All Chapters of อุปถัมภ์รักเมียเด็ก: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1 เจ้าขา“เจ้าขา นี่มึงได้นอนบ้างไหม?” เสียงไฟเพื่อนสนิทของเจ้าขาเอ่ยถาม“นอน ๆ มึงอย่าพึ่งบ่นได้ไหมกูรีบปั่นการบ้านอยู่” เจ้าขายกฝ่ามือห้ามปรามไม่ให้ไฟบ่นเธอ เพราะเธอกำลังตั้งหน้าตั้งตาปั่นการบ้านอยู่ เจ้าขา เด็กสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มตากลมโตราวกับตุ๊กตาส่วนสูงเพียงร้อยห้าสิบแปด เข้าสู่การเป็นนักศึกษาปีที่หนึ่งของมหาวิทยาลัยชื่อดังด้วยการสอบชิงทุนเข้าคณะวิศวะ เธอมีอายุเพียงสิบเก้าปีเท่านั้นแต่เธอมีภาระหน้าที่อันหนักอึ้งที่ต้องรับผิดชอบราวกับคนวัยทำงาน เพราะพ่อและแม่ของเธอเสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้วด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เจ้าขาอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอดหลังจากที่พ่อและแม่ของเธอเสีย ยังโชคดีที่พ่อของเธอทิ้งเงินและบ้านไว้ให้เธอเพียงเล็กน้อยแต่เท่านั้นคงไม่พอ เพราะพ่อของเธอดันติดหนี้นอกระบบไว้เป็นจำนวนสามล้านนั่นแหละคือสาเหตุที่ทำให้เธอต้องดิ้นรนทำงานหาเงินเพื่อมาใช้หนี้ให้หมด และเลี้ยงชีพรับผิดชอบตัวเอง “กูบอกให้ยืมเงินกูไปคืนซะก็จบจะได้ไม่ต้องไปทำงานกลางค่ำกลางคืน” ไฟพร่ำบ่นใส่หูเจ้าขาทุกวันเรื่องหนี้สินที่เธอกำลังหาเงินใช้หนี้ให้พ่อของเธออยู่ “เก็บไว้เถอะ ไม่อยากรบกวน” เจ้าขาเง

บทที่ 3 ไม่มีทางเลือกจวบจนเวลาเลิกงานเจ้าขาเดินเข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาที่เธอใส่มาในตอนแรก วันนี้เธอเลิกเรียนเย็นมากทำให้ไม่มีเวลากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านจึงมาทำงานในชุดนักศึกษาโชคดีที่แนนผู้จัดการคลับมีชุดให้เธอยืมเปลี่ยน หลังจากที่เธอเดินออกมาจากโต๊ะของสายฟ้าได้ไม่นาน เขาก็หายออกไปจากโต๊ะแถมไม่ได้สั่งเครื่องดื่ม แต่ก็ดีแล้วเพราะเธอไม่อยากให้เขาอยู่กวนใจเธอไปทั้งคืนหรอก“จะกลับแล้วหรอ อันนี้ค่าจ้างจ้ะ” แนนเดินเข้ามาจ่ายค่าจ้างรายวันให้กับเจ้าขา “ขอบคุณค่ะ” เธอรับเงินมาจากมือเจ้แนนพลางส่งยิ้มหวาน“กลับยังไงล่ะ เจ้ไปส่งไหม?” แนนเอ่ยถามเพราะเด็กเสิร์ฟคนอื่น ๆ ทยอยกลับกันหมดแล้ว มีก็แต่เจ้าขาที่เข้ามาเปลี่ยนชุดทำให้ได้กลับบ้านช้ากว่าคนอื่น ๆ “ไม่เป็นไรค่ะ หนูเกรงใจ” เจ้าขาเอ่ยปฏิเสธด้วยน้ำเสียงนอบน้อม“เกรงใจอะไรกัน สบายมากกลับด้วยกันนี่แหละเจ้เหงาขับรถกลับคนเดียวนะ ๆ ”“ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” “ป่ะ กลับบ้านกัน” เจ้แนนเดินจูงมือของเธอออกทางหลังประตูคลับตรงไปที่ลานจอดรถใช้เวลาไม่นานรถยนต์สีดำสนิทของเจ้แนนก็ขับมาจอดที่หน้าปากซอยของหมู่บ้านที่เจ้าขาพักอาศัยอยู่ หมู่บ้านที่อยู่ใจก

บทที่ 5 ข้อเสนอเจ้าขาเดินตรงไปยังห้องน้ำ เธอใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำประมานสิบนาที ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไปยังประตูด้านหลังคลับ เพื่อออกไปสูดอากาศข้างในคนค่อนข้างเยอะและแน่นไปทุกอณูทำให้บรรยากาศในคลับอึดอัดไปหมด เธอยืนได้ไม่นานกลิ่นบุหรี่ก็ลอยมาเตะปลายจมูกบางของเธอ พลันทำให้เธอต้องหันไปมองยังต้นทางของกลิ่นนั้น ดวงตากลมเบิกโตเล็กน้อย เจ้าของกลิ่นบุหรี่ที่ลอยมาคือเขา คนที่เธอรอเจอมาทั้งคืน สายตาคมมองกลับเรียบนิ่งก่อนเขาจะตวัดสายตาหันไปมองทางอื่น เขาไม่สนใจเธอแม้แต่น้อยเทียบกับสองวันก่อนที่ผ่านมา เจ้าของความสูงร้อยแปดสิบเจ็ดทิ้งบุหรี่ลงกับพื้นก่อนจะใช้เท้าบดขยี้มันและเดินผ่านหน้าของเจ้าขาไป กลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่ผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเขาลอยมาเตะที่จมูกเธอเธอเม้มปากเข้าหากันแน่นไม่กล้าเรียกเขาให้หยุดเดิน ก่อนจะมองตามหลังแกร่งที่เดินกลับเข้าคลับไป เธอเหมือนดึงสติของตัวเองกลับมาได้ว่าตอนนี้ยังอยู่ในเวลางานต้องกลับไปทำงานแล้วร่างบางจึงก้าวขาเดินกลับเข้าคลับไป “มึงมาทำไมป่านนี้” เสียงบอสตันเอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างสายฟ้าที่พึ่งมาถึงคลับเมื่อสิบนาทีก่อน“มีกฎข้อไหนห้

บทที่ 7 เนื้อสดใหม่ NC+เจ้าขาจิกเล็บลงที่นอนแน่น ร่างกายเริ่มร้อนรุ่ม ความเสียวเล่นงานเข้าที่ใจกลางความสาวของเธอ จนรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว ก่อนสายฟ้าจะหยุดการกระทำลงเอี่ยวตัวไปหยิบถุงยางอนามัยไซส์ 58 ที่ใส่ไว้ในลิ้นชักข้างหัวเตียง เขาใช้ปากฉีกซองและหยิบมันมาสวมใส่อย่างช่ำชอง “พะ…พี่สายฟ้า อย่าทำแรงนะคะ” เธอเอ่ยบอกเสียงสั่นรู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย “หึ….ไม่แรงก็ไม่สนุกสิเด็กน้อย” เสียงเข้มกดพูดแสยะยิ้มมุมปาก“อื้อ…อึก!” ปลายหัวเห็ดถูกจ่อช่องทางรักเขาขยับสอดใส่เข้าไปได้แค่ส่วนหัว ภายในคับแคบบีบตอดรัดใบหน้าหล่อเหลากัดกรามแน่นจนเห็นสันกรามนูนขึ้น  สายตาคมกริบมองคนตัวเล็กนิ่ง ปึก ! เอ

บทที่ 9 ซื้อยาให้ณ บริษัท SHAFT มาเฟียหนุ่มหล่อในคาบรองผู้บริหารนั่งตรวจตราเอกสารใบหน้าเรียบนิ่ง สายตาคมกริบอ่านเอกสารอย่างถี่ถ้วน ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น “เข้ามา” สายฟ้าขานตอบเสียงเข้ม“อันนี้เป็นเงินที่เฮียให้ผมไปเอามาให้ครับ” บอมมือขวาคนสนิทเดินถือกระเป๋าสีดำใบใหญ่ในนั้นมีเงินสดจำนวนสามล้านห้า“วางไว้ตรงนั้น…” สายฟ้าพยักเพยิดไปที่โซฟาตัวยาวสีขาวครีม “ว่าแต่เฮียเอาเงินสดไปทำอะไรตั้งเยอะ” บอมเอ่ยถามอย่างสงสัย “เสือกอีกแล้วนะมึง” สายฟ้าส่ายหัวอย่างเคยชิน บอมมักจะอยากรู้อยากเห็นแบบเปิดเผยโดยการถามเขาออกมาตรง ๆ “เอ้า..เฮียบอมก็แค่อยากรู้” บอมเกาหัวเมื่อถูกด่า เรื่องชาวบ้านคืองานของเรา“เสร็จงานละก็ออกไปซะ” มือหนาตวัดไล่ “โห้…หมดประโยชน์ก็ไล่กันซะละ” ใบหน้าหล่อเงยขึ้นจากเอกสารตรงหน้าจ้องหน้าบอมเขม็ง “อุ้ย! ไปก็ได้” สายตาพิฆาตนั้นทำให้บอมหยุดกวนสายฟ้า ขืนถ้ายังกวนประสาทเขาอีกรอบบอมคงโดนเตะแน่นอน “....” สายฟ้าส่ายหัวพลางถอนหายใจออกมาหนัก ๆ จากนั้นก็ก้มลงไปอ่านเอกสารต่อ บอมมือขวาคนสนิทเมื่อเห็นว่าเจ้านายทำงานต่อจึงเดินออกจากห้องไป หลังจากที่บอมเดินออกไปสายฟ้าก็ตวัดข้อมือขึ้น