักธุรกิจหน้าใหม่ไฟแรงอย่างสนอกสนใจ 

“เจ้แนน…” 

“น้องสายฟ้า…สวัสดีค่ะมีอะไรให้เจ้ช่วยไหมคะ” แนนเอ่ยทักทายเพื่อนสนิทเจ้าของคลับอย่างนอบน้อมพลางเอ่ยถาม

“สวัสดีครับ เจ้พอจะมีโต๊ะว่างให้ผมไหมครับ” เสียงเข้มเอ่ยถาม

“น้องสายฟ้าหมายถึงข้างล่างหรอคะ?” แนนทำหน้าฉงนสงสัย

“ใช่ครับ วันนี้อยากเปลี่ยนบรรยากาศมานั่งข้างล่างดู” 

“เอ่อ…เดี๋ยวเจ้หาให้สักครู่นะคะ” แนนกวาดสายตามองหาโต๊ะว่างที่ไม่มีแก้ววางไว้ เพราะถ้าโต๊ะไหนที่มีแก้ววางไว้แสดงว่ามีคนจองไว้แล้ว 

“มีตรงนั้นค่ะ เดี๋ยวเจ้พาไปนั่งตามมาค่ะ” เจ้แนนเดินนำสายฟ้าพาไปยังโต๊ะว่างที่อยู่ติดกับบาร์ค็อกเทล 

แนนพาสายฟ้ามานั่งยังโต๊ะที่ว่าง “ขอบคุณครับ” เขาเอ่ยขอบคุณตามมารยาท

“เดี๋ยวเจ้เรียกน้องเจ้าขาเด็กประจำโซนมาดูแลนะคะ น้องสายฟ้าอยากได้อะไรบอกน้องเขาได้เลย” 

“ครับ” มุมปากหนากระตุกยิ้มทันทีที่ได้ยินชื่อของบุคคลที่ทำให้เขาอยากมาในวันนี้ บังเอิญเสียจริงที่ได้เธอเป็นคนมาดูแลโต๊ะของเขา 

“สวัสดีค่ะลูกค้ารับอะไรดีคะ?” เสียงเล็กเอ่ยถามน้ำเสียงสุภาพ

“หึ…ผ่านไปแค่วันเดียวก็ลืมกันได้แล้วหรอ” เขาปรายตามองเธอมุมปากหนายกยิ้มเล็กน้อย

“คะ?” เจ้าขาขมวดคิ้วเล็กน้อยสงสัย ในนี้ค่อนข้างมืดทำให้เธอมองหน้าลูกค้าไม่ชัด ก่อนจะจำเสียงของเขาได้ 

“ทำเป็นไม่ได้ยินที่ฉันพูด?” เสียงเข้มเอ่ยถามพลางหันมาจับจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มนิ่งแววตาราวกับหมาป่าดุร้าย แผ่รังสีความน่าเกรงขาม

“......” เธอหลุบตาต่ำเพื่อหนีสายตาของเขา ก่อนจะถอนหายใจออกมาหนัก ๆ 

เขาคือผู้ชายคนเมื่อคืนที่ชวนเธอไปต่อกับเขา แต่เธอไม่ไป…

“ลูกค้าจะรับเครื่องดื่มอะไรดีคะ?” เธอเงยหน้ากัดฟันฝืนยิ้มถาม

“แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันอยากได้เธอล่ะ?” ประโยคคำถามของเขาทำให้เธอนิ่งงันไป ใบหน้าเรียวก้มหน้างุดมองพื้น

“ถ้าลูกค้าไม่สั่ง หนูขอตัวไปดูแลโต๊ะอื่นนะคะ” เธอกลั้นใจพูดออกไป ก่อนจะหมุนตัวหนี

“เดี๋ยว!” มือหนากระชากแขนของเธอเอาไว้ เธอกล้ามาก กล้าเมินคำพูดของเขา 

“พี่ต้องการอะไรจากหนูหรอคะ?” เจ้าขาหมุนตัวกลับมาเอ่ยถามเสียงสั่น รวบรวมความกลัวเอาไว้ภายใต้จิตใจของเธอ

“ฉันว่าสิ่งที่ฉันแสดงออกมันชัดเจนนะ” เสียงเข้มกดบอก มือหนาบีบเค้นแขนเรียวแน่นจนดวงหน้าจิ้มลิ้มแสดงสีหน้าเหยเกเจ็บปวด

“พี่ไปหาคนอื่นเถอะค่ะ หนูไม่สะดวก” เธอพยายามดีดแขนออกจากพันธนาการของเขา

“เจ้าขา! มาช่วยเจ้รับลูกค้าโต๊ะนี้หน่อย” เหมือนเสียงสวรรค์มาโปรด 

“ค่ะเจ้แนน” เธอขานตอบก่อนจะดึงแขนของตัวเองออกจากฝ่ามือหนาซึ่งสายฟ้าก็ยอมปล่อย

“ขอตัวนะคะ” เธอหันไปมองหน้าเขาเพียงแวบเดียวก่อนจะหมุนตัวเดินไปรับลูกค้าโต๊ะอื่น 

แนนที่เฝ้ามองเจ้าขาเดินเข้าไปรับออเดอร์โต๊ะสายฟ้าอยู่นาน เห็นท่าไม่ดีจึงช่วยเรียกเจ้าขาออกมาให้รับลูกค้าโต๊ะอื่น สังเกตจากสีหน้าแววตาของเจ้าขาดูเกร็ง ๆ  

“เจ้าขา…สายฟ้าทำอะไรเธอหรือเปล่า” เจ้แนนเอ่ยถามในตอนที่เจ้าขากำลังเดินกลับมาเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟให้ลูกค้า 

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะเจ้…” เธอเอ่ยปฏิเสธแล้วยกถาดเครื่องดื่มออกไปเสิร์ฟลูกค้า แนนมองตามด้วยความเป็นห่วงถึงแม้เจ้าขาจะมาทำงานได้แค่สองวันแต่ก็อยู่ในการดูแลของเธอแถมเจ้าขายังเป็นเด็กดี ขยัน เธอรู้สึกเอ็นดูเจ้าขาอยู่ไม่น้อย